นรมนอึ้งไป เหมือนกับไม่ได้คาดคิดมาก่อน แต่ไม่มีความกระวนกระวายใจใด ๆ เดินตรงไปหาคนนั้น
“ดูเหมือนคุณจะเก่งไม่เบานะ”
นรมนมองนงลักษณ์ที่ใบหน้าขาวซีด อดพูดออกมาไม่ได้
นงลักษณ์มองนรมน กระแอมไอทันที และกล่าวว่า： “ถ้าไม่มีอุบายรักษาชีวิตแบบนี้ ฉันคงไม่รอดมาถึงตอนนี้”
“รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าฉันตามมา？”
นรมนประหลาดใจ
ตนเองเรียนรู้มาจากบุริศร์ ถึงแม้จะไม่ชำนาญมาก แต่สำหรับคนทั่วไปก็นับว่าไม่เลว เพียงแต่คิดไม่ถึงว่าการติดตามนงลักษณ์จะกลายเป็นเรื่องน่าขำ จึงอดไม่ได้อยากรู้ว่าตนเองพลาดตรงไหน
นงลักษณ์มองท้องฟ้าที่ครึ้มฝนด้านนอก ตอบเสียงเบา： “เมื่อสักครู่นี้เอง เธอตามฉันมาตลอดทาง ถือว่าไม่เลว”
ประโยคนี้ถือว่าเป็นคำชมเชย นรมนก็ไม่งอแงไร้เหตุผล ถือโอกาสรับเอาไว้
“นั่นคือหลุมฝังศพของคุณยายเหรอ？ คุณรู้ได้ไงว่าท่านฝังอยู่ที่นี่？”
ไม่มีความไม่สบายใจและรังเกียจใดๆ นรมนถามด้วยความประหลาดใจ
นงลักษณ์มองตาของนรมน ไม่รู้กำลังคิดอะไร สุดท้ายจึงถอนหายใจออกมา： “นรมน ฉันอยู่กับเธอต่อไปก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้เธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนคนนั้นมีอำนาจมาก เธอให้ฉันไปเถอะ”
“ปัญหา？ตอนนี้คิดถึงปัญหาเหรอ？ทำไมก่อนหน้านี้ที่กลับมาหาฉันคุณถึงไม่คิดว่าจะสร้างปัญหาให้ฉัน？อย่าบอกนะว่าตอนแรกคุณไม่ได้คิดถึงสิ่งเหล่านี้”
มุมปากของนรมนมีความเหน็บแนมเล็กน้อย
ความรู้สึกของนงลักษณ์หายไปอย่างรวดเร็ว ในที่สุดจึงกล่าวว่า： “ถ้าไม่มีการพูดคุยเมื่อสักครู่นี้ บางทีฉันอาจจะยังอยู่ แต่เธอเกลียดฉันแบบนี้ ฉันจะ……”
“กลัวฉันจะจัดการคุณเพราะเรื่องที่คุณทำให้พ่อแม่ของฉันต้องพลาดกันชั่วชีวิตเหรอ？ฉันไม่ทำแบบนั้นหรอก ไม่ว่าจะพูดอย่างไร คุณคือคนในครอบครัวคนสุดท้ายบนโลกใบนี้ของคุณตา ไม่ว่าคุณจะใช้ประโยชน์จากฉันกับคุณตาหรือเปล่า ฉันไม่มีทางทิ้งคุณไปได้จริงๆ สภาพร่างกายตอนนี้ของคุณ อยากจะไปคนเดียว ไม่ง่ายแน่นอน โดยเฉพาะอย่างยิ่งสามารถทำร้ายคุณได้โดยที่คุณไม่ได้ป้องกันตัว น่าจะเป็นคนที่คุณรู้จักใช่ไหม？คนที่ลอบสังหารคุณ คุณรู้จักไหม？”
นรมนถามอย่างนิ่งเฉย แต่กลับสังเกตนงลักษณ์อยู่ตลอด
นงลักษณ์สั่นไหวทันที แววตามีความเจ็บปวดและเย็นชา
เห็นได้ชัดเจน เธอเดาถูก
“ไปเถอะ กลับไปกับฉัน ในเมืองชลธีไม่มีปัญหาอะไรที่ฉันกลัว โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ใช่เพราะมีคุณอยู่ถึงเกิดเรื่องมากมายขึ้น แต่ในฐานะคนของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา คนของตระกูลพรโสภณ และคุณนายของตระกูลโตเล็ก ทั้งสามตัวตนนี้ ฉันหลบไม่พ้น ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ทำไมฉันจะต้องหวาดกลัวกับปัญหาที่คุณพูดด้วย？”
