ธรณีเห็นนรมนชักช้าไม่เข้ามา กลัวจะเป็นหวัดเพราะลมหิมะด้านนอก จึงรีบพูด： “นรมน มีอะไรก็เข้ามาพูด ระเบียงมันหนาว” หนาวเหรอ？
นรมนไม่รู้สึก
จนถึงตอนนี้ เธอพบว่าความโกรธของตนเองรุนแรงแบบนี้
แน่นอนว่านงลักษณ์น่ารังเกียจ แต่เมื่อรู้ว่าเธอเกือบตาย เหมือนกับนรมนมองเห็นคิมในเปลวเพลิง
ยิ่งใหญ่เช่นนี้ สวยงามเช่นนี้ แต่กลับดื้อดึง
ต่างเป็นลูกสาวของตระกูลพรโสภณเหมือนกัน และยังเป็นฝาแฝด กลับมีการใช้ชีวิตและนิสัยต่างกัน？
ในใจของนรมนเจ็บปวด
สังเกตเห็นธรณีจะมาตรงนี้ คิดถึงสภาพร่างกายของเขา นรมนสูดลมหายใจเข้าลึก เปิดประตูระเบียงเดินออกไป
“นรมน……”
“อาธรณี อารู้ได้ไงว่าเกิดเรื่องขึ้นกับนงลักษณ์？อาจับตาดูฉันตลอดเหรอ？ กลัวฉันทำอะไรเธอเหรอ？”
แววตาของนรมนเย็นชาเล็กน้อย จนทำให้ธรณีหวาดกลัว
“นรมน ฉันไม่ได้อยากจับตาดูเธอ แต่ตั้งแต่ที่หล่อนรู้เบาะแสอารองของเธอ ก่อนที่จะเล่าเรื่องอารองให้เธอฟัง ฉันส่งคนไปเฝ้าติดตามนงลักษณ์เพื่อวัตถุประสงค์นี้”
“แต่ตอนที่นงลักษณ์ถูกฆ่า ทำไมคนของอาธรณีถึงไม่ขัดขวางทันที？”
การซักถามของนรมนทำให้ธรณีชะงักงัน
สุดท้ายแล้วเธอก็ยังเป็นห่วงนงลักษณ์
ถึงแม้การแสดงออกและการกระทำทุกอย่างจะทำให้คนคิดว่าเธอไม่ชอบนงลักษณ์ จนแม้แต่ตัวเธอเองก็คิดแบบนี้ แต่เมื่อเกิดเรื่องขึ้นนงลักษณ์จริง ๆ นรมนร้อนรน จนแม้แต่ฉุนเฉียวด้วยซ้ำไป
ธรณีตระหนักถึงสิ่งนี้ ค้นพบความรู้สึกที่แท้จริงของนรมนทันที จึงอดสงสารไม่ได้
“นรมน นั่นคืออาณาจักรรัตติกาลของเธอ คนของเธออยู่ในแสงสว่าง คนของฉันอยู่ในความมืด แถมนงลักษณ์ยังอยู่อาณาเขตของเธออีก ฉันจะแย่งซีนได้ยังไง？อีกอย่างฉันเพียงต้องการหาเบาะแสอารองของเธอจากหล่อน ไม่คิดจะก้าวก่ายคนของเธอ มากจนกระทั่งเข้าไปแทรกแซงคนของเธอ”
ได้ยินธรณีพูดแบบนี้ นรมนรู้ว่าตนเองพาลโมโหใส่คนที่ไม่เกี่ยวข้อง
ใช่！
พาลโมโหใส่คนที่ไม่เกี่ยวข้อง！
ความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เป็นมานานหลายปีแล้ว
คิดไม่ถึงว่าเธอจะพาลใส่อาธรณีของตนเองเพื่อนงลักษณ์？
นี่มันบ้าไปแล้ว！
แต่ความรู้สึกต้องการฆ่าคนอย่างบ้าคลั่งในก้นบึ้งของหัวใจกลับพันรอบเธออีก ทำให้เธอคิดถึงคิมไม่หยุด
นงลักษณ์ทำผิดต่อคิม เธอควรจะเกลียดหล่อน แต่เมื่อรู้ว่าเธอเกือบตาย นรมนยังลุกลี้ลุกลน
ใจไม่แข็งพอที่จะให้คนหน้าเหมือนแม่หายไปเหรอ？
นรมนไม่รู้แน่ชัด เพียงแค่ตอนนี้อยากเจอนงลักษณ์เป็นพิเศษ
“ขอโทษค่ะ อาธรณี ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดี”
“ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจเธอ”
ธรณียังจะมีอะไรไม่เข้าใจอีก？
