เมื่อราเชนหันศีรษะกลับมาก็เห็นนรมนกำลังมองตัวเองด้วยใบหน้าเหมือนดูละครสนุกๆ ก็กระอักกระอ่วนนิดหน่อยอย่างอดไม่ได้
“อะแฮ่โด่งดัง คือว่า คือฉันมาเยี่ยมเธอ เธอเป็นยังไงบ้าง?”
ราเชนเห็นนรมนอยู่บนเตียง ก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
“จอชไอ้ชั่วนั่นมันทำร้ายเธอจนเป็นแบบนี้เลยเหรอ?”
“จอช?”
นรมนได้ยินชื่อแปลกชื่อหนึ่งจากคำพูดเขาอย่างว่องไว
“จอชคือใคร?”
ราเชนตกตะลึงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าตามไม่ค่อยทัน
ทางด้านบุริศร์มันปากแข็งมาก เขาถามตั้งนานก็ไม่รู้อะไรเลย แค่รู้ว่านรมนได้รับบาดเจ็บเท่านั้น
บาดเจ็บจนกลายเป็นแบบนี้ บุริศร์มันปิดข่าว แม้ว่าเขาจะใช้เงินก็ไม่มีทางเปิดปากแพทย์ได้
ในขณะนี้เห็นนรมนทำหน้าสงสัย ราเชนก็ไม่ค่อยแน่ใจนิดหน่อย
“จอชจับตัวเธอไปไม่ใช่เหรอ?”
ถึงนรมนจะไม่ค่อยใส่ใจราเชนมากนัก แต่ตอนนี้ชื่อที่จู่ๆ ก็ปรากฏขึ้นทำให้นรมนรู้สึกว่าในนี้บางทีมันอาจมีบางอย่างซ่อนอยู่ที่ตัวเองไม่รู้ก็ได้
“เล่าให้ฉันฟังหน่อย มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่”
นรมนดิ้นรนจะลุกจากเตียง แต่มันโดนบาดแผล เจ็บจนเหงื่อแตก
“ฉันช่วยเธอ”
ราเชนรีบเดินเข้ามา ประคองนรมนเบาๆ
บนร่างกายเขามีกลิ่นโคโลญจ์จางๆ ไม่เหมือนกับกลิ่นแห้งและสะอาดของบุริศร์ มีความหวาน แต่ทำให้นรมนรู้สึกอึดอัดนิดหน่อย
“ฉันทำเองดีกว่า”
ขณะที่เธอดิ้นรนลุกขึ้น เสื้อผ้าบนไหล่ก็หย่อนหลวมเล็กน้อย เผยรอยแผลเป็นน่ากลัวด้านใน
ดวงตาราเชนหรี่ขึ้นมาทันที
“พวกมันใช้แส้ฟาดเธอจริงๆ เหรอ?”
ขณะที่ราเชนพูดก็จะยื่นมือไปดึงคอเสื้อนรมน แต่ได้ยินนรมนพูดอย่างเย็นชา “ราเชน อย่าให้ฉันมีโอกาสตัดมือนาย ชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัวกันนายไม่เข้าใจเหรอ?”
ประโยคนี้ทำให้มือราเชนชะงักกลางอากาศทันที สีหน้าเขากระอักกระอ่วนอย่างบอกไม่ถูก
“ขอโทษครับ ฉันแค่อยากดูบาดแผลของเธอ”
“นายเป็นหมอเหรอ?”
นรมนถามกลับหนึ่งประโยคอย่างเยาะเย้ย
ราเชนยิ่งกระอักกระอ่วนทันที
“ไม่ใช่”
“นายเป็นสามีฉันเหรอ?”
คำถามนี้ของนรมน ราเชนยิ่งพูดไม่ออก
“มองทำบ้าอะไร!”
ประโยคนี้นรมนพูดด้วยความหงุดหงิดและโกรธเคืองเล็กน้อย
ราเชนตกตะลึง
จากความรู้ความเข้าใจของเขา นรมนฉลาดหลักแหลม สูงศักดิ์ และมีกลิ่นอายความสง่างาม อย่างไรเขาก็ไม่คิดเลยว่านรมนจะพ่นคำหยาบคายออกมา และยังพูดกับตนอีกด้วย
นรมนไม่สนว่าตอนนี้เขาจะมีการแสดงออกอย่างไร และไม่สนว่าตอนนี้ในใจเขาคิดอย่างไร ยื่นมือไปเก็บคอเสื้อ จากนั้นก็นั่งด้วยความยากลำบากก่อนจะมองราเชนด้วยความเย็นชาแล้วพูดขึ้น “ตอนนี้บอกฉันได้ไหมว่าจอชคือใคร? แล้วทำไมนายมาอยู่ที่นี่? เป็นไปได้ไหมว่าที่ฉันโดนลักพาตัวถูกทำร้ายนายเป็นคนทำ?”
