กิจจาเป็นเด็ก แน่นอนว่าคิดค่อนข้างไร้เดียงสา นึกว่าจะสร้างความวุ่นวายได้นิดหน่อย ให้เวลานรมนต่อสู้ก็จะทำให้นรมนออกไปจากที่นี่ได้ แต่นรมนมองออกอย่างชัดเจนมากว่าคนคุ้มกันที่ประตูหนาแน่น มีปืนกลอยู่หลายกระบอกด้วยซ้ำ ถึงแม้ตอนนี้ตัวเองจะวิ่งออกไป ก็จะถูกยิงมั่วๆ จนตาย
นึกขึ้นได้ว่ายังไม่เจอกานต์กับบุริศร์ และยิ่งไม่อยากทิ้งปมเรื่องนี้ไว้ให้กิจจาไปตลอดชีวิต นรมนตัดสินใจเด็ดขาดอุ้มกิจจาขึ้นมา และปกป้องเขาไว้ในอ้อมแขนแน่น
“ไอ้เด็กเวร แกอยากตายเหรอ?”
ลูกน้องเพราะถูกโจมตี จึงโกรธแค้นกิจจามาก ยกปืนขึ้นเล็กไปที่กิจจา
กิจจามีฝีมือการต่อสู้ แต่ตอนนี้ขาบาดเจ็บ จึงทำอะไรไม่ได้ อีกอย่างยังถูกนรมนปกป้องในอ้อมแขน เลยค่อนข้างกังวลใจอยู่บ้าง
“หม่ามี้!”
“ชู่ อย่าพูดอะไร เด็กดี!”
นรมนยิ้มเล็กน้อยให้กับกิจจา วินาทีต่อมาก็ยกเท้าขึ้นเตะข้อมือลูกน้อง
“อ๊าก!”
เสียงกรีดร้องหนึ่งดังขึ้น ลูกน้องได้ยินแค่เสียงกรอบ กระดูกมือเขาหักแล้ว
มุมปากชัยณรงค์ยกขึ้นยิ้มชั่วร้าย และปรบมือขึ้นมา
“ทักษะยอดเยี่ยม! สมแล้วที่เป็นภรรยาบุริศร์”
เพราะเสียงที่ชัยณรงค์เปล่งออกมา ลูกน้องของเขาก็หยุดการกระทำลงทันที ยืนข้างๆ อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย แต่จ้องมองนรมนด้วยความโกรธแค้น
“ให้คนของฉันรักษาแผลให้ลูกชายฉัน ฉันจะร่วมมือกับแกโทรหาบุริศร์ ล่อให้เขามา”
คำพูดนรมนทำให้กิจจาตกตะลึงทันที
“หม่ามี้ ไม่ได้นะครับ!”
“เด็กดี เชื่อฟังนะ ผู้ใหญ่ทำธุระ เด็กห้ามพูดแทรก”
นรมนลูบศีรษะกิจจา สายตาอ่อนโยนทำให้ดวงตาชัยณรงค์ชะงักทันที
ในความทรงจำ ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งปฏิบัติกับเขาเช่นนี้
ใบหน้าเย็นชาของชัยณรงค์ปรากฏอารมณ์เหม่อลอยเล็กน้อย
กิจจาจับมือนรมนแน่นแล้วพูดขึ้น “หม่ามี้ คุณอยู่ที่นี่ไม่ได้นะ ผู้ชายคนนั้นฆ่าไม่กะพริบตา คุณครูเธอ……”
พูดถึงตรงนี้ กิจจาก็ร้องไห้ทันที
จิตใจนรมนหนักอึ้งเล็กน้อย
ไม่เห็นมิลินที่นี่ เธอยังครุ่นคิดว่าเพราะเหตุใด ในขณะนี้ได้ยินกิจจาพูดแบบนี้ ก็กังวลใจขึ้นมาอย่างอดไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นกับมิลิน?”
