นรมนอยากจะพูดเหลือเกินว่ากลัวซะที่ไหน แต่นึกถึงลูกในท้องของตนเอง และนึกถึงความอำมหิตและความเหี้ยมโหดของเรณุกา เธอรีบกล่าวว่า： “ฉันคุกเข่าแล้ว ฉันคุกเข่าแล้วพอใจหรือยัง？”
พูดจบ เธอค่อย ๆ คุกเข่าลงไป
เมื่อตกอยู่ในที่นั่งลำบาก ต้องยอมถอยเพื่อที่จะไม่ได้เป็นเบี้ยล่างในขณะนั้น ถึงแม้จะมีความช่วยเหลือของบุริศร์ แต่เข้ามาแล้วยังต้องพึ่งพาตัวเองทุกอย่าง
คิดถึงตรงนี้ นรมนคุกเข่าให้เรณุกาอย่างไม่เต็มใจสุด ๆ
เห็นนรมนยอมแพ้ตนเอง รอยยิ้มของเรณุกายิ่งสว่างไสว
“เป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ？ฉันแนะนำให้แกเชื่อฟังฉันดี ๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บเนื้อเจ็บตัว”
“ได้ แกอยากให้ฉันปลอมเป็นฉัตรยาเพื่อแต่งงานกับรเมศใช่ไหม？ฉันอยากถามแกจริง ๆ ทำไมแกต้องทำแบบนี้？ฉัตรยาคือลูกตระกูลจันทรวงศ์ของพวกแก แต่งงานไปไม่ใช่ว่าจะไม่ดี แต่แกลืมไปแล้วหรือไง？ฉันคือเมียของลูกชายแก เป็นลูกสะใภ้ของแก เป็นแม่ของหลานแก แกให้ฉันแต่งกับรเมศ แกไม่รู้สึกว่าสิ่งนี้จะทำลายหลักศีลธรรมเหรอ？”
คำพูดของนรมนทำให้เรณุกาหัวเราะเสียงดังขึ้นทันที
“หลักศีลธรรม？แกนับว่าเป็นลูกสะใภ้ของฉันเหรอ？ฉันไม่มีลูกชาย มีลูกชายซะที่ไหน？ถ้านังป้าโอไม่คลอดลูกให้ตระกูลโตเล็ก และฉันคิดว่าฉันสามารถควบคุมเด็กสองคนนั้นได้ แกคิดว่าฉันจะยินดีให้คนรับใช้คลอดลูกเหรอ？แถมยังเอาลูกของคนรับใช้มาเป็นลูกของตัวเองอีก？พวกมันคู่ควรเหรอ？”
คำพูดของเรณุกาทำให้ดวงตาของนรมนหรี่ลงเล็กน้อย
“แกไม่ได้ชอบตรินท์มากเหรอ？”
“นั่นเป็นเพราะตรินท์เชื่อฟัง！ถ้าบุริศร์สามารถเชื่อฟังได้เหมือนตรินท์ ตอนนี้ฉันอาจจะดีกับเขา น่าเสียดาย เขาเห็นแก่คนนอกอย่างแก คิดไม่ถึงว่าจะทิ้งฉันไว้ในสุสานปล่อยให้ฉันตายไปเอง！มีลูกชายเนรคุณแบบนี้ ฉันไม่สู้ฆ่าเขาไปเลยดีกว่า！”
“นั่นไม่ใช่เพราะแกโหดร้ายและใช้อำนาจบาตรใหญ่เหรอ？”
นรมนรู้สึกว่าทัศนคติและค่านิยมของเรณุกามีปัญหา แม้แต่การให้ค่าก็มีปัญหา
เรณุกากลับกล่าวอย่างไม่สนใจ： “ฉันจะเป็นอย่างไรแกไม่ต้องมาเดือดร้อนหรอก แกคิดถึงตัวของแกเองเถอะ ฉันได้ยินมาว่าห้าปีที่แกอยู่กับตระกูลวัชโรทัย คุณนายวัชโรทัยก็ไม่ชอบแก ตอนนี้ถึงแม้แกจะแต่งเข้าไปในฐานะตระกูลจันทรวงศ์ แต่ฉันคิดว่าคุณนายวัชโรทัยคงจะมองออก สิ่งที่ฉันจะพูดก็คือ ถ้าแกทำให้คุณนายวัชโรทัยมองออกว่าแกเป็นตัวปลอม แกรอฉันล้างบางตระกูลโตเล็กได้เลย”
