เส้นประสาทนรมนและบุริศร์ตึงเครียดทันที
บุริศร์มองเบอร์โทรศัพท์ มันเป็นเบอร์แปลก
นรมนเหมือนเดาอะไรบางอย่างได้
“ต้องเปิดบันทึกเสียงไหม?”
“กล้าโทรเข้ามา ปกติคงไม่ทิ้งเบาะแสไว้ ไม่แน่ว่าเสียงก็อาจจะถูกผ่านกระบวนการพิเศษมาแล้ว”
ได้ยินบุริศร์พูดแบบนี้ นรมนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“งั้นเราจะรับไหม?”
“รับ ทำไมไม่รับล่ะ? ฉันอยากดูว่าอีกฝ่ายวางแผนอะไรกันแน่”
ดวงตาบุริศร์เย็นชาเล็กน้อย และรับโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว
โทรศัพท์ทางนั้นมีเสียงเครื่องจักรเย็นชาผ่านเข้ามา เห็นได้ชัดว่าผ่านกระบวนการดัดแปลงเสียง
เนื่องจากเปิดลำโพง นรมนจึงได้ยินเช่นกัน
“บุริศร์ ได้รับแผ่นหยกน้องชายแกหรือยัง? รู้สึกยังไงบ้าง?”
อีกฝ่ายมีท่าทีหยิ่งผยองอย่างมาก
บุริศร์พูดอย่างเย็นชา “แกเป็นใคร? มีจุดประสงค์อะไร?”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าฉันมีจุดประสงค์อะไร แต่ฉันชอบเห็นท่าทางกังวลของแก วันนี้ฉันเอาแผ่นหยกให้ลูกชายแกง่ายๆ แกว่าพรุ่งนี้ฉันเอาตัวลูกชายแกไปได้ง่ายๆ เลยหรือเปล่า? ให้แกกับเมียแกไม่เจอเขาตลอดชีวิต?”
เพิ่งสิ้นสุดประโยคนี้ นรมนก็จับปลายเสื้อบุริศร์แน่น
นี่คือสิ่งที่เธอกังวล
และพวกเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายคือใคร
ดวงตาบุริศร์ยิ่งเย็นชา
“ไอ้คนถ่อยขี้ขลาด นี่แกกำลังขู่ฉันเหรอ? จริงๆ คนที่รู้เรื่องแผ่นหยกของเราสองพี่น้องก็มีไม่เยอะ มีแค่ไม่กี่คน ถึงฉันจะโง่แค่ไหน ถ้าตรวจสอบทีละคน ก็ตรวจสอบได้ว่าแกเป็นใคร อีกอย่างถ้ากล้าแตะต้องลูกชายฉัน คิดว่าแกคงใจกล้าน่าดู บุริศร์คนอย่างฉันเป็นใครแกไปสืบถามดูในเมืองชลธี ถ้าลูกชายลูกสาวฉันเป็นอะไรขึ้นมา ทางที่ดีแกก็อวยพรครอบครัวแกให้รอดพ้นจากความโชคร้ายทั้งหมดก็แล้วกัน”
บุริศร์พูดจบก็วางสายไป
อีกฝ่ายผ่านการเข้ารหัสไว้ ไม่สามารถติดตามตำแหน่งโทรศัพท์เขาได้ เสียงก็ผ่านการดัดแปลงเสียง ดำเนินบทสนทนาต่อไปแบบนี้ก็ไม่มีความหมายอะไร มีแต่จะทำให้นรมนข้างๆ กังวลและหวาดกลัว
“ไม่เป็นไรนะ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวจะบอกอาสาม ให้พาพวกเขาสามคนไปเรียนหนังสือที่เขตทหาร ถึงจะยากลำบากสำหรับพวกเรา แต่เด็กๆ ปลอดภัยชั่วคราวได้ก็จะดีที่สุด ถ้าเป็นไปได้ คุณก็อยู่ที่เขตทหารไปด้วยเลย คุณเป็นหลานสาวแท้ๆ ของอาสาม น่าจะมีวิธีให้คุณเข้าไป”
บุริศร์ตั้งใจจะเผชิญอันตรายที่ไม่รู้จักภายนอกเพียงคนเดียว ไม่ว่าอย่างไรนรมนก็ไม่เห็นด้วย
“ส่งเด็กๆ ไปฉันไม่มีปัญหา แต่คุณอย่าคิดจะส่งฉันเข้าไปด้วย ฉันเป็นภรรยาคุณ ฉันอยากอยู่เคียงข้างคุณ และเมื่อกี้คุณฟังน้ำเสียงคนนั้นไม่ออกเหรอ? มันเล็งเป้ามาที่เราสองสามีภรรยา! อีกอย่าง การแข่งขันออกแบบของฉันกำลังจะเริ่มต้นขึ้นอีกไม่กี่เดือน ฉันยอมแพ้ไม่ได้ เราเคยเจออุปสรรคมาน้อยเหรอ? ในเมื่อผ่านมาได้เป็นอย่างดี ครั้งนี้ก็จะเป็นแบบนั้น”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ บุริศร์ก็ประทับใจเป็นพิเศษ