“จะเป็นไปได้ยังไง?”
ราเชนร้อนรนใจทันที
“ฉันไม่มีวันไม่มีวันไม่มีวันทำร้ายเธออย่างเด็ดขาด!”
เขาพูดไม่มีวันอย่างเด็ดขาดสามครั้ง มันทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
“แล้วทำไมนายมาเยี่ยมฉัน? เราสองคนเหมือนไม่สนิทกันนะ?”
คำถามนี้ราเชนไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไรโดยทันที
ความสัมพันธ์กับนรมน ตอนนี้แน่นอนว่าเธอไม่รู้ และบุริศร์ก็ไม่อนุญาตให้นรมนรู้เรื่องพวกนี้ เดิมทีราเชนอยากบอกนรมน แต่หลังจากผ่านเหตุการณ์นี้มา จู่ๆ เขาก็เปลี่ยนความคิด
บางทีการที่นรมนไม่รู้อะไรทั้งนั้น รักษาสภาพชีวิตปัจจุบันถึงจะดีที่สุดสำหรับเธอ
หลังจากความคิดนี้ผ่านหัวสมองราเชนไปอย่างรวดเร็ว ก็พูดเสียงทุ้ม “ฉันมาเยี่ยมเธอในฐานะเพื่อนไม่ได้เหรอ?”
“ฉันกับนายไม่ได้เป็นเพื่อนกัน”
นรมนพูดประโยคนี้อย่างโหดเหี้ยม
ราเชนไม่สามารถตำหนิเธอได้ ทำได้แค่หัวเราะขมขื่นในใจ
“โอเค ถือว่าฉันคิดเข้าข้างตัวเองโอเคไหม? ฉันแค่อยากมาดูว่าเธอบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง”
“จากนั้นล่ะ?”
คำถามของนรมนทำให้ราเชนไม่ค่อยรู้ว่าควรตอบอย่างไรแล้ว
บอกนรมนว่าเขาจะหาความยุติธรรมให้กับเธอ เกรงว่านรมนคงไม่เชื่อ บางทีอาจจะยิ่งสงสัยในความตั้งใจของตน
ทันใดนั้นราเชนก็รู้สึกว่าตัวเองต้องการเป็นห่วงนรมน ทำไมมันยากขนาดนั้น?
“จอชคือแฟนหนุ่มสุดที่รักในวัยเด็กของกันยกา และกันยกาคือลูกสาวแม่บ้านของครอบครัวเรา หล่อนอยากเข้าสู่วงการบันเทิง โดยใช้คอนเน็กชั่นของฉัน แต่หล่อนไม่ได้จบสายงานนี้มา หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่นมาก ก็เลยไม่ได้โด่งดังรุ่งโรจน์มาตลอด เป็นนักแสดงที่ไม่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีครั้งหนึ่งหล่อนมาหาฉันเพื่อทรัพยากร หล่อนบังเอิญได้ยินบางเรื่องที่ฉันพูดพอดี หล่อนเคยสัญญากับฉันว่าจะไม่พูดมันออกไป ฉันก็เชื่อหล่อน แต่ไม่นานหล่อนก็ไปเจอกับบุริศร์”
ราเชนไม่ได้ตอบคำถามนรมน ในทางกลับกันพูดถึงกันยกา
ผู้หญิงคนนี้นรมนเพิ่งได้ยินชื่อเธอเป็นครั้งแรก ในขณะเดียวกันก็รู้สึกเบื่อหน่ายวิธีที่เขาตอบสนองตนเป็นพิเศษ
แต่เรื่องที่บุริศร์ปิดบังเธอมันก็เกี่ยวข้องกับกันยกา ตอนนี้ราเชนพูดออกมา นรมนรู้สึกว่าตัวเองจะได้ข้อมูลอะไรบางอย่างจากราเชน
“นายพูดเรื่องอะไร? ทำไมกันยกาอยากไปเจอบุริศร์?”
