คิ้วของกานต์ขมวดแน่นเข้าด้วยกัน แม้แต่มือทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยครีมก็เหมือนตั้งใจแปะลงบนตัวของตัวเอง
นรมนเห็นกานต์โกรธขึ้น ท่าทางโมโหเหมือนกำลังจะระเบิด จึงรีบพูดขึ้น “กานต์ครับ หนูเป็นลูกผู้ชาย จะชกต่อยกับผู้หญิงได้อย่างไร เธอเป็นลูกสาวของคุณอาอรรณพ คุณอาอรรณพเป็นเพื่อนที่ดีทีสุดของแด๊ดดี้”
คิ้วกานต์ยิ่งขมวดแน่นขึ้น
นี่หม่ามี้กำลังกดดันเขาเหรอ
ทำไม
เห็นชัดว่าเด็กสาวคนนี้ยั่วโมโหเขาก่อน
แต่ว่าเมื่ออยู่ข้างนอกกานต์คงยังรักษาหน้าของนรมน เขาเหลือบตามองไอราแวบหนึ่ง จากนั้นก็หันหน้ามาพูดกับรมิดาอย่างสุภาพอ่อนน้อมคุณน้าครับ เธอไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ พวกเรากำลังแลกเปลี่ยนเรียนรู้ซึ่งกันและกันอยู่ครับ”
“ใช่ๆๆ แลกเปลี่ยนเรียนรู้กัน หม่ามี้หนูไม่ได้ก่อเรื่องจริงๆนะคะ”
ไอรารีบพูดเสริมทับ
ทำไมรมิดาจะดูไม่ออกว่ากานต์กำลังหาทางลงให้กับไอรา เธอจ้องไอราเขม็งตึง จากนั้นยิ้มให้กับกานต์แล้วพูดขึ้น “หนูคือกานต์ใช่ไหมจ๊ะ ต้องขอโทษด้วยนะที่ไอราของเราไปทำให้หนูลำบากใจ”
“ไม่ลำบากใจครับ พวกเราแลกเปลี่ยนเรียนรู้กันจริงๆ”
กานต์ยิ้มเบาๆอย่างสุภาพอ่อนโยน แต่แฝงด้วยความเย็นชาเหินห่างเล็กน้อย ช่างคล้ายกับบุริศร์ในวัยเด็กมากๆ
นรมนเห็นกานต์ยอมอ่อนให้ รีบดึงแขนของลูกชายแล้วพูดขึ้น “หนูมาได้ยังไง เข้าไปกับหม่ามี้ไหม”
“หนูมีภารกิจอยู่ครับหม่ามี้ แต่คิดว่าหนูคงต้องเปลี่ยนชุดก่อน”
กานต์มองเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเพลียจิต หมดคำจะพูด
“น้าจะให้คนไปซื้อเสื้อผ้ามาเปลี่ยนให้หนูนะ หนูจะรอก่อนได้ไหม”
รมิดารีบพูดขึ้น
กานต์เองก็ไม่ได้ปฏิเสธ
หากสวมชุดทหารแบบนี้ไปเข้าร่วมภารกิจตอนนี้ หัวหน้าคงดุตายแน่
“ผมขอตัวไปห้องน้ำก่อนนะครับ”
กานต์ยกเท้าก้าวจากไป
รมิดารีบโทรศัพท์ให้ผู้ช่วยของตัวเองไปซื้อชุดเด็กชายแล้วนำมาให้
นรมนกลัวรมิดาจะลงโทษไอรา จึงรีบแตะไหล่เธอเบาๆแล้วพูดขึ้น “ไปเล่นเถอะ ป้ายังมีเรื่องที่ต้องคุยกับหม่ามี้ของหนู”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า”
ไอรารู้สึกว่านรมนนั้นช่างอ่อนโยนมาก เมื่อเทียบกับหม่ามี้แล้วช่างต่างกันราวฟ้ากับดิน