“คุณครูถูกทำร้ายบาดเจ็บเพราะช่วยชีวิตผม คนเลวแก๊งนี้ไม่รักษาแผลให้คุณครู แถมยังพาเธอลงทะเล ตอนนี้ผมไม่รู้ว่าเธอมีชีวิตหรือว่าตาย หม่ามี้ ผมปกป้องคุณครูไว้ไม่ได้ แน่นอนว่าปกป้องคุณไม่ได้เหมือนกัน”
ดวงตากิจจาก็เปียกชื้นในที่สุด น้ำตาร้อนผ่าวไหลลงมาจากขอบตา
นรมนสงสารกิจจาแทบตาย
เด็กคนนี้เจอการจากลาชั่วนิรันดรมากมายขนาดนี้ตั้งแต่ยังเล็ก เธอกลัวจริงๆ ว่ากิจจาจะเป็นโรคปิดกั้นตัวเองอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรนะ กิจจา คุณครูของลูกเป็นคนดีผีคุ้ม”
นรมนปลอบกิจจา
ชัยณรงค์เหม่อลอยแค่ชั่วขณะหนึ่ง เห็นนรมนและกิจจาเป็นแบบนี้ ก็ขมวดคิ้วขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“พวกแกลืมไปแล้วเหรอ ฉันเป็นผู้ก่อการร้ายนะ!”
“แล้วไง?”
นรมนมองชัยณรงค์อย่างเย็นชา แววตานั้นเย็นยะเยือกสุดขีด ราวกับสีหน้าแววตาที่มองกิจจาเมื่อครู่นี้นั้นตัวเองตาลายไปเอง
ผู้หญิงคนนี้เป็นแม่มดหลากหลายอารมณ์จริงๆ เลยนะ
ทันใดนั้นชัยณรงค์ก็เกิดความสนใจ
“ยัยนี่ ถ้าเธอช่วยฉันฆ่าบุริศร์ได้ ฉันจะแต่งงานกับเธอ ให้เธอเป็นภรรยาตามกฎหมายของฉัน เธอคิดว่ายังไง?”
ทันใดนั้นนรมนก็ตกตะลึง จากนั้นก็ยิ้มขึ้นมาทันที
“ชัยณรงค์ นายไม่คิดว่าตัวเองตลกมากเหรอ? ไม่คิดว่าผู้ก่อการร้ายคนหนึ่งจะมาพูดเรื่องภรรยาตามกฎหมายกับฉัน? นายเข้าสำนักงานพลเรือนได้เหรอ? นายเอาทะเบียนสมรสได้เหรอ? น่าขำเกินไปแล้ว”
คำพูดนรมนไม่ได้กระตุ้นชัยณรงค์เลยสักนิด แต่เขากลับยิ้มค่อนข้างร่าเริง
กี่ปีแล้ว?
กี่ปีแล้วที่ไม่มีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้
ผู้หญิงตรงหน้าเหมือนเธอที่ครั้งหนึ่งอยู่ในความทรงจำเขาเลย
ดวงตาชัยณรงค์อ่อนโยนขึ้นอย่างอดไม่ได้
“แค่เธอช่วยทำสิ่งที่ฉันต้องการจะทำได้ ฉันจะให้ชีวิตมั่งคงทุกอย่างที่เธอต้องการ ชัยณรงค์อย่างฉันพูดจริงทำจริง”
“ความรู้สึกที่แท้จริงไม่เกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ใดๆ ดังนั้นนายไม่ได้ชอบฉัน บางทีเพราะฉันอาจจะเหมือนใครสักคนของนาย?”
นรมนเดาอย่างกล้าหาญ
สีหน้าชัยณรงค์ค่อนข้างหนักอึ้ง
“ยัยนี่ ฉันไว้หน้าเธอแล้วยังไม่รับอีก”
“หน้าฉันพ่อแม่ให้มา มันไม่เกี่ยวกับแกจริงๆ นายมันน่าเบื่อเอง ปวดท้องแล้วยังบ่นว่าสะดือรั่วเหรอ?”