สายตาราเชนค่อนข้างหลีกเลี่ยงเล็กน้อย
“เรื่องนี้ฉันก็ไม่รู้ บางทีอาจจะเพื่อทรัพยากรก็ได้”
คำพูดนี้ราเชนพูดอย่างเป็นทางการมาก นรมนไม่มีทางเชื่อเด็ดขาด
“ถ้านายอยากเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ ก็บอกฉันดีกว่านะว่าเพราะอะไร นายก็รู้ เพราะกันยกาคนนี้ ฉันเกือบหย่ากับสามีฉัน เธอล่อลวงสามีฉันไม่ได้ ต่อมาทำไมถึงตายล่ะ? ทุกอย่างนี้ฉันคิดว่านายน่าจะรู้มันทั้งหมด”
นรมนมองราเชน พูดขึ้นทีละคำ
ราเชนรู้สึกกดดันเป็นพิเศษ
แน่นอนว่าเรื่องที่กันยการู้ก็คือความจริงที่ว่านรมนเป็นน้องสาวแท้ๆ ของราเชน ข้อมูลที่บุริศร์รู้จากปากกันยกาก็คือเรื่องนี้ แต่ข้อมูลนี้ไม่สามารถให้นรมนรู้ได้
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกค่อนข้างเสียใจที่ตัวเองมาเยี่ยมนรมนอย่างฉับพลันแบบนี้
ตอนแรกนึกว่าเธอเป็นสาวน้อยใสซื่อที่อ่อนแอ ตอนนี้พบว่าเธอดุดันเหมือนต้นเหมยในฤดูหนาว
“ถ้าฉันบอกว่าฉันไม่รู้ เธอจะเชื่อไหม?”
ราเชนมองนรมน ยิ้มอย่างค่อนข้างกระอักกระอ่วน
“นายคิดว่าฉันเหมือนคนโง่ไหม?”
สองมือนรมนกอดอก มองราเชนด้วยความเย็นชา
“แค่กๆ!”
ราเชนอยู่ในวงการบันเทิงมาตั้งนาน นี่เป็นครั้งแรกที่ดำเนินเรื่องต่อไปไม่ค่อยได้แล้ว
“เรามาคุยเรื่องการลักพาตัวครั้งนี้กันดีไหม?”
“โอเค”
จู่ๆ นรมนก็ตอบอย่างรวดเร็ว แต่มันทำให้ราเชนรู้สึกค่อนข้างอึดอัด
“เป็นอะไร?”
“เปล่า”
ราเชนรีบก้มหน้า ปิดบังความประหลาดใจและความทำอะไรไม่ถูกของตัวเอง
“การลักพาตัวครั้งนี้จอชเป็นคนวางแผน กันยกาตายไปแล้ว มันโทษทุกอย่างกับเธอ ก็เลยให้คนไปลักพาตัวเธอ ตั้งใจว่าให้เธออดอาหารหนึ่งวันหนึ่งคืน จากนั้นก็ให้คนไปจัดการเธอ นี่คือที่ฉันรู้”
ได้ยินคำพูดราเชนจบ ในใจนรมนก็เข้าใจบ้างแล้ว
จอชลักพาตัวตนเพราะกันยกา ตั้งใจจะแก้แค้นให้กันยกา แต่ไม่คิดว่าจะถูกเนตรายึดเอาไปก่อน
แต่เนตรารู้ได้อย่างไรว่าตนถูกจอชลักพาตัวไป?
หรือระหว่างเธอกับจอชมีความสัมพันธ์กัน?
หรือเธอติดตามตนอย่างลับๆ มาตลอด?
คิดถึงตรงนี้ นรมนก็ขมวดคิ้วอย่างอดไม่ได้
ไม่กลัวโจรขโมย แต่กลัวโจรคิดวางแผนอย่างแท้จริง
เนตราก็ไม่รู้ประสบอะไรมาบ้างในคุก แต่เห็นได้ชัดว่าไม่ดีแน่ๆ ไม่อย่างนั้นคงไม่เกลียดชังตนขนาดนั้น แทบรอไม่ไหวที่จะฆ่าเธอ
หัวสมองนรมนคิดอย่างรวดเร็ว
ราเชนไม่รู้ว่าทุกอย่างที่ตนพูด นรมนจะเชื่อหรือไม่ สีหน้าเธอลึกซึ้งจนคาดเดาไม่ถูก ดวงตาหรี่ลงเล็กน้อย มองไม่เห็นอารมณ์ด้านใน
“นรมน เธอ……”
“นายเล่นบทบาทอะไรที่นี่?”
“ฮะ?”
ราเชนโดนถามจนงงทันที
“ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องกับพวกมัน!”
