ทางด้านนรมนคิดมากสับสนอย่างมาก แต่บุริศร์ไม่ได้คิดอะไรทั้งนั้น ไปที่เขตทหารโดยตรง
เพราะในตัวมียศทหาร ดังนั้นเขาจึงไปที่เขตทหารได้อย่างอิสระ
เมื่อบุริศร์เจอคริชณะ ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“พี่ เรียกผมมามีอะไรเหรอ?”
“ไม่เตรียมจะอธิบายหน่อยเหรอ?”
คริชณะโยนข่าวWeiboข่าวหนึ่งมาตรงหน้าบุริศร์ทันที
นี่มันเป็นภาพคราวก่อนที่บุริศร์ปลอมตัวเป็นผู้หญิงและถูกนรมนขอแต่งงาน
สำหรับเรื่องนี้ บุริศร์ไม่มีการตอบสนองอะไรมากนัก
“ผมเองครับ”
“ก่อเรื่อง!”
คริชณะโยนโทรศัพท์มาบนโต๊ะทันที
“นายรู้ไหมว่าตัวเองเป็นใคร? ฮะ? นายเป็นทหาร! นี่ทำอะไร? สลับบทบาทกันเหรอ? นายคิดว่านายเป็นนักแสดงเหรอ? นายเคยคิดเกี่ยวกับผลกระทบภายหลังของเรื่องนี้ไหม? รู้ไหมว่ามันจะมีอุปสรรคมากแค่ไหนเกี่ยวกับเขตทหารของนาย?”
คริชณะโกรธแทบบ้านแล้ว
เพิ่งเห็นข่าวนี้ เขานึกว่าใครมันเล่นพิเรนทร์ ผลสุดท้ายบุริศร์ยอมรับว่าในWeiboเป็นเขาเอง
จะตามใจภรรยามันไม่สำคัญ อย่างน้อยก็ต้องมีขอบเขต
ปิดประตูไปแล้วจะตามใจยังไงก็ไม่เป็นอะไรหรอก แต่ตอนนี้บุริศร์มียศทหารอยู่ ไม่สามารถทำอะไรตามใจได้ ปล่อยให้ภรรยาทำตามใจทั้งหมด
แต่ดูเหมือนไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไรมากนัก เลยหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาซูมรูปภาพให้ใหญ่ขึ้น
อืม
มุมรูปถ่ายนี้ไม่เลวจริงๆ
เดี๋ยวเขาต้องให้ชัยยศสืบสักหน่อยว่าสำนักพิมพ์ไหนถ่าย ดูสิว่ามีฟิล์มรูปภาพไหม ล้างออกมาวางไว้โต๊ะหัวเตียง เดาว่าภรรยาจะต้องชอบมาก
คริชณะโกรธมากหลังจากเห็นบุริศร์มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย หยิบที่ใส่ปากกาข้างๆ มาโยนใส่ด้วยความโกรธทันที
“นายยังยิ้มอีกนะ!”
บุริศร์รับที่ใส่ปากกาไว้อย่างคล่องตัว ยิ้มเล็กน้อยขณะพูดขึ้น “ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร คุณจะโกรธมากทำไม? ยังไงมันก็เป็นแบบนี้แล้ว คุณดูให้หน่อยว่าช่วยผมทำขั้นตอนปลดประจำการได้เมื่อไร”
สีหน้าคริชณะมืดมนทันที
“คิดดีจริงๆ แล้วนะ? บุริศร์ นายเดินมาถึงจุดนี้ได้เหนื่อยมามากแค่ไหน ผ่านความเป็นความตายมากี่ครั้งถึงเดินมาถึงตำแหน่งนี้ ตอนนี้ปลดประจำการแล้วไม่เสียดายเหรอ?”
บุริศร์มองคริชณะอย่างสงบมากแล้วพูดขึ้น “พี่ ครึ่งชีวิตแรกผมให้ประเทศไปแล้ว ครึ่งชีวิตหลังของผมอยากให้คนในครอบครัวผม สิ่งที่ทุกคนแสวงหานั้นไม่เหมือนกัน ตอนนี้สิ่งที่ผมต้องการมากที่สุดคือช่วงเวลาที่ภรรยาและลูกๆ ปลอดภัยหมดห่วง แต่คุณไม่ต้องเป็นห่วง ต่อไปถ้าเขตทหารต้องการอะไรจากผม ผมช่วยเต็มที่แน่นอน แต่เวลาอื่นๆ ผมอยากอยู่กับภรรยาและลูกผมมากกว่า”
“ไม่มีความมุ่งมั่น!”
คริชณะโกรธแทบตาย
“นี่นายสูญเสียจิตวิญญาณเพราะความรักเนี่ยรู้ไหม?”