เธออิจฉากานต์จังที่มีหม่ามี้ที่อ่อนโยนเช่นนี้
รมิดาจ้องเขม็งตึงไอราอย่างหมดคำพูดอยู่ชั่วครู่ ก็ถูกนรมนดึงตัวลากเข้าไป
“พอได้แล้วๆ เด็กๆก็แค่ทะเลาะกันตามประสาไม่มีอะไรหรอก เธอก็อย่างจริงจังไปได้ เด็กๆตกใจหมด”
“ฉันจะบอกเธอให้นะว่าไอราของฉันเนี่ยเกิดผิดเพศจริงๆ ทำตัวอย่างกับเด็กผู้ชาย วันๆเอาแต่ทะเลาะก่อเรื่อง จนฉันแทบจะตามเก็บตามแก้ไขให้ไม่ทันแล้ว น่าโมโหชะมัด”
รมิดาพลางพูดพลางถูกนรมนดึงตัวกลับไปที่ห้องโถง
งามสุดากับโพนี่เห็นพวกเขาไม่เป็นไร จึงได้ตามกลับมาด้วย
ไอราเห็นรมิดาจากไปแล้ว จึงได้ถอนหายใจโล่งอก แต่ว่าดวงตาคู่งามนั้นกลอกกลิ้งไปมา จากนั้นยกเท้ามุ่งหน้าเดินไปยังห้องน้ำทันที แต่ทว่ากลับถูกโอลี่ดึงไว้
“พี่ นี่พี่จะทำอะไร ถ้าคิดจะก่อเรื่องอีก วันนี้กลับไปพี่ต้องโดนหม่ามี้ตีแน่ๆ”
“โอ๊ย ฉันจัดการเรื่องนิดหน่อย เธอไม่ต้องมายุ่งกับฉัน”
ไอรารู้สึกโอลี่นั้นค่อนข้างน่ารำคาญ จึงรีบกระชากมือตัวเองกลับ แล้วรีบมาที่หน้าประตูห้องน้ำทันที
เธอแหงนหน้าขึ้นมอง จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องน้ำผู้ชาย
“เฮ้ย เธอชื่อกานต์เหรอ”
ไอราถามขึ้นอย่างเสียงดัง
กานต์ที่ยังปัสสาวะไม่เสร็จ จนเกือบจะปัสสาวะรดมือตัวเอง
ใบหน้าของเขาแดงก่ำขึ้นทันใด รีบดึงกางเกงขึ้นอย่างไว ความโกรธได้แวบเข้ามาในแววตา
“เธอตาไม่ดีหรือไง”
“หือ”
ไอราที่ฟังไม่ค่อยเข้าใจ
กานต์ไม่เคยเห็นเด็กผู้หญิงเช่นนี้มาก่อน
“นี่มันห้องน้ำผู้ชายนะ！”
น้ำเสียงของเขาที่ค่อนข้างเกรี้ยวกราด
“ฉันรู้”
ไอรามองท่าทางที่บื้อๆของกานต์
หนุ่มน้อยคนนี้หน้าตาหล่อใช้ได้เลย แต่น่าเสียดายที่ทึ่มไปหน่อย
หน้าประตูติดป้ายว่าเป็นห้องน้ำชาย เธอใช่ว่าจะมองไม่เห็น ทำไมต้องมาอธิบายอะไรให้มากมายด้วย
กานต์รู้สึกว่าไม่สามารถสื่อสารกับเธอได้จริงๆ
เขาจึงยืนเขย่งเท้าขึ้นล้างมือในอ่างล้างมือเสร็จแล้วคิดจะเดินออกไป แต่กลับถูกไอรากางแขนขวางไว้
“หลบไป！”
“เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย”
ไอราพูดด้วยความดุดัน
กานต์ขี้เกียจจะเสวนากับเธอ จึงปัดแขนของเธอออก แล้วยกเท้าก้าวเดิน
ฉับพลันหลังมือของไอราแดงขึ้นทันใด
