เมื่อเห็นเขาจากไป นรมนก็รีบหยิบโทรศัพท์ของบุริศร์มา และปลดล็อกอย่างรวดเร็ว
เธอไม่ได้ต้องการเห็นความเป็นส่วนตัวของบุริศร์ เธอต้องการรู้ว่าไอ้สารเลวคนไหนที่รังแกผู้ชายของเธอ
นรมนเห็นว่ามีการโทรหาอรรณพครั้งสุดท้าย
อรรณพ?
นรมนนิ่งไปครู่หนึ่ง
จากนั้นก็คิดพิเคราะห์ครู่หนึ่ง ถูกต้อง นอกจากคุณชายทั้งสี่แห่งเมืองชลธี ใครกันที่จะมีความสามารถขนาดมาล้อเลียนอย่างช่วยไม่ได้?
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าอรรณพพูดอะไรกับบุริศร์ แต่เธอจำได้ว่าสิ่งที่บุริศร์ทำให้ผู้คนหัวเราะเยาะเมื่อเร็ว ๆ นี้ คือไม่มีอะไรมากไปกว่าการเป็นเขาแต่งตัวเป็นผู้หญิงแล้ว
นรมนยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย
เธอวางโทรศัพท์ของบุริศร์ลง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือตัวเองออกมาแล้วส่งข้อความถึงรมิดา
“เธออยากเห็นอรรณพแต่งตัวเป็นผู้หญิงไหม ว่ามันจะเป็นอย่างไร?”
หลังจากได้รับข้อความ รมิดาผงะไปครู่หนึ่งและตอบไปตรงๆ ว่า “ไม่อยาก”
“เธอกลัวที่เขาแต่งเป็นหญิงแล้วจะสะเทือนใจเหรอ? ก็จริง ในโลกนี้จะมีใครแต่งหญิงแล้วสวยเหมือนบุริศร์บ้าง? เอ๋ เปรียบเทียบนี่มันไม่ดีเลย เธอคิดเสียว่าฉันไม่ได้พูดอะไรแล้วกัน”
รมิดาอ่านข้อความของนรมน
ไม่ได้พูดอะไร?
นี่เรียกว่าไม่ได้พูดอะไร?
เธอรู้ว่านรมนยั่วโมโห แต่เธอก็ทนไม่ไหว
“อรรณพ”
รมิดาส่งเสียงคำรามต่ำ
อรรณพเพิ่งออกมาจากห้องน้ำ และเมื่อเห็นว่าภรรยาของเขาดูเหมือนจะไม่อารมณ์ไม่ดี เขาจึงอดไม่ได้ที่จะหยุดถาม
“เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณเยาะเย้ยบุริศร์ที่แต่งหญิงเหรอ?”
รมิดามองไปยังอรรณพด้วยรอยยิ้มบนริมฝีปากของเธอ แต่รอยยิ้มนี้ทำให้อรรณพมีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
“ชายร่างใหญ่ แต่แต่งตัวเหมือนผู้หญิง ฉันหัวเราะครั้งสองครั้ง จะเป็นอะไรไป อีกอย่างเธอเป็นเมียฉัน สนใจทำไมว่าฉันจะหัวเราะเยาะเขาหรือเปล่า”
“ไม่มีอะไร ฉันจำได้ว่าคุณบอกว่าคุณจะกลับไปที่นั่นในช่วงปีใหม่ปีนี้ใช่ไหม”
“อะไร?”
“ถ้าคุณไม่ใส่เสื้อผ้าผู้หญิงมาโชว์ ฉันจะไม่ไป ไม่สิ เด็กๆ ไม่ไปด้วย คุณกลับไปเองคนเดียว”
หลังจากที่รมิดาพูดจบ เทพเจ้าเฒ่าก็เฝ้าดูอรรณพทันที
อรรณพรู้สึกหดหู่ทันที
“รมิดา อย่าเป็นอย่างนี้สิ เรื่องที่ตกลงไว้ดิบดีแล้วทำไมถึงกลับคำเสียละ คุณก็รู้ว่าฝั่งนู้นอยากเจอลูกแค่ไหน? ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ใส่ชุดของผู้หญิงให้ฉันดูสิ”
“คุณเป็นบ้าหรือเปล่า?”
อรรณพรู้สึกว่าเขาถูกดูหมิ่น เขาหันหลังกลับเข้าห้องนอน ก่อนจะปิดประตูกระแทกเสียงดัง
หัวใจของรมิดาก็โกรธอย่างกะทันหัน
เธอลุกขึ้นยืน
“อรรณพนี่มันหมายความว่าอะไร? บุริศร์แต่งหญิงเพื่อนรมน คุณทำไม่ได้? ทำไม? ต่างคนต่างรักกัน ฉันบังคับคุณให้แต่งงานกับฉัน ก็เลยไม่สนใจที่จะทำใช่ไหม? ฉันจะไปเทียบกับนรมนได้ยังไงละ?”