“รู้ แต่ผมชอบ”
ท่าทางกวนบาทาของบุริศร์ทำให้คริชณะหงุดหงิดใจทันที
“ออกไปๆๆ!”
“งั้นพี่ครับ ขั้นตอนปลดประจำการ……”
“ออกไป!”
คริชณะตะเบ็งลำคอตะโกน ทำให้ผู้สื่อสารด้านนอกรู้อย่างว่องไว แต่บุริศร์ยิ้มขณะเดินออกไปจากห้องทำงานคริชณะ
ผู้สื่อสารเห็นบุริศร์ไปแล้ว ก็เดินเข้ามาแล้วพูดขึ้น “หัวหน้าครับ จะดำเนินขั้นตอนปลดประจำการของหัวหน้าบุริศร์ไหมครับ?”
“ออกไปซะ!”
คริชณะเจ็บปวดหัวใจมากเลย
ฝึกฝนผู้มีพรสวรรค์ครบด้านแบบนี้มันง่ายเหรอ?
เจ้าเด็กนี่ดีจริงๆ บอกว่าไม่ทำแล้วก็ไม่ทำ
แต่เขาจะทำอย่างไรได้?
ก็ไม่สามารถใช้เชือกมัดเจ้าเด็กนี่ไว้ที่เขตทหารได้
คิดถึงตรงนี้ คริชณะโทรหางามสุดาทันที
“งามสุดา ช่วยฉันหน่อย”
“เกิดอะไรขึ้น?”
งามสุดาตกตะลึง คริชณะขอให้เธอช่วยทำอะไรบางอย่างน้อยครั้งมาก
คริชณะถอนหายใจพูดขึ้น “ช่วยฉันโน้มน้าวนรมน ให้เธอรู้ประสีประสาหน่อย อย่าให้บุริศร์ปลดประจำการ ประเทศฝึกฝนคนมีพรสวรรค์มันง่ายเหรอ? เธอก็ดีจังนะ ครอบครองคนโดดเด่นแบบนี้ไว้คนเดียว นี่มันไม่เห็นแก่ตัวไปเหรอ?”
งามสุดาชะงักทันที จากนั้นก็ยิ้มเยาะพูดขึ้น “เฮ้ หัวหน้าคริชณะมีความน่าเกรงขามจริงๆ ทำไมเหรอ? คุณหมายความว่าไม่พอใจที่นรมนฉุดรั้งบุริศร์ คุณหมายความว่าแต่งงานกับทหารแล้วต้องเตรียมอยู่คนเดียวไปตลอดชีวิตเหรอ? เขาอยากอยู่ด้วยกันฉันสามีภรรยาอย่างมีความสุขนี่เห็นแก่ตัวใช่ไหม? ตอนพวกคุณต่อสู้กันแนวหน้าอย่างสุดใจ ผู้หญิงที่อยู่บ้านก็ต้องวิตกกังวลอยู่แล้ว ไม่สนับสนุนการทำงานนี่เห็นแก่ตัวเหรอ? ได้ งั้นฉันไม่อยากเป็นภรรยาทหารแล้ว หย่ากันเถอะ”
พูดจบงามสุดาก็วางสายทันที
คริชณะงุนงงทันใด
อะไรวะเนี่ย?
งามสุดาของเขาพลิกฟ้าเหรอ?
เมื่อคริชณะโทรกลับไปอีกครั้ง งามสุดาก็ปิดเครื่องแล้ว
แต่งามสุดาในขณะนี้ใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรหานรมน
“พี่สะใภ้ใหญ่”
นรมนและงามสุดาติดต่อกันค่อนข้างน้อย ดังนั้นจึงค่อนข้างระมัดระวัง
บุริศร์เพิ่งถูกคริชณะเรียกไปหา งามสุดาก็โทรมาหาตนอีก จิตใจนรมนไม่สงบแล้ว
หรือบุริศร์ต้องอยู่เขตทหารจริงๆ?
คิดแบบนี้ ในใจนรมนก็เสียใจอยู่บ้าง
งามสุดารีบพูดขึ้น “นรมน บุริศร์เหมือนจะทำขั้นตอนปลดประจำการแล้ว พวกคุณปรึกษากันแล้วใช่ไหม? เขาไม่อยู่เขตทหารใช่ไหม?”
นรมนนึกว่าตัวเองฟังผิด จึงรีบถาม “อะไรนะคะ? เขาจะทำขั้นตอนปลดประจำการเหรอคะ?”
“เธอไม่รู้เหรอ?”
