“เกิดอะไรขึ้น?”
คุณท่านตนุวรเห็นนรมนทำหน้ากังวล ก็ถามขึ้นหนึ่งประโยคอย่างอดไม่ได้
“ไม่มีอะไรค่ะ คุณตา ตุลยาให้คุณจัดการนะคะ ฉันรีบกลับไปก่อน”
“ฉันจะให้โตษินไปกับเธอ”
“โอเคค่ะ”
ครั้งนี้ นรมนไม่ได้ปฏิเสธ
ทั้งสองคนกลับมาที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กอย่างรวดเร็ว ด้านในเงียบสงบ นภดลไม่อยู่ แต่นรมนกลับรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
“คุณหนู คุณอย่าลงรถ ผมจะลงไปดูก่อน”
ขณะที่โตษินพูดก็จะลงรถ แต่นรมนห้ามเอาไว้
“อย่าลงไป ที่นี่เงียบสงบเกินไป สถานที่เงียบสงบทำให้ไม่ค่อยสบายใจ โตษิน อย่าจอดรถ ขับตรงไปข้างหน้า”
สีหน้านรมนหนักอึ้งเล็กน้อย
ถึงโตษินไม่รู้ว่าหมายถึงอะไร แต่ก็ยังเชื่อฟังเพิ่มเกียร์รถ ผ่านประตูทางเข้าคฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็กไปอย่างรวดเร็ว
ขณะที่พวกเขากำลังจะออกไปจากประตูทางเข้าคฤหาสน์หลังเก่า ตรงหน้าจู่ๆ ก็มีสิ่งกีดขวางปรากฏขึ้น
“โตษิน ถอยหลัง”
นรมนกังวลขึ้นมาทันที
ดูเหมือนชาวีตายไปแล้ว ยังมีพวกกากเดนรอเธออยู่ที่นี่
ข้างหลังชาวียังมีคนอยู่จริงๆ อย่างที่คิดไว้
เมื่อโตษินเหยียบเกียร์ถอยหลัง ด้านหลังก็มีรถจี๊ปสี่ห้าคันโผล่มาจากไหนก็ไม่รู้ ปิดกั้นเส้นทางด้านหลังพวกเขาทันที
“คุณหนู เราโดนซุ่มโจมตี”
คิ้วโตษินขมวดแน่นขึ้นมา
นรมนเป็นคนสำคัญของคุณท่านตนุวร ห้ามให้เธอเกิดอุบัติเหตุเด็ดขาด
“คุณหนู ผมจะขับรถล่อพวกมัน คุณวิ่งเข้าไปห้างในนะครับ”
ข้อเสนอของโตษินถูกนรมนปฏิเสธทันที
“ไม่จำเป็น นภดลไม่อยู่ ต้องเกิดเรื่องขึ้นแน่นอน ตอนนี้ข้างในมีจัดคนเตรียมไว้รอฉันเข้าไปอยู่ ฉันเข้าไปข้างในก็เหมือนจับเต่าในไห อยู่ในอ้อมแขนพวกมัน”
“งั้นทำยังไงดีครับ?”
โตษินค่อนข้างกังวล
มุมปากนรมนยกขึ้นเล็กน้อยด้วยความขมขื่น
“ฉันไม่เคยอยากใช้ชีวิตแบบนี้เลยจริงๆ แต่โดนบังคับให้กลายเป็นแบบนี้ ฉันยังมีสามีและลูกชายต้องช่วยชีวิต ดังนั้นไม่มีทางเลือก สู้สุดชีวิตกันเถอะ โตษิน ตัวนายมีปืนใช่ไหม?”
คำพูดนรมนทำให้โตษินตกตะลึงเล็กน้อย
เขาคือผู้รักษาความปลอดภัยของคุณท่านตนุวร แน่นอนว่ามีปืนติดตัว แต่นรมนถามแบบนี้ทำไม?
“คุณหนู คุณ……”
“เอาปืนให้ฉันกระบอกหนึ่ง ฉันรู้นายมีนิสัยพกปืนสองกระบอก”
โตษินลังเลสักพัก แต่ก็ยังให้ปืนหนึ่งกระบอกกับนรมน
นรมนยิงปืนไปด้านนอกทันที
เสียงปืนคมชัดทำให้ทั้งเมืองชลธีตื่นตระหนกตกใจทันที
วันนี้คนในเมืองชลธีกลัวจนตัวสั่น เรื่องที่ชาวีจี้รถทหารเพิ่งจบลงได้ไม่นาน ทางด้านคฤหาสน์ตระกูลโตเล็กก็มีเสียงปืนอีก แน่นอนว่าดึงดูดความสนใจบุคคลที่เกี่ยวข้อง
“รีบไปดูเร็วว่าเกิดอะไรขึ้น”
ตำรวจส่งกองกำลังออกไปทันที
เมื่อธรณีรู้ว่าชาวีจี้รถทหารก็สงสัยเล็กน้อย เขาได้ยินมาว่าบริษัทของตระกูลโตเล็กให้พนักงานลางานล่วงหน้า ไม่ค่อยไว้วางใจ จึงรีบรวบรวมคนบางส่วนของตัวเองไปที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก แค่ไม่คิดว่าจะได้ยินเสียงปืนดังขึ้นที่คฤหาสน์หลังเก่าตระกูลโตเล็ก
“เร็ว รีบไปเร็วเข้า!”
คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาเข้าไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
เสียงปืนครั้งนี้ของนรมนกล่าวได้ว่าเป็นการเตือนกองกำลังทั้งหมด
คนผู้ซ่อนตัวในความมืดทุบพวงมาลัยอย่างรุนแรง กล่าวอย่างโหดเหี้ยมว่า “รวดเร็วฉับพลัน เสียงปืนจะทำให้ทุกคนมารวมตัวกันที่นี่ ถึงตอนนั้นต้องการฆ่านรมนมันก็ยากเหมือนปีนขึ้นฟ้า ฆ่านรมนไม่ได้ เรากลับไปที่กล้าณรงค์ก็จะไม่ให้อภัยพวกเรา”
“แต่พี่เท็น นรมนอยู่ในรถ ไม่รู้ตำแหน่งที่ละเอียด เราก็ทำอะไรไม่ได้นะ”
ลูกน้องทำหน้าตาลำบากใจ
พี่เท็นพูดอย่างโหดเหี้ยม “ทั้งหมดโจมตีรถทหารคันนั้น ในเมื่อส่งเสียงดังออกไปแล้ว ก็ไม่ต้องกลัวมันจะดังขึ้นอีก แจ้งนักแม่นปืน ถ้านรมนมันโผล่หัวออกมา ก็ยิงมันให้ตายนัดเดียว”
“ครับ”
นรมนรู้ว่าเสียงปืนของตัวเองจะทำให้ตัวเองรอดได้ แต่ตอนนี้ยังต้องพึ่งตัวเอง
เธอมองโตษิน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันยิงปืนเตือนอีกฝ่ายแล้ว เป็นไปได้ว่าอาจจะทำให้พวกมันเหมือนสุนัขจนตรอก โตษิน หมอบตัวลงมา ถ้าฉันไม่ได้สั่งห้ามออกมา ห้ามเงยหน้าด้วย”
“คุณหนู หน้าที่ผมคือปกป้องคุณนะ”
“ฟังฉัน คุณตาฉันแก่มากแล้ว นายอยู่กับเขามาตั้งหลายปี ถึงจะเป็นเจ้านายและคนรับใช้แต่ก็เป็นพี่น้องร่วมเป็นร่วมตาย ฉันไม่สามารถทำให้คุณตาที่แก่ป่านนี้แล้วยังต้องทนทุกข์จากการสูญเสียพี่น้องไป นายต้องสบายดี”
นรมนเพิ่งพูดจบ ด้านนอกจู่ๆ ก็มีเสียงปืนรุนแรงดังขึ้น
“หมอบลง!”
เธอกดศีรษะโตษินลง ตัวเองก็รีบซ่อนใต้เบาะรถอย่างรวดเร็ว
เสียงปืนโจมตีเข้ามาเหมือนเม็ดฝน
เธอต้องการถอยตัวออกมาจากสภาพแวดล้อมเช่นนี้ รู้สึกมันยากไปหน่อย
ทำอย่างไรดี?
หัวสมองนรมนค่อนข้างสับสนวุ่นวาย
เสียงปืนยิ่งเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ผู้สนับสนุนเหล่านั้นถึงจะรีบมาแค่ไหนก็ต้องใช้เวลา เธอต้องช่วยเหลือตัวเอง
นรมนมองโตษิน ในดวงตาเธอมีความรู้สึกเด็ดเดี่ยวเล็กน้อย
ห้ามให้โตษินเกิดอุบัติเหตุเด็ดขาด
นรมนรู้ ถ้าตัวเองอยู่กับโตษิน โตษินก็ไม่มีโอกาสหนีรอด
เธอกัดปาก เปิดประตูรถทันที กลิ้งบนพื้นแล้ววิ่งออกไป
“คุณหนู”
โตษินตะโกนออกไปด้วยความอกสั่นขวัญหาย พบว่าเมื่อนรมนวิ่งออกไป กระสุนนับไม่ถ้วนก็พุ่งตรงไปที่เธอ
สถานการณ์แบบนี้ นรมนถูกทำร้ายจนกลายเป็นตะแกรงก็เป็นไปได้
เขากังวลอย่างมาก แต่ไม่สามารถแยกตัวออกไปได้
นรมนสัมผัสประสบการณ์ที่เรียกว่าห่ากระสุนปืนอย่างลึกซึ้ง
กระสุนเฉียดด้านข้างของเธอ หลังจากเธอออกมา ยังไม่ทันได้ทำอะไร ก็ได้ยินเสียงดัง หม้อใหญ่ใบหนึ่งก็โยนมาจากที่ไหนไม่รู้ ปิดกั้นตัวเธอไว้อย่างมั่นคง
กระสุนทะลุทะลวงมาก แต่หม้อใบนี้ให้เวลากับนรมน
เธอยังไม่ทันตอบสนอง ก็ได้ยินเสียงคุ้นเคยหนึ่งดังขึ้น
“นรมน ทางนี้”
“พี่สะใภ้?”
