“ที่แท้คือเธอ! ฉันจะบอกว่าไม่เป็นไรได้อย่างไร? พูดได้ว่าตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา เธอปกป้องฉันหรือ?”
คำพูดของเทย่าทำให้คิมโกรธเล็กน้อย
“จนกระทั่งตอนนี้เธอยังพูดเรื่องนี้ได้อย่างมั่นใจเชียว? เธอไม่ละอายใจเลยใช่ไหม?”
“ละอายใจ? ทำไมฉันถึงต้องละอายใจ? ตาแก่นั่นเมื่อหลังกลับมาจากกองทัพ เขาปฏิบัติต่อฉันเหมือนเช่นลูกสาวไหม? แม้เขาจะปฏิบัติต่อฉันไม่ดี แต่ทุกครั้งที่มองมายังสายตาของฉันฉันก็จำได้อย่างชัดเจน ฉันเพียงหวังว่าเขาจะมอบความอบอุ่นให้ฉันสักเล็กน้อย ทว่าแม้แต่กอดเขายังไม่ให้ กระทั่งไม่ให้ฉันใช้นามสกุลพรโสภณ เธอรู้ไหม ว่าเรื่องที่ฉันพูดนี่มันกระทบฉันอย่างไร? ”
เทย่าพูดอย่างโกรธเคือง ราวกับหลายปีมานี้ ยังคงไม่ปล่อยวาง
คิมอย่างโกรธเคือง
“ตอนเด็กถ้าเธอคิดอย่างนี้ก็พูดได้ว่าเธอไม่รู้ความนัก แต่ตอนนี้เธอยังคิดอย่างนี้ แสดงว่าตลอดชีวิตนี้เธอก็จะเป็นอย่างนี้แหละ ฉันไม่อยากคุยเรื่องไร้สาระกับเธอเยอะ พูดสรุปเลยนะ ตอนนี้ทุกๆอย่างเธอเป็นคนหาเรื่องใส่ตัวเอง เธอจะต้องได้รับโทษทางกฎหมาย”
“เธอคิดว่าจะขวางฉันได้? ถ้าฉันเรียกคนของฉัน ห้องเล็กๆของเธอเกรงว่าจะซ่อนฉันไม่ได้นะ”
เทย่าค่อนข้างมั่นใจกับทุกอย่างนี้
คิมยิ้มเย็นชาพลางพูด “บางทีเธออาจจะมีอิทธิพลที่ยิ่งใหญ่ แต่เธอเคยได้ยินคำพูดนี้ไหม อธรรมไม่อาจสะกดข่มธรรมมะ? เธอคิดว่าตัวเองจะกระโดดได้อีกนานแค่ไหน? ฉันเคยรับปากกับแม่เอาไว้ ตราบใดที่เธอไม่ทำผิดกฎหมาย ฉันจะไม่จัดการกับเธอ แต่ถ้าเธอทำเรื่องชั่วกับพ่อแม่ที่ให้กำเนิดของเธอ ฉันทนเธอไม่ได้ ดูเหมือนเธอจะลืมตัวตนเดิมของฉันไปแล้วสินะว่าคิดอะไร?”
“เธอยังไม่ออกมาอีกเหรอ?”
“ออกแล้ว แต่เครือข่ายของฉันยังคงอยู่ ความสัมพันธ์ของฉันยังคงอยู่ จิตสำนึกและความจงรักภักดีต่อประเทศชาติยังคงอยู่! ฉันเป็นลูกสาวตระกูลพรโสภณ พ่อของฉันทำงานให้ประเทศอย่างรอบคอบ ฉันจะทำให้เขาเสียหน้าได้อย่างไร? ก่อนที่พวกเธอจะมา เขาโทรหาฉันไว้แล้ว แถมยังบอกฉันหมดทุกอย่าง เทย่า เธอเป็นอย่างนี้จริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอจะแอบซ่อนอยู่ในเมืองชลธีเสียหลายปี เพื่อเห็นแก่พ่อผู้ก่อการร้ายของเธอคนนั้น? เพื่อเขา เธอสามารถสละชีวิตสมรส ลูกชาย แม้กระทั่งชีวิตของเธอ แต่เธอรู้ไหม? พ่อของเธอไม่แม้กระทั่งจะพาเธอออกจากประเทศไปด้วย ในขณะที่เรณุกาถูกปล่อยตัวออกมา นอกจากเธอจะติดต่อกับเธอแล้ว ก็ยังติดต่อกับพ่อของเธอด้วย ตอนนี้เธอกำลังไปสนามบิน พ่อของเธอให้เธอรีบหนี เขาไม่แม้แต่จะบอกเธอเลยหรือ? เธอถูกพ่อเธอทิ้งไว้ที่นี่แล้ว คนข้างนอกพวกนั้นของเธอไม่มีกำลังเสริมอีกต่อไป เธอออกไปไม่ได้แล้ว”
คำพูดของคิมทำให้ใบหน้าของเทย่าซีดเผือดราวกับกระดาษ
“ไร้สาระ! เป็นไปไม่ได้!”