เขาจับมือนรมนแน่นแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้สุขภาพร่างกายคุณไม่โอเคไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นห่วงคุณ”
“คุณไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะปกป้องลูกของเราให้ดี ไม่ให้เหมือนคราวก่อน ดังนั้นห้ามพูดให้ฉันออกห่างจากคุณอีก ฉันไม่ตกลง”
บุริศร์เห็นนรมนยืนกรานแบบนี้ รู้ว่าตัวเองพูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์
เขาพยักหน้า อารมณ์ดีขึ้นมาก
“โอเค ฉันจะพยายามเต็มที่เพื่อปกป้องคุณ”
“อืม ฉันก็จะพยายามปกป้องตัวเองเต็มที่!”
สองสามีภรรยาพูดจบก็มองหน้ายิ้มให้กัน
“ออกไปกันเถอะ เด็กๆ ยังเล่นอยู่ข้างนอก ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่าทำให้พวกเขารู้สึกว่าพ่อแม่อย่างเราสองคนอยู่ในห้องทั้งวันเลยเนอะ? แบบนี้มันไม่ดี!”
บุริศร์ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “คุณกังวลอะไร? นอกจากกานต์ ไอคิวของอีกสองคนเดาไม่ออกหรอกเราอยู่ในห้องทำอะไรกัน”
“ไปให้พ้น!”
นรมนเตะบุริศร์เบาๆ จากนั้นก็มองบุริศร์แล้วพูดขึ้น “พยุงฉันหน่อย ฉันอยากลงไปหาเด็กๆ ข้างล่าง”
“ได้ ฉันจะพยุงคุณ”
บุริศร์ลุกขึ้น พยุงนรมนขึ้นจากเตียงอย่างระมัดระวัง จากนั้นก็ลงบันได
เหล่าเด็กๆ ยังสนุกสนานกันอยู่ในห้องรับแขก ธรรศก็ยังอยู่ในห้องครัวไม่รู้สุขหรือทุกข์ นรมนอยากไปหาธรรศ แต่บุริศร์ห้ามเอาไว้
“ในห้องครัวมีกลิ่นควันและน้ำมันเยอะมาก คุณอยู่เล่นกับเด็กๆ ในห้องรับแขกดีกว่า ฉันจะไปบอกอาสาม”
“โอเค อย่าทะเลาะกับอาสามนะ”
“รู้แล้ว”
บุริศร์พยุงนรมนมานั่งโซฟา ก่อนไปหาธรรศ
กานต์เห็นนรมนลงมา ก็รีบเดินมาหา
“หม่ามี้ คุณกับคุณบุริศร์วางแผนลับๆ อะไรกันข้างบน?”
“วางแผนลับจะพาลูกเข้าเขตทหารยังไงน่ะสิ”
นรมนใช้นิ้วเขี่ยจมูกเล็กของกานต์เบาๆ
เมื่อกานต์ได้ยิน ก็ตื่นเต้นทันที
“คุณบุริศร์ตกลงแล้วเหรอครับ?”
“ลูกว่าไง? ในใจของลูก แด๊ดดี้ของลูกโหดร้ายมากเลยเหรอ?”
“โอ้เย้!”
กานต์กระโดดขึ้นมาทันทีด้วยความสุขใจ
กมลและกิจจาก็วิ่งตามมาเช่นกัน
“หม่ามี้ มีเรื่องอะไรสนุกๆ ไม่พาหนูกับพี่กิจจาไปด้วยเหรอ? ทุกครั้งที่พี่ชายหายไปนานๆ เราไม่ชินมากๆ เลย หนูอยากอยู่กับพี่ชาย”
กมลเบ้ปาก ทำหน้าไม่ยินยอม
“ผมก็อยากไปกับกานต์เหมือนกัน”
กิจจาพูดอย่างเหนียมอายเล็กน้อย
เดิมทีนรมนยังค่อนข้างคิดมากว่าจะพูดเรื่องนี้กับเด็กๆ อย่างไรดี ตอนนี้ได้ยินพวกเขาร้องขอแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะพูดขึ้น “งั้นให้พวกลูกตามกานต์ไปเล่นในเขตทหารดีไหม?”
