ปัญญ์ยิ้มขมขื่นพูดขึ้น “คุณหมอผ่าตัดให้ผมประสบความสำเร็จอย่างมาก แต่ช่วงหลังผมไม่ได้ระวังเรื่องสุขอนามัย เกิดการติดเชื้อ ตอนนี้ลำบากมาก”
ถึงปัญญ์จะพูดแบบนี้ แต่นรมนคิดได้ทันทีว่าสิ่งที่ทำให้ปัญญ์ไม่ระวังเรื่องสุขอนามัย ต้องเป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่อยู่อาศัยแน่นอน
ตอนนั้นถ้าไม่ใช่เพราะการบีบบังคับของเชษฐ์ ปัญญ์จะติดเชื้อได้อย่างไร?
“นายไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะต้องจ้างหมอที่ดีที่สุดในโลกมารักษาขานายให้ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม ฉันจะไม่ทำให้นายพิการแน่นอน”
คำพูดนรมนทำให้ปัญญ์พยักหน้า
“พี่นรมน ไม่ต้องหรอก ประธานบุริศร์เตรียมให้ผมเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้ผ่าตัด คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ผมจะไม่เป็นอะไร”
ได้ยินปัญญ์พูดแบบนี้ นรมนก็วางใจ
“มีปัญหาลำบากอะไรก็บอกฉันได้ ไม่ต้องเกรงใจนะ”
“ทำไมต้องเกรงใจล่ะ? ยังไงตระกูลโตเล็กของพวกคุณก็ติดหนี้ตระกูลเจริญไชยของเรา ไม่ว่าเราต้องการอะไรก็เป็นหลักการที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้”
คมทิพย์ไม่รู้ว่าตื่นตั้งแต่ตอนไหน สิ่งที่พูดออกมาทำให้นรมนตกตะลึง
“มองอะไร? ฉันพูดไม่ถูกเหรอ?”
คมทิพย์เชิดคอ ท่าทางนั้นกวนตีนมาก แต่นรมนก็รีบพยักหน้า
“ถูกๆๆ เธอพูดถูกทั้งหมด เธอสวย เธอมีเหตุผล”
“นั่นก็จริง ใครใช้ให้ฉันสวยล่ะ”
คมทิพย์พยักหน้าอย่างไม่ฝักฝ่ายใด แต่จากนั้นก็ลุกขึ้น คว้าคอเสื้อนรมนไว้ทันที แล้วดึงมันลงมา
“เฮ้ คมทิพย์……”
ถูกถอดเสื้อคลุมในที่สาธารณะ นรมนก็ไม่ทันได้ตั้งตัว และที่นี่ก็ยังมีปัญญ์อีกด้วย
ปัญญ์รีบหลับตา แต่สีหน้ากลับแดงก่ำแล้ว
“บาดเจ็บตรงไหน?”
คมทิพย์ขมวดคิ้ว ทำหน้ากังวลและเป็นห่วง
หัวใจนรมนร้อนระอุ แผดเผาทันที รู้สึกได้ว่าความรักระหว่างเธอกับคมทิพย์มันกลับมาแล้ว
“ไม่ได้บาดเจ็บ ฉันแสดงละครให้ทุกคนดู มีถุงเลือดอยู่ด้านใน เลือดพวกนั้นคือเลือดในถุง ไม่ใช่เลือดของฉัน”
คมทิพย์ตกตะลึงจริงๆ
เธอมองนรมน หลังจากเห็นบนร่างกายนรมนไม่มีรอยแผลเป็นจริงๆ ก็ขมวดคิ้วพูดขึ้นอย่างไม่ชอบใจ “เธอเรียนรู้เรื่องไม่ดีตามบุริศร์จริงๆ ด้วย”
“แต่กับเธอ ฉันยังเป็นเหมือนเดิมนะ”
นรมนกอดเธอจากด้านหลัง
“คมทิพย์ ต่อไปห้ามพูดตัดความสัมพันธ์กับฉันง่ายๆ อีกแล้วนะ เธอก็รู้ เพื่อนที่ดีที่สุดของฉันในชีวิตนี้ก็คือเธอ ถ้าเธอไม่ต้องการฉันฉันจะเสียใจมาก”
ร่างคมทิพย์แข็งทื่อทันที ดวงตาก็มีความอบอุ่นเล็กน้อย
“เรื่องพ่อแม่ฉันทำให้ฉันเสียใจมากจริงๆ ตอนนั้นฉันก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เห็นกับตาตัวเองว่าคนคนนั้นคือบุริศร์ ฉันก็เลยเป็นบ้า นรมน เธอก็รู้ จะเป็นใครก็ได้ทั้งนั้น แต่ห้ามเป็นเธอคนเดียว ยิ่งห้ามเป็นคนที่เธอเกี่ยวข้อง ฉันทนไม่ได้”
น้ำตาคมทิพย์ไหลสะอึกสะอื้นลงมา
ทุกวันนี้พฤกษ์ไม่กล้าคุยเรื่องใดๆ เกี่ยวกับตระกูลโตเล็กและนรมนข้างๆ หูเธอ แต่เขาจะคุยกับปัญญ์
คมทิพย์ได้ยินบางอย่างจากข้างๆ จริงๆ แล้วก็เป็นห่วง แทบอยากจะติดปีกบินไป แต่เธอยังผ่านช่วงเวลาสำคัญของพ่อแม่ไปไม่ได้
ในขณะนี้รู้แล้วว่าเรื่องพ่อแม่ไม่เกี่ยวข้องกับบุริศร์ คมทิพย์นึกถึงเรื่องไร้ยางอายที่ตัวเองทำลงไปเพื่อแก้แค้นพวกเขา เธอแค่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีหน้าไปเจอนรมน แต่ไม่คิดเลยว่านรมนจะมาหาเอง
นรมนจะไม่รู้ได้อย่างไรว่าคมทิพย์คิดอย่างไร?
