ป้าหวานไม่รู้ตอนนี้ในใจนรมนขมขื่น เห็นนรมนทำท่าทางไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปก็ตกใจมากทันที
“คุณนาย เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับคุณหรือเปล่าคะ? ต้องให้ฉันไปเรียกประธานบุริศร์ลงมาไหม?”
ประโยคนี้ของป้าหวานพูดไปจนถึงส่วนลึกของหัวใจนรมน
“รีบเลย เรียกไอ้บุริศร์คนชั่วลงมาให้ฉัน”
ตอนที่นรมนพูดถึงบุริศร์ก็กัดฟันกรอด
โทษชายคนนี้ทั้งหมด!
ไม่รู้เหรอว่าในบ้านมีอัจฉริยะสองคน?
ไม่คิดว่าจะแหย่เธอกลางวันแสกๆ และเปิดเผยโจ่งแจ้ง!
ตอนนี้ดีจัง ไม่มีเกียรติแล้ว ขายขี้หน้ามาก
ป้าหวานไม่รู้ในใจนรมนคิดมากสับสนแบบนี้ เห็นสีหน้านรมนไม่ดี ก็นึกว่าเกิดเรื่องร้ายแรงอะไร รีบวิ่งขึ้นไปเรียกบุริศร์
บุริศร์เพิ่งแต่งตัวเสร็จ ได้ยินป้าหวานผลักประตูเข้ามาทันที
“ประธานบุริศร์ คุณ……”
“ออกไป!”
บุริศร์ยังติดกระดุมสองเม็ดไม่เสร็จ สีหน้าเย็นยะเยือกเหมือนน้ำค้างแข็งหน้าหนาวเดือนสิบสอง ทำให้ป้าหวานตกใจกลัวจนตัวสั่น
เธอถึงได้ตอบสนองว่าตัวเองลืมกฎเกณฑ์ ไม่ได้เคาะประตูจริงๆ
“คือประธานบุริศร์คะ คุณนายเหมือนมีเรื่องด่วนที่ห้องอาหาร ให้ฉันขึ้นมาเรียกคุณลงไปค่ะ”
ป้าหวานพูดจบก็ไม่กล้าอยู่แม้แต่ก้าวเดียว หันตัววิ่งหนี ราวกับมีผีตามหลัง
ความโกรธบุริศร์ก็น้อยลงบ้าง
ถ้าไม่มีกฎเกณฑ์เพราะนรมนแบบนี้ ก็ยกโทษให้ได้
บุริศร์รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา พบว่าโทรศัพท์นรมนอยู่ข้างๆ ก็หยิบมันลงไปด้วยอย่างช่วยไม่ได้
หลังจากลงมาข้างล่างก็เห็นกิจจาอ่านหนังสือที่โซฟา อดไม่ได้ที่จะยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่ต้องขยันขนาดนั้นก็ได้ ระวังสายตาด้วย”
“รู้แล้วครับแด๊ดดี้”
กิจจาพยักหน้า แล้วอ่านทักษะการแพทย์ต่อ
หลังปีใหม่มีการสัมมนาการแพทย์ อาจารย์บอกว่าจะพาเขาไปเพิ่มความรู้และประสบการณ์ กานต์อยากฉวยโอกาสช่วงเวลานี้เพิ่มความรู้ให้ตัวเองสักหน่อย ไม่งั้นถึงตอนนั้นไปแล้วฟังไม่เข้าใจว่าคนอื่นกำลังพูดเรื่องอะไรก็จะขายหน้า
ล้วนบอกว่าเขาเป็นอัจฉริยะทางการแพทย์ แต่ใครจะรู้ว่าเบื้องหลังเขาทุ่มสุดตัวแค่ไหน
บนโลกใบนี้ไม่มีอัจฉริยะอะไรหรอก มีแค่ความพยายามกับความขยันเท่านั้นแหละ
ดวงตากิจจามีประกาย
เขานวดหางตาตัวเอง ลดความเหนื่อยล้าสักหน่อยแล้วอ่านหนังสือต่อ
บุริศร์เห็นกิจจามีท่าทางแบบนี้ ก็นึกถึงตรินท์อย่างช่วยไม่ได้
ครั้งหนึ่งตรินท์ก็เป็นแบบนี้ ไม่ว่าทำอะไรก็หวังว่าจะทำได้ดีที่สุด ไม่อย่างนั้นก็ไม่ทำ เรื่องนี้กิจจาได้ตรินท์มา
บุริศร์กำลังจมอยู่ในความทรงจำ ก็ได้ยินนรมนเปล่งเสียงหัวเราะเยาะ “หึๆ” ใส่เขา
เขาตกตะลึง จากนั้นก็หันศีรษะไปมองนรมนที่ทำหน้ากังวล รีบเดินเข้าไปอย่างช่วยไม่ได้
“เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”
“ยังถามฉันอีกว่าเกิดอะไรขึ้น? ต้องโทษคุณทั้งหมด! บุริศร์ฉันเตือนคุณไว้เลย ต่อไปถ้าลูกอยู่บ้านคุณห้ามแตะฉันแม้แต่ปลายนิ้ว!”