“แล้วทำไมตอนแรกนายมาหาฉันออกตัวอยากให้เซ็นสัญญาล่ะ? ทำไมต้องการดูแลฉันมากๆ? ถึงขนาดตอนนี้ฉันเกิดเรื่องก็ยังรีบมาเยี่ยมฉัน? อย่าบอกฉันว่านายตกหลุมรักฉันตั้งแต่แรกพบ ก่อนหน้านี้เราไม่เคยเห็นหน้ากันมาก่อนด้วยซ้ำ”
แววตาแหลมคมของนรมนทำให้ราเชนรู้สึกหนีไม่ค่อยพ้นแล้ว
เขาพบว่าการแสดงออกและอำนาจของนรมนในตอนนี้เหมือนกับพ่อของตนเกินไป
ราเชนส่ายหน้า ยิ้มขมขื่นพูดขึ้น “ฉันอธิบายไม่ถูก”
เขามาผิดพลาดจริงๆ
ถ้ารู้นานแล้วว่าหลังจากนรมนได้รับบาดเจ็บหัวสมองจะชัดเจนแบบนี้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็จะไม่บุกเข้ามา
นรมนตกตะลึง
เธอนึกว่าราเชนจะแต่งเรื่องน่าฟังให้กับตน หรือพูดโกหกอะไรสักอย่าง แต่ขณะที่ราเชนพูดอธิบายออกมา นรมนกลับรู้สึกว่าในนี้มันมีเรื่องราวมากกว่านั้น
ดวงตานรมนอยากจะมองเข้าใจราเชนทั้งด้านในและด้านนอก เห็นก้นบึ้งหัวใจเขาได้ก็จะดีที่สุด น่าเสียดายที่เธอไม่ได้มีความสามารถพิเศษเช่นนี้
“ราเชน นายเป็นใครกันแน่? นายคิดยังไงกับฉัน?”
“ฉันบอกได้แค่ว่า ฉันจะไม่ทำร้ายเธอ”
ราเชนพูดจบก็เหลือบมองนรมน จากนั้นก็ลุกขึ้น
เขาเอาบัตรหนึ่งจากกระเป๋าวางไว้บนโต๊ะ
“ฉันรู้เธอไม่ขาดเงิน เงินในนี้ก็ไม่มากหรอก ฉันรีบมา เลยไม่มีเวลาซื้อของ เธอดูเองว่าชอบอะไรก็ซื้อมันมาแล้วกัน ยังไงนี่ก็เป็นน้ำใจฉัน”
“ฉันไม่ต้องการ!”
นรมนปฏิเสธทันที
ถึงราเชนจะเตรียมใจไว้นานแล้ว แต่ก็ยังรู้สึกเสียใจมาก
“ถือว่าฉันขอร้องให้เธอรับมันได้ไหม?”
“เหตุผลล่ะ”
สองคำนี้ทำให้ราเชนพูดไม่ออก
เขาถอนหายใจ แล้วเก็บบัตรธนาคารบนโต๊ะขึ้นมา
“ฟื้นฟูอาการบาดเจ็บดีๆ ฉันไปก่อนนะ”
พูดจบเขาก็ลุกขึ้นออกไปจากห้องผู้ป่วย
ขณะที่เปิดประตูห้องผู้ป่วย บุริศร์ก็กลับมาจากข้างนอกพอดี เมื่อพบกับราเชน ดวงตาบุริศร์ก็มีความโกรธเคืองและการตักเตือนแวบผ่านไป
นรมนเผชิญหน้ากับบุริศร์ เห็นสีหน้าเขาทั้งหมด
บุริศร์รู้จักราเชนเหรอ?
การรับรู้นี้ทำให้นรมนค่อนข้างประหลาดใจ
เธอผลุบตาลงอย่างสงบ สมองทำงานอย่างรวดเร็ว
บุริศร์จะรู้จักราเชนได้อย่างไร?
ระหว่างเขากับราเชน และกันยกามีความลับอะไรที่เธอไม่รู้กันแน่?
เมื่อบุริศร์เดินเฉียดไหล่ราเชนไป เขาพูดขึ้นด้วยเสียงที่ได้ยินกันเพียงสองคน “อย่าให้ฉันเห็นนายปรากฏตัวต่อหน้านรมนอีก”
“ฉันแค่มาดูว่าเธอบาดเจ็บเป็นยังไงบ้าง”
“มันคือความรับผิดชอบของฉันในฐานะสามี ไม่เกี่ยวกับนาย”
บุริศร์พูดจบก็เข้าห้องโดยตรง จากนั้นก็เหวี่ยงประตูทันที
ราเชนเกือบโดนกระแทกจมูก ถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว
บุริศร์คนนี้ มันจงใจแน่นอน!