รมิดารู้สึกน้อยใจในขณะที่พูด เสียงที่เศร้าและดูถูกตัวเองราวกับเข็มทิ่มแทงหัวใจของอรรณพ
“พูดไร้สาระอะไร? เรื่องมันนานแค่ไหนแล้ว ทำไมคุณถึงยังโวยวายเรื่องนี้อยู่ ผมบอกไปแล้วเหรอว่าคุณมันไม่ดีที่บังคับให้ผมแต่งงานด้วย?
อรรณพเปิดประตูอย่างไม่เต็มใจ และมองไปยังรมิดาที่ยืนหันหลังให้กับเขา ไหล่เธอสั่น แม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงร้องไห้ แต่ก็ทำให้คนรู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้น
จู่ๆ เขาก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย
“ใส่แค่เสื้อผ้าผู้หญิงไม่ใช่เหรอ แค่ใส่ก็โอเคใช่ไหม”
“อย่าฝืนเลย อย่าให้ฉันต้องฝืนคุณอีกเลย”
เสียงของรมิดาแหบเล็กน้อย
อรรณพกัดฟันแล้วพูดว่า “ฉันอยากใส่มันเอง โอเคไหม?”
“แล้วอยากใส่ชุดไหนล่ะ?”
รมิดาหันกลับมาอย่างเฝ้าคอย
รอยน้ำตาบนใบหน้าของเธออยู่ที่ไหน?
อรรณพรู้ทันทีว่าเขาถูกหลอก
“รมิดา นี่คุณ… …”
“คุณเพิ่งรับปาก ฉันบันทึกเสียงไว้แล้ว อย่ามาปลิ้นปล้อน”
รมิดาหยิบโทรศัพท์ออกมาเขย่าอย่างภาคภูมิใจ
อรรณพแทบกระอักเลือดตาย
“ไอ้สารเลวบุริศร์! ตัวเองเอาใจเมียคนเดียวยังต้องลากคนอื่นไปซวยกันหมด! เขาต้องแสร้งทำเป็นเศร้าต่อหน้านรมนแน่ นี่นรมนมายั่วยุคุณใช่ไหม”
บุริศร์นิสัยเป็นอย่างไร อรรณพรู้ดี
เมื่อกี้อรรณพเยาะเย้ยเขา และตอนนี้ผลกรรมกำลังจะมาถึง
แน่นอนว่าเขาไม่สามารถเป็นศัตรูกับบุริศร์ได้
รมิดาไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ และรีบผลักเขาเข้าไปในห้องนอน
“คุณคิดอย่างไรกับเสื้อผ้าของฉัน ฉันจำได้ว่าฉันมีชุดเจ้าหญิง”
แล้วเธอก็ไปหาชุดเจ้าหญิง
ปากของอรรณพกระตุก
ชุดเจ้าหญิง?
เขาอยู่ในชุดเจ้าหญิงหรือ?
ฆ่าเขาเถอะ
เมื่อเห็นว่า รมิดายังคงค้นหาในกล่องและตู้ต่างๆ อรรณพก็หันหลังกลับ พร้อมเดินออกไปด้วยความเร็ว
น่าขันนัก!
ทำไมเรื่องสนุกที่รันทดของสองคนนั้น เขาถึงต้องเป็นคนชดใช้ด้วย!
เมื่ออรรณพกำลังจะวิ่งออกจากบ้าน เขาได้ยินเสียงแผ่วเบาของรมิดาพูดว่า
“คุณวิ่งออกไปได้ จะวิ่งถึงห้าสิบเลยไหม? หรือวางแผนว่าจะไม่กลับมาที่นี่อีก”
ใบหน้าหล่อเหลาของอรรณพทรุดลงทันที
เขาทักทายบรรพบุรุษของบุริศร์รุ่นที่สิบแปดในใจ แล้วกลับหันกลับไปหารมิดาอย่างไม่เต็มใจ จะทำอะไรเขาก็เชิญ
แต่ต้องบอกก่อนว่าไม่ใช่ผู้ชายทุกคนที่จะดูดีเมื่อแต่งเป็นหญิง
อรรณพอยู่ในชุดเจ้าหญิงที่มีผมหยิกเป็นลอนใหญ่ ความรู้สึกที่เขาถูกรมิดาแต่งหน้าให้ราวกับเป็นมัมมี่
รมิดาถ่ายภาพไปสองภาพ
“ทำไมขี้เหร่จัง?”
