ตุลยา?
นรมนนึกว่าตัวเองมองผิด
เธอรีบยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ตอนนี้ห้าโมงครึ่ง
บอกว่าจะมาถึงสองทุ่มกว่าไม่ใช่เหรอ?
ทำไมตุลยาถึงก่อนกำหนดมากขนาดนี้?
และเหมือนเธอไม่เห็นเงาไมค์เลย?
หรือเกิดเรื่องอะไรขึ้น?
หัวสมองนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว
แต่เธอไม่มีทางมองตุลยาหนีออกไปต่อหน้าต่อตาตนโดยที่ไม่ทำอะไรเด็ดขาด
ไม่อย่างนั้นแผนการทุกอย่างของตนจะพังทั้งหมด
แต่ตอนนี้คนของคริชณะยังมาไม่ถึง พวกเขาเข้ามาหกโมงกว่า ยังเหลืออีกครึ่งชั่วโมง
ถ้ารอครึ่งชั่วโมง ตุลยาก็คงเป็นปลาลงมหาสมุทรไปนานแล้ว และหายไปเลย
คิ้วนรมนขมวดเข้าหากันแน่น
อย่างที่คิดไว้เลย ไม่ว่าจะเตรียมการอย่างรอบคอบแค่ไหน ก็ไม่เท่าการเปลี่ยนแปลงรวดเร็ว
มันไม่มีเวลาให้นรมนได้คิดพิจารณาแล้ว
ตุลยาหยิบโทรศัพท์ออกมาเริ่มโทร ดูเหมือนจะติดต่อกับชาวีล่วงหน้าแล้ว ในตอนนี้ไมค์อาจจะโดนพวกมันควบคุมตัวแล้ว
นรมนขมวดคิ้วเล็กน้อย รีบสวมหมวกเดินออกไปจากห้องรับรอง
ตุลยากำลังโทรหาชาวี เพิ่งเชื่อมต่อก็ชนกับผู้หญิงที่สวมหมวกแก๊ปคนหนึ่ง โทรศัพท์จึงตกพื้นทันที
“ตาเธอบอดหรือไง?”
ตุลยาโกรธทันที
นรมนกวาดตามอง โทรหาชาวีจริงๆ ด้วย
มุมปากเธอยกขึ้นเล็กน้อย กดหมวกแก๊ปลง แล้วรีบพูดขึ้น “ขอโทษนะ ฉันมองไม่เห็น”
เสียงนรมนกดจนต่ำมาก พูดจบก็จะเดินออกมา แต่ตุลยาคว้าแขนเอาไว้ทันที
“ชนฉัน ทำโทรศัพท์ฉันตก พูดว่าขอโทษประโยคเดียวก็ได้เหรอ? เธอนึกว่าฉันเป็นคนพูดด้วยง่ายขนาดนั้นจริงๆ เหรอ”
ความยโสโอหังของตุลยาไม่ได้สำรวมกับสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ แต่รู้สึกว่ามีชาวีอยู่ที่เมืองชลธี ตัวเองรู้สึกเชื่อมั่นมาก
นรมนหัวเราะเยาะ จากนั้นก็ควักเข็มฉีดยาที่รมิดาให้เธอเตรียมไว้ป้องกันตัวล่วงหน้าออกมา พุ่งไปตรงหน้าตุลยาอย่างรวดเร็วและรุนแรงโดยไม่ทันตั้งตัว
“แล้วเธอคิดจะทำยังไงล่ะ?”
นรมนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย
ตุลยาประหลาดใจทันที กำลังคิดจะตะโกน ก็ถูกนรมนเจาะเข็มฉีดยาหนึ่งโดสเข้าไป
“โอ๊ย คนอย่างเธอเนี่ย ทำไมโตป่านนี้แล้วยังเมาเครื่องบินอยู่อีกล่ะ? ฉันจะพยุงเธอไปพักผ่อนที่ห้องรับรองสักหน่อยนะ”
ขณะที่นรมนพูด ก็ประคองตุลยาที่หมดสติไปแล้วไปที่ห้องรับรองของอรรณพทันที
หลังจากกลับไปแล้ว ด้านหลังนรมนก็เปียกชุ่มไปหมด
ตัวเองก็ด้นสดชั่วคราว โชคดีที่ตำรวจไล่คนของชาวีให้กระจัดกระจายไปก่อน ไม่อย่างนั้นก็ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไรจริงๆ
แต่ตอนนี้เธอไม่สามารถพาตุลยาออกไปได้อย่างเด็ดขาด ถ้าออกไป ด้านนอกจะต้องมีคนของชาวีซุ่มโจมตีอยู่
หัวสมองนรมนทำงานอย่างรวดเร็ว
ทำอย่างไรดี?