เมื่อรู้ว่าศพของพี่ใหญ่ถูกเชษฐ์มัดเอาไว้หลายปี เขาโกรธยิ่งกว่านรมน ตอนนี้รู้ว่าพี่รองยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องการค้นหาเบาะแสของพี่รองจากนงลักษณ์ เขาเข้าใจความรู้สึกนี้ที่สุด
“เธออยากไปหานงลักษณ์ที่โรงพยาบาลไหม
แรกเริ่มนรมนคิดปฏิเสธ แต่คำพูดมาอยู่ที่ปากก็ยังกลืนมันลงไป
“ฉันจะไปดูสักหน่อย บุริศร์กับกมลยังไม่ตื่น ฝากอาดูแลด้วย”
“ได้ ฉันจะให้คนคุ้มครองเธอ”
ธรณีรีบจัดคนไป
ทีแรกนรมนจะปฏิเสธ แต่นึกถึงเรื่องราวในตอนนี้ เธอจึงไม่ปฏิเสธ
ขับรถไปโรงพยาบาล เดินเข้าไปในห้องที่รู้ล่วงหน้า กลับถูกคนจู่โจม จนเกือบพลาด
แววตาของนรมนเย็นชาเล็กน้อย จับอีกฝ่ายทุ่มข้ามไหล่
“โครม” อีกฝ่ายส่งเสียงโอดโอย นรมนได้กลิ่นเลือดเต็มจมูกทันที
“นงลักษณ์？”
เธอพูดอย่างเย็นชา มองเห็นนงลักษณ์คนที่บาดเจ็บสาหัสซึ่งควรสลบไม่ได้สติขดตัวอยู่ตรงนั้นอย่างเจ็บปวด บริเวณหน้าอกแดงฉานไปทั่ว
การทุ่มข้ามไหล่เมื่อสักครู่ทำให้แผลเธอฉีกอีกครั้ง
แววตาของนรมนเย็นชาเล็กน้อย แต่ยังรีบไปกดกริ่งฉุกเฉิน
หมอกับพยาบาลมาช่วยรักษาทันที นับว่านงลักษณ์นิ่งมาก เพียงแต่ใบหน้าขาวซีดเหมือนกระดาษ ทำให้นรมนอดนึกถึงตอนที่คิมป่วยไม่ได้
แววตาของเธอมืดมนไม่ชัดเจน
นงลักษณ์เจ็บมาก แต่กลับสัมผัสได้ถึงแววตาของนรมน หลังจากหมอกับพยาบาลออกไป มองเห็นนรมนล๊อคประตูห้องจากด้านใน นงลักษณ์ไม่มีความแปลกใจเลยสักนิด
“ฉันไม่ได้วางแผนทรมานตนเองเพื่อให้พวกเธอไว้ใจ ถึงแม้ฉันจะรู้ว่าเธอไม่มีทางเชื่อฉันก็ตาม”
นงลักษณ์พูดขึ้นก่อนอย่างกลุ้มใจ
นรมนเดินมานั่งลงตรงข้ามเธอ
บาดแผลลึกจนน่าตกใจ ถ้าเป็นการวางแผนทรมานตนเองเพื่อให้พวกเธอไว้ใจจริง นรมนพูดได้คำเดียวว่าเป็นคนที่โหดเหี้ยมมาก
แต่นงลักษณ์จะทำแบบนั้นหรือเปล่า ไม่รู้ว่านรมนเป็นอะไรไป คิดไม่ถึงว่าจะเชื่อเล็กน้อย
“ทำไมอีกฝ่ายต้องการฆ่าคุณ？”
“กลัวฉันจะเปิดเผยความลับมากเกินไปไง”
นงลักษณ์หัวเราะขมขื่น กลับแผลฉีก ตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดอย่างห้ามไม่ได้
นรมนมองเธอ ไม่ได้ถูกความเจ็บปวดทรมานดึงดูดความสนใจ ถามอย่างเย็นชา： “ความลับอะไร？นงลักษณ์ ตระกูลโตเล็กกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดา ในสมัยนั้นมีความเกี่ยวพันอะไรกับหมู่บ้านดารายนกันแน่？เจ้าเมืองประเทศ F เกี่ยวข้องอะไรกับหมู่บ้านดารายน？แล้วคุณล่ะ？คุณมีความเกี่ยวข้องอะไรกับเจ้าเมือง？อารองของฉันอยู่ที่ไหน？คุณจะไม่ตอบคำถามเหล่านี้กับฉันก็ได้นะ แต่นงลักษณ์ อยากให้ฉันเห็นคุณเป็นคนของฉันด้วยใจจริง คุณไม่ควรปิดบัง วันนี้เป็นการลอบสังหารครั้งแรก แต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน ถึงแม้คนของฉันจะเก่งมาก แต่เสือก็ยังมีเวลางีบหลับ ฉันไม่อาจปกป้องคุณได้ตลอดเวลา”