เธอพูดเสียงทุ้ม “มันผ่านไปแล้ว ต่อไปเรายังเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน ไม่ว่าเจอเรื่องอะไร เธอต้องห้ามปิดบังฉันนะโอเคไหม?”
“โอเค”
ในที่สุดทั้งสองก็ให้อภัยต่อกัน
ระหว่างนรมนและคมทิพย์คุยกันไม่จบไม่สิ้น ปัญญ์เห็นพวกเธอเป็นแบบนี้แล้วก็ดีใจแทนพวกเธอ
โดยไม่รู้ตัว นรมนก็พูดถึงพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนและเนตรา คมทิพย์ฟังจบก็มองเธออย่างสงสัยแล้วพูดขึ้น “เธอทนเนตราผู้หญิงคนนั้นได้จริงๆ เหรอ? ไม่ใช่สิ เธอเลี้ยงพ่อแม่ไปทำไม? หลอกใช้เธอปูทางให้เนตราเหรอ?”
“เหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ”
พูดถึงตรงนี้ นรมนก็เสียใจเหมือนกัน
“ช่างเถอะ ถือเป็นการตอบแทนพระคุณที่พวกเขาเลี้ยงดู แค่เนตราไม่ก่อเรื่อง ไม่ใช่ว่าฉันดูแลเธอไม่ได้”
ได้ยินนรมนพูดแบบนี้ คมทิพย์ก็ค่อนข้างโกรธทันที
“เธอเลี้ยงดูพ่อแม่เพื่อให้มาควบคุมเธอสินะ”
“เอาล่ะ ไม่ว่าฉันแล้ว เธอกับปัญญ์รักษาบาดแผลที่นี่ให้เต็มที่นะ รอบุริศร์กลับมาแก้ไขปัญหาเรื่องนี้แล้ว ฉันกับพวกเธอก็ไปรับคุณลุงนารธิปกลับบ้านด้วยกัน”
คมทิพย์และปัญญ์ชะงักทันที จากนั้นก็พยักหน้า
“ก็ไม่รู้ตอนนี้พ่อฉันเป็นยังไงบ้างแล้ว? เธอว่าบุริศร์พาพวกเขากลับมาได้จริงๆ ไหม?”
“ได้สิ! ฉันเชื่อใจเขา”
นรมนส่งแววตาเด็ดเดี่ยวให้ความกล้าหาญและความหวังกับคมทิพย์
“แค่เขาพาพ่อฉันกลับมา ฉันยอมแบกรับหนามเพื่อขอโทษเลย”
“รู้แล้ว”
นรมนและคมทิพย์คุยกันสักพัก จากนั้นก็กลับไปที่ห้องผู้ป่วยโรงพยาบาลของตัวเอง
ชัยยศบอกเธอ คิมและคุณท่านตระกูลพรโสภณมาแล้ว
นรมนค่อนข้างกังวล
ถึงแม้เรื่องการจับกุมตัวเชษฐ์นั้นตัวเองจะทำผลงานออกมา แต่เรื่องที่โดนแทงยังทำให้หลายๆ คนเป็นห่วงมากจริงๆ
เธอถอนหายใจ จากนั้นก็ผลักประตูเดินเข้าไป
“แม่ คุณตา พวกคุณมาแล้วเหรอ?”