นรมนไม่คิดเลยว่าจะเจอขวัญตาที่นี่!
“รีบมาเร็ว”
ขวัญตารีบวิ่งออกไปจับนรมนไว้ แล้วลากเธอไป
และในเวลาเดียวกัน หม้อขนาดใหญ่นั้นเกิดเสียงแตกเป็นเสี่ยงๆ รูกระสุนบนนั้นเกือบทำให้หม้อใหญ่ถูกตีจนกลายเป็นตะแกรง
นรมนหวาดกลัวในภายหลัง
ขวัญตาถอดชุดกันกระสุนบนร่างกายออกทันที แล้วคลุมตัวนรมนโดยตรง
“รีบสวม”
นรมนตกตะลึงเล็กน้อย แล้วรีบปฏิเสธ
“ไม่ ฉันเอาไม่ได้ คุณคือพี่สะใภ้ของฉัน ต้องแต่งงานกับเจตต์นะคะ”
“พูดอะไรโง่ๆ งานแต่งมันก็แค่พิธีการหนึ่ง ตามกฎหมายเราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว ฉันจะเห็นเธอเป็นอันตรายโดยไม่สนใจได้ยังไง? รีบสวมมันซะ เป้าหมายของพวกมันคือเธอ ฉันปลอดภัยอยู่บ้าง”
ขวัญตาเอาเสื้อกันกระสุนคลุมตัวเธอทันทีโดยไม่ให้นรมนปฏิเสธ
ดวงตานรมนมีความอบอุ่นเล็กน้อย
“พี่สะใภ้ ฉัน……”
“เวลานี้แล้วไม่ต้องพูดอะไรไร้เหตุผล ตระกูลปวนะฤทธิ์ของเราห่างจากเธอที่นี่ใกล้สุด ฉันกลับบ้านมาเอาของพอดี ฉันเห็นคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดามาถึงแล้ว แค่เราซ่อนอยู่ที่นี่แป๊บหนึ่งก็จะปลอดภัยแล้ว”
ขวัญตาจับมือนรมนไว้แน่น กลัวเธอจะวิ่งออกไปหาความตายอีกครั้ง
ฉากเมื่อครู่นี้นั้นทำให้เธอตกใจกลัวแทบตาย
นรมนจะเชื่อคำพูดเหลวไหลที่ขวัญตากลับมาเอาของได้อย่างไร?
ขวัญตารู้เรื่องชาวี คาดว่าเตรียมการสนับสนุนกับอุบัติเหตุไว้นานแล้วล่ะมั้ง
ดวงตานรมนอบอุ่นเล็กน้อย
เจตต์ สามีภรรยาคู่นี้ จะให้เธอติดหนี้พวกเขาเท่าไรกัน?
เธอจะชดใช้มันหมดได้อย่างไร?
และในขณะนี้ คนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาก็มาถึงในที่สุด
“จับตัวเป็นๆ ให้ฉัน ฉันอยากรู้ว่าใครมันต้องการทำร้ายคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา”
ธรณีโกรธแล้ว
นรมนเห็นเขามา ก็โล่งใจอย่างช่วยไม่ได้ แต่ภายใต้การหักเหของแสง เธอเหมือนเห็นจุดสะท้อนหนึ่ง
“นักแม่นปืนเหรอ?”
นรมนกังวลใจเล็กน้อย ตะโกนออกไปทันที
“อาธรณี ระวังนักแม่นปืน!”
เพิ่งพูดคำนี้ออกไป เกิดเสียงกระสุนหวีดหวิว ยิงตรงไปที่ซ่อนตัวของเธอ
“ระวัง!”
ขวัญตาผลักนรมนออกทันที
นรมนจะมองดูขวัญตาเกิดอุบัติเหตุโดยทำอะไรไม่ถูกได้อย่างไร?