นรมนพูดอย่างขุ่นเคือง ราวกับบุริศร์ทำสิ่งชั่วร้ายอะไรบางอย่าง
บุริศร์ถามด้วยใบหน้างุนงง “เกิดอะไรขึ้น?”
“ยังไงก็ห้ามแตะต้องตัวฉัน!”
นรมนมีจุดยืนแน่วแน่มาก
บุริศร์ไม่รู้ว่าภรรยาได้รับการกระตุ้นอะไรมา แต่ภรรยาพูดถูกทั้งหมด ไม่ถูกก็ต้องถูก
เขานึกถึงกฎข้อนี้ รีบพยักหน้าพูดขึ้น “โอเค ไม่แตะ”
คำพูดนี้พูดได้ดีมาก แต่ทำให้นรมนชะงัก บุริศร์น่ารำคาญเกินไปแล้ว
“ฉันจะออกไปข้างนอก!”
เธอเบ้ปาก พูดขึ้นอย่างค่อนข้างน้อยใจ
บุริศร์พูดขึ้นอย่างแปลกใจ “ก็ออกไปสิ ก็ไม่มีใครกั้นไม่ให้คุณออกไปนี่?”
อารมณ์ขันของเขาที่หาได้ยาก แต่กลับทำให้นรมนโกรธแทบตายแล้ว
“คุณอุ้มฉันขึ้นข้างบน ฉันก็ไม่อยากเจอใครอีกแล้ว!”
นรมนแค่อยากร้องไห้
บุริศร์ตระหนักถึงความไม่สบอารมณ์ของนรมนแล้ว
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่?”
“คุณไม่ต้องสนแล้ว คุณจะอุ้มฉันไหม?”
“เมื่อกี้คุณยังบอกว่า ลูกๆ อยู่บ้านไม่ให้ฉันแตะต้องตัวคุณ!”
เมื่อบุริศร์พูดคำนี้ออกไป นรมนก็สำลักทันที
“ได้ บุริศร์ คืนนี้คุณเริ่มนอนที่โซฟา!”
รีบผลักเขาออกไป
นี่ขายหน้าไม่ใช่เหรอ
เธอพร้อมที่จะเสี่ยงทุกอย่าง
นรมนเดินผ่านห้องรับแขกไปอย่างขุ่นเคือง ขึ้นข้างบนทันที
เธอเดินได้ทรงพลังมาก กิจจาอยากจะเพิกเฉยก็ยากมาก
บุริศร์งงทันที
“นี่มันอะไรเนี่ย? เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”
บุริศร์มองกิจจา
แน่นอนว่ากิจจาไม่อาจบอกบุริศร์ว่าเพราะตัวเองพูดเรื่องประจำเดือนผู้หญิง จึงรีบพูดขึ้น “ช่วงนี้หม่ามี้เหนื่อยเกินไปหรือเปล่าครับ? ฮอร์โมนก็เลยผิดปกติมาก?”
“หืม?”
บุริศร์สับสนไปหมด
กิจจารีบลุกขึ้นพูด “แด๊ดดี้ครับ คุณโทรหาอาป้องได้ ถามว่าการปรับสภาพร่างกายของหม่ามี้เป็นยังไงบ้าง”
“อ่อ จริงสิ ต้องถามสักหน่อย”
บุริศร์พยักหน้า
กิจจาฉวยโอกาสหยิบหนังสือแพทย์ไปที่ห้องนอน
บุริศร์ยังไม่ทันได้โทรหาป้อง คริชณะก็โทรเข้ามา
“กลับมาแล้วเหรอ?”
“อืม กลับมาแล้ว”
บุริศร์พยักหน้า
“มาเขตทหารหน่อย มีเรื่องด่วน”
คริชณะพูดจบก็วางสายไป น้ำเสียงไม่ดีอย่างมาก
บุริศร์ก็ไม่รู้ว่าคริชณะเรียกตนไปมีเรื่องอะไร แต่ได้ยินน้ำเสียงเหมือนมีปัญหามาก เขามองไปข้างบน ต้องขึ้นไป
“นรมน”
เขาอยากเปิดประตู พบว่านรมนล็อกประตู
นรมนได้ยินเสียงบุริศร์ ก็นึกถึงแววตาของเด็กสองคนที่มองตนอย่างช่วยไม่ได้
แงๆ!
ไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว
ตัวต้นเหตุดันไม่มีจิตสำนึกเลยสักนิด
ตอนนี้ได้ยินเสียงบุริศร์ นรมนก็พูดด้วยความอุดอู้ทันที “ไม่อยากกินข้าว ไม่อยากออกไป ไม่อยากคุยกับคุณ”
บุริศร์เห็นเธอโกรธเหมือนเด็กแบบนี้ ก็ยิ้มอย่างอดไม่ได้ขณะพูดขึ้น “โอเค ไม่ฟัง ฉันจะไปที่เขตทหารนะ ตอนกลางวันถ้ากลับมาไม่ได้ก็ไม่ต้องรอฉันกินข้าว คุณไม่ได้กินข้าวมาสองมื้อแล้ว แถมใช้พลังงานไปมากขนาดนั้น เดี๋ยวฉันให้ป้าหวานตุ๋นแม่ไก่บำรุงสักหน่อย”
“คนชั่ว!”
นรมนหดหู่อีกครั้ง
เขากลัวจริงๆ ว่าทุกคนไม่รู้ว่าเรื่องนี้มันเกิดอะไรขึ้น
คราวนี้บุริศร์ฟังออกถึงความเขินอายและอับอายจนกลายเป็นโกรธของภรรยา
เขาเข้าใจบ้างแล้วว่าทำไมนรมนถึงได้ไม่สบอารมณ์เช่นนี้
มุมปากยกขึ้นเบาๆ อย่างช่วยไม่ได้
“เอาล่ะ คุณผ่อนคลายหน่อย ฉันออกไปก่อนนะ มีเรื่องอะไรก็โทรหาฉัน”
พูดจบบุริศร์ก็ลงไปข้างล่าง
ถึงนรมนจะโกรธ แต่นึกถึงบุริศร์จะกลับไปเขตทหาร ก็กังวลนิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้
เขากลับไปทำอะไรนะ?
คราวก่อนบุริศร์บอกว่าจะไม่อยู่ที่กองทัพ แต่นรมนไปที่เขตทหารเห็นบุริศร์อยู่บนกำแพงเกียรติยศ ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่าบุริศร์เกิดมาเพื่ออยู่ที่นั่น
บางทีการจากมาก็อาจจะเป็นเรื่องโหดเหี้ยมที่สุดของเขา
นรมนได้ยินโพนี่เคยพูดตอนคุยเล่นๆ กัน ครั้งหนึ่งบุริศร์บอกป้องว่า ช่วงที่ได้อยู่เขตทหารเป็นช่วงที่มีความสุขมากที่สุด
ที่นั่นไม่มีการวางแผน ไม่มีภาระ ไม่มีความทรงจำปัจจัยจากภายนอกใดๆ แค่คุณมีกำลัง แค่คุณทำงานอย่างมีหลักการก็สามารถเติบโตที่เขตทหารได้
เธอก็ได้ยินคุณตากับคุณอาธรณีพูดอยู่หลายครั้ง ที่บุริศร์จากมาคือความสูญเสียของเขตทหาร
นรมนรู้ ที่บุริศร์ไม่กลับไปก็อาจจะเพื่อตน เพื่อลูกๆ แต่เพื่อพวกเขาทำให้เขาต้องทิ้งชุดลายพรางทหารที่ตัวเองชอบมากที่สุดมันดีแล้วจริงๆ เหรอ?
เธอไม่รู้ แค่รู้ว่าถ้าบุริศร์ออกมา บางทีอาจจะเสียใจไปตลอดชีวิต
และสิ่งที่เธอไม่ต้องการมากที่สุดคือให้บุริศร์เสียใจไปทั้งชีวิต
จิตใจนรมนไม่ค่อยสงบแล้ว
เธอรีบลุกขึ้นตามออกไป ตอนนี้ไม่สนเรื่องเกียรติยศอะไรนั่นแล้ว
แต่เมื่อนรมนออกไป บุริศร์ก็ไปแล้ว
เธอเห็นแค่ท่อไอเสียรถยนต์ของบุริศร์เท่านั้น
กานต์ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์ของบุริศร์จึงเดินออกมาจากห้องทำงาน
“หม่ามี้ คุณบุริศร์ไปไหน?”
“เขตทหาร”
นรมนกล่าวอย่างขาดสีสัน
“อ่อ”
กานต์พูดประโยคหนึ่งเรียบๆ ก่อนจะหันตัวเดินจากไป แต่นรมนดึงเอาไว้ทันที
“ลูกว่าแด๊ดดี้ลูกไปเขตทหารมีเรื่องอะไร?”
“ผมไม่รู้ฮะ”
กานต์ไม่รู้จริงๆ
นรมนถามอีก “ลูกคิดว่าแด๊ดดี้ลูกกลับไปที่เขตทหาร หรืออยู่ที่บ้านดีกว่ากัน?”
