“แด๊ดดี้ เกิดอะไรขึ้นครับ?”
ทั้งสองเดาได้ว่าอาจมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นกับนรมน
บุริศร์โบกมือก่อนพูดว่า “ไม่มีอะไร หม่ามี้ของลูกตื่นแล้ว เธออยากกินอะไรสักหน่อย”
“ถ้าอย่างนั้นแด๊ดดี้… …”
กิจจายังคงไม่ตอบสนอง แต่กลับถูกกานต์ลากออกไปก่อน
“ไปเถอะ อย่ารบกวนคนที่จะเข้าครัวด้วยตัวเองเลย”
“เข้าครัว?”
กิจจาถูกกานต์ลากออกไป
บุริศร์ตอนนี้ดีใจมาก
นรมนตื่นขึ้นมา แต่กลับบอกว่าหิว รมิดาบอกว่า นี้น่าจะเป็นปฏิกิริยาหลังจากที่ร่างกายว่างเปล่า และจะดีมากหากว่าบุริศร์ไปเตรียมอาหารเบาๆ มา
บุริศร์เข้าครัวด้วยตัวเอง
ภรรยาของเขาได้รับความยากลำบากครั้งใหญ่ เขาจะไม่ทำได้อย่างไร?
กานต์ฉวยโอกาสนี้พากิจจาไปที่ห้องนอนของนรมน
เมื่อเห็นรูปลักษณ์ที่ดีขึ้นของนรมน ดวงตาของกานต์ก็ชื้นเล็กน้อย
“หม่ามี้ครับ รู้สึกอย่างไรบ้าง?”
“ดีขึ้นมาเลยลูก”
นรมนร่างกายอ่อนแอมาก เธอเพิ่งได้ยินรมิดาออกปากชมเรื่องอันน่าทึ่งของกิจจา ก็เห็นลูกชายตัวเองเดินเข้ามา
สายตาของเธอหันไปหาเด็กชายสองคน พลันยิ้มก่อนพูด “มานี่มา ให้หม่ามี้ดูพวกลูกหน่อย”
นรมนรู้สึกว่าเธอโชคดีมากที่รอดจากความตายนี่มาได้
ใครจะคิดว่า กิจจาจะช่วยเธอ หลังจากเขาไปเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ในช่วงระยะเวลาสั้นๆ
กานต์และกิจจามาอยู่ข้างๆนรมนทั้งซ้ายขวา
รมิดารู้จังหวะ เมื่อเธอเห็นว่านรมนต้องการคุยกับเด็กๆ จึงขอตัวออกจากห้องไป
นรมนรู้ว่ากานต์ต้องหวาดกลัว
เธอจับมือของกานต์ ก่อนยิ้มและพูด “อย่างนี้หม่ามี้ไม่สบายหรือ? เด็กดี พรุ่งนี้เป็นต้นไปกลับไปตระกูลพรรณโรจน์เพื่อรับคำปรึกษาด้านจิตวิทยาด้านจิตใจต่อไปนะ ลูกต้องรู้ หม่ามี้เป็นห่วงจิตใจลูกกับลูกเป็นห่วงจิตใจของหม่ามี้มันเหมือนกัน ในช่วงนี้ที่ทำให้ลูกต้องมากลัวกับหม่ามี้ ขอโทษนะลูกชายของหม่ามี้”
“ไม่มี ผมเชื่อว่าหม่ามี้จะต้องไม่เป็นอะไร”
กานต์ไม่ยอมรับว่าเขากังวลจริงๆ
เมื่อเห็นว่าลูกชายของตัวเองยังหยิ่งยโส นรมนก็ไม่ได้พูดอะไร
เธอหันไปมองกิจจา
และเช่นเคย เด็กคนนี้ไม่ได้พูดอะไรมาก และเมื่ออยู่ต่อหน้ากานต์ เขาพยายามลดความรู้สึกที่มีอยู่ให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แต่ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ผู้คนรู้สึกเป็นทุกข์มากขึ้น
นรมนยื่นมือไปหากิจจา
กิจจาเดินเข้ามา
“หม่ามี้ครับ ตอนนี้อาการเป็นยังไงบ้าง?”