เธอโยนสิ่งที่อยู่ข้างมือออกไป
เกิดเสียง “ปัง” กระสุนยิงโดนปืนพก ชะลอความเร็วในการโจมตี นรมนฉวยโอกาสนี้เตะขวัญตา
กระสุนบินจากบนศีรษะพวกเธอไปอย่างอันตราย
ขวัญตาตกใจกลัวจนทั้งร่างมึนงงไปหมด
นรมนรีบวิ่งไปอย่างรวดเร็ว กอดขวัญตาไว้ในอ้อมแขน
“พี่สะใภ้ พี่ไม่เป็นอะไรใช่ไหม?”
“ม-ไม่เป็นอะไร”
ขวัญตาส่ายหน้า แต่ร่างกายค่อนข้างสั่นสะท้าน
เมื่อครู่นี้เฉียดความตายขนาดนั้น เธอตกใจแทบแย่จริงๆ
นรมนกอดเธอแน่น ในใจก็รู้สึกผิดอย่างมาก
ธรณีก็ไม่ใช่นักบุญ ขณะที่อีกฝ่ายยิงปืนออกมาก็เจอตำแหน่งที่ซ่อนของอีกฝ่าย จึงฆ่านักแม่นปืนทันที
คนของตำรวจก็มาถึงแล้วเช่นกัน
ในชั่วขณะหนึ่ง ประตูทางเข้าของคฤหาสน์ตระกูลโตเล็กก็วุ่นวายอย่างยิ่ง
นรมนให้โตษินอยู่จัดการเรื่องที่นี่ ส่วนตัวเองไปส่งขวัญตากลับตระกูลปวนะฤทธิ์
คุณท่านขันธ์ชัยไม่อยู่ ซึ่งหมายความว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นความคิดของขวัญตา
นรมนไม่รู้ว่าจะพูดความรู้สึกตัวเองในปัจจุบันอย่างไร
นอกจากซาบซึ้ง ก็ยังรู้สึกหวาดกลัวในภายหลังนิดหน่อย
“พี่สะใภ้ ต่อไปห้ามทำเรื่องอันตรายแบบนี้แล้วนะคะ รู้ไหม?”
คำพูดนรมนทำให้ขวัญตาพยักหน้า รู้สึกว่าตัวเองโอ้อวดทันที จีบรีบพูดอย่างไม่ใส่ใจ “เฮ้ ฉันไม่เป็นอะไร เธอไปทำธุระของเธอเถอะ”
ขณะที่พูดเธอก็ให้คนเชิญนรมนออกไป
นรมนรู้ เรื่องเมื่อครู่นี้เป็นไปได้อย่างมากว่าจะทิ้งปมไว้กับขวัญตา
เธอแค่ไม่อยากให้ตนกังวลจึงให้ปล่อยให้ตนไป
นรมนคิดไตร่ตรองสักพัก ก็โทรหาเจตต์
“พี่ ขอโทษนะ”
นรมนกล่าวขอโทษทันที แต่กลับทำให้เจตต์งง
“เกิดอะไรขึ้น?”
นรมนเล่าเรื่องขวัญตา
ทั้งร่างเจตต์ตกตะลึง
เขาถือโทรศัพท์โดยไม่สามารถพูดได้เป็นเวลานานมาก
ผู้หญิงใจกล้าสุดขีดคนนั้น รู้ตัวไหมว่าตัวเองกำลังทำอะไร?
แต่หลังจากโกรธแล้ว ก็นึกขึ้นได้ว่าทุกอย่างที่ขวัญตาทำไปก็เพื่อนรมน ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกค่อนข้างประทับใจ
วันนี้ถ้าไม่มีขวัญตา นรมนจะเป็นอย่างไรบ้างก็บอกไม่ได้จริงๆ
ยัยโง่นี่นะ!
บนโลกใบนี้มีผู้หญิงโง่แบบนี้ได้อย่างไร?
ทั้งๆ ที่รู้ว่าในใจเขาเป็นห่วงนรมน ทั้งๆ ที่ระหว่างพวกเธออาจจะเป็นความสัมพันธ์แบบคู่แข่งเรื่องความรัก ยัยโง่นี่ยังเกือบเสี่ยงชีวิตเพื่อคู่แข่งเรื่องความรักอีกเหรอ
เธออยากให้เจตต์อย่างเขาใช้ชีวิตอย่างรู้สึกผิดไปตลอดชีวิตใช่ไหม?
ดวงตาเจตต์เปียกชื้นแล้ว
ภรรยาที่ดีแบบนี้ ถ้าเขาทรยศ คาดว่าเป็นความโหดเหี้ยมทำลายธรรมชาติซึ่งไม่อาจทนได้
เจตต์พูดเสียงทุ้ม “เธอไปทำธุระของเธอเถอะ พี่สะใภ้ของเธอฉันจะปลอบเอง”
นรมนฟังออกถึงมิตรภาพที่เจตต์มีต่อขวัญตาในน้ำเสียงของเขา จึงวางใจอย่างช่วยไม่ได้