“ต้องแล้วแต่เขามั้งครับ เขารู้สึกอันไหนดีกว่าก็อันนั้นแหละ เขาเป็นผู้ใหญ่แล้ว หม่ามี้ เขามีมุมมองของตัวเอง คุณไม่ต้องกลุ้มใจไปเปล่าๆ”
คำนี้ของกานต์ทำให้จิตใจนรมนไม่สบายใจอย่างมาก
“แต่แม่ได้ยินว่าเขาก้าวหน้าดีมากในเขตทหาร ถ้ากลับไปไม่แน่ว่าอาจจะลดความยุ่งเหยิงไปได้นิดหน่อย”
กานต์เข้าใจคำพูดนรมนแล้ว
เขามองนรมน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หม่ามี้ เขตทหารก็มีอันตรายของเขตทหาร ถ้าเขาออกไปปฏิบัติภารกิจอะไรบางอย่างแล้วกลับมาไม่ได้ แม่จะทำยังไง?”
“จุ๊ๆๆ! พูดอะไรเหลวไหล?”
นรมนรีบจุ๊ปาก ท่าทางประหม่านั้นทำให้กานต์หมดคำจะพูดเล็กน้อย
“ผมพูดว่าถ้า”
“ไม่มีคำว่าถ้า”
“งั้นก็ไม่ต้องให้เขากลับไปที่เขตทหาร พูดว่าถ้าไม่ได้ คุณก็เป็นภรรยาทหารไม่ได้ พักผ่อนเถอะครับ”
กานต์พูดจบก็กลับห้องทำงานไป
กานต์โดนลูกกล่าวอย่างไม่พอใจ ก็หดหู่นิดหน่อยอย่างช่วยไม่ได้
ทำไมเธอจะเป็นภรรยาทหารไม่ได้?
กานต์เหมือนรู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร จึงเปิดประตูห้องทำงานอีกครั้ง สองมือกอดอกพิงประตูแล้วพูดขึ้น “หม่ามี้ คุณลองคิดดู ถ้าคุณไม่เจอคุณบุริศร์สิบวันครึ่งปี หรืออาจจะหนึ่งปีครึ่งปี คุณจะเป็นบ้าไหม?”
“นั่นต้องพูดเหรอ? แน่นอนว่าต้อง……”
คำว่าบ้ายังไม่ทันพูดจบ นรมนก็รีบหุบปาก
เจ้าเด็กแสบนี่ เกือบแฉความคิดในใจเธอ
กานต์กลับพูดขึ้นอย่างชัดเจน “ดังนั้นนะครับ คุณก็ลองคิดดู คุณจะเป็นภรรยาทหารได้ยังไง?”
พูดจบเขาก็ปิดประตูห้องทำงานอีกครั้ง
นรมนตะลึงอยู่กับที่
เป็นเช่นนี้เหรอ?
เป็นภรรยาทหารจะต้องอยู่ต่างสถานที่กันนานขนาดนี้เชียว?
คิดแบบนี้ ใบหน้านรมนก็ค่อนข้างเครียด
เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาโทรหาโพนี่ทันที
“ที่รัก ป้องของเธอตอนไปเป็นทหาร ออกไปทำภารกิจปกติใช้เวลานานแค่ไหนกว่าจะกลับมา?”
โพนี่ตกตะลึง ก่อนพูดขึ้น “ครึ่งปีมั้ง ครั้งที่นานสุดก็ครึ่งปี ทำไมเหรอ? บุริศร์จะกลับไปที่เขตทหารเหรอ?”
“เปล่า ฉันแค่ถามเฉยๆ”
จิตใจนรมนหนักอึ้งทันที
ครึ่งปีเหรอ
นานจังเลยอ่า
เธอกับบุริศร์เลิกกันมาห้าปี ต่อไปถ้าได้อยู่กันน้อยลงห่างกันมากขึ้น ไม่อยากจะคิดเลยจริงๆ
คิดถึงตรงนี้ นรมนก็อดชื่นชมคุณยายไม่ได้จริงๆ
คุณตาออกไปทำภารกิจข้างนอกตลอดทั้งปี คุณยายปรนนิบัติผู้สูงอายุดูแลเด็กๆ คนเดียว โดยไม่บ่นไม่เสียใจภายหลังเลย ก็ไม่แปลกที่ตอนนี้คุณตาจะคิดถึงคุณยาย
แต่น่าเสียดายที่คนหนึ่งยังอยู่อีกคนเสียไปแล้ว ไม่มีทางชดเชยอะไรได้ทั้งนั้น
นรมนรู้สึกแย่ในใจทันที รู้สึกหายใจไม่ค่อยออก
บุริศร์จะอยู่เขตทหารไหม