“เฮ้ย เธอตบฉันทำไม เธอดูสิหลังมือของฉันแดงเลย กานต์ เธอหยุดเดี๋ยวนี้นะ！”
ไอรายังไม่เคยเห็นหนุ่มน้อยที่ไหนรำคาญตัวเองขนาดนี้มาก่อน
หน้าตาของเธอคนเห็นคนรัก แต่ทำไมเขาถึงไม่ชอบเธอนะ
กานต์หงุดหงิดมาก ถ้ารู้ว่าการมาAnonaแล้วต้องมาเจอกับดาวมฤตยูนี้ พูดอย่างไรเขาก็ไม่มีทางมาด้วยตัวเอง
เขาไม่ฟังคำพูดใดๆของไอราแต่อย่างใด รีบจากห้องน้ำไปอย่างรวดเร็ว แล้วกลับไปหานรมนที่ห้องโถง
กานต์เห็นคริชณะก็อยู่ด้วย จึงรีบทำความเคารพด้วยท่าวันทยหัตถ์
“สวัสดีครับหัวหน้า！”
“กานต์เหรอ หนูมาได้ยังไง”
คริชณะนั้นรักและเอ็นดูกานต์เช่นกัน
กานต์รีบพูดขึ้น“ผมมาส่งเอกสารครับ อีกสักพักก็จะกลับแล้ว”
“ไม่รีบ พอดีแด๊ดดี้หนูก็อยู่ด้วย อยู่พูดคุยสองสามประโยคกับแด๊ดดี้หนูก่อนนะ”
กานต์ปรายตามองบุริศร์แล้วพูดเบาๆ “สวัสดีครับคุณบุริศร์”
“เกิดอะไรขึ้นกับตัวของหนู”
บุริศร์ไม่เคยเห็นลูกชายตัวเองกระเซอะกระเซิงเช่นนี้มาก่อน เมื่อนึกถึงคำพูดที่พูดกันข้างนอกเมื่อสักครู่ว่ากานต์ชกต่อยกับคนอื่น อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้น
“ชกต่อยแพ้มาเหรอ”
“ป่าวครับ”
กานต์ขมวดคิ้วแน่นเข้าด้วยกัน เห็นได้ชัดว่าเป็นพิมพ์เดียวกันกับบุริศร์ชัดๆ
ริมฝีปากของอรรณพค่อยๆยกยิ้มขึ้น
“ดูทรงแล้วลูกสาวบ้านผมคงได้เปรียบกว่าแน่เลย ช่วยไม่ได้ ลูกสาวบ้านผมเป็นพวกชอบบู๊”
“มีอะไรน่าภูมิใจ เป็นเด็กสาวแท้ๆวันๆชอบทะเลาะต่อยตี คุณชายอรรณพควรจะตระหนักเหอะว่าอนาคตจะมีคนขอแต่งงานหรือเปล่า”
ป้องเอ่ยปากเบาๆ
อรรณพเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “คุณเสียเงินยังไม่มากพอใช่ไหม”
“คุณคิดว่าคุณเป็นพี่รองเหรอ ถ้าคุณมีความสามารถแบบพี่รองที่แยกไพ่ออกจากกันแล้วยังเอาชนะผมได้ ผมจะเป็นน้องสามให้กับคุณ”
ป้องมองอรรณพอย่างเหยียดหยามและเสียดสีแดกดัน
อรรณพยังไม่ทันได้พูดอะไร ไอราก็ได้วิ่งเข้ามา
“กานต์ เธอนี่ไม่รอฉันเลย”
เมื่อได้ยินเสียงของไอรา แววตาของกานต์ประกายความเหลืออด
“หัวหน้าครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
แม้แต่เสื้อผ้าเขาก็ขี้เกียจจะเปลี่ยนแล้ว หากอยู่ต่อไปอีก ทุกๆนาทีมีแต่อยากจะโยนไอราที่น่ารำคาญนี้ออกไป
และเวธนีก็ได้เดินเข้ามาในตอนนี้ ได้ถือเสื้อผ้าตอนเด็กๆของดนัยยื่นให้กับกานต์
