“ใคร?”
บุริศร์เครียดขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ปกป้องนรมนไว้ด้านหลังทันที พฤติกรรมที่เปลี่ยนแปลงโดยไม่รู้ตัว ทำให้นรมนรู้สึกอุ่นใจมากอย่างช่วยไม่ได้
เมื่อผู้ชายคนหนึ่งปกป้องคุณด้วยสัญชาตญาณ คุณยังพูดอะไรได้อีกล่ะ?
ผู้ชายแบบนี้ไม่ให้รักได้อย่างไร?
นรมนคว้าแขนบุริศร์ไว้แน่น แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณอารองใช่ไหม?”
เธอคิดไปถึงด้านที่เลวร้ายที่สุดแล้ว ที่นี่มืดมาก มืดจนไม่เห็นแสงสว่างสักนิด ถ้าพวกเขาไม่ได้เอาโทรศัพท์ลงมาด้วย ก็จะไม่เห็นแสงไฟใดๆ จากที่นี่เลย
ถ้าคุณอารองใช้ชีวิตอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ตลอดปี นรมนไม่กล้าคิดต่อ
“คุณอารอง ฉันนรมนเอง เป็นลูกสาวของชินทรกับคิม คุณคือคุณอารองบุญทิวาของฉันใช่ไหมคะ?”
นรมนรู้ การเผยตัวตนในเวลานี้มันไม่ฉลาดเอาเสียเลย เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นศัตรูหรือเป็นมิตร แต่ตอนนี้เธอไม่สนอะไรแล้ว
บุญทิวาชะงักไป ราวกับกำลังทำความเข้าใจคำพูดนรมน และราวกับว่าไม่กล้ายืนยันนัก
เสียงของเขาแหบพร่าอย่างยิ่ง ทำให้ฟังแล้วอึดอัดด้วยซ้ำ แต่ก็ยังคงถามไปหนึ่งประโยค “เธอคือลูกสาวของพี่ใหญ่เหรอ?”
“ฉันเองค่ะ คุณอารอง ฉันมาพาคุณกลับบ้าน”
นรมนตื่นเต้น ถึงขนาดตัวสั่นด้วยซ้ำ
บุริศร์ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เอาโทรศัพท์ส่องไปตรงข้าม ถึงได้เห็นคนคนหนึ่งถูกล่ามโซ่อยู่ตรงนั้น หมอบลงครึ่งตัวเหมือนสุนัข
ผมเขายาวมาก มันเหนียวติดกัน เป็นสีดำเข้ม กลิ่นเหม็นพุ่งเข้ามา ทำให้อดไม่ได้ที่จะถอยกลับ
ผมปกปิดใบหน้า มองเห็นไม่ชัดเลย เสื้อผ้าบนร่างกายเขาขาดวิ่นรุ่งริ่ง บางส่วนก็แตกด้วยซ้ำ ผิวหนังที่เผยออกมาก็มีรอยแผลเป็น แผลใหม่แผลเก่าผสมกัน ทำให้ตกใจไม่รู้จบ
นรมนแค่มองคร่าวๆ ก็ทนไม่ค่อยไหวแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะแสงไฟหรือเปล่า ผมของบุญทิวานั้นเหมือนขาวทั้งหมด ทำให้ตาพร่าเกินไป
บุริศร์ไม่กล้ายืดยาดอยู่ที่นี่นานเกินไป เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าวแล้วพูดขึ้น “คุณอารอง ฉันคือบุริศร์เป็นสามีนรมน ฉันมาพาคุณออกไป มีอะไรจะพูดเราออกไปก่อนค่อยว่ากัน”
“โอเค”
บุญทิวาก็ตื่นเต้นเช่นกัน
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม เขาคือคุณชายรองของตระกูลทวีทรัพย์ธาดา แต่หลายปีที่ผ่านมาใช้ชีวิตแย่กว่าสุนัข ยิ่งในขณะนี้มอมแมมต่อหน้าคนรุ่นหลัง ถ้าเลือกได้ บุญทิวายอมตายดีกว่า แต่เขาตายไม่ได้ อย่างน้อยก็ตอนนี้ยังไม่ได้
นรมนเห็นบุญทิวาที่สกปรกไปทั้งร่าง ก็นึกขึ้นได้ว่าบุริศร์เป็นโรครักความสะอาด ก็พูดขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันแบกคุณอารองเองดีกว่า”
“ผู้ชายของคุณยังไม่ตายนะ”
บุริศร์เหลือบมองเขา อย่างไม่พอใจนิดหน่อย ทันใดนั้นก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ตัดเชือกบนตัวบุญทิวาทันที จากนั้นก็หันตัวแบกบุญทิวาไว้ด้านหลัง แล้วรีบเดินออกไปข้างนอก
“มิลิน ดูแลนรมนให้ดี ฉันออกไปก่อน”