คำพูดรังเกียจของรมิดา แทบจะทำให้อรรณพสำลักเลือดออกมาทางปาก
“ขี้เหร่?”
เขายิ้มอย่างอันตราย
รมิดายกเท้าเตรียมวิ่ง แต่ถูกอรรณพโยนลงบนเตียงเพื่อจะลงโทษ
รมิดากรีดร้องด้วยความตกใจ นิ้วเผลอกดตรงปุ่มโพสต์รูปในโทรศัพท์เข้าพอดี
วีแชทของนรนมดังขึ้น
เธอเปิดมัน ก่อนจะหัวเราะขึ้นมาทันที
“ฮ่าๆๆๆ!”
นรมนหัวเราะอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
โอ้ พระเจ้า!
อรรณพใส่ชุดเจ้าหญิง ช่างน่ารักเหลือเกิน
บุริศร์ขยับเข้ามาดูด้วย มุมปากเขายกขึ้น
พวกมือใหม่!
หัวเราะเยาะที่เขาแต่งหญิง ตอนนี้โดนเองบ้าง?
“ทุเรศมาก”
บุริศร์แสดงความคิดเห็นอย่างไม่สุภาพ
นรมนหัวเราะจนน้ำตาเล็ด
“บุริศร์ ใจดีหน่อย ก็พอดูได้อยู่นะ”
นรมนพูด แต่ก็หัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง
อรรณพไม่ได้น่าเกลียด แต่มันดูแข็งทื่อเกินไปที่จะแต่งเป็นหญิง
ร่างกายของเขาแข็งแกร่ง ใบหน้าของเขาก็เหมือนกับผู้ชายทั่วไป และดวงตาที่เหมือนเหยี่ยวของเขาไม่สามารถแสร้งทำเป็นผู้หญิงอ่อนแอได้
ชายที่หล่อเหลาเช่นนี้นึกไม่ถึงเลยว่าจะแต่งเป็นหญิง!
พระเจ้าช่วย!
นรมนรู้สึกว่าตัวเองไม่มีละอายใจที่จะมอง
อรรณพน่ารักเกินไป
เมื่อเห็นรอยยิ้มของนรมน บุริศร์ก็รู้สึกว่าอรรณพมีประโยชน์ และเขาก็ไม่เสียดายค่าโทรศัพท์ที่เขาใช้โทรหาอรรณพ
เมื่อเห็นนรมนเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อพูดคุย บุริศร์ก็รู้ว่า ปกติเธอพิมพ์คุยกับโพนี่และคนอื่นๆ
นี่สิถึงจะถูก
ในเมื่อเป็นคุณชายทั้งสี่ของเมืองชลธี แล้วทำไมเขาจึงต้องควรสวมเสื้อผ้าสตรีเพียงลำพัง?
สุขคนเดียวไม่เท่าร่วมกันมีความสุขใช่ไหม?
บุริศร์หยิบแล็บท็อปออกมาและ เริ่มสั่งสิ่งของที่เขาต้องการในวันพรุ่งนี้
ทั้งสองนั่งอยู่บนโซฟาและพูดคุย หัวเราะคิกคักเป็นระยะ และอีกคนก็ใช้แล็บท็อปราวกับอยู่ในออฟฟิศ บรรยากาศที่กลมกลืนกันเช่นนี้ทำให้นรมนรู้สึกว่าเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว
ถึงเวลาอาหารกลางวันในพริบตา
นรมนนึกได้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดของบุริศร์ ตัวเองเลยลุกขึ้นจะไปทำอาหาร แต่ก็ได้ยินบุริศร์พูดว่า “ไม่ต้องทำแล้ว พวกเราไปกินข้าวข้างนอกกันเถอะ”
“ที่นี่ไม่มีคนรับใช้นี่คะ?”
นรมนนิ่งไปชั่วครู่
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “ที่นี่ไม่มีใคร พวกเราสามารถไปกินข้าวได้ที่เมืองใกล้เคียง”
“ไปยังไงคะ?”
“นั่งเรือไป”
คำพูดของบุริศร์ทำให้นรมนตื่นเต้นเล็กน้อย
“แต่ข้างนอกหิมะตก”
“ไม่เป็นไร”
บุริศร์ขอให้นรมนเปลี่ยนเป็นสวมชุดที่หนาขึ้น และตัวเขาเองก็ไปใส่เสื้อคลุมที่หนาเช่นกัน
หลังจากที่ทั้งสองคนออกจากบ้าน นรมนก็เห็นสปีดโบ๊ทอยู่ที่ชายหาด
“นี่คือเครื่องมือสัญจรเหรอคะ?”