“ชุดทหารเก่าของพี่ชายฉันที่เก็บไว้ที่นี่ เมื่อกี้เห็นเสื้อผ้าของเธอสกปรก ฉันก็เลยไปหยิบมา เธอเปลี่ยนใส่ก่อนสิ ออกไปเจอคนแบบนี้ก็ดูไม่ค่อยสุภาพเท่าไหร่ อีกอย่างเป็นชุดทหารด้วย”
เวธนีถูกซึมซับโดยคริชณะตั้งแต่เล็กๆ จึงให้ความเคารพต่อเครื่องแบบทหารเป็นอย่างมาก
ทันใดนั้นกานต์รู้สึกซาบซึ้งใจจึงหันไปยิ้มให้กับเธอ
“ขอบคุณนะ”
เขายิ้มขึ้นแล้วช่างดูดีมาก ทำให้ไอรามองตาตะลึง
“กานต์ทำไมเธอยิ้มให้เธอ ไม่ยิ้มให้ฉันล่ะ”
ไอราขมวดคิ้วขึ้นด้วยความหงุดหงิด
กานต์หุบยิ้มขึ้น รับชุดทหารจากเวธนีแล้วก็เดินจากไป
“กานต์！”
“อย่าตามมา！”
กานต์รู้สึกหมดคำพูดกับไอราแล้วจริงๆ
ไอรากลับพูดอย่างไม่สนใจ“กลัวอะไร ก็แค่เปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อกี้ฉันก็เห็นหมดแล้วตอนที่เธอฉี่ นี่แค่เปลี่ยนเสื้อผ้ามีอะไรที่ดูไม่ได้”
เสียงพูดนี้ไม่ดังไม่เบา แต่เพียงพอที่จะทำให้ทุกคนได้ยิน
ตอนนี้กานต์แทบอยากจะหาของมาอุดปากของไอราไว้ ใบหน้าที่แดงก่ำอย่างกับอะไรไม่รู้
“เธออย่าตามฉันมาอีก！ไอรา ฉันเกลียดเธอ！”
น้อยมากที่กานต์จะพูดถ้อยคำรุนแรงกับเด็กสาวเช่นนี้ ตอนนี้คือแบบเป็นอะไรที่โมโหสุดๆ
ของลับของตัวเองถูกคนอื่นเห็นไม่ว่า นี่ยังป่าวประกาศไปทั่วอีก ทำไมเขาต้องมาซวยอะไรเช่นนี้ที่มาเจอเข้ากับนางยักษ์คนนี้
สักพักเบ้าตาของไอราซึมด้วยน้ำตา แต่กลับกัดฟันพูดอย่างปากแข็ง “ทำอย่างกับฉันชอบเธอย่างนั้นแหละ！กานต์ เวลาเธอยิ้มเหมือนผู้หญิงมากรู้หรือเปล่า”
รมิดาโมโหจนลุกขึ้นทันใด
“ไอราหุบปากของหนูเดี๋ยวนี้”
เมื่ออรรณพเห็นรมิดาโมโหขึ้น จึงรีบอุ้มไอราเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง
“ลูกจ๋าทำแบบนี้ไม่ได้นะ รีบขอโทษพี่กานต์เดี๋ยวนี้”
“ไม่！ หนูเกลียดเขา！”
ไอราจ้องกานต์เขม็งด้วยความโมโห น้ำตาคลอเบ้าราวกับว่าหากกะพริบน้ำตาก็จะร่วงหล่นทันที
กานต์รู้สึกว่าตัวเองนั้นช่างผู้บริสุทธิ์จริงๆ เห็นอยู่โทนโท่ว่าคนที่ทำผิดคือเธอ แต่ทำไมตอนนี้เหมือนรู้สึกว่าเขาเป็นคนรังเธออย่างไรอย่างนั้น
นรมนดึงกานต์เข้ามาแล้วพูดเสียงเบาๆ“หนูเป็นเด็กผู้ชาย อย่าไปถือสาไอราเลย มีภารกิจไม่ใช่เหรอ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบไปสิ”