ไมค์คือพี่น้องที่บุริศร์ห่วงใยมากที่สุด ตอนแรกที่อยู่ต่างประเทศก็ยังช่วยชีวิตตน ถึงเขาจะตาบอดตกหลุมรักตุลยา แต่นรมนรู้สึกว่าความผิดเขาไม่ได้ร้ายแรงถึงขั้นเสียชีวิต
คนของทางด้านชาวีก็ไม่รู้ทำอะไรกับไมค์บ้าง
ในตอนนี้ทำได้แค่รอคริชณะมาแล้วออกไปพร้อมกำลังคนของคริชณะ แต่ตอนนี้เวลาห้าโมงสี่สิบห้า อีกสิบห้านาทีเขาถึงจะมาถึง และประสิทธิภาพของยากล่อมประสาทอันนี้จะอยู่ได้นานแค่ไหน นรมนไม่รู้เลย
เผื่อเอาไว้ นรมนหาเชือกมามัดตุลยาเอาไว้อย่างแน่นหนา
และหาผ้าขนหนูมายัดปากเธอ
หลังจากทำเรื่องเหล่านี้เสร็จแล้ว ในที่สุดก็จะหกโมง
ด้านนอกมีเสียงฝีเท้าดังผ่านเข้ามา
“คุณนายบุริศร์ ผมคือทหารสื่อสารของหัวหน้าคริชณะ เขาให้ผมเอาชุดมาส่งให้คุณครับ”
นรมนรีบเปิดประตูห้อง
ด้านนอกมีชายหนุ่มอายุสิบเจ็ดสิบแปดปีคนหนึ่งยืนอยู่ หน้าตาดูกระปรี้กระเปร่า
เขาส่งถุงในมือให้นรมน พูดขึ้นเสียงเบา “ด้านนอกเหมือนมีบุคคลที่ไม่รู้จัก หัวหน้าบอกว่าคุณห้ามกระทำอะไรโดยไม่ได้รับอนุญาตเด็ดขาด รอเขามา”
“ฉันทำไปแล้ว”
นรมนยิ้มขมขื่นเล็กน้อย
คนสื่อสารตกตะลึงเล็กน้อย
นรมนเล่าเรื่องราวให้ฟังหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว คนสื่อสารรีบโทรหาคริชณะทันที
“หัวหน้าบอกว่าให้คุณรออยู่ที่นี่ เขาจะรีบมา”
“โอเค”
ในที่สุดนรมนก็ทราบข้อมูลในใจแน่นอน
คริชณะมาอย่างรวดเร็ว ด้านหลังมีกำลังคนกลุ่มหนึ่งตามมา
พวกเขาสวมชุดเครื่องแบบ มันสะดุดตามาก
นรมนรีบเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อยอย่างรวดเร็ว แบกตุลยาออกมาทันที
“พี่ใหญ่”
“เอาให้พวกเขา เธอตามหลังฉันออกไปจากสนามบิน”
คนที่คริชณะพามาด้วยไม่ได้เยอะมาก แต่คนปกติล้วนมองออกว่า นี่ล้วนเป็นกองทัพทหารผู้ยอดเยี่ยม
กลุ่มคนเดินออกไปจากสนามบิน กลายเป็นเส้นวิวทิวทัศน์ที่สวยงาม
หลังจากพวกนรมนขึ้นรถไปแล้ว คริชณะก็เหลือบมองตึกใหญ่สนามบินฝั่งตรงข้าม จากนั้นก็ขึ้นรถไป
คนของทางด้านชาวีก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
“ประธานชาวี วันนี้กองทัพทหารมารับอาชญากรที่ส่งข้ามแดนกลับมาจากต่างประเทศ ดูจากสีหน้าคริชณะแล้ว ที่นี่คงมีนักแม่นปืน”
คิ้วชาวีขมวดเข้าหากันแน่น
เขาไม่กล้ารับประกันว่านรมนอยู่ที่นี่หรือไม่ อย่างไรแล้วความสัมพันธ์ของคุณชายสี่คนในเมืองชลธีก็ดีมาก แต่ได้ยินมาว่าคริชณะเป็นคนเที่ยงธรรมไม่เห็นแก่หน้าใครทั้งสิ้น ไม่เคยบิดเบือนกฎหมายเพื่อประโยชน์ส่วนตน การส่งผู้ร้ายข้ามแดนในวันนี้ก็กำหนดไว้สองสามวันก่อนหน้านี้ น่าจะไม่มีปัญหา
แต่ในใจชาวีก็ยังไม่สงบจิตสงบใจ
โทรหาตุลยาไม่ติด ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นข้างในแน่นอน
ตอนนี้เขาเหมือนรอคนของคริชณะออกไปแล้วจะรีบเข้าไปตามหาตุลยา