“เขาไม่ได้พูดค่ะ”
นรมนรู้สึกตัวเองค่อนข้างละเลยหน้าที่คุณนายบุริศร์
งามสุดาคิดว่าเป็นความตั้งใจของบุริศร์เอง ก็ยิ้มขณะพูดขึ้น “ไม่เป็นไรหรอก เขาปลดประจำการก็ดีแล้ว ในฐานะผู้หญิงฉันเข้าใจเธอ น่าเสียดายที่อาครอบครัวเราถอยไม่ได้แล้ว ฉันจะออกไปเที่ยวก็ต้องไปคนเดียวเหมือนเป็นหม้าย”
ได้ยินงามสุดาบ่น นรมนก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“คำพูดนี้ให้หัวหน้าคริชณะได้ยินจะไม่ดีเอานะคะ”
“ให้เขาได้ยินไปเถอะ จะทำอะไรได้? ไม่กี่วันนี้ฉันอยากจะประกาศหาคู่ หาผู้ชายคนอื่น”
งามสุดาจงใจชี้เป้าว่าไม่พอใจคริชณะ
นรมนไม่กล้าพูดอะไรจริงๆ กลัวไปกระตุ้นงามสุดา หัวเราะทึ่มๆ ไม่กี่ที ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์รถดังขึ้นข้างนอก
“พี่สะใภ้ใหญ่ บ้านเรามีแขกมา เดี๋ยวไว้คุยกันนะคะ”
“โอเค ไว้ออกมาเจอกัน หรือไม่ก็มาเที่ยวบ้านเราก็ได้ ฉันอยู่บ้านคนเดียวโคตรเหงาเลย”
งามสุดาเหงาจริงๆ
นรมนพยักหน้าทันทีแล้วพูดขึ้น “ได้ค่ะ”
พูดจบก็วางสายไป
ได้รู้ว่าบุริศร์ไม่ได้ต้องการกลับเขตทหาร นรมนก็ดีใจมาก
อย่างไรแล้วได้ยินงามสุดาพูดแบบนี้ เธอมักรู้สึกว่าเป็นภรรยาทหารมันทุกข์เกินไป เรื่องอื่นๆ ทนได้ แต่ให้อยู่ห่างกับบุริศร์หนึ่งปีครึ่งปี เธอรู้สึกตัวเองแบกรับไม่ไหวจริงๆ
หลังจากรถจอดแล้ว นรมนก็เดินออกไปอย่างรวดเร็ว น่าเสียดายคนที่กลับมาไม่ใช่บุริศร์ แต่เป็นนาวิน
นาวินเห็นนรมนจู่ๆ ออกมาก็ประหลาดใจเล็กน้อย
“พี่สะใภ้ เกิดอะไรขึ้นครับ?”
“ไม่มีอะไร เพิ่งกลับมาเหรอ?”
นรมนค่อนข้างกระอักกระอ่วน
“อืม ออกไปแป๊บเดียว”
“รีบเข้ามาสิ ข้างนอกหนาว”
นรมนรีบให้ทาง
กานต์และกิจจาเดินออกมาจากห้อง เห็นนาวินก็เรียกขึ้นพร้อมเพรียงกัน “สวัสดีครับอาเขย”
“สวัสดีครับ”
นาวินพยักหน้าแล้วเข้าห้องไป
กานต์เห็นนรมนเหมือนมองหาสามี ก็พูดขึ้นอย่างอดไม่ได้ “หม่ามี้ คุณบุริศร์เพิ่งออกไปข้างนอกเอง ไม่กลับมาเร็วขนาดนั้นหรอก คุณรีบเข้าไปเถอะ ข้างนอกมันหนาวมากนะ ถ้าคุณไม่มีอะไรทำจริงๆ ก็ไปรับกมล ผมได้ยินว่าช่วงนี้คุณปู่ธรณีออกเดตอยู่ เขาอายุมากขนาดนั้นแล้ว คุณให้เขาใช้ชีวิตหน่อยเถอะครับ ถ้าไม่แต่งงานจะไม่มีผู้หญิงแต่งกับเขาแล้ว”
นรมนตกตะลึงทันที
เธอปิดประตู รีบเดินไปข้างกานต์แล้วถามขึ้น “ปู่ธรณีของลูกกำลังเดตเหรอ? มีความรักแล้วเหรอ?”
“เหมือนจะนะครับ ว่ากันว่านัดบอดครั้งนี้อีกฝ่ายไม่เลวเลย ประทับใจด้วยล่ะมั้ง”
กานต์พูดอย่างน่าสนใจ
นรมนก็ตื่นเต้นเล็กน้อย
“ผู้หญิงทำงานอะไร?”