นรมนยิ้มบางๆ จากนั้นก็เดินเข้ามา
“นรมน ลูกเป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหนไหม? เจ็บหนักขนาดนั้น ลูกยังไปไหนมาอีก? รีบมาให้แม่ดูสิ”
คิมไม่กี่วันนี้เนื่องจากการดูแลของคุณท่านตระกูลพรโสภณ สีหน้าก็ดีขึ้นมาก ในขณะนี้เมื่อเห็นนรมน ฝีเท้าก็เร็ว
นรมนแลบลิ้นอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย เล่าเรื่องที่ตนไม่ได้รับบาดเจ็บให้ฟังอีกรอบ
คุณท่านตระกูลพรโสภณและคิมตกตะลึง
คุณท่านตระกูลพรโสภณยังเป็นคนที่ตอบสนองเร็วที่สุด
“ยัยเด็กคนนี้ ถึงจะเป็นการแสดง ยังไงเธอก็โทรหาฉันกับแม่เธอหน่อยสิ ให้เราได้รู้ ไม่ต้องเป็นห่วงเธอ เธอดูสิ เธอไม่พูดอะไรสักคำ ยังเห็นฉันเป็นคนสำคัญของตัวเองอยู่หรือเปล่า?”
คุณท่านตระกูลพรโสภณโกรธแล้วจริงๆ
นรมนรีบเดินเข้าไปปลอบ
“คุณตา ไม่ใช่นะคะ ถ้าฉันบอกพวกคุณล่วงหน้า พวกคุณจะมาหาฉันได้เหรอ? พอคนข้างนอกเห็น โอ๊ยตาย นรมนโดนแทงบาดเจ็บ คนในครอบครัวตัวเองไม่มาเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาล ฉันก็เสียหน้ามากไม่ใช่เหรอคะ? จากนั้นมันก็จะไม่สำเร็จ!”
“งั้นก็ห้ามโกหกพวกเรา”
คุณท่านตระกูลพรโสภณเหมือนเด็ก อย่างไรก็ตามยังคงทำท่าทางเกลี้ยกล่อมไม่ได้
คิมยิ้มทันที
“เอาล่ะ พ่อ นรมนไม่ได้เป็นอะไรก็ดีที่สุดแล้วไม่ใช่เหรอ? พ่ออยากให้เธอบาดเจ็บจริงๆ หรือไง?”
“ฉันเปล่าสักหน่อย”
คุณท่านตระกูลพรโสภณก็หายโกรธเล็กน้อย
“มา ให้แม่ดูดีๆ หน่อย”
คิมจับมือนรมน เห็นลูกสาวฉลาดแบบนี้ มีความรับผิดชอบแบบนี้ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าตัวเองปล่อยวางได้แล้ว
“นรมน เส้นทางในอนาคตยังอีกยาวไกล ลูกต้องให้ความสำคัญกับตัวเองนะ”
ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกหัวใจค่อนข้างหนักอึ้ง
อาการป่วยของคิมยังคงแพร่กระจาย มิลินเคยบอกว่ารักษาไม่ได้ เวลาในการอยู่ร่วมกันของเธอและแม่เธอยิ่งสั้นลงเรื่อยๆ แล้ว
แต่เชษฐ์มันดันสร้างเรื่องมากมายขนาดนี้ ครอบครองเวลาของเธอไป และทำให้เธอไม่มีเวลาอยู่กับคิม
นรมนกอดคิม พูดขึ้นสะอึกสะอื้น “แม่ ฉันอยากให้แม่อยู่กับฉันที่นี่ อยากให้แม่อยู่กับฉันตลอดชีวิต”
“ยัยทึ่ม แม่จะอยู่กับลูกตลอดชีวิตได้ยังไง? ต่อไปลูกจะมีบุริศร์และพวกเด็กๆ อยู่กับลูก ลูกใช้ชีวิตอย่างมีความสุข แม่ก็ดีใจแล้ว”
“แม่——”
เธอค่อนข้างอยากร้องไห้แล้ว
คุณท่านตระกูลพรโสภณเห็นเหตุการณ์ดังกล่าวนี้ ก็กระแอมไอก่อนพูดขึ้น “เอาล่ะ ในเมื่อเธอไม่เป็นอะไร ตอนกลางคืนก็ให้บุริศร์พาเธอกลับบ้านไปกินข้าว”
“คุณตา บุริศร์ไปต่างประเทศ ตอนกลางคืนกลับมาไม่ได้”
เรื่องนี้มีไม่กี่คนที่รู้ นรมนบอกคุณท่านตระกูลพรโสภณ
คุณท่านตระกูลพรโสภณตกตะลึงสักพัก ก่อนพูดขึ้นอย่างขุ่นเคือง “เขายุ่งจริงๆ เพราะเรื่องเชษฐ์เหรอ?”