นรมนพูดอย่างไม่แยแส น้ำเสียงไม่สูงไม่ต่ำ แต่คำพูดเหล่านี้กลับเผยร่องรอยของความใจอ่อน
นงลักษณ์มองเธอ มองอยู่นานสองนาน จู่ ๆ ก็ถอนหายใจและพูดขึ้น： “เธอเหมือนกับแม่ของเธอมาก เหมือนมากจริง ๆ ยังจำตอนที่หล่อนเพิ่งตามหาฉันเจอได้อยู่เลย น้ำเสียงก็เป็นแบบนี้ พูดกับฉันด้วยท่าทางแบบนี้ กลับไปเถอะ ไม่ว่าพี่จะทำอะไรมา พ่อกับแม่ไม่มีทางตำหนิพี่หรอก ตอนนั้นหล่อนเย็นชาเหมือนเธอ ฉันเข้าว่าที่หล่อนเย็นชากับฉันแบบนี้ เพราะได้รับคำสั่งจากพ่อแม่มา เพราะไม่ชอบฉันแต่กลับต้องรับฉันกลับบ้าน ตอนนั้นฉันจึงไม่รู้สึกซาบซึ้งใจ จนเมื่อหล่อนถูกคนเข้าใจผิดว่าเป็นฉัน โดนวางยา เมื่อกลับมายังคงพูดกับฉันอย่างไม่มีอะไร ไม่ต้องกลัวนะ พี่ไม่ได้ตัวคนเดียว ยาพิษนี้ทำอะไรฉันไม่ได้ อย่าทุกข์ใจและโทษตนเองมากไปเลย ตอนนั้นฉันถึงรู้ว่าฉันมันใจแคบและโง่เขลาแค่ไหน”
ได้ยินนงลักษณ์พูดแบบนี้ นรมนไม่รู้ว่าในใจรู้สึกอย่างไร
ความรู้สึกของเธอยังไม่ฟื้นคืนตั้งแต่คิมถูกทำร้าย การพูดตรงๆ กับนงลักษณ์ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีมาก เพียงแต่สุดท้ายใจก็ไม่แข็งพอ
นงลักษณ์ก็เข้าใจความรู้สึกของนรมน จึงยิ้มเจื่อนๆ อย่างห้ามไม่ได้： “ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันรู้ว่าเธอก็มีปัญหาเยอะอยู่แล้ว และรู้ว่าเธอสามารถปกป้องฉันได้ แต่เรื่องบางอย่างในที่สุดฉันต้องเป็นคนทำเอง การนองเลือดนี้สุดท้ายแล้วฉันต้องลงมือเอง เรื่องบางเรื่อง ควรจะเป็นฉันเอง ใครก็แย่งไปไม่ได้ ถึงแม้ว่าคนนั้นจะเป็นพี่น้องกับฉันก็ตาม”
พูดถึงตอนสุดท้าย แววตาของนงลักษณ์เยือกเย็นลงทันที กลิ่นอายความเย็นชานั้นทำให้นรมนแปลกใจ
“คนที่ทำร้ายคุณเป็นใคร？”
“ลูกน้องของมิลิน”
นงลักษณ์น้ำตาคลอเล็กน้อย กำมือแน่น
เธอคิดไม่ถึงว่าคนที่ทรยศตนเองจะเป็นมิลิน
มิลิน
ครั้งหนึ่ง ณ เกาะร้าง คนที่เป็นเพื่อนเธอเดินออกมาจากฝันร้ายนั้น และออกมาจากการเข่นฆ่าในวัยเด็ก
คนที่เคยมีกันและกันยอมสละแม้แต่ชีวิตได้
วันนี้กลับกลายเป็นเรื่องตลก กลายเป็นการเสียดสีที่ยิ่งใหญ่
เหอๆ
นงลักษณ์รีบเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มืดครึ้ม บีบให้น้ำตาไหลกลับไป
ไม่มีอะไรน่าร้องไห้จริงไหม
ควรจะรู้ตั้งนานแล้ว คนที่มาจาก“นรก”จะจริงใจได้อย่างไร？
เป็นเธอที่โง่เอง ไม่นึกว่าจะเชื่อในมิตรภาพของคนที่เติบโตมาด้วยกัน ไม่นึกว่าจะเพ้อฝันว่าวิญญาณชั่วร้ายในนรกจะมีความเมตตาและเจตนาดี