“ครับ”
กานต์รีบเดินออกไปทันที
ไอราเห็นกานต์เดินออกไป ก็ร้องไห้โฮขึ้น เสียงร้องไห้นั้นสั่นสะเทือนฟ้าสะเทือนดิน
“ต้องขอโทษด้วยนะ ไอราถูกพวกเราตามใจจนเสียนิสัย แล้วฉันจะไปขอโทษกานต์ต่อหน้าด้วยตัวเอง”
รมิดารู้สึกว่าตัวเองนั้นจะถูกลูกสาวคนนี้ทำเสียหน้าหมดแล้ว
เธอจ้องมองไอราด้วยความโกรธ แล้วดุเบาๆ
“หุบปาก！ ไม่อายคนเหรอ”
“หนูมีอะไรต้องอาย หนูก็แค่เห็นเขาหล่อ จึงทักทายเขา เป็นเขาเองที่ไม่สนใจหนู หนูถึงได้เอาเค้กไปปาดใส่ตัวเขา ใครจะไปรู้ว่าเขาไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษสักนิดเดียว ยังลงมือทำร้ายหนูอีก หนูก็ต้องตอบโต้กลับเพื่อป้องกันตัวเอง หนูทำผิดตรงไหน หนูไปห้องน้ำก็เพื่อจะไปขอโทษเขา แต่ใครจะไปรู้ว่าเขากำลังฉี่อยู่ หนูไม่ได้ตั้งใจจะดูน้องชายของเขาสักหน่อย”
ไอราไม่พูดยังรู้สึกดีกว่า พอยิ่งพูดสีหน้าของรมิดาก็ยิ่งดูแย่
ใบหน้าของอรรณพก็เริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
รู้สึกลูกสาวของตัวเองนั้นชอบจะกานต์ แต่ว่ากานต์นั้นเย็นชา ไม่มองเธอ จึงได้แสดงออกต่อเขาด้วยการกระทำที่หยาบโลน
อรรณพรู้สึกสายตาที่บุริศร์มองมาที่ตัวเองนั้นเริ่มผิดปกติแล้ว
“อะแฮ่มๆ หนุ่มน้อยคนนั้นไม่เป็นอะไรใช่ไหม”
ขณะที่อรรณพพูด เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยมั่นใจ
“อรรณพ ลูกสาวของคุณนี่แน่จริงๆ ตัวแค่นี้ก็รู้จักตามจีบผู้ชายถึงห้องน้ำ ถ้าโตขึ้นจะขนาดไหน”
บุริศร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่หนักไม่เบา ราวกับเหมือนเป็นการสนทนาเรื่องสภาพดินฟ้าอากาศก็ไม่ปาน แต่อรรณพกลับชะงักสั่นไปทั้งตัว
ลูกสาวพวกเขาชอบใครไม่ชอบ ดันไปชอบกานต์！
“เอ่อคือผมนึกขึ้นได้ว่าลูกสาวยังมีวัคซีนที่ยังไม่ได้ฉีด อย่างนั้นพวกเราขอตัวก่อนนะ”
อรรณพอุ้มไอราลุกขึ้นพรวด จากนั้นขยิบตาให้รมิดา
รมิดาก็รู้สึกอับอายเล็กน้อย พูดกับนรมนด้วยความเขิน “นรมน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ แล้วฉันจะพาลูกสาวตัวแสบไปขอโทษกานต์นะ”
“เรื่องประสาเด็กๆ ไม่เป็นไรหรอก”
นรมนจะพูดอะไรได้อีก
ความบริสุทธิ์ของลูกชายเธอ
ถูกคนอื่นเห็นง่ายไปเสียแล้ว！
