“เราจะขึ้นไปไหม? แล้วก็ไปถามพรวลัยอะไรนั่นให้รู้เรื่อง?”
นรมนเห็นบุริศร์เหม่อลอยทันที ในใจก็รู้สึกชัดเจน
“คุณไม่กลัวว่ามันคือกับดักเหรอ?”
เสียงบุริศร์เย็นชาไร้ความอบอุ่น แต่สีหน้าผ่อนคลายเล็กน้อย
นรมนพูดเสียงทุ้ม “ถึงจะเป็นกับดัก เราก็ต้องไป ยังไงแล้วคนคนนั้นก็ทนมาเพื่อคุณมากขนาดนั้น ในใจคุณก็คงผ่านมันไปไม่ได้หรอก คุณไม่อยากติดหนี้เขาถูกไหม?”
บุริศร์ไม่ได้พูด แค่จับมือนรมนไว้แน่น ค่อนข้างออกแรงมาก
ทั้งสองคนเงียบไปสักพักหนึ่ง บุริศร์ก็เอ่ยปากพูดขึ้น “ฉันจะไปคนเดียว คุณกลับไปหาพวกลูกๆ ก่อน”
“ฉันอยากไปกับคุณ”
นรมนรู้ว่าที่บุริศร์เตรียมการแบบนี้เพราะไม่อยากให้ตัวเองติดร่างแหไปด้วย แต่เธอให้บุริศร์ไปคนเดียวไม่ได้
ตอนนี้บุริศร์อารมณ์ไม่มั่นคงเพราะเรื่องกู่ทองคำ ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา เธอจะเป็นห่วง
ราวกับคาดเดาได้ว่านรมนจะพูดแบบนี้ บุริศร์ก็หัวเราะเบาๆ สายตาค่อนข้างอ่อนโยน
“คุณทำให้ฉันปฏิเสธไม่ได้ตลอดเลย”
“งั้นก็อย่าปฏิเสธ”
นรมนกอดเอวบางของบุริศร์เอาไว้ ซุกหน้าอกเขาเบาๆ แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยน “ตราบใดที่เป็นสิ่งที่คุณอยากทำ อยากได้ ฉันก็จะอยู่กับคุณ”
“โอเค”
บุริศร์กอดนรมนแน่น จากนั้นก็คว้าเชือกแล้วปีนขึ้นไปกับนรมน
คนของพรวลัยเดินไปไกลแล้ว แต่บุริศร์ก็สามารถแยกร่องรอยของพวกเขาได้อย่างชัดเจน
นรมนเดินตามบุริศร์ไปข้างหน้าตลอดทาง สุดท้ายก็ควบคุมตัวพรวลัยเอาไว้ตอนที่เธออยู่คนเดียว
“อย่าขยับ ไม่งั้นฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรกับคุณ”
มีดสั้นแหลมคมเข้าถึงเอวพรวลัย อุณหภูมิหนาวเย็นน่าสะพรึงกลัวราวกับทะลุเสื้อผ้าไปถึงเนื้อผิวหนัง
พรวลัยตกตะลึงเล็กน้อย ค่อนข้างอารมณ์เสีย แต่ก็ค่อนข้างหดหู่
เธอหันตัวมาทันที ไม่สนสักนิดว่าทำแบบนี้แล้วจะโดนมีดสั้นของนรมนทำร้ายตัวเองหรือไม่ ท่าทีที่แน่วแน่นั้นทำให้นรมนตกใจรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ทำให้พรวลัยมีโอกาสเล็กน้อย
นิ้วพรวลัยไปที่คอนรมนอย่างรวดเร็ว ท่าทางนั้นตั้งใจจะบีบคอนรมนให้ตาย
บุริศร์แค่มองอยู่ข้างๆ ไม่ได้ลงมือ