ความโศกเศร้าห้อมล้อมนงลักษณ์เอาไว้อย่างแน่นหนา พร้อมกับอากาศแบบนี้ และป้ายหลุมศพด้านหลัง ทำให้คนเป็นทุกข์อย่างอึดอัดใจ
นรมนไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร สุดท้ายจึงเอ่ยเสียงเบาว่า： “บาดแผลของคุณค่อนข้างหนัก อยู่ตัวคนเดียวเกรงว่า……”
“ฉันเคยเจ็บหนักกว่านี้ ฉันก็ผ่านมาได้ ชีวิตสุขสบายหลายปีที่ผ่านมาทำให้ฉันลืมไปว่า เดิมทีฉันเป็นวิญญาณชั่วร้ายจาก“นรก” ไม่ควรเพ้อฝันถึงความอ่อนโยนและความอบอุ่นของโลกมนุษย์ ตอนนี้คิดไม่ถึงว่าเพราะยึดติดอยู่กับความอบอุ่นนี้จึงเกือบต้องชดใช้ด้วยชีวิต นี่คือการลงโทษที่ฉันต้องรับมัน”
นงลักษณ์พูดอย่างนิ่งเฉย กลับทำให้คนอยากร้องไห้อย่างอธิบายไม่ถูก
“ฉันยังยืนยันคำเดิม มาหาฉันได้ทุกเวลาที่คุณต้องการ ถึงแม้ฉันจะไม่ชอบคุณ แต่ก็ทนเห็นคุณตายไม่ได้”
คำพูดนี้คือความจริง
นงลักษณ์อึ้งไป อาจเพราะไม่คิดว่านรมนจะตรงไปตรงมาแบบนี้ หรืออาจเพราะคิดถึงอย่างอื่น เธอยิ้ม เป็นยิ้มที่จริงใจครั้งแรก
“ฉันเป็นป้าของเธอ เป็นพี่สาวร่วมสายเลือดกับแม่ของเธอ ฉันยอมรับว่ากลับมาตอนแรกฉันอยากใช้ประโยชน์จากอำนาจของเธอกับตระกูลทวีทรัพย์ธาดาช่วยพาคุณท่านรองกลับมาจากประเทศ F ยิ่งไปกว่านั้น ฉันต้องการใช้พวกเธอช่วยฉันแย่งชิงสิ่งที่สูญเสียไปกลับมา”
เมื่อพูดถึงตรงนี้ อาจเพราะนงลักษณ์เจ็บแผลเกินไป จึงหยุดไปชั่วคราว
นรมนได้ยินนงลักษณ์ยอมรับจากปากตนเอง ความโกรธในตอนแรกหายไป
ถ้าเธอเป็นนงลักษณ์ คงจะทำเช่นนี้เหมือนกัน
โดยไม่รู้ตัว นรมนสงสารผู้หญิงตรงหน้า
ดูเหมือนเธอจะดูแลร่างกายดีกว่าแม่ แต่ความละอายใจและการโทษตนเองที่หายไปอย่างรวดเร็วทำให้นรมนหวั่นไหว
เธอรู้ว่าตนเองไม่ควรเชื่อนงลักษณ์อย่างง่ายดายแบบนี้ แต่สมดุลทางอารมณ์มีความเอนเอียงจริง ๆ
นงลักษณ์พูดอย่างผ่อนคลาย： “เพียงแต่ตอนนี้ ฉันต้องการใช้วิธีของฉันแย่งชิงทุกอย่างที่สูญเสียไปกลับมา”
ถึงแม้นงลักษณ์จะหน้าซีด แต่ความแข็งแกร่งในขณะนี้เปลี่ยนไปมาก
นรมนมองเธอ ถามว่า： “อยากให้ฉันช่วยไหม？”
“ถ้าต้องการฉันจะไปหาเธอ”
“งั้นคุณต้องรีบหน่อย เพราะตั้งแต่วันนี้ฉันจะออกไปเที่ยวกับลูกๆ
นงลักษณ์แปลกใจคำพูดของนรมน
เธอไม่เข้าใจ ดูเหมือนนรมนมีท่าทางระมัดระวังและไม่พอใจเธอมาก แต่กลับบอกที่อยู่ของตนเองให้ฟัง หรือไม่กลัวว่าเธอจะทำอะไรตนเองจริงๆ ？
ดูเหมือนจะสัมผัสได้ว่านงลักษณ์สงสัย นรมนยิ้ม： “ถ้าคุณคิดจะทำอะไรต้องวางแผนให้ดี ในเมื่อไม่อยากให้ฉันตามไป ฉันก็จะไม่ตาม บังเอิญว่าสามีกับลูกสาวของฉันยังไม่ได้กินอาหารเช้า ฉันต้องกลับไปแล้ว เชิญคุณตามสบาย โอ้ จริงสิ ถ้าสามารถบอกข่าวของคุณอารองให้ฉันฟังได้ ฉันจะขอบคุณมาก แต่ถ้าไม่อยากพูด ฉันก็ไม่บังคับ ถึงอย่างไรเรื่องบางเรื่องฉันสามารถสืบเองได้”