นรมนอยากพูดสิ่งเหล่านี้มานานแล้ว จึงใช้โอกาสนี้พูดทั้งหมดออกมา
นงลักษณ์มองนรมนอย่างลังเลใจ
“ถ้าคุณกังวลฉันไม่บังคับคุณ แต่นงลักษณ์ วันนี้ฉันจะพาลูกๆ ออกจากเมืองชลธีไปเที่ยว ดังนั้นคุณมีโอกาสไม่มาก เวลาก็ไม่มาก”
คำพูดนี้หมายความว่า ตอนที่ฉันนรมนยังไม่ไป ถือโอกาสที่ยังมีความคิดนี้อยู่ ถ้าคุณสารภาพกับฉัน ฉันอาจจะปกป้องคุณ แต่ถ้ายังไม่พูดอะไรอีก งั้นก็ขอโทษด้วย ฉันจะปล่อยไปไม่ยุ่งแล้ว
ข้อความแบบนี้ทำให้นงลักษณ์หน้าซีดอย่างห้ามไม่ได้
ถึงแม้เกือบตายก็ไม่สำคัญเท่ากับความสิ้นหวังในแววตา ณ ตอนนี้
ต้องบอกเธอไหม？
นงลักษณ์สับสน ลังเลใจ กลับนึกถึงผู้ชายที่ไม่มีใครเทียบเท่านั้น สองมือกำแน่นอย่างอดไม่ได้
นรมนรู้ว่าในใจของเธอสับสน จึงไม่เร่งรัด และสั่งให้คนออกไปซื้อบางอย่างมา
เวลาผ่านไปเรื่อยๆ นงลักษณ์ไม่ขยับเหมือนกับถูกฝังเข็ม เธอหรี่ตาลง ไม่มีใครรู้ว่าเธอรู้สึกอย่างไร
นรมนก็ไม่รีบร้อน หยิบมือถือมาอ่านข่าว
ทันใดนั้นภายในห้องผู้ป่วยเหลือเพียงเสียงลมหายใจของทั้งสองฝ่าย
ในจังหวะที่นรมนคิดว่านงลักษณ์คงจะไม่พูด จู่ๆ เธอก็เอ่ยถามขึ้นมา
“นรมน เธอคิดถึงแม่ของเธอมากไหม？”
คำพูดนี้ทำให้นรมนชะงักงันเล็กน้อย และแสดงความโมโหทันที
“คุณยังมีหน้าเอ่ยถึงแม่ของฉันอีกเหรอ？ถ้าไม่ใช่เพราะคุณ พ่อแม่ของฉันจะผิดพลาดไปชั่วชีวิตได้ยังไง？แม่ของฉันจะล้มลุกคลุกคลานแบบนี้ โชคร้ายแบบนี้ได้ยังไง？เธอเป็นน้องสาวฝาแฝดท้องเดียวกันกับคุณ ตอนนี้ทำไมคุณถึงโหดร้ายไม่บอกความจริงกับพวกเขา？พวกคุณทำลงไปได้ยังไง？”
นรมนตัวสั่น อยากจะบีบคอนงลักษณ์ให้ตาย กลับมองเห็นน้ำตาของนงลักษณ์หยดลงบนเตียง
“อย่าคิดว่าแกล้งร้องไห้ต่อหน้าฉัน แล้วฉันจะให้อภัยคุณ ฉันจะเปลี่ยนทัศนคติที่มีต่อคุณ”
นรมนพูดอย่างโกรธแค้น
นงลักษณ์กลับสะอึกสะอื้น： “เธอรู้ไหม？ความฝันอันยิ่งใหญ่ในชีวิตของฉันคือการได้กลับมาอยู่กับพ่อแม่และน้องสาว เพื่อเป้าหมายนี้ ฉันลำบากมาก แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้เจอแม้แต่แม่ เดิมทีฉันคิดว่าคงจะไม่ได้เจอคนที่ตนเองรักที่สุดในชีวิตอีกแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่า ในช่วงบ่ายวันที่อากาศดีนั้น คิมน้องสาวของฉันจะมาปรากฏตัวตรงหน้าอย่างไม่คาดคิด เธอไม่รู้หรอกว่าในวินาทีนั้นฉันตกใจและตื่นเต้นมากแค่ไหน”
นรมนนิ่งไปทันที
“คุณพูดอะไร？ แม่ของฉันไปหาคุณ？เมื่อไหร่？”
นรมนไม่เคยรู้เรื่องนี้เลย
นึกไม่ถึงว่าคิมรู้ว่านงลักษณ์ยังอยู่ แถมยังเคยไปหาเธอ？
ทำไมแม่ไม่เคยพูดเรื่องนี้？
ทำไมแม้แต่คุณตาแม่ก็ต้องปิดบังด้วย？