หลังจากคริชณะขึ้นรถไป ก็บอกกับพวกเขาทันที “รถขับไปข้างหน้าแล้วจอดที่หัวมุม ฉันเตรียมรถอีกคันและกำลังคนปกป้องเธอกลับไปที่ลานใหญ่ ชาวีไม่ใช่คนโง่ เข้าไปแล้วตามหาตุลยาไม่เจอจะต้องเดามาถึงฉันได้แน่ ไม่แน่ว่าอาจจะจี้รถ ถ้ามันจี้รถจริงๆ ฉันก็จะมีหมื่นเหตุผลและข้ออ้างในการฆ่ามันให้ตาย”
ตอนพูดเรื่องพวกนี้ สีหน้าแววตาคริชณะเย็นยะเยือก ทันใดนั้นก็ทำให้นรมนรู้สึกปรับตัวไม่ค่อยได้นิดหน่อย
เหมือนชีวิตมนุษย์ดูเปราะบางเป็นพิเศษต่อหน้าพวกเขา แต่เธอก็รู้ ถ้าชาวีกล้าจี้รถทหารจริงๆ นั่นเป็นการละเมิดกฎหมายแน่นอน ตายไปก็ไม่เสียใจ
นรมนพยักหน้าเล็กน้อย หัวใจค่อนข้างหนักอึ้ง
เธอนึกถึงบุริศร์อย่างช่วยไม่ได้
ครั้งหนึ่งบุริศร์เคยเป็นหนึ่งในพวกเขาเหมือนกัน อยู่ในสนามรบยังเปราะบางแบบนี้เหมือนเดิมหรือเปล่า?
กลับมาจากสนามรบได้อย่างสมบูรณ์ก็เป็นการอวยพรและป้องกันจากพระเจ้าแล้วจริงๆ
เธอกลืนน้ำลายโดยไม่รู้ตัว
รถจอดที่หัวมุมตามการเตรียมการของคริชณะ ที่นี่มีรถทหารอีกคันหนึ่ง
นรมนและตุลยาที่หมดสติไปขึ้นรถทหาร ถูกปกป้องไปจนถึงบ้านคุณท่านตนุวรตลอดทาง
เพิ่งเข้าประตูไป คุณท่านตนุวรก็ให้โตษินแก้เชือกของตุลยา จากนั้นก็ขังไว้ในห้องรับแขก
“เป็นยังไงบ้าง? เธอไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ตอนที่คริชณะเจ้าเด็กนั่นโทรบอกฉันเรื่องแผนการของเธอ หัวใจฉันไม่เคยเต้นเร็วขนาดนี้มาก่อน นังหนูนี่ ใจกล้าอะไรขนาดนั้น? เธอรู้ไหมว่าทำแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน?”
คุณท่านตนุวรเห็นนรมนปลอดภัยไม่บุบสลาย ดวงตาสองข้างก็แดงขึ้นมาทันที
นรมนกอดคุณท่านตนุวรแล้วพูดขึ้น “คุณตา ขอโทษนะคะ ทำให้คุณเป็นห่วง ดีที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี โชคดีที่ทุกอย่างเป็นไปได้ด้วยดี”
“เป็นไปได้ด้วยดีอะไร? ถ้าไม่ใช่คริชณะ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเธอจะเป็นยังไงบ้าง ต่อไปถ้ากล้าทำแบบนี้อีก ฉันจะตัดขาเธอซะ”
คุณท่านตนุวรเพิ่งพูดจบ ทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังมาจากด้านนอก มันดังถี่ยิบ ทำให้นรมนตัวแข็งไปทั้งร่างทันที
แววตาคุณท่านตนุวรก็หรี่ลงเช่นกัน
“โตษิน ไปดูหน่อย เกิดอะไรขึ้น? เมืองชลธีไม่ได้ยินเสียงปืนตั้งนานมากแล้ว”
“ครับ”
เมื่อโตษินจากไป นรมนก็กังวลขึ้นมา
ชาวียอมเสี่ยงอันตรายเพราะเข้าตาจนเหรอ?
ดูเหมือนตำแหน่งตุลยาในใจเขาจะอยู่สูงมากจริงๆ เลย
ชีวิตนี้ของตุลยามีพ่อที่ปกป้องได้ขนาดนี้ก็ถือว่าโชคดีแล้ว
นรมนรู้สึกหนักอึ้งมาก
คุณท่านตนุวรให้คนรินน้ำร้อนให้เธอหนึ่งแก้ว
โตษินไปครึ่งชั่วโมงแล้วกลับมา
“หัวหน้า คุณหนู ชาวีพาคนมาสกัดกั้นรถทหาร ในรถมีอาชญากรระหว่างประเทศที่หัวหน้าคริชณะไปรับกลับมาจากต่างประเทศ พวกมันถือเป็นการบุกเข้ามาอย่างโจ่งแจ้ง และร่างกายก็มีอาวุธปืน ต่อสู้กับคนของหัวหน้าคริชณะ ถูกยิงตายไปแล้ว เดาว่าพรุ่งนี้คงออกข่าว”
โตษินเพิ่งพูดจบ ก็ได้ยินเสียงแหลมของตุลยาดังขึ้นมา
“พวกแกพูดอะไรน่ะ? เกิดอะไรขึ้นกับพ่อฉัน?”