ข่าวเกี่ยวกับเชษฐ์ถูกจับกุมตัวยังคงปิดกั้นอยู่ แต่สถานะของคุณท่านตระกูลพรโสภณแน่นอนว่ารู้เรื่องทันที และเข้าใจเรื่องราวภายในบางอย่างในปีนั้นด้วย
นรมนพยักหน้า
คิ้วคุณท่านตระกูลพรโสภณขมวดเข้าหากันแน่น
“รู้แล้ว งั้นก็รอเขากลับมา ให้เขาพาเธอกลับก็แล้วกัน สุขภาพร่างกายแม่เธอแย่มาก เธอกับหล่อนนั่งคุยกันไป ฉันจะออกไปเดินเล่น”
คุณท่านตระกูลพรโสภณอาจจะต้องการมอบพื้นที่ให้นรมนและคิมคุยกันตามลำพัง ยกเท้าเดินออกไปจากห้องผู้ป่วย
นรมนให้คิมนั่งบนเตียงผู้ป่วย ถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “แม่ สุขภาพร่างกายแม่เป็นยังไงบ้าง?”
“ไม่กี่วันนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงแม่นะ แม่อยากคุยกับลูกเรื่องบุริศร์”
“เกิดอะไรขึ้นกับเขาเหรอคะ?”
ทันใดนั้นนรมนก็เครียดขึ้นมา
คิมจับมือเธอแล้วยิ้มขณะพูดขึ้น “ลูกไม่ต้องเครียด ไม่มีอะไร แค่แม่ได้ยินว่าอำนาจบุริศร์ที่ต่างประเทศก็ยิ่งใหญ่มาก ที่ต่างประเทศมีอำนาจหลักๆ สามกลุ่ม มีเชษฐ์ มีองค์กรR และยังมีสหภาพQT แต่หลักๆ สหภาพQTคือทำธุรกิจ ไม่ค่อยเข้าร่วมเรื่องระหว่างแก๊ง ช่วงนี้แม่ได้ยินจากคุณตาว่าบุริศร์คือหัวหน้าของสหภาพQT”
“ใช่เหรอคะ?”
นรมนไม่ค่อยเข้าใจเรื่องพวกนี้มากนัก แต่พอรู้ว่าบุริศร์มีอำนาจต่อสู้กับองค์กรR เธอก็วางใจ
คิมเห็นนรมนทำท่าสับสน ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ลูกน่ะ ไม่รู้จักผู้ชายของตัวเองจริงๆ สินะ”
“ฉันแค่รู้ว่าเขารักฉัน รักครอบครัวของเราก็พอแล้วค่ะ อย่างอื่นฉันไม่สนใจ แม่บอกฉันเรื่องพวกนี้ เพราะอยากให้ฉันสบายใจ ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะเกิดเรื่องที่ต่างประเทศใช่ไหม?”
“อืม แม่ทำเพราะแบบนี้แหละ”
คิมเห็นลูกสาวตอนนี้ยิ่งโตเป็นผู้ใหญ่และมั่นคงขึ้นเรื่อยๆ ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกชื่นใจมาก
“พ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนของลูกมาเยี่ยมลูกหรือยัง?”
ประโยคนี้ทำให้นรมนค่อนข้างเสียใจ
เธอส่ายหน้า ยิ้มขณะพูดขึ้น “ช่วงนี้พวกเขายุ่งมาก”
ดวงตาคิมหนักอึ้งขึ้น แต่ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “นรมน แม่รู้ว่าลูกเป็นเด็กดี แต่บางครั้ง อย่าสร้างปัญหาให้ตัวเองโดยไม่จำเป็นเพราะความใจดีของตัวเอง แม่รู้ว่าบุญคุณของการเลี้ยงดูมันยิ่งใหญ่มาก แต่แม่ก็เห็นแก่ตัว แม่ไม่อยากให้ลูกได้รับความอยุติธรรม บางเรื่อง แม่เชื่อว่าลูกจะจัดการมันได้เป็นอย่างดีด้วยตัวเอง ใช่ไหม?”
ได้ยินคิมพูดแบบนี้ นรมนก็รู้ว่าคิมอาจจะรู้เรื่องเนตราแล้ว และรู้ว่าพ่อแม่ตระกูลธนาศักดิ์ธนหลอกใช้ประโยชน์จากเธอ เธอก็พยักหน้า
“แม่ ตราบใดที่มันไม่ได้เกินไป ฉันไม่อยากฉีกหน้าพวกเขา ยังไงแล้วพวกเขาก็เลี้ยงดูฉันจนเติบโต ไม่มีพวกเขาก็ไม่มีฉันในตอนนี้”
พูดถึงเรื่องนี้ คิมก็รู้สึกผิดในใจเป็นพิเศษ
“นรมน ต้องโทษแม่ทั้งหมด ทั้งหมดเป็นความผิดของแม่ในตอนนั้น”
“แม่ มันผ่านไปหมดแล้ว”
ตอนนี้นรมนให้อภัยแล้วจริงๆ ไม่อยากให้คิมคิดมาก รีบปลอบเธอ
ในขณะนี้ ด้านนอกจู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังผ่านเข้าม