“ดีมาก สบายมากจ้ะ ไม่คิดว่ากิจจาของเราตัวเล็กขนาดนี้จะสามารถรักษาด้วยตัวคนเดียวเพียงลำพังได้”
รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความรัก ทำให้กิจจาฮึกเหิม
“หม่ามี้ ผมจะตั้งใจทำงาน”
“กิจจาเก่งมากอยู่แล้วจ้ะ”
นรมนอดคิดไปถึงท่าทางของกิจจาที่นั่งอ่านหนังสือข้างกายเธอตอนยังสบายดี และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “กิจจา ตอนนี้หม่ามี้รู้ว่าลูกชอบเรื่องการแพทย์และตั้งใจกับมันมาก แต่ลูกก็ต้องพักผ่อนด้วยนะ หม่ามี้หวังว่าลูกจะมีสุขภาพที่ดีในอนาคต”
“ครับ”
กิจจาตอบอย่างเชื่อฟัง
แค่นรมนหวัง เขาจะทำให้ได้
บางทีคนอื่นอาจจะไม่เข้าใจว่าทำไม แต่กิจจาไม่มีทางลืมนรมนที่ถูกเรณุกาวางยาพิษให้เป็นใบ้ก่อนจะไล่ออกจากบ้านไปในคืนนั้น
รูปลักษณ์ของมารดาที่ให้กำเนิดของเขาเลือนราง และตอนนี้จิตใจของเขาเต็มไปด้วยเงาของนรมน
เธอเป็นพ่อแม่คนที่สองของเขา คนที่เขาจะปกป้องตลอดชีวิต
นรมนสัมผัสได้ถึงความฉลาดและความกตัญญูในแววตาของกิจจา อดไม่ที่จะยิ่งรักมากขึ้นไปอีก
“เมื่อก่อนนิสัยของลูกไม่เป็นอย่างนี้ ลูกร่าเริงมีชีวิตชีวา ตอนนี้ลูกค่อนข้างเงียบไปหน่อย”
นรมนรู้ว่านี่เป็นผลสืบเนื่องของออทิสติก
เด็กออทิสติกหลายคนไม่ค่อยร่าเริงหลังจากฟื้นคืนสู่สภาพเดิม
พวกเขาจะตัดขาดตัวเองจากโลกภายนอก จดจ่อกับการทำบางสิ่งบางอย่าง และจะละเลยผู้คนและสิ่งต่างๆ รอบตัวพวกเขา
ไม่ใช่ว่าพวกเขาจงใจเย็นชา แต่พวกเขาคุ้นเคยกับการคิดและทำสิ่งต่างๆ ในโลกของตัวเอง
กิจจาที่เป็นเช่นนี้ ทำให้นรมนทุกข์ใจมากขึ้นเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าอนาคตเขาจะเป็นอย่างไร นิสัยอย่างนี้จะละเลยหญิงสาวรอบตัวไหม
ตอนนี้นรมนกังวลเล็กน้อย
อารมณ์ของกิจจาไม่ได้แปรปรวนอะไรนัก เขาพูดเสียงต่ำว่า “ผมจะพยายาม”
พยายามจะไม่แสดงออก
กิจจาให้คำตอบที่ละมุนละม่อมแก่นรมน
นรมนรู้ว่า ถึงแม้กิจจาจะดูเชื่อฟัง แต่เขาก็มีความคิดและแผนการของตัวเอง
เธอไม่ต้องการยุ่งเกี่ยวกับกิจจามากเกินไป เรื่องใหญ่คือเมื่อกิจจาเติบโตขึ้น และไม่สามารถจัดการกับอารมณ์ของเขาได้จริงๆ เธอสามารถช่วยได้
ความคิดของนรมนกิจจาไม่รู้ พวกเขาไม่รู้เลย ว่ากิจจาจะเป็นลูกชายคนแรกที่เอาลูกสะใภ้เข้าบ้านในอีกหลายปีต่อมา แน่นอนว่าเรื่องเหล่านี้เป็นสิ่งที่ต้องติดตาม
กิจจาตรวจสอบอีกครั้ง หลังจากรู้สึกว่านรมนคงที่แล้ว เขาเห็นความอ่อนล้าของนรมน
“หม่ามี้ ผมกับกานต์จะออกไปก่อน พักผ่อนให้ดีนะครับ เพราะว่ามีหนอนแมลงอยู่ในร่างกาย ในช่วงนี้อาจจะอ่อนแรงหน่อย ไม่ต้องกลัวนะครับ ฉันจะให้แด๊ดดี้ทำอาหารตุ๋นยาจีนให้หม่ามี้ทานเพื่อเติมพลังชี่และบำรุงเลือด”