“จริงเหรอครับ?”
กิจจาดีใจขึ้นมาทันที
เดิมทีกมลไม่รู้ว่าเขตทหารคือที่แบบไหน สำหรับเธอนั้นแค่พี่ชายสองคนอยู่ เธอก็อยากตามไปด้วยเหมือนกัน
“โอเคค่ะ! หนูตกลง!”
กมลยกสองมืออนุมัติ
เห็นท่าทางทึ่มๆ ของลูกสาว นรมนก็พูดอย่างค่อนข้างกังวล “กมล สถานที่ที่พี่ชายไปไม่ได้สนุกแบบที่หนูคิดนะ แต่จะลำบากมากด้วย หนูอยากไปกับพี่ชายจริงๆ ไหม?”
“พี่ชายทนได้ไหม?”
กมลมองนรมน ถามขึ้นอย่างไร้เดียงสา
“พี่ทนได้แน่นอน นั่นคือความฝันของพี่ สักวันหนึ่งพี่อยากใส่เครื่องแบบทหารสีฟ้าทะเล ทะยานขึ้นท้องฟ้า ว่ายในมหาสมุทร ความรู้สึกสนุกสนานเพลิดเพลินนั้นสุดยอดไปเลย!”
เมื่อกานต์พูดเรื่องพวกนี้ ทั้งร่างก็เหมือนเกิดรังสีส่องแสง
นรมนไม่เคยเห็นลูกชายมุ่งมั่นหลงใหลบางอย่างแบบนี้มาก่อน ดูเหมือนเขาจะชอบค่ายทหารมากจริงๆ
กิจจาเห็นกานต์เป็นแบบนี้ ก็อิจฉาเล็กน้อยอย่างอดไม่ได้
“ผมก็อยากไปลองดูเหมือนกัน”
บางทีในใจของผู้ชายทุกคน ล้วนมีความฝันเกี่ยวกับทหาร ถึงแม้ผู้ชายสองคนนี้ยังเป็นแค่เด็กผู้ชายสองคน
นรมนมองพวกเขาสองคน ในใจก็ไม่ค่อยยินยอมนัก เธอก็เหมือนแม่คนอื่นๆ อยากโอบอุ้มลูกชายไว้ในฝ่ามือและในปาก แต่สถานการณ์ในปัจจุบันไม่เอื้ออำนวย
เธอกอดทั้งสองคนไว้ในอ้อมแขนแน่น พูดขึ้นอย่างสะอึกสะอื้น “ค่ายทหารลำบากมาก ถ้าหม่ามี้เลือกได้ ก็ไม่อยากให้พวกลูกไปประสบความยากลำบากแบบนั้นขณะที่ยังเล็กแบบนี้เลย”
“หม่ามี้ ไม่เป็นไร ผมไม่รู้สึกลำบากสักนิด”
กานต์ปลอบนรมน
กิจจาก็รีบพูดเช่นกัน “ผมก็จะไม่ร้องบ่นว่าลำบากเหมือนกัน หม่ามี้”
เด็กผู้ชายสองคนครอบครองอ้อมกอดนรมน กมลพูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ “พวกพี่สองคนเป็นพี่ชาย รังแกน้องสาวตัวเองแบบนี้ได้ยังไง? หม่ามี้กอดพวกพี่ แล้วฉันจะทำยังไง? หนูก็อยากได้กอดเหมือนกันนะ”
เห็นกมลรู้สึกหดหู่ นรมนก็รีบปล่อยกิจจากับกานต์ ยิ้มขณะพูดกับกมล “ลูกรัก มา หม่ามี้จะกอด”
“หม่ามี้!”