“ฉันพูดไร้สาระ? เธอคิดว่าฉันพูดไร้สาระจริงหรือ? เธอที่ถอดปลั๊กท่อออกซิเจนของแม่ให้พ่อ เธอเคยคิดบ้างไหมว่าวันหนึ่งเขาจะทอดทิ้งเธอ? ไม่ พูดตามตรง แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่เคยยอมรับเธอเลย เขาแค่ใช้ประโยชน์จากเธอ และยังเอาเธอเป็นเกราะกำบังอีก”
“อย่าพูดนะ! ฉันไม่เชื่อ! ฉันไม่เชื่อสักคำของเธอ!”
อารมณ์ของเทย่าถูกกระตุ้นขึ้นมา
เธอต่อสู้ดิ้นรน ในตอนที่นรมนคิดว่าเธอหนีไปไม่ได้แล้ว เทย่าก็ปลดเชือกออกอย่างเร็ว และปรี่มาทางนรมนด้วยความว่องไว
“นรมน ระวัง!”
ใจของคิมตกไปยังตาตุ่ม
แม้ว่านรมนจะตกใจกับฝีมือที่ว่องไวและความเร็วของเทย่า แต่เธอยังปกป้องและต่อสู้กลับโดยไม่ทันรู้ตัว หลีกหนีอย่างรวดเร็วหลังจากกลอุบายในครั้งแรก
สิ่งนี้ทำให้ นรมนทั้งประหลาดใจและตกใจจริงๆ
เทย่าที่ขี้โรค นึกไม่ถึงว่าฝีมือจะดีขนาดนี้
นรมนไม่มีเวลาทำอย่างอื่น เพราะเทย่าวิ่งไปทางหน้าต่างแล้ว
“อย่าวิ่ง!”
นรมนต้องการไล่ตามต่อไป แต่คิมก็หยุดเธอไว้
“ปล่อยเธอไปเถอะ เธอไปต่อไม่ได้หรอก”
“แม่——”
เสียงของนรมนจบลง เธอก็เห็นเทย่ากระโดดออกไป จากนั้น เสียง “จ๋อม” ก็ดังขึ้น นรมนตกใจจนรีบไปดู กลับเห็นบุริศร์นำคนมาจับกุมเทย่าเสียแล้ว
ข้างหลัง บุริศร์มีทหารอยู่แถวหนึ่ง
ทันใดนั้นดวงตาของนรมนก็ชื้นไปด้วยน้ำตา
“บุริศร์!”
“ไม่เป็นไรใช่ไหม?”
บุริศร์มองดูเธอจากหน้าต่าง อย่าเป็นกังวล
นรมนส่ายหัวอย่างรวดเร็ว
เทย่ายังคงดิ้นรนขัดขืน “ปล่อยฉัน! พวกแกปล่อยฉันนะ! แกรู้ไหมว่าพ่อของฉันเป็นใคร? เขาเป็น… …”
“แม่——”
ก่อนที่เทย่าจะพูดจบ เจตต์ก็เดินออกมาจากฝูงชน
เมื่อเห็นเจตต์ เทย่าก็ตกตะลึง
“ทำไมมาอยู่ที่นี่? ลูกสมควรที่จะอยู่ที่จังหวัดHไม่ใช่หรือ? ”
“ไปจังหวัดH เพื่อส่งจดหมายให้แม่ใช่ไหม?”
เจตต์มองไปยังเทย่าด้วยความโศกเศร้าและผิดหวังเล็กน้อย เสียใจอย่างมาก
“ทำไม? ทำไมต้องเป็นแม่? แม่เป็นแม่ของผม ตลอดชีวิตแม่ถูกพ่อทำร้ายแล้ว ตอนที่ผมเกือบถูกไฟคลอกตาย จิตใจของแม่ก็ถูกกระตุ้น อยู่ในบ้านพักคนชราหลายปีไม่ใช่หรือ? พริบตาเดียว ทำไมถึงเปลี่ยนไปเป็นผู้ก่อการร้ายละ? ทำไม? บอกผมทีว่าทำไม?”