“แกจะไม่พูดจาโอเวอร์ไปหน่อยเหรอ？ คิดไม่ถึงว่าแกคนเดียวจะล้างบางตระกูลโตเล็กได้？”
นรมนรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้อย่างยิ่ง
เรณุกากลับตอบด้วยรอยยิ้มเย็นชา： “เธออาจจะไม่รู้ถึงความร้ายกาจของตระกูลจันทรวงศ์ของพวกเรา ฉันก็ไม่กลัวที่จะบอกความจริงกับเธอว่า ตอนแรกที่ฉันแต่งงานกับพ่อของบุริศร์ เป็นการตัดสินใจของวงศ์ตระกูล และหลังจากนั้นให้บุริศร์สมัครเข้าเป็นทหาร ก็เป็นความต้องการของพวกเราตระกูลจันทรวงศ์ พวกเราตระกูลจันทรวงศ์อาจจะไม่เป็นที่รู้จักในสายตาของพวกแกและคนเหล่านั้น แต่ฉันจะบอกแกให้นะ เพียงแค่ฉันพูด โลกทั้งใบต้องสั่นสะเทือนเพราะพวกเราตระกูลจันทรวงศ์ แกเชื่อไหม？”
ถ้าเป็นเมื่อก่อน แน่นอนว่านรมนจะไม่มีทางเชื่อ คิดว่าเรณุกาขู่ขวัญเธอ แต่ตอนนี้รู้ความเป็นมาของตระกูลจันทรวงศ์ นรมนจึงไม่กล้าดูถูกพวกเขา
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตอนนี้ตระกูลจันทรวงศ์อยู่ในความดูแลของเรณุกา ยิ่งทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ
เรณุกาเห็นนรมนไม่โต้แย้ง จึงเกิดความรู้สึกเหนือกว่าขึ้นมา
“แกคิดว่าฉันรู้สึกดูถูกที่แกเป็นลูกสะใภ้ของพวกเราตระกูลโตเล็ก แกคงไม่คาดคิดว่าฉันก็รู้สึกดูถูกตระกูลโตเล็กที่เป็นตระกูลของสามีฉันเหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะความต้องการของพ่อแม่ฉัน แกคิดว่าฉันจะแต่งกับตระกูลโตเล็กวงศ์ตระกูลที่เสื่อมโทรมเหรอ？แกคิดว่าฉันชอบพ่อของบุริศร์ขนาดนั้นเลย？ถ้าไม่ใช่เพราะตระกูลโตเล็กครอบครองกองกำลังของอาณาจักรรัตติกาลเอาไว้ ฉันจะทำให้ตนเองลำบากเหรอ？น่าเสียดาย ฉันเสแสร้งมาทั้งชีวิต มาถูกจับได้ตอนสุดท้าย ฉันจึงต้องจบชีวิตของเขาด้วยมือของฉันเอง โลกภายนอกต่างเข้าใจว่าพวกเราสองสามีภรรยามีความรักที่ลึกซึ้ง ใครจะสาวมาถึงตัวของฉันได้？”
คำพูดของเรณุกาทำให้นรมนตื่นตกใจ
“แกฆ่าคุณพ่อ？”
“แกรู้ไปแล้วจะได้อะไร？แกคิดว่าตัวเองยังจะสามารถออกไปจากตระกูลจันทรวงศ์ได้เหรอ？หรือจะสามารถหลุดพ้นจากการควบคุมของฉัน？”
เรณุกาทำสีหน้าเหยียดหยาม