“โอเคจ๊ะ”
นรมนอดทนเสมอ เธอไม่ต้องการทำให้ลูกชายต้องกังวล แต่เมื่อกิจจาพูดอย่างนี้ นรมนก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
“กานต์ กิจจา หม่ามี้หลับประเดี๋ยวนะ”
หลังจากพูดจบ นรมนก็หลับตาลง
กานต์กังวลเล็กน้อย แต่ถูกกิจจาดึงออกจากห้อง
“หม่ามี้เป็นอย่างไรกันแน่? ดีจริงไหม”
กานต์มองเข้าไปในดวงตาของกิจจาอย่างเป็นกังวล
เขาพูดเสียงต่ำ “หม่ามี้ไม่เป็นไรแล้ว ยิ่งร่างกายเธอกลวงเปล่ามาก ก็จะยิ่งเฉื่อยชามากขึ้น ช่วงนี้ให้พักผ่อนเอาแรง ใกล้จะปีใหม่พอดี ไม่มีเรื่องอะไรแล้ว อยู่ข้างๆหม่ามี้เยอะๆนะ”
“โอเค”
เมื่อกิจจาพูดเช่นนี้ เขาก็โล่งใจ
บุริศร์ทำอาหารเสร็จก็ยกขึ้นมา แต่ก็พบว่านรมนหลับไปแล้ว
รอยคล้ำใต้ตาของนรมนนั้นหนักมาก
เมื่อนึกถึงความเจ็บปวดที่นรมนได้ทนไว้ บุริศร์รู้สึกเป็นทุกข์อย่างมาก แต่ตุลยาเสียชีวิตไปแล้ว บางคนก็ได้รับบทเรียนไปแล้ว
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนเดินไปที่ระเบียง เขาปิดประตูระเบียงเพื่อไม่ให้กระทบต่อการพักผ่อนของนรมน
เมื่อชัยยศได้รับสายของบุริศร์เขาก็อดจะนิ่งไป เป็นเวลานานแล้วที่เฮียไม่ได้โทรหาเขา
“ประธานบุริศร์”
“สืบหาที่อยู่ของเทย่า ในเมื่อเธอรนหาที่ตายให้ตัวเองด้วยการกลับมาก่อกวนเมืองชลธี”
เสียงของบุริศร์มีร่องรอยของความเคร่งขรึมและความโหดร้าย
ชัยยศเข้าใจความหมายของบุริศร์ทันที
หลังจากวางสาย ชัยยศก็วางทุกอย่างในมือลงเพื่อสืบหาที่อยู่ของเทย่า
ต้องบอกว่าเทย่าฉลาดแกมโกงจริงๆ และไม่ใช่พูดเกินจริงเลยที่จะบอกว่าเธอเจ้าเล่ห์ แต่ชัยยศก็ได้รับความช่วยเหลือจากกานต์อย่างตั้งใจในการสืบหาเบาะแสของเทย่า
ชัยยศลังเลที่จะบุริศร์
“ประธานบุริศร์ครับ อย่างไรเทย่าก็เป็นแม่ของประธานเจตต์ เรื่องนี้ควรบอกประธานเจตต์หน่อยไหมครับ?”
บุริศร์อยากจะบอกว่าไม่ต้อง แต่คิดไปถึงทัศนคติของนรมนที่มีต่อเจตต์ จึงพูดอย่างเบื่อหน่ายว่า “ในระหว่างที่บอกเจตต์ก็ดำเนินการได้เลย”
คำพูดนี้บอกชัยยศอย่างชัดแจ้ง คนของเทย่ากำลังจะตัดสินใจ และการแจ้งเจตต์ให้ทราบเป็นเพียงเรื่องธรรมดา
เมื่อได้ยินคำพูดเป็นนัยของบุริศร์ ชัยยศก็รีบไปทำ
หลังจากที่เทย่ารู้ว่าตุลยาตายแล้ว เธอรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ
เธอไม่คิดว่าในเมืองสมัยใหม่ที่เจริญรุ่งเรืองนี้จะมีคนศึกษาวิจัยแมลงพิษอย่างลึกซึ้ง
“นรมน เธอช่างโชคดีจริงๆ แต่ไม่เป็นไร วันข้างหน้าของเรายังมีอีก!”
เทย่ายิ้มหยัน ก่อนจะเริ่มให้ลูกน้องของเธอเก็บของและอพยพ แต่เธอไม่คิดว่าจะได้รับสายจากเจตต์
สิ่งนี้ทำให้เทย่าประหลาดใจ
“เจตต์? โทรหาแม่มีอะไร?”