คำพูดนรมนในตอนนี้ไม่กำกวมเลยสักนิด
ชัยณรงค์มองออก ผู้หญิงคนนี้ไม่กลัวตนเลย
บุริศร์มันโชคดีจังนะ
ไม่คิดว่าจะสามารถหาผู้หญิงน่าสนใจแบบนี้มาเป็นภรรยาได้
ชัยณรงค์นั่งลงพื้นตามใจชอบ มองนรมนแล้วพูดขึ้น “ฉันตกลงคำขอร้องของเธอเมื่อกี้ แต่เธอจะช่วยฉันติดต่อบุริศร์ให้มาจริงๆ เหรอ?”
“แน่นอน ฉันเชื่อใจสามีฉัน ทางที่ดีนายต้องมีความสามารถมากพอที่จะทนความโกรธแค้นของสามีฉัน ชัยณรงค์ นายลองคิดดูแล้วกัน ถ้าสามีฉันไม่มา นายยังมีโอกาสรอดชีวิต ถ้าเขามา นายอาจจะจบเห่”
คำพูดนรมนทำให้ชัยณรงค์หัวเราะขึ้นมาทันที
เขาหัวเราะค่อนข้างมุ่งร้าย หัวเราะจนเจ็บหน้าอก ราวกับนรมนพูดเรื่องอะไรบางอย่างที่น่าขำ
นรมนรู้สึกว่าชายคนนี้คือคนบ้าแท้ๆ
นภดลฉวยโอกาสตอนที่นรมนดึงดูดความสนใจพวกมัน ขยับไปข้างกายพวกมันอย่างเงียบๆ
นรมนรู้สึกได้ แต่ไม่ได้เปล่งเสียง
ชัยณรงค์หัวเราะจนน้ำตาไหลออกมา
นรมนอยากให้มันหัวเราะจนตายไปเลย
ในที่สุดชัยณรงค์ก็หยุดหัวเราะ แววตามองนรมนด้วยความสนใจเต็มเปี่ยม
“งั้นเรามาเดิมพันกันเถอะ ดูสิว่าเธอจะชนะหรือฉันจะแพ้”
“การเดิมพันมีรางวัลตลอด ถ้านายแพ้จะทำยังไง?”
คำพูดนรมนยิ่งทำให้ชัยณรงค์รู้สึกน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆ
“ถ้าฉันแพ้ ชีวิตนี้ฉันจะยกให้เธอ ว่าไง?”
“โอเค”
นรมนตอบอย่างว่องไว
ชัยณรงค์ยิ้มขณะถามขึ้น “แล้วถ้าเธอแพ้ล่ะ?”
“นายคิดเยอะไปแล้ว สามีฉันจะไม่แพ้”
ความเชื่อใจของนรมนที่มีต่อบุริศร์ทั้งหมดทำให้ชัยณรงค์รู้สึกเหน็บแนมเล็กน้อย
“งั้นเหรอ? จะไม่แพ้เหรอ? งั้นเรามาดูกันเถอะ ถ้าเธอแพ้ ฉันก็ไม่ต้องการอะไรอื่น ฉันต้องการชีวิตบุริศร์! และต้องการให้ฆ่าเขาด้วยมือของเธอ เป็นไง?”
ได้ยินคำพูดของชัยณรงค์ นรมนก็อึ้งทันที
เธอเห็นจิตวิญญาณการสังหารอันรุนแรงจากดวงตาชัยณรงค์
ระหว่างเขากับบุริศร์มีความแค้นอะไรบางอย่างกันแน่?