“ในตระกูลโตเล็กพวกแกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน ในสถานที่ของฉัน แกยังสามารถพลิกแผ่นดินหนีได้เหรอ？ฉันรู้ว่าบุริศร์ส่งคนมาสอดแนมในตระกูลจันทรวงศ์ แต่แล้วจะเป็นอย่างไรล่ะ？ฉันสามารถปล่อยให้เขาสอดแนมไป ไม่กลัวว่าเขาจะสามารถเอาแกออกไปจากกำมือของฉันได้”
นรมนรู้สึกใจหาย
เธอไม่รู้ว่าบุริศร์ส่งคนเข้ามาสอดแนมในตระกูลจันทรวงศ์ และคิดไม่ถึงว่าเรณุกาจะรู้ตัวแล้ว
เห็นนรมนมีท่าทางหวาดกลัว เรณุกาลำพองใจยิ่งนัก
“เข้ามา ให้มันได้เห็นชะตากรรมของคนที่คิดทรยศฉันว่าเป็นอย่างไร？”
เรณุกาออกคำสั่ง คนสองสามคนถูกลากเข้ามา เพียงแต่เมื่ออยู่ตรงหน้านรมน ร่างกายของพวกเขาชุ่มไปด้วยเลือด เต็มไปด้วยแผลทั้งตัวนานแล้ว จนแม้แต่ขาหักแขนหัก
นรมนมองสภาพของคนเหล่านี้ แววตาของพวกเขามองนรมนด้วยความวิงวอน
นั่นเป็นแววตาที่ไม่สนใจชีวิตอีกแล้ว เป็นแววตาที่ต้องการจะหลุดพ้นอย่างยิ่ง
ถ้าตอนนี้นรมนมีมีดอยู่ในมือ เธออยากจะให้มีดแก่พวกเขา ให้พวกเขาหลุดพ้นโดยสิ้นเชิง
บางครั้งคนเราก็รู้สึกว่าการตายดีกว่าการมีชีวิตอยู่จริง ๆ
นรมนรู้สึกทุกข์ใจเป็นอย่างยิ่ง
ถ้าไม่ใช่เพราะปกป้องตนเอง พวกเขาคงไม่ถูกบุริศร์ส่งมา บางทีชีวิตของพวกเขาอาจมีความเป็นไปได้อย่างอื่น แต่แน่นอนว่าจะไม่มีความเป็นไปได้อย่างในเวลานี้
เรณุการู้สึกพึงพอใจกับการเอาคนมาเล่นในมือของตนเอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งมองเห็นแววตาของนรมนกับคนเหล่านั้น เธอยิ่งชอบความรู้สึกที่เหนือกว่าเช่นนี้
“เห็นแล้วใช่ไหม？บุริศร์คิดจะสู้กับฉัน เขายังอ่อนไปหน่อย！หลายปีที่ผ่านมา ฉันไม่ได้เป็นคนสอนเล่ห์เหลี่ยมทุกอย่างของเขาหรือไง？ฉันอยากจะให้เขาตายเมื่อไหร่ก็ได้ ถ้าแกอยากให้บุริศร์ปลอดภัย ทางที่ดีเชื่อฟังฉันซะ ฉันรู้ว่าพวกแกมีความรอบคอบ ส่งลูก ๆ ไปในเขตทหารแล้ว แต่ฉันจะบอกแกให้นะ ตราบใดที่ฉันต้องการ ไม่ต้องพูดถึงค่ายทหารของธรรศ ไม่ว่าจะเป็นค่ายทหารอื่น ฉันก็พาพวกเขาออกมาได้เหมือนเดิม ยกเว้นพวกเขาทำการการฝึกภาคสนาม”
คำพูดของเรณุกาทำให้นรมนหวาดหวั่นทันที
แม้แต่เรื่องนี้เรณุกายังสามารถทำได้ น่าหวาดกลัวเหลือเกิน！
เธอจินตนาการไม่ออกว่าความน่ากลัวของเรณุกาจะไปถึงขนาดไหน