กมลรีบโผเข้าหาอ้อมกอดนรมน
นรมนอุ้มเธอนั่งบนตักตัวเอง
ถ้าบอกว่ากานต์กับกิจจาสามารถทนความลำบากได้ แล้วกมลที่ไม่เคยประสบความลำบากเลยแม้แต่นิดเดียวตั้งแต่ยังเด็ก ตอนนี้จู่ๆ ให้ไปค่ายทหาร ไม่รู้ว่าจะร้องไห้ลำบากใจหรือเปล่า ถึงตอนนั้นเธอก็ไม่ได้อยู่ข้างๆ กมล ไม่รู้ว่ากมลจะร้องไห้เป็นอย่างไรบ้าง
เมื่อนึกถึงเหตุการณ์แบบนั้น นรมนก็ปวดใจอย่างยิ่ง ถึงขนาดสั่นคลอนการตัดสินใจที่จะให้กมลไปค่ายทหารเล็กน้อย
“กมล อยู่บ้านเป็นเพื่อนหม่ามี้ดีไหม?”
“ไม่ดี หนูอยากไปกับพวกพี่ชาย”
กมลยืนกรานอย่างยิ่ง ไม่ว่าอย่างไรก็จะไปกับพี่ชายทั้งสอง
นรมนรีบพูด “สถานที่ที่พี่ชายไปลำบากมาก ถึงตอนนั้นหม่ามี้กับแด๊ดดี้ไม่ได้อยู่ข้างๆ หนู หนูจะร้องไห้งอแง”
“ไม่ค่ะ หนูจะไม่ร้องไห้งอแง!”
กมลยืนกรานจนทำให้นรมนไม่มีทางเลือก
“หม่ามี้ คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ เราจะดูแลน้องสาวเป็นอย่างดี”
กิจจารีบทุบอกรับประกัน
กานต์เงียบขรึมอย่างมาก และไม่ได้พูดอะไร
นรมนเห็นกมลอยากไปเป็นพิเศษ ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ถ้าทนไม่ไหว ก็บอกคุณตาสามนะ ให้คุณตาสามส่งหนูกลับมา รู้ไหม?”
“รู้แล้วค่ะ”
“หม่ามี้ ผมจะพาน้องสาวไปเล่นแล้ว”
กิจจาจับมือกมลกระโดดลงมาจากตักนรมน จากนั้นทั้งสองคนก็ยกเท้าเดินออกไป ถึงขนาดดึงกานต์ไปด้วย
“กานต์ มาด้วยกันสิ”
“พวกเธอไปก่อนเลย ฉันขออยู่กับหม่ามี้แป๊บหนึ่ง”
กานต์ยิ้มเรียบๆ
กิจจากับกมลก็วิ่งออกไปเล่น
กานต์รอให้พวกเขาไปแล้ว ก็หันหน้ามามองนรมน ถามขึ้น “หม่ามี้ เกิดอะไรขึ้นเหรอ? มันเกี่ยวกับแผ่นหยกที่ผมซื้อใช่ไหม?”
“เปล่า ลูกคิดมากแล้ว หม่ามี้กับแด๊ดดี้อยากให้พวกลูกสามพี่น้องได้อยู่ด้วยกันสักระยะหนึ่ง แบบนี้พวกลูกจะได้ไม่รู้สึกห่างเหินกัน เจ้าเด็กแสบอย่างลูก ยังไม่เป็นผู้ใหญ่ ทั้งวันคิดอะไรอยู่”
นรมนยิ้มอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ
กานต์พูดเสียงทุ้ม “หม่ามี้ อย่าโกหกผมเลย คุณไม่อยากให้กมลไปมากๆ ผมดูออก ตั้งแต่ที่ผมเอาแผ่นหยกนั้นมา การแสดงออกของคุณบุริศร์ก็แปลกๆ เขาพาผมไปตามหาพ่อค้าคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง ไม่ใช่เพราะแผ่นหยกอันนี้มันเป็นของปลอมแน่ๆ ล่ะใช่ไหมครับ? หม่ามี้ มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? คุณไม่อยากให้กิจจารู้ ยังไงก็บอกผมเถอะ อย่างน้อยผมจะได้รู้ว่าผมควรดูแลพวกเขายังไง”
ได้ยินลูกชายพูดแบบนี้ หัวใจนรมนก็อบอุ่นขึ้นทันที เด็กคนนี้เอาใจใส่และรู้ประสีประสาแบบนี้ แต่กลับเป็นคนที่เธอห่วงน้อยที่สุด
นรมนกอดกานต์ไว้ในอ้อมแขนแน่น พูดขึ้นเสียงทุ้ม “เด็กดี เรื่องของผู้ใหญ่ลูกไม่ต้องสนใจ ลูกตั้งใจพยายามทำความฝันก็พอแล้ว แม่ขอลูกอย่างเดียว ดูแลตัวเองให้ดี ดูแลพี่ชายน้องสาวให้ดีก็พอแล้ว โอเคไหม?”