นงลักษณ์เห็นนรมนตาแดงก่ำ ทนไม่ไหวร้องไห้ออกมา
“หนึ่งปีก่อน หล่อนไปหาฉันที่ประเทศ F ต้องการพาฉันไป แต่ตอนนั้นฉันยังไม่ได้จัดการเรื่องของฉันจึงไปไม่ได้ ครั้งแรกที่ฉันเห็นน้องสาวของฉัน ฉันรู้ว่าเธอลำบาก รู้ว่าทั้งหมดเป็นเพราะฉัน จึงเล่าความจริงในปีนั้นให้ฟัง ฉันคิดว่าหล่อนจะโกรธมาก จะด่าว่าฉัน จนแม้แต่ทำร้ายฉัน แต่หล่อนไม่ทำ หล่อนบอกฉันว่า คนพลาดก็จะพลาดไปทั้งชีวิต ชินทรไม่อยู่แล้ว ถึงจะรู้ความจริงแล้วยังไงล่ะ？รักที่หายไปไม่กลับมาอีกแล้ว หล่อนบอกว่าไม่มีความรักอีกแล้ว หล่อนอยากพาครอบครัวกลับไป หล่อนต้องการพาฉันไป และพาบุญทิวาไปด้วย”
“บุญทิวา？คุณอารอง？”
นรมนไม่เคยได้ยินชื่อนี้ จึงถามออกไปอย่างอัตโนมัติ
“ใช่ คุณอารองของเธอชื่อว่าบุญทิวา ตอนนั้นเขาตามฉันไปประเทศ F บอกว่าจะอยู่กับฉันไปจนแก่ ตอนนั้นฉันซาบซึ้งใจแต่ฉันก็รู้สถานการณ์ของตัวเองดี ฉันทำร้ายน้องสาวของฉันจนไม่สามารถอยู่กับคนที่รักไปจนแก่เฒ่า ฉันไม่สามารถพัวพันกับคุณท่านรองของตระกูลทวีทรัพย์ธาดาได้อีก ฉันจึงปฏิเสธเขาไป และเพื่อทำให้เขาตัดใจ ฉันหาลูกคนมีเงินนิสัยเสีย บอกว่าคนที่ฉันชอบคือผู้ชายเลวๆ คนนั้น กลับไม่คิดว่าคุณท่านรองจะไม่ยอมถอดใจ”
น้ำตาของนงลักษณ์รินไหลอย่างไม่รู้ตัว
“เขาควบคุมมาตลอดเพราะฉันก่อให้เกิดภัยพิบัติร้ายแรง เพื่อควบคุมให้ฉันเชื่อฟัง เขาคนนั้นให้คนขังคุณท่านรองเอาไว้ เพื่อเอาชีวิตของ คุณท่านรองมาข่มขู่ฉัน ถ้าฉันไม่ทำตามที่พวกเขาบอก คุณท่านรองจะถูกทรมาน ฉันไม่มีทางเลือก นรมน การไม่สนใจความเป็นความตายแบบนั้น อย่างแรกก็เพื่อคุณท่านรองของฉัน ฉันจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร？ถึงแม้ตอนแรกสุดจะเป็นการวางแผน เป็นการใช้ประโยชน์ แต่ในที่สุดฉันก็ตกหลุมรักเขา ฉันทนต่อความอัปยศเพื่อคุณท่านรอง ทำตามที่พวกเขาสั่ง พวกเขาต้องการให้ฉันแต่งงานกับเจ้าเมือง ฉันก็แต่งแล้ว พวกเขาต้องการให้ฉันกำเนิดเจ้าชาย ฉันก็ทำแล้ว พวกเขาต้องการให้ฉันวางยาเจ้าเมือง ฉันก็ทำแล้ว แต่พวกเขายังคงไม่ยอมปล่อยไป คิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะให้คุณท่านรองกินยาพิษไปเรื่อยๆ เมื่อฉันรู้ทุกอย่างจึงตัดสินใจต่อต้าน ฉันจึงต้องมีการแกล้งตายและการพัฒนาอำนาจอยู่เบื้องหลัง ฉันต้องการช่วยคุณท่านรองออกมา แต่ฉันไม่คิดว่าตอนที่แม่เธอมาหาฉันคราวนั้น พวกเขาจะคิดว่าแม่ของเธอเป็นฉัน หลังจากใช้อำนาจบังคับพาคิมไป ก็ป้อนยาพิษให้เธอ”
“อะไรนะ？”
นรมนค่อย ๆ นึกขึ้น
จู่ ๆ เธอก็นึกถึงโรคที่รักษาไม่หายของคิม
นึกถึงตอนสุดท้ายที่มิลินพูดว่าความจริงแล้วคิมไม่ได้เป็นมะเร็ง
หรือจะถูกวางยา？