เธอรีบวิ่งลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว ต้องการพุ่งออกไปข้างนอก แต่ถูกคนหยุดไว้ทันที
“ปล่อยฉัน! นรมน แกสั่งให้พวกมันไสหัวไปซะ! ฉันจะฆ่าแก! ฉันจะให้แกชดใช้พ่อฉันด้วยชีวิต!”
“บังอาจ!”
คุณท่านตนุวรโกรธทันที แก้วชาแก้วหนึ่งถูกเขากวาดลงพื้นด้วยมือเดียว เกิดเสียงที่คมชัด
ตุลยาถึงได้รู้ว่าตรงหน้ายังมีชายชราคนหนึ่งอย่างคุณท่านตนุวรอยู่ด้วย
อย่างไรแล้วคุณท่านตนุวรก็อยู่ที่เขตทหารมาหลายสิบปี อำนาจและความน่าเกรงขามที่แผ่ออกมาทั่วทั้งร่างทำให้เธอหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้
“แก แกเป็นใคร? แกดุทำไม?”
“เขาคือคุณตาของพวกเรา พ่อของแม่”
คำพูดนรมนทำให้ตุลยาตกตะลึงอีกครั้ง
เธอไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเองมีคุณตาด้วย
เธอนึกมาตลอดว่าคิมเป็นเด็กกำพร้า อย่างไรแล้วยี่สิบกว่าปีไม่เคยเห็นคิมกลับประเทศไปบ้านพ่อแม่ตัวเองเลย
“แกอย่ามาหลอกฉัน ฉัน……”
“โวยวายอะไร? ไม่มีกฎระเบียบเลยสักนิด โตษิน พาเธอลงไปเรียนรู้กฎระเบียบให้เต็มที่ ถ้าวันนี้เรียนรู้การฝึกทหารได้ไม่ดี ก็อย่าคิดจะนอน”
คุณท่านตนุวรเข้มงวดมาก อำนาจความเกรี้ยวกราดนั้นทำให้ตุลยาตกใจกลัวจนไม่กล้าโมโหและไม่กล้าพูด
“คุณตา ฉันอยากไปเจอพ่อฉัน”
“พ่อเธอละเมิดกฎหมาย ตายไปก็ไม่สาสมกับความผิด เธอจะไปดูอะไร? ต่อไปเธอคือเด็กของตระกูลพรโสภณ ตระกูลพรโสภณของเราอยู่ในกองทัพทหารมาหลายชั่วคนอายุ เสียคนคนนี้ไปไม่ได้ เธอประพฤติตัวดีอยู่ที่บ้านให้ฉันซะ อีกอย่าง ที่นี่คือลานใหญ่เขตทหาร ผู้คุ้มกันด้านนอกมีอาวุธ ถ้าเธอไม่กลัวตาย ก็ลองออกไปดูสิ”
คำพูดคุณท่านตนุวรทำให้ตุลยาน้อยใจจนขอบตาแดงก่ำทันที
“คุณตา ฉัน……”
“โตษิน พาเธอลงไป”
คำพูดตุลยายังไม่ทันจบ ก็ถูกโตษินพาไปแล้ว
นรมนเห็นเหตุการณ์ทางด้านนี้คลี่คลายแล้ว ก็ตั้งใจจะลุกขึ้นเดินออกไป แต่อารมณ์ก็ยังหนักอึ้งมาก เธอไม่คิดว่าจะมีผลลัพธ์แบบนี้
ชาวีเวรกรรมตามสนอง สิ่งที่เธอรู้สึกระงับไว้คือความเปราะบางของชีวิตมนุษย์
ทำไมหลายๆ คนไม่หวงแหนชีวิตกันนะ?
นรมนถอนหายใจ ปฏิเสธการรั้งของคุณท่านตนุวรอย่างสุภาพ แล้วโทรหานภดลทันที
ตอนนี้เธออยากกลับตระกูลโตเล็ก กลับไปอยู่สถานที่ที่มีกลิ่นคุ้นเคยของบุริศร์สักพัก
แต่นภดลไม่รับสายตลอดเวลา
คิ้วนรมนขมวดขึ้นมาทันที
นภดลเฝ้าอยู่หน้าประตูคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก คงไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกนะ?