“อืม”
บุริศร์ขึ้นสปีดโบ๊ต พร้อมทั้งประคองนรมนขึ้นมา
“อยากเรียนไหม?”
“อยากค่ะ”
บุริศร์จับมือนรมนตรงไปยังห้องบังคับเรือ
บุริศร์เฝ้ามองบุริศร์ที่เริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์อย่างราบรื่น และอดไม่ได้ที่จะถามว่า “บุริศร์ มีอะไรในโลกที่คุณทำไม่ได้บ้าง?”
“ไม่มี”
บุริศร์ตอบอย่างนี้ราวกับข่ม
นรมนยิ้มและพูดว่า “อยากจะถ่อมตัวบ้างไหม? ถ้ามีวันหนึ่งถูกตบหน้าละ?”
“ไม่มี”
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “ผมต้องเรียนรู้ทุกอย่างในพื้นที่ทหาร นี่คือทักษะความอยู่รอดที่ทหารพิเศษพึงต้องมี”
“ดีจัง ฉันอยากเป็นทหารด้วย แต่น่าเสียดายที่ฉันอายุเกิน”
“ชาติหน้าเถอะ”
คำพูดของบุริศร์ ทำให้นรมนต้องการทุบตีเขา
“พูดอะไร?”
บุริศร์ยิ้มและพูดว่า “ก็ผมพูดความจริงนี่”
“ยังจะพูดอีก”
นรมนพูดพลางจะลงมือ แต่บุริศร์ยิ้มก่อนพูดว่า “ระวังเรือล่ม ”
ประโยคนี้หยุดการกระทำนรมนได้สำเร็จ
“อืม จำไว้นะ แล้วคราวหลังฉันจะคิดบัญชีกับคุณ”
เมื่อบุริศร์เห็นท่าทางที่น่ารักของนรมน จึงอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างมีความสุขมากขึ้น
ทั้งสองคนออกเดินทางมาได้ประมาณ 20 นาที นรมนก็เมืองเล็กๆ
“ใกล้จะคริสต์มาสแล้ว คุณสามารถฟังเพลงคริสต์มาสได้ที่นี่”
“อืม ผ่านคริสต์มาสไปก็ปีใหม่แล้ว คิดไปคิดมา คุณและกานต์ก็กลับมาเมื่อต้นปี มีหลายสิ่งมากเหลือเกินในปีนั้น และในที่สุดตอนนี้ก็ลงตัวเสียที”
บุริศร์พูดอย่างทอดถอนใจ
นรมนพยักหน้า
“ใช่ค่ะ ผ่านไปอีกปีลูกสองคนก็อายุห้าขวบแล้ว โตขึ้นอีกปี ไม่นานที่เราจะแก่”
“คุณยังไม่แก่ คุณจะอายุสิบแปดในใจผมเสมอ”
คำเยินยอของบุริศร์ทำให้นรมนใจสบายพลัน
“ความปรารถนาที่จะอยู่รอดนั้นแข็งแกร่งจริงๆ”
“ต้องเป็นอย่างนั้น อีกสิบปีข้างหน้าผมไม่อยากนอนบนพื้นหรอกนะ”
คำพูดที่ตรงไปตรงมาของบุริศร์ ทำให้นรมนยิ้มบาง
สปีดโบ๊ทของทั้งสองใกล้ถึงฝั่ง
“ผมขึ้นไปก่อน ทำอะไรเสร็จแล้วคุณตามมานะ”
นรมนอยากจะขึ้นไปดูทิวทัศน์ข้างนอกจริงๆ
เธออดใจรอที่จะออกไปด้านนอกไม่ไหว แผ่นหลังที่ร่าเริงรีบร้อนของนรมนทำให้บุริศร์ส่ายหัวอย่างเอ็นดู
นรมนกระโดดลงจากเรือเร็วอย่างรวดเร็ว และตกใจเมื่อเห็นว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่
พรุ่งนี้เป็นวันคริสต์มาส มีเพลงคริสต์มาสอยู่บนท้องถนน ทำไมจึงไม่มีใครอยู่บนถนนเลย?
น่าแปลก!
เธอรู้สึกงงงันอยู่ในใจ และเมื่อจะหันไปเรียกบุริศร์ ทันใดนั้นก็มีบางอย่างมาสัมผัสที่เอวของเธอโดยตรง
“อย่าขยับ!”
ภาษาอังกฤษที่คล่องแคล่วดังมา หัวใจของนรมนเต้นดังระรัว