นรมนไม่ได้ตอบ
ชัยณรงค์ก็ไม่สนใจ ราวกับว่านรมนจะเดิมพันหรือไม่ก็ไม่ได้มีผลกระทบอะไรมากนักสำหรับเขา
เขาโบกมือ ลูกน้องก็ให้ทาง
นรมนรีบพูดกับนภดล “รักษาแผลให้กิจจาก่อน”
นภดลพยักหน้า
ถึงแม้กิจจายังอยากดิ้นรน แต่ด้วยสีหน้าแววตาอ่อนโยนของนรมนจึงทำได้แค่ถอนหายใจ จากนั้นก็นั่งตรงนั้นอย่างเชื่อฟัง ปล่อยให้นภดลรักษาแผลให้ตัวเอง
ในช่วงเวลานี้ไม่มีใครพูดเลย
ภายในห้องโถงใหญ่เต็มไปด้วยกลิ่นเลือด ทำให้รู้สึกไม่ค่อยสบายใจนัก
นรมนระมัดระวังคนรอบข้างตลอดเวลาว่าจะทำอะไรบางอย่างลับหลังกะทันหัน
ไม่มีทางเลือก ชัยณรงค์คนนี้ให้ความกดดันเธอมากเกินไป
ถ้าสู้ตัวต่อตัวเพียงคนเดียว เธอไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้ชายคนนี้แน่นอน
ด้วยการป้องกันของนรมน ชัยณรงค์ไม่ได้สนใจอะไร แค่พิงที่นั่นอย่างเกียจคร้าน แล้วพูดเสียงทุ้ม “ฉันจะเล่าเรื่องให้เธอฟัง”
นรมนไม่ได้ขัดจังหวะเขา ถ้าเธอเดาไม่ผิด บางทีเขาอาจจะอยากเล่าเรื่องความบาดหมางระหว่างเขากับบุริศร์
อารมณ์ของชัยณรงค์ค่อนข้างผ่อนคลาย ดวงตาโหดเหี้ยมสองข้างก็ปรากฏความอ่อนโยนเล็กน้อย
“ฉันมีพี่สาวชื่อรมัย หน้าตาสวยมาก สวยสดใสเหมือนเธอเลย ตั้งแต่เล็ก คนครอบครัวเราทั้งหมดหวงแหนเธอไว้ในอุ้งมือจนโต เธอชอบเรียนแพทย์ ชอบสีเขียวมะกอก เธอเลยเข้าร่วมกองทัพ และกลายเป็นแพทย์ทหารได้สำเร็จ”
นรมนตะลึงงันเล็กน้อย
เธอไม่คิดเลยว่าพี่สาวของชัยณรงค์จะเป็นทหาร
ชัยณรงค์ไม่เห็นสีหน้าแววตาประหลาดใจของนรมน เขาตกอยู่ในความทรงจำแล้ว
“พี่สาวฉันเป็นผู้หญิงที่อ่อนโยนที่สุดบนโลกใบนี้ เธอพูดจาอ่อนโยนตลอด เหมือนแม่ของฉันมาก เธอชอบร้องไห้และกลัวความเจ็บมากเช่นกัน ตอนเด็กๆ ผิวชนขอบโต๊ะเป็นรอยช้ำหลายวัน หมอบอกว่าเธอมีร่างกายที่อ่อนแอบอบบาง รู้สึกเจ็บปวดค่อนข้างคมชัด รู้สึกเจ็บปวดมากกว่าคนทั่วไปสิบเท่า เธอที่เป็นแบบนี้ไปเป็นแพทย์ทหารจึงทำให้ทั้งครอบครัวของเราประหลาดใจมากจริงๆ”
นรมนรู้สภาพร่างกายแบบนี้ หลายคนรู้สึกว่าผู้หญิงแบบนี้ดัดจริต ที่จริงไม่เป็นเช่นนั้น คนแบบนี้แค่ความเจ็บปวดเพียงน้อยนิดก็สามารถลามไปถึงแขนขาได้ทันที ทำให้รู้สึกเจ็บปวดเหมือนถูกคลื่นโหดซัดอย่างบ้าคลั่ง
ดวงตาชัยณรงค์มีน้ำตานิดหน่อย