เห็นนรมนเสียขวัญ เรณุกาถึงจะหัวเราะออกมาอย่างไม่แยแส： “แต่งงานกับรเมศแทนฉัตรยาอย่างเชื่อฟัง แล้วฉันจะไว้ชีวิตพวกเขา ไม่อย่างนั้น แกจะกลายเป็นคนบ้านแตกสาแหรกขาด ไม่เหลืออะไรสักอย่าง อันที่จริงแกลองคิดดูนะ รเมศชอบแก แต่งงานกับเขาไม่เห็นจะมีอะไรเสียหายเลยจริงไหม？”
นรมนเงียบสนิท
เธอถูกขู่ให้เสียขวัญ ถูกขู่ให้เสียขวัญจริง ๆ
ก่อนหน้านี้ยังมาด้วยความมั่นใจเต็มร้อย ว่าสามารถพานภดลออกไปจากที่นี่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนโยนตนเองเข้ามาในแหจริง ๆ
แต่ถึงแม้ว่าเธอจะไม่มา ด้วยฝีมือของเรณุกา ก็จะสามารถทำให้เธอต้องมา
“นภดลล่ะ ？ฉันอยากเจอหน้านภดล นี่เป็นคำขอร้องพื้นฐานที่สุดของฉัน”
เรณุกายิ้มอย่างไม่แยแส ไม่คิดจะให้ในสิ่งที่เธอต้องการ
หัวใจของนรมนยังคงจมดิ่งไม่หยุด
“นภดลเป็นผู้มีพระคุณของฉัน เขาเคยดีกับฉันมาก ฉันอยากเห็นว่าเขาสบายดีหรือเปล่า คำขอร้องเล็กน้อยเพียงแค่นี้แกไม่ตอบรับเหรอ？”
“นภดลเป็นผู้มีพระคุณของแกมันเกี่ยวอะไรกับฉันด้วย？มิหนำซ้ำนภดลเป็นใคร？มันก็แค่หมาตัวหนึ่งในตระกูลจันทรวงศ์ของพวกเรา ตอนแรกแม่ของมันขายให้ตระกูลจันทรวงศ์ พวกเราให้เงินพวกมันไปก้อนโต ถึงจะให้พวกมันมีคุณสมบัติเป็นคนทดลองยาของตระกูลจันทรวงศ์ของพวกเรา วันนี้ถึงแม้ว่าเลือดทุกหยดในร่างกายของนภดลเป็นของพวกเรา คิดไม่ถึงว่ามันจะให้เลือดไปรักษาแกโดยไม่เคยขออนุญาตจากพวกเรา ฉันไม่เอาคืนก็ถือว่าดีแล้ว แกยังจะอยากเจอมันอีก？”
เรณุกาพูดจบอย่างเย็นชา สั่งให้คนควบคุมตัวของนรมนเอาไว้
“เอามันไปที่ห้องของฉัตรยา”
ได้ยินเรณุกาพูดแบบนี้ คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ร้อนรนทันที
“คุณย่ารอง คุณจะทำแบบนี้ไม่ได้นะคะ ฉัตรยายังอยู่ในห้อง！”
“ให้พวกเธอทั้งสองได้ทำความรู้จักกันสักหน่อย”
คำพูดของเรณุกาทำให้นรมนเข้าใจทันที ร่างของฉัตรยาตอนนี้ยังวางอยู่ในห้อง
ฉัตรยาตายไปนานแล้ว เธอยังไม่ฝังก็ไม่เป็นไร วันนี้ยังคงวางอยู่ในห้อง หรือว่าพวกเขาไม่กลัวร่างของฉัตรยาเน่าเปื่อย？
นรมนรู้สึกว่าเรณุกามีจิตใจวิปริตอย่างยิ่ง
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ร้องไห้ยังคิดจะพูดอะไรอีก กลับถูกดร.ฐานทัตห้ามเอาไว้