เจตต์หลั่งน้ำตาด้วยความเจ็บปวด
เทย่ามองดูลูกชายของเธอ ทันใดก็พูดอย่างโหดเหี้ยม “แกก็เหมือนกับพ่อที่ไร้ประโยชน์ของแก ต่างก็เป็นคนที่ห้ามฉัน! ฉันก็คิดว่าแกจะกตัญญูต่อฉันขนาดนี้ ผลของมันละ ก็ตีสองหน้า คิดไม่ถึงว่าจะเข้าร่วมกับไอ้พวกนี้มาจัดการฉัน? เจตต์ แกไม่กลัวไม่ตายดีหรือไร?”
“ผมกลัว! แต่ผมยิ่งกลัวว่าผมต้องขอโทษเครื่องแบบทหารที่ผมเคยสวม! ผมกลัวว่าผมต้องขอโทษมโนธรรมของผม ถ้าแม่ไม่ส่งผมเข้าค่ายทหารแต่ทีแรก บางทีตอนนี้ผมคงฟังคำของแม่ คอยทำเรื่องที่ผิดเพื่อแม่ แต่ผมเคยเป็นทหาร ชั่วชีวิตนี้ผมคือทหาร! แม่ ประเทศมาก่อนครอบครัว ผมไม่สามารถมองดูแม่ที่ทำผิดซ้ำแล้วซ้ำเล่าได้ ยิ่งดูสิ่งที่แม่ออกแบบมาเพื่อทำลายทุกสิ่งไม่ได้เลย เริ่มแรกจากการออกแบบภาพวาดของขุนอินและบุริศร์ในคุกใต้ดิน ผมก็รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ง่าย แต่สิ่งที่ผมไม่คาดคิดมาก่อนเลยคือ เรื่องนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับแม่ แม่รู้ไหมว่าผมเสียใจขนาดไหน”
เจตต์ไม่คิดอยากจะเชื่อเรื่องบ้าทั้งหมดที่เกิดขึ้นนี่ แต่เขาก็ต้องเชื่อ
เทย่าได้ยินเจตต์พูดแบบนี้ เธอก็พูดขึ้นมาอย่างโกรธเคือง “ถุย! ไอ้สารเลว ถ้ารู้ว่าโตมาแล้วแกจะทำอย่างนี้กับฉันนะ ฉันน่าจะบีบคอให้แก่ตายไปตั้งแต่ตอนคลอด หรือให้พวกมันเผาแกให้วอดตายไปเสียตอนนั้น! ด้วยความจิตใจดีฉันปล่อยให้เด็กนรมนนั้นเข้าไปช่วยแก แล้วดูแกตอนนี้สิ ตอนนี้กลับจะมาจับฉัน? ได้ ปีกกล้าขาแข็งแล้วนี่? ทุกคนต่างก็จัดการกับแม่ของแก ไม่เพียงแต่ไม่ช่วยฉัน แล้วยังไปช่วยพวกมัน นี่แกยังคิดถึงนรมนใช่ไหม? ฉันจะบอกแกให้ ชั่วชีวิตนี้แกไม่ลงเอยกับมันแล้ว! ไม่มีทาง!”
เทย่าโกรธจนปากไม่ตรงกับใจ แต่เจตต์กลับตกตะลึง
“นี่แม่พูดอะไร? ไฟในตอนแรกนั่นเป็นแม่หรือที่หาคนมาจุดมัน?”
“ถ้าไม่เป็นอย่างนั้น? ถ้าไม่มีข้ออ้าง ฉันจะไปโรงพยาบาลให้ละสายตาคนได้อย่างไร? ฉันรับปากพ่อฉันไว้แล้ว ฉันต้องทำมันให้สำเร็จ ไม่เสียอะไรแล้วจะได้อะไรได้ยังไงกันละ?”
“แต่ผมเป็นลูกของคุณ! คุณเคยคิดบ้างไหมว่าผมรู้สึกอย่างไรในตอนนั้น? ไม่คิดบ้างเหรอถ้าหากตอนนั้น นรมนไม่มาช่วยผม หาผมไม่เจอ ผมคงไม่รอด!”
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน? แค่ฉันสามารถบรรลุจุดหมายของฉันได้ ใครจะตายก็ช่างมัน!”
คำพูดของเทย่าราวกับกริชที่แหลมคม แทงเข้าไปในหัวใจของเจตต์จนเลือดไหล
ที่จริง ในหัวใจของเทย่า ลูกชายคนนี้ไม่มีความหมายอะไร
เจตต์ยิ้มทันที
ยิ้มแล้ว ร้องไห้
“ผมว่าทำไมคุณดูถูกนิตา ที่แท้ก็ไม่ใช่เพราะฐานะของนิตาไม่คู่ควรกับผม แต่เป็นเพราะใจคุณ ไม่มีลูกชายของคุณคนนี้อยู่เลย! ในเมื่อไม่ชอบผม ทำไมต้องให้ผมเกิดมาด้วย?”