“เป็นครู เป็นคนธรรมดามากๆ คนหนึ่ง แต่ปู่ธรณีเข้ากันได้ดีมาก”
กานต์พูดสิ่งที่ตัวเองรู้ออกมา
นรมนคิดว่าสักวันจะต้องให้อาธรณีพามาดูสักหน่อย
กิจจาเห็นพวกเขาคุยกันอย่างมีความสุข ตัวเองจึงหยิบทักษะการแพทย์กลับห้องไปอีกครั้ง
เวลาไม่มากแล้ว เขาต้องรีบอ่านหนังสือสิ
กานต์เหลือบมอง ก็พูดเสียงทุ้ม “หม่ามี้ คุณว่ากิจจาจะกลายเป็นหนอนหนังสือแล้วไหม? นอกจากกินข้าวนอนหลับกับออกกำลังกายตอนเช้าปกติเขาก็ถือหนังสืออ่าน”
นรมนก็รู้เรื่องนี้เช่นกัน
“แม่เคยพูดแล้ว แต่ไม่มีประโยชน์อ่า”
“รีบรับกมลกลับมา มีแค่กมลเท่านั้นที่ทำให้กิจจานิสัยเหมือนเดิม แม่กลัวเขาอ่านหนังสือจนทึ่ม”
กานต์ทำหน้ากังวล
กิจจาเมื่อก่อนขี้เล่นมาก ร่าเริงน่ารักมาก ดูตอนนี้สิ เป็นหนอนหนังสือแล้วแท้ๆ นอกจากหนังสือก็หนังสือ
นรมนพยักหน้าพูดขึ้น “โอเค แม่จะไปรับกมล”
“เดินทางระมัดระวังนะครับ”
กานต์พูดอย่างเป็นห่วง
“รู้แล้วจ้ะ”
นรมนหยิบเสื้อคลุมตัวหนึ่งสวมแล้วเดินออกไป
อากาศข้างนอกหนาวมาก ทำให้นรมนตัวสั่นนิดหน่อย
เธอขับรถไปถึงตระกูลทวีทรัพย์ธาดาแล้วนึกว่าจะได้เห็นลูกสาวที่รักของตน ไม่คิดว่าคนรับใช้จะบอกว่าธรณีพากมลออกไปเดตด้วย
นรมนหมดคำจะพูดทันที
ออกไปเดตแต่พาเด็กออกไปด้วย ธรณีก็เก่งจริงๆ เลยนะ!
นรมนสอบถามสถานที่เดตของธรณี และสตาร์ตรถขับไปที่นั่นอีกครั้ง
ระหว่างทางรถค่อนข้างติด บนท้องฟ้ามีเกล็ดหิมะลอยมาด้วย
นรมนรู้สึกหดหู่นิดหน่อยทันที
ลูกสาวนักชิมคนนี้ จะต้องไปทานอะไรอร่อยๆ กับธรณีแน่นอน
เธอหยิบโทรศัพท์โทรหาธรณี
“อาธรณี ฉันชื่นชมคุณมากนะ คุณว่าคุณออกเดตจะพากมลไปทำไมฮะ? เธอช่วยคุณวางแผนได้เหรอ? หรือเป็นสายล่อฟ้าให้คุณได้? บอกว่าประทับใจไม่ใช่เหรอ รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ? แล้วยังจะพานักชิมตัวน้อยไปทำไม?”
ธรณีไม่ได้ใส่ใจคำบ่นของนรมนเลยสักนิด แต่กลับพูดขึ้นอย่างค่อนข้างร่าเริง “หล่อนชอบเด็ก”
คำพูดนี้ทำให้นรมนอยากจะแขวะ
“ขอร้อง เธอชอบเด็กคุณก็เอากมลไปไม่ได้ ถ้าชอบพวกคุณสองคนก็มีกันเองสิ ลูกคนอื่นชอบยังไงก็ไม่มีประโยชน์ แต่พูดตามตรง ตอนนี้ฉันกำลังรีบไป เจอสักหน่อยได้ไหม? ฉันจะดูหน่อยว่าน้าสะใภ้อนาคตของฉันเป็นยังไง”
คำพูดนรมนทำให้ธรณีชะงัก จากนั้นก็ได้ยินเขากำลังเจรจากับคนอื่นอยู่ว่าตนไปได้หรือไม่
อืม ก็ยังรู้จักเคารพ ดูเหมือนเธอไม่ต้องเป็นห่วงแล้วว่าต่อไปผู้ชายตัวใหญ่อย่างอาธรณีจะมีหลักการไม่กลมกลืนกับครอบครัว
กำลังคิดเช่นนี้ จู่ๆ นรมนก็ได้ยินเสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้น
“กมลล่ะ? เมื่อกี้ยังอยู่ที่นี่อยู่เลย ทำไมแวบเดียวหายไปแล้ว?”
หัวใจนรมนเต้นตึกตักทันที
“อาธรณี เกิดอะไรขึ้นกับกมล?”