การต่อสู้ระหว่างทางทำให้เขาเห็นว่าการต่อสู้ของนรมนยังมีประสบการณ์ไม่มากพอ เขาสามารถปกป้องนรมนได้ตลอด แต่รับประกันไม่ได้ว่าตัวเองจะสามารถอยู่เคียงข้างนรมนได้ตลอด
สุดท้ายแล้วเธอต้องใช้ความสามารถในการฝึกฝนป้องกันตัวเองในการต่อสู้
ในขณะนี้ทุกอย่างอยู่ภายในขอบเขตที่ควบคุมได้ บุริศร์ไม่มีความตั้งใจจะลงมือ เขาอยากดูว่านรมนจะคลี่คลายมันอย่างไร
นรมนก็ไม่ได้หวังให้บุริศร์กลับมาช่วยตน ช่วงที่พรวลัยลงมือกับตนเธอก็เข้าใจเจตนาของอีกฝ่ายอย่างถ่องแท้แล้ว เธอโน้มตัวไปข้างหน้าอย่างหนักแน่น ช่วงที่จะเข้าใกล้กันก็เตะอย่างรวดเร็ว
พรวลัยถูกนรมนเตะออกไปทันที
พรวลัยนั่งอยู่บนพื้น นรมนยืนอยู่ในป่า กลิ่นอายเย็นชานั้นทำให้พรวลัยไม่ค่อยพอใจ
เธอไม่พลาดท่าใครมานานมากแล้ว
ผู้หญิงตรงหน้านี้ฝีมือไม่เลว น่าเสียดายที่เธอรู้สึกถึงลมหายใจที่ไม่มั่นคงของนรมนได้อย่างว่องไว
ตราบใดที่ยืดเยื้อนรมนในการต่อสู้ ถึงเธอจะฝีมือดีมาก ก็ต้องเผาผลาญแรงกายแน่นอน ถึงตอนนั้นก็จะเป็นจุดสำคัญของชัยชนะเธอ
ตอนนี้คนที่พรวลัยกังวลก็คือบุริศร์ดูการต่อสู้อยู่ข้างๆ
คนคนนี้เธอรู้จัก อย่างไรแล้วบุณพจน์ก็เคยให้เธอดูรูปภาพมาก่อน ด้วยเหตุนี้พรวลัยก็เดาตัวตนของนรมนได้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ยังอยากลองดูว่าระหว่างเธอกับนรมนใครจะชนะใครจะแพ้
ไม่รู้ทำไมต้องทำเช่นนี้ ราวกับสู้อย่างไม่ย่อท้อเพื่อมัน อย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้หญิงของบุณพจน์ และราวกับว่าเป็นเพราะเหตุผลอื่น สรุปแล้วในใจพรวลัยก็ซับซ้อนมาก
หลังจากทั้งสองต่อสู้กันชั่วคราว พรวลัยก็กระโดดขึ้นจากพื้นทันที พุ่งไปหานรมนอีกครั้ง
แรงกายของนรมนทนไม่ค่อยได้จริงๆ นี่คือเรื่องสำคัญที่อันตรายที่สุดของเธอในตอนนี้ แต่ถึงจะเป็นเช่นนี้ เธอก็ไม่เผยความขี้ขลาดออกมา ช่วงที่พรวลัยโจมตีมา ก็ย้ายมีดสั้นจากมือขวาไปมือซ้าย ขณะโน้มตัวหลบการโจมตี ในเวลาเดียวกันก็ใช้มือซ้ายจับมีดสั้นไปจ่อที่คอพรวลัย
ผลลัพธ์แพ้ชนะชัดเจนแล้ว พรวลัยมองเธอ พูดขึ้นอย่างราบเรียบ “พวกคุณจับฉันเพราะคุณชายบุณพจน์เหรอ?”
“ใช่ พาพวกเราไปหาเขา”
นรมนปล่อยมีดสั้น บุริศร์เดินมากอดนรมนไว้ในอ้อมแขนอย่างรวดเร็ว
“ยังโอเคไหม?”