“แกคิดว่าฉันเต็มใจไหม? ถ้าไม่คลอดแกออกมา พ่อของแกจะไม่แต่งงานกับฉัน จะให้ฉันทำอย่างไร? แกเป็นเพียงบันไดที่ใช้ไต่สู่ภารกิจของฉัน และถ้าแกเป็นเลือดเนื้อที่ฉันคลอดเองออกมาแล้วมันอย่างไร? แม้แต่แม่ของฉัน ฉันยังฆ่าได้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงแก? อย่ามาร้องไห้จอมปลอมต่อหน้าฉัน ถ้าแกเห็นฉันเป็นแม่จริง จะให้คนมาจับฉันได้ยังไง? เจตต์ ฉันประเมินแกต่ำไปจริงๆ”
เทย่าโกรธจนดวงตาเป็นสีแดงก่ำ
เจตต์กลับทนรับไม่ได้
ในที่สุดตอนนี้ เขาก็รู้ความรู้สึกตอนแรกของพฤกษ์แล้วเรื่องธัญญาว่าเป็นยังไง
กลับถูกคนที่ใกล้ชิดตัวเองมากที่สุดทำร้าย เศร้าและเจ็บปวดได้เช่นนี้
นรมนออกมาจากห้องแล้ว ถูกบุริศร์กอดไว้ในอ้อมแขน เธอเห็นเจตต์ถูกโจมตีด้วยเรื่องสะเทือนใจอย่างนั่น จึงอดไม่ได้ที่จะเศร้าใจ
“เจตต์… ….”
“ปล่อยเขาเถอะ เขาผ่านมันไปได้”
บุริศร์ห้ามนรมน
เจตต์เป็นคนที่หยิ่งทระนงเสียเช่นนี้ เขาจะทนได้อย่างไรเมื่อต้องจนตรอกต่อหน้าทุกคนเช่นนี้
คิดมาแต่แรกว่าตัวเองกำลังช่วยประเทศชาติจับพวกก่อการร้าย แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นแม่ตัวเองเสียนี่ เจตต์รู้สึกว่ามันช่างน่าขัน น่าเยาะเย้ย
“เจตต์ ถ้าแกยังคิดจะให้ฉันรู้จักแกอย่างลูก ก็พาฉันไป ไอ้พวกนี้มันต้องไว้หน้าแกใช่หรือไม่? แกให้พวกมันหลีกให้ฉันไป! ฉันจะพาแกไปหาตาแกที่ต่างประเทศ ตาแกมีอิทธิพลมากที่ต่างประเทศ และด้วยความสามารถของแก แค่แกเชื่อฟัง จะต้องถูกตาของแกใช้แน่นอน”
เทย่าตอนนี้ต้องรีบไปพบแพทย์
เจตต์มองไปยังเธอ มองดูแม่คนนี้ที่คอยเป็นห่วงเป็นใยมาตลอดสิบปี ตอนนี้กลับเหมือนคนแปลกหน้ามาก
เขามองไปที่เทย่า แววตาของเขาค่อยๆ หายไปทีละน้อย และดับลงไป
“เจตต์! เจตต์!”
เทย่าตะโกนเรียก แต่เจตต์กลับปิดตาและ โบกมือให้คนเอาเทย่าออกไป
เจตต์มองไปที่บุริศร์และนรมน เขาขยับปาก ท้ายที่สุดก็พูดด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น “ฉันขอโทษ ตอนนี้ดูเหมือนจะไม่มีประโยชน์อีกต่อไปแล้ว”
“เจตต์ อย่าพูดอย่างนี้ นายก็เป็นผู้ถูกกระทำ นาย… …”
ในที่สุดนรมนก็ไม่ใจแข็งพอ
เจตต์ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า “ไม่ต้องพูดแล้ว ฉันเข้าใจ เรื่องที่นี่ส่งให้พวกทหารทำเถอะ ฉันจะกลับไปดูว่ามีของของเธอตกหล่นอะไรไว้ที่บ้านหรือเปล่า พวกนายไม่ต้องส่งฉัน”
หลังจากพูดจบ เขาก็หันหลังเดินจากไป แต่หลังของเขากลับดูเศร้าและเหงาเป็นพิเศษ
บุริศร์จับมือนรมนไว้แน่น และพูดด้วยเสียงต่ำ “คุณรู้ไหม ว่าคุณทำให้ผมตกใจแค่ไหน!”
“ขอโทษค่ะ ฉันแค่อยากเจอแม่ของฉัน!”
นรมนจู่ๆก็นึกถึงคิม ก่อนจะหันไปดูอย่างเร็ว แต่ที่ที่คิมนั่งอยู่กลับพบว่าไม่มีเงาของคนอีกต่อไปแล้ว