เทย่ารู้ ว่าเรื่องที่เธอจัดการกับนรมนเจตต์ก็อาจจะรู้ ที่ตอนนี้โทรมาก็คงเป็นเพียงด่าเธอเท่านั้น เรื่องนี้เธอเตรียมใจมาแล้ว
เสียงของเจตต์มีความไม่สบายใจเล็กน้อย
“แม่ ช่วยผมหน่อยได้ไหม? ผมเจอปัญหา”
เทย่านิ่งไปอย่างกะทันหัน
ตั้งแต่ตัวตนที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย เจตต์ไม่เคยเรียกเธอว่าแม่อีกเลย จู่ๆ เมื่อชื่อนี้หลุดออกมาจากปากของเจตต์อีกครั้ง ทำให้เทย่าตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง
“เจตต์ เกิดอะไรขึ้น?”
“ช่วยผมหน่อย ผมไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี ขวัญตาต้องการหย่ากับผม แม่ เธอต้องการหย่ากับผม จะทำยังไงดี?”
มีเสียงของเจตต์มีความสะอื้นเล็กน้อยไปแล้ว
เทย่าขมวดคิ้วทันที
ท่าทางของเจตต์ที่เคยสละชีวิตตัวเองได้เพียงเพื่อนรมน เธอรู้ ไม่คิดว่าจะกังวลเกี่ยวกับขวัญตาด้วย?
“หย่าก็หย่าไปสิ ไม่ใช่มีผู้หญิงคนเดียวไหม? แกเป็นลูกชายของฉัน ต้องการผู้หญิงคนไหนไหม?”
ในขณะนี้ เทย่ารู้สึกว่าเจตต์ค่อนข้างจะสูญเสียจิตวิญญาณที่กล้าได้กล้าเสีย
พรรษาเป็นคนเอาแน่เอานอนไม่ได้ ลูกชายที่ให้กำเนิดจะกลายมาเป็นความรักได้อย่างไร?
เทย่าไม่เข้าใจเรื่องนี้เลย
เจตต์พูดอย่างเศร้าสร้อยว่า “แม่ ชีวิตนี้ของผมชอบผู้หญิงมาสองคน คนหนึ่งคือนรมน น่าเสียดายที่โชคชะตาสร้างเรื่องตลกให้ผม นึกไม่ถึงว่าเธอจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของผม ในที่สุดตอนนี้ผมก็เดินออกมาได้แล้ว พอชอบขวัญตา เธอก็ไม่ต้องการผม แม่ ผมทำให้ขวัญตาสลบไปแล้ว ตอนนี้ขังเอาไว้ในโรงแรม แต่ผมกลัว ถ้าเธอตื่นขึ้นมาแล้วต้องการหย่ากับผมจะทำยังไง? แม่ ความรู้สึกของผู้ชายผมไม่เข้าใจ สอนผมหน่อย ผมจะทำยังไงดี?”
เมื่อฟังเสียงที่เจ็บปวดของเจตต์ ใจของเทย่าก็นิ่งไปครู่
เจตต์ไม่รู้เรื่องที่นรมนโดนแมลงพิษเหรอ?
เธอถามอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ได้ไปหานรมนเหรอ?”
“ตอนนี้เธอมีสามีที่รักเธอ ลูกน้อยคอยเอาใจ จะมาสนใจผมทำไม? แถมตอนนี้ผมเอาเรื่องที่อรอุรชาให้ตุลยาวางยาพิษบอกบุริศร์ไปแล้ว ถ้าเขาหาไม่ได้ว่าเพราะอะไรก็อ่อนเกินไปแล้วไหม? แม่ สอนผมหน่อยเร็ว ว่าต้องทำยังไง?”
เสียงของเจตต์ดูกังวลมาก แต่จิตใจของเทย่ากลับมามีชีวิตชีวา
เมื่อได้ยินจากลูกชายของเธอว่า ขวัญตาถูกเจตต์ทำให้สลบอยู่ในโรงแรม นี่เป็นโอกาสที่ดีสำหรับเธอ
เดิมทีที่เธอกลับมาครั้งนี้ก็เพื่อเส้นทางเดินเรือของตระกูลตระกูลปวนะฤทธิ์ ตอนนี้เจตต์ได้กักตัวขวัญตาแล้ว ได้ยินมาว่าคุณท่านขันธ์ชัยเอ็นดูผู้หญิงคนนี้มาก ถ้าหากเธอสามารถกุมขวัญตาไว้ในมือได้ บางทีตระกูลปวนะฤทธิ์อาจเชื่อฟัง.
เมื่อคิดถึงตรงนี้ เทย่าก็รีบส่งคนไปตรวจสอบเรื่องที่เจตต์ทำให้ขวัญตาสลบเป็นจริงหรือไม่