“รู้ไหม? หลังจากพี่สาวฉันไปเป็นแพทย์ทหารก็ส่งจดหมายให้ที่บ้าน บอกว่าเธออยู่ที่เขตทหารดีมาก ทุกครั้งก็บอกแต่เรื่องดีๆ ปกปิดเรื่องที่ไม่ดี เราก็ค่อยๆ ชินกับชีวิตของเธอ แต่มีครั้งหนึ่งเธอส่งจดหมายมาบอกว่าเธอตกหลุมรักคนไข้คนหนึ่ง เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่กลับมาจากแนวหน้าและเกือบตาย ชายคนนั้นมันชื่อบุริศร์ นั่นเป็นครั้งแรกที่ทั้งครอบครัวพวกเราได้ยินชื่อบุริศร์”
ทันใดนั้นนรมนก็กังวลใจขึ้นมา
เธอไม่เคยถามเรื่องราวของบุริศร์ตอนอยู่กองทัพ เธอเคยคิดถึงความโหดร้ายของสงคราม เคยคิดว่าบุริศร์ไม่มีทางไม่บาดเจ็บ แต่ได้ยินชัยณรงค์บอกว่าเขาเกือบตาย จิตใจนรมนก็เครียดขึ้นมาเองอย่างช่วยไม่ได้
สีหน้าแววตาอ่อนโยนของชัยณรงค์มีการเปลี่ยนแปลง
“ช่วงเวลานั้น ในจดหมายที่เธอส่งมามีชื่อของบุริศร์ตลอด เรารู้ว่าเธอมีความรัก แต่เพราะชายคนนั้นเป็นคนของเขตทหาร เราต้องการตรวจสอบก็ไม่มีทางเข้า ทำได้แค่รู้สึกถึงความรักภายในจิตใจพี่สาวฉันด้วยความเป็นห่วงเท่านั้น”
“ในช่วงต้นเธอมีความสุขมาก พึงพอใจมาก เธอถึงขนาดบอกว่าอยากเปลี่ยนงานกลับมาเพื่อบุริศร์ ผลลัพธ์นี้สำหรับทั้งครอบครัวเราแน่นอนว่าดีใจมาก แต่เรายังไม่ทันได้เห็นรมัยพี่สาวฉันเปลี่ยนงาน แต่กลับได้เห็นการสละชีวิตของเธอ”
“เธอตายแล้ว! เพื่อช่วยชีวิตบุริศร์ ถูกยิงกราดในสงคราม ทั้งร่างถูกยิงจนกลายเป็นตะแกรง เธอเป็นคนที่งดงามขนาดนั้น ไม่คิดว่าจะยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อคนนอกอย่างบุริศร์ แม่ฉันมีปัญหาโรคหัวใจ เมื่อได้ข่าวเธอสละชีวิตก็หัวใจวายเสียชีวิต พ่อฉันก็เอาแต่ดื่มเหล้าทั้งวัน ครอบครัวดีๆ ของฉันถูกทำลายแบบนี้ พี่สาวฉันตายเพื่อมัน บุริศร์อย่างมันมีสิทธิ์อะไรใช้ชีวิตอย่างมีความสุขในตอนนี้? มีสิทธิ์อะไร?”
ทันใดนั้นชัยณรงค์ก็เงยหน้าขึ้นมา ในดวงตาโหดเหี้ยมสองข้างแพรวพราวระยิบระยับ
นรมนเห็นอกเห็นใจรมัยอย่างมาก แต่เธอไม่ได้ถูกชัยณรงค์ทำให้เอนเอียงไปในทางที่ไม่ดี
“พี่สาวนายสละชีวิต เธอมีเกียรติและศักดิ์ศรี เป็นผู้ยอมพลีชีพ แต่เธอไม่ใช่ภรรยาของบุริศร์ มีสิทธิ์อะไรไม่ให้บุริศร์มีชีวิตใหม่? และพี่สาวนายชอบบุริศร์ บุริศร์ชอบเธอไหม? ชัยณรงค์ การตายของพี่สาวนายโทษบุริศร์ไม่ได้หรอกนะ นี่มันไม่ยุติธรรม!”