“ไม่เป็นอะไร แค่หมดแรงนิดหน่อย ดูเหมือนร่างกายฉันควรฝึกฝนอย่างเต็มที่จริงๆ”
นรมนยิ้มขมขื่น และไม่พูดอะไรอีก
พรวลัยเห็นพวกเขาสองคนมีท่าทางสนิทสนมกันอย่างไม่ยี่หระ ในดวงตาก็มีความเศร้าอย่างช่วยไม่ได้
“พวกคุณไม่กลัวว่านี่เป็นกับดักที่ฉันวางไว้เหรอ? จงใจส่งพวกคุณไปตาย?”
“ถ้าใช่ เราก็ยอมรับมัน”
บุริศร์พูดคำนี้ทำให้พรวลัยตกตะลึง
ว่ากันว่าบุริศร์เป็นคนเย็นชาไม่แยแสไม่ใช่เหรอ?
ว่ากันว่าเขารู้สึกไม่ดีกับคุณชายบุณพจน์ไม่ใช่เหรอ?
ทำไมทัศนคตินี้ถึงเหมือนพี่น้องที่ร่วมเป็นร่วมตายกันเลยล่ะ
ดวงตาพรวลัยค่อนข้างแดง เสียงก็สะอึกสะอื้นนิดหน่อย
“ทางที่ดีพวกคุณต้องไปช่วยชีวิตคุณชายบุณพจน์ด้วยใจจริง ไม่งั้นฉันจะไม่ปล่อยพวกคุณไป”
นรมนเหลือบมองพรวลัย ไม่ค่อยเข้าใจความหมายของเธอนัก เห็นพรวลัยหันตัวเดินไป แล้วพูดเสียงทุ้ม “มากับฉัน ตอนนี้คุณชายบุณพจน์ไม่รู้เป็นยังไงบ้างแล้ว”
บุริศร์และนรมนมองดูแล้วเดินตามไป
พรวลัยพาพวกเขาสองคนหลีกเลี่ยงฝูงชน จากถนนเส้นเล็กขึ้นภูเขาไป จากนั้นก็เปิดเส้นทางลับเส้นหนึ่งหลังต้นไม้
ในเส้นทางลับมันมืดมาก
บุริศร์เห็นแล้วก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย
นรมนนึกถึงเรื่องเมืองใต้ดินโดยไม่ได้ตั้งใจ
ตอนนั้นคนที่ลงไปกับเธอคือเจตต์ ตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าสุขภาพร่างกายเจตต์จะเป็นอย่างไรบ้าง? หลังจากขวัญตาแท้งแล้วมีคนดูแลไหม?
นรมนคิดเรื่องพวกนี้ ในใจก็รู้สึกแย่นิดหน่อย
บุริศร์รับรู้ความรู้สึกแย่ของนรมน จับมือเธอแล้วถามเสียงทุ้ม “เป็นอะไรเหรอ?”
“ไม่มีอะไรค่ะ นึกถึงเจตต์ นึกถึงตอนที่ไปเมืองใต้ดิน”
บุริศร์ตกตะลึงเล็กน้อย
ตอนแรกเจตต์กลับไปที่เมืองใต้ดินทำไม บุริศร์ก็รู้
ตอนนี้เขามีพี่น้องเพิ่มมาอีกคนแล้ว ก็หวังว่าทั้งสองคนจะเป็นพี่น้องกันได้จริงๆ
บุริศร์หยิบโทรศัพท์ออกมา เปิดไฟฉาย ส่องทางให้นรมน
พรวลัยเห็นเหตุการณ์นี้ตรงหน้า ในดวงตาก็มีความคิด แต่ไม่ได้พูดอะไร และนำทางอยู่ด้านหน้า
เมื่อสามคนเดินไปประมาณครึ่งชั่วโมง พรวลัยก็หยุด
ตรงหน้าไม่มีถนนแล้ว
บุริศร์และนรมนเห็นพรวลัยเปิดกระดานชนวนด้านบน แล้วพรวลัยก็กระโดดขึ้นไปทันที
นรมนเหลือบมองบุริศร์ เห็นบุริศร์พยักหน้า ทั้งสองคนก็กระโดดขึ้นไป
หลังจากขึ้นไปแล้ว นรมนก็พบว่านี่คือห้องโถงบรรพบุรุษ
บุณพจน์นอนบนพื้นเหมือนคนจมกองเลือด ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย นอนตัวตัวตรง น่าหวาดกลัวมาก
เลือดสดตรงนั้นแห้งไปแล้ว บางส่วนก็ไหลออกมาด้านนอก
จู่ๆ พรวลัยก็ตาแดงสองข้าง
“คุณชายบุณพจน์ คุณชายบุณพจน์คุณตื่น คุณตื่นสิ ฉันพรวลัย!”