ความหมายของคำพูดคือ สิ่งที่ฉันสืบได้ คุณบอกฉันเองนั้นคือมารยาท หรือไม่บอกฉันก็ไม่มีอะไรเสียหาย นี่คือสิ่งที่นรมนต้องการบอก
นงลักษณ์หยุดนิ่งไปสักพัก
แต่ก่อนอาจจะคิดว่านรมนไม่มีอะไร จนแม้แต่คิดว่าถ้าไม่ได้แต่งงานกับบุริศร์ บางที่ผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นจิตรกรธรรมดาๆ หรือเป็นผู้หญิงหน้าตาดีทั่วไป แต่ในตอนนี้นงลักษณ์สัมผัสได้ว่า นรมนยืนเคียงข้างบุริศร์อย่างกล้าหาญและมั่นใจ กลายเป็นคุณนายบุริศร์ ไม่ได้ไร้ความสามารถและอ่อนโยนเหมือนที่ตนเองหรือคนนอกมอง
จู่ๆ นงลักษณ์ยิ้มขึ้นมา รอยยิ้มมีความจริงใจ ไม่มีการคิดร้าย
“เที่ยวให้สนุกนะ หวังว่าเมื่อกลับมา ทุกอย่างจะจบลง”
เสียงของนงลักษณ์ไม่ดังมาก แต่นรมนได้ยินชัดเจน
นรมนแค่หยุดนิ่งสักพัก ไม่ได้หันกลับไป สวมแว่นกันแดด จากนั้นลูบต่างหูของตนเอง ยิ้มมุมปากเล็กน้อย
ออกมาจากสุสานสาธารณะ มือถือของนรมนดังขึ้น
เสียงทุ้มต่ำของบุริศร์ดังมาจากปลายสาย
“ผมให้คนไปรับคุณไหม？”
“ไม่ต้อง ฉันกลับเองได้ อยากกินอะไร？ ฉันจะซื้อไปให้”
นรมนได้ยินเสียงแหบแห้งตอนเพิ่งตื่นของบบุริศร์ จึงอดใจเต้นไม่ได้ ลูบต่างหูตนเองอีกครั้ง
นี่คือเครื่องติดตามที่บุริศร์ตั้งใจทำให้เธอ
เดิมทีไม่อยากพกมาด้วย แต่นึกถึงสถานการณ์ตอนนี้ หากเกิดปัญหาอะไรขึ้นกับตนเองจะทำให้บุริศร์เดือดร้อน ดังนั้นเธอจึงสวมเอาไว้ และเปิดระบบติดตาม
ดังนั้นการที่บุริศร์รู้ตำแหน่งของตนเองนรมนจึงไม่แปลกใจ
บุริศร์พิงหน้าต่าง มองท้องฟ้ามืดครึ้มด้านนอก กล่าวด้วยรอยยิ้ม： “อยากกินคุณ”
ใบหน้าของนรมนค่อย ๆ แดงขึ้น
“แค่กๆ ฉันอยากนมถั่วเหลือง ซื้อกลับไปให้คุณด้วยเอาไหม？”
เธอจำเป็นต้องเบนหัวข้อ
ช่วงนี้ผู้ชายคนนี้ป่าเถื่อน คิดถึงเรื่องแบบนั้นตลอดเวลาหรือไง
บุริศร์หัวเราะเบา ๆ อารมณ์ดีมากอย่างเห็นได้ชัด
“ได้”
“รอฉันนะ”
นรมนวางสาย รู้สึกผ่อนคลายทันที
ไม่ว่าสุดท้ายนงลักษณ์จะมีจุดประสงค์อะไร ไม่ว่าเธอจะพูดความจริงหรือไม่ เธอจะเชื่อไปก่อน ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการพาครอบครัวออกไปเที่ยว ถึงแม้สถานที่ท่องเที่ยวนี้มีคนต้องการให้พวกเขาไปก็ไม่เป็นไร？
แค่คิดว่ามีลูกๆ กับบุริศร์อยู่ข้างกาย นรมนรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจอย่างยิ่ง นี่คือความมั่งคั่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเธอ และเป็นความสุขที่ในชีวิตของเธอ
รถขับออกไปอย่างช้าๆ นงลักษณ์มองนรมนที่จากไป มุมปากยิ้มขึ้นเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มสบายใจ ทันใดนั้นกลับพบว่ามีลมแรงพัดเข้ามาด้านหลัง