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ที่เชื่อฟังมาตลอดควบคุมอารมณ์ไม่อยู่โดยสิ้นเชิง
“คุณจะดึงฉันทำไม ？ลูกสาวของคุณเพิ่งจะตายไปได้ไม่นาน ยังจะถูกคนรบกวนอีก คุณเป็นพ่อทั้งคนยังจะมาดึงฉันทำไม？”
สีหน้าของดร.ฐานทัตดูไม่ได้ขึ้นมาทันที
“คุณหุบปากซะ！”
“หุบปาก？ทำไมฉันต้องหุบปากด้วย？ลูกสาวของฉันตายแล้ว! แม้แต่งานศพอย่างสมเกียรติก็ไม่มี ทำไมฉันต้องหุบปาก？”
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์เริ่มตีโพยตีพาย
เรณุกาไอออกมา เอ่ยถามอย่างเย็นชา： “แม่ฉัตรยา เธอหมายความว่าอะไร？เธอกำลังสงสัยการตัดสินใจของฉันเหรอ？อีกอย่างลูกสาวของเธอตายซะที่ไหน？ ไม่ได้ยืนอยู่ข้างเธอเหรอ？”
“เธอไม่ใช่ เธอเป็น……”
“ผมบอกให้หุบปาก！”
ดร.ฐานทัตตบหน้าของคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ทันที เขาใช้แรงมากจนคุณนายตระกูลจันทรวงศ์ล้มไปบนพื้น
“คุณจะมาพูดจาพล่อย ๆ อยู่ตรงนี้ทำไม？ ยังไม่ได้กินยาใช่ไหม？ ไสหัวกลับห้องไปซะ！”
ดร.ฐานทัตหน้าแดง ไม่รู้ว่าโกรธหรือเกิดอะไรขึ้น
เรณุกาส่งเสียงออกทางจมูกอย่างเย็นชาและกล่าวว่า： “ฐานทัต ถ้าแกจัดการเมียของแกไม่ได้ ฉันไม่รังเกียจที่จะหาคนมาช่วย”
“คุณย่ารอง ผมสามารถจัดการได้ ผมทำได้ครับ！”
ในระหว่างที่พูดดร.ฐานทัตก็ลากคุณนายตระกูลจันทรวงศ์กลับไปที่ห้องด้วยตนเอง
คุณนายตระกูลจันทรวงศ์ร้องไห้ฟูมฟาย แต่กลับไม่กล้าส่งเสียงดัง ชีวิตที่สิ้นหวังแบบนี้นรมนเห็นแล้วรู้สึกอึดอัดใจมาก
หรือว่าชีวิตของเธอจะต้องถูกคนอย่างเรณุกาควบคุม？
เรณุกาเห็นนรมนครุ่นคิด ก็กลัวเธอมีลูกไม้อะไรอีก จึงรีบพูดกับคนด้านข้าง： “งงอะไรกันอยู่？รีบพาเธอไปที่ห้องของเธอให้ฉันสิ！”
คนเหล่านั้นไม่กล้าขัดขืน รีบลากนรมนไปโดยปริยาย
นรมนก็ไม่กล้าต่อสู้ดิ้นรน กลัวทำให้ลูกในท้องบาดเจ็บ ในเวลานี้ เธอต้องปกป้องตนเองก่อนถึงจะถูก
เธอเชื่อว่า บุริศร์จะต้องมีวิธีทำให้พวกเขาเปลี่ยนเรื่องร้ายให้กลายเป็นปลอดภัย
คนกลุ่มหนึ่งลากนรมนมาที่ประตูห้องของฉัตรยา แต่กลับไม่กล้าเข้าไป
“เธอเข้าไปเองเถอะ อย่าทำให้พวกเราลำบากเลย”
ถึงแม้คนเหล่านี้จะพูดเช่นนี้ แต่เห็นได้ชัดว่าหวาดกลัวห้องนี้เป็นอย่างยิ่ง
นรมนกลับรู้สึกแปลกใจ
นี่ไม่ใช่ห้องของฉัตรยาเหรอ？
ฉัตรยาไม่ได้ตายไปแล้วเหรอ？
หรือว่ามีผี？