พรวลัยกอดบุณพจน์ไว้ในอ้อมแขน น้ำตาไหลออกมาในพริบตาเดียว
เธอไม่ควรเชื่อฟังคำพูดของบุณพจน์ที่ว่าให้ไปตามหาพวกบุริศร์
เธอควรอยู่กับเขา
ถึงจะเป็นการลงโทษ คือการฝึกกู่ อย่างไรแล้วถ้ามีเธออยู่ เธอยังทำอะไรแทนคุณชายบุณพจน์ได้ไม่ใช่เหรอ?
แต่ตอนนี้เห็นใบหน้าซีดเซียวราวกับกระดาษของบุณพจน์ พรวลัยก็ปวดใจแทบตายเลย
บุริศร์ไม่เคยเห็นบุณพจน์อยู่ในสภาพจนตรอกแบบนี้มาก่อน
เขานึกว่าบุณพจน์คือลูกชายของป้าโอและพิรุณ เป็นการตกผลึกของความรักพวกเขาสองคน และพิรุณมีลูกชายคนเดียว อย่างไรแล้วก็อยู่ในสถานะมีเกียรติ ไม่คิดเลยว่าในขณะนี้เขาจะนอนอยู่ในสภาพนี้ ราวกับชีวิตของเขากำลังล่วงผ่านไปทีละนิด
นรมนก็รู้สึกสั่นสะเทือน
เธอมองสภาพแวดล้อมรอบๆ เห็นป้ายวิญญาณป้าโอ รู้สึกเยาะเย้ยอย่างช่วยไม่ได้
บุริศร์รีบเดินไปข้างหน้า ต้องการสำรวจลมหายใจของบุณพจน์สักหน่อย แต่ถูกพรวลัยห้ามเอาไว้อย่างรวดเร็ว
“คุณจะทำอะไร?”
ดวงตาเธอแดงสด มันคือการเตือน แฝงไปด้วยจิตสังหาร ประเภทที่อยากทำลายทุกคน
ในตอนนี้ บุริศร์ก็รู้ว่าพรวลัยรักบุณพจน์ รักมากๆ
“ฉันจะดูว่าเขายังหายใจอยู่ไหม?”
“คุณชายบุณพจน์ยังมีชีวิตอยู่ แค่ร่างกายอ่อนแอมากเป็นพิเศษ คงเพิ่งแก้กู่ พวกคุณอย่าโดนตัวเขา และห้ามโดนสิ่งของใดๆ ของที่นี่ ภายในโอ่งขนาดใหญ่ของที่นี่ล้วนเป็นหนอนกู่ มีพิษแรงมาก”
ขณะที่พรวลัยพูดก็ควักขวดลายครามขวดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า จากนั้นก็เทออกมาหนึ่งเม็ดยัดใส่ปากบุณพจน์
แต่ไม่รู้ว่าเพราะบุณพจน์หมดสติอยู่จึงตอบสนองปฏิเสธโลกภายนอกโดยไม่รู้ตัว หรือเพราะเขาอ่อนแอเกินไป ยาเม็ดนี้ยัดอย่างไรก็ไม่เข้า
ปากบุณพจน์ปิดสนิท คุณยิ่งออกแรงมากเท่าไรเขาก็ยิ่งต่อต้านมากขึ้นเท่านั้น
ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่เอายาเม็ดนี้ไว้ในปาก จากนั้นก็ก้มศีรษะจูบบุณพจน์
กลิ่นหอมร่างกายที่คุ้นเคย อุณหภูมิร่างกายที่คุ้นเคย สัมผัสที่คุ้นเคยทำให้ประสาทสัมผัสทั้งห้าของบุณพจน์ผ่อนคลายนิดหน่อย
เขากอดพรวลัยไว้ทันที มือข้างหนึ่งจับหลังศีรษะของเธอ กำลังเรียกร้องจูบร้อนแรงโดยไม่รู้ตัว
และมืออีกข้างหนึ่งที่ไม่ได้ใช้งาน ก็เริ่มฉีกเสื้อผ้าพรวลัยออกเป็นชิ้นๆ อย่างไม่คาดคิด การกระทำนั้นเป็นแค่จิตใต้สำนึก ราวกับฝึกมานับครั้งไม่ถ้วน
หน้านรมนเริ่มแดงขึ้นมา และบุริศร์รีบมาบังด้านหน้านรมน ยื่นมือไปดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขน พูดขึ้นเสียงทุ้ม “หลับตาพักผ่อนสักพักเถอะ”
“อืม”
นรมนกระอักกระอ่วนอย่างมาก
ข้างหูคือเสียงหอบหายใจอันคุ้นเคย หน้าเธอยิ่งแดง
บุณพจน์คนนี้ เมื่อครู่นี้เห็นกำลังจะตาย ทำไมแค่การกระทำเดียวของพรวลัยถึงทำให้เขาหยาบคายใจร้อนแบบนี้ และไม่สนใจว่าข้างๆ มีคนอยู่หรือไม่?
บุริศร์ได้ยินเสียงบุณพจน์กลืนยาลงไป ก็หยิบกระสุนลูกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าทันที แล้วโยนไปทางบุณพจน์
บุณพจน์ถูกทำร้ายจนสลบไปในพริบตาเดียว
พรวลัยลุกขึ้นจากร่างบุณพจน์ด้วยสภาพเสื้อผ้าไม่เรียบร้อย ใบหน้าแดงเขินอาย ดวงตาอ่อนโยนเหมือนน้ำ
“ขอบคุณ”
“เขาทำแบบนี้บ่อยไหม? พิรุณไม่สนใจเลยเหรอ?”
บุริศร์ไม่เห็นว่ามือตัวเองกำเข้าหากันแน่น ถึงขนาดสั่นนิดหน่อยด้วยซ้ำ
นรมนรู้ เขาเป็นแบบนี้เพราะใส่ใจ เพราะโกรธ
สายตาพรวลัยค่อนข้างเย็นชา พูดขึ้นเสียงทุ้ม “นี่คือการลงโทษคุณชายบุณพจน์ของนายท่านพิรุณ โดยปกติแล้ว คุณชายบุณพจน์ถูกโยนเข้ามาก็จะถูกขังไว้สามวันถึงห้าวัน ไม่ให้กินให้ดื่ม ใส่กู่ให้กับคุณชายบุณพจน์ด้วยซ้ำ ถ้าคุณชายบุณพจน์แก้เองไม่ได้ ก็ทำได้แค่รอความตาย ฉันอยู่กับคุณชายบุณพจน์มาตั้งแต่สิบแปดปี หลายปีที่ผ่านมา คุณชายบุณพจน์ใช้เวลาอยู่ที่นี่หลายครั้งมาก”
ดวงตาบุริศร์เย็นชาขึ้นในพริบตาเดียว
ใส่กู่?
ไม่คิดว่าพิรุณจะใส่กู่จริงๆ?
ถ้าอย่างนั้นตอนแรกที่นรมนโดนใส่กู่ก็เกี่ยวข้องกับพิรุณเหรอ?