บุริศร์เดินไปด้วยพูดไปด้วย อย่างไรแล้วสถานการณ์ที่นี่ก็ไม่ดีอย่างมาก
“โอเค”
มิลินรีบตอบตกลง
นรมนก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้ว ภายในใจตื่นเต้น ตามฝีเท้าบุริศร์ออกไปข้างนอก ความสกปรกใต้เท้าเธอคิดเสียว่าไม่เห็นมัน
กว่าทั้งสามคนจะออกไปจากห้องใต้ดินได้ คนด้านนอกก็ยังคงหลับสนิท
มิลินพยุงนรมนเดินออกไป บุริศร์มองผู้คนที่สลบหลับไป ในดวงตาก็มีความโหดเหี้ยม
“เอาคนพวกนี้ไปทิ้งหลังภูเขาให้หมาป่ากิน”
พื้นที่ภูเขาที่นี่ดั้งเดิมแล้วเป็นป่าภูเขา ในนั้นไม่ได้มีแค่หมาป่า แต่ยังมีสัตว์ดุร้ายอื่นๆ ตอนที่บุริศร์ยังไม่เห็นคุณอารองบุญทิวาก็ไม่ได้มีความโกรธมากขนาดนั้น ตอนนี้เห็นคุณอารองบุญทิวาในขณะนี้ เขาก็ไม่พอใจอย่างมาก
ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คนพวกนี้มันน่ารังเกียจเกินไป
สำหรับคำสั่งของบุริศร์ นรมนไม่ได้รู้สึกแย่เลยสักนิด เธอรู้สึกว่ามันเบาไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะมาสนใจเรื่องพวกนี้
มิลินรีบไปทำตาม และบุริศร์กับนรมนก็รีบแบกบุญทิวาออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว
ด้านนอกมีรถคันหนึ่งมาจอดตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ บุริศร์ก็ไม่ได้คิดอย่างอื่น ขึ้นรถไปกับนรมนโดยตรง วางบุญทิวาไว้บนนั้น แล้วกลับหมู่บ้านดารายนทันที
นงลักษณ์ออกมาตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ รออยู่ประตูทางเข้าหมู่บ้านดารายน เมื่อเห็นบุริศร์กลับมาก็ตกตะลึงเล็กน้อย และเข้ามาทักทายทันที
“นรมน พวกคุณไปไหนมา?”
เสียงนงลักษณ์เย็นชา ทำให้ร่างบุญทิวาสั่นทันที
เขาไม่ใช่บุญทิวาสมัยหนุ่มอีกต่อไปแล้ว ไม่ใช่เขาที่หล่อและดูดี เขาในตอนนี้แย่กว่าขอทานด้วยซ้ำ
บุญทิวาพยายามก้มศีรษะตัวเองให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไม่สามารถเผชิญหน้ากับนงลักษณ์ด้วยซ้ำไป
นรมนมองบุญทิวา แค่รู้สึกว่าจมูกแสบร้อนอย่างยิ่ง
“คุณป้า ฉันกับบุริศร์ออกไปรับคนคนหนึ่งกลับมาค่ะ”
นรมนไม่ได้บอกว่าเป็นบุญทิวา เธอรู้ว่าบุญทิวาในขณะนี้ต้องไม่อยากให้นงลักษณ์เห็นสภาพตัวเองเป็นแบบนี้แน่ๆ
คนสองคนที่ครั้งหนึ่งเคยรักกันขนาดนั้นน่ะ แต่น่าเสียดายที่โชคชะตาเล่นตลก ตอนนี้คงเป็นแปลกหน้าต่อกันแล้วใช่ไหม?
นงลักษณ์เพียงแค่กวาดตามอง ทั้งร่างก็ตกตะลึงทันที
เธอตบประตูรถโดยทันที พูดขึ้นอย่างค่อนข้างตื่นเต้น “เปิดประตู!”
“อย่าเปิด!”
เสียงบุญทิวาไม่ดัง แต่ทำให้นงลักษณ์มั่นใจในสิ่งที่ได้ยิน
“อย่าเปิดเหรอ? บุญทิวา นายกล้าลองพูดอีกทีสิ!”
น้ำตานงลักษณ์ไหลลงมาในพริบตาเดียว
เธอตามหามาหลายปี ไม่คิดว่าจะหาเขาเจอ และได้เจอเขาในช่วงชีวิตของตัวเอง และยิ่งไม่คิดว่าตอนที่ได้เจอเขาจะอยู่ในสภาพนี้
ถึงผมยาวของเขาจะปกคลุมใบหน้าเขา แต่เสียงของเขา ลักษณะของเขา ทุกการเคลื่อนไหวที่ละเอียดของเขามันสลักในสมอง พยายามค้นหาทุกวัน มองทุกวัน จะจำผิดได้อย่างไร?
ถึงแม้คนตรงหน้าจะผอมและซีดเซียวกว่าแต่ก่อน แต่เขาก็คือเขาอ่า
ขณะที่บุญทิวาได้ยินนงลักษณ์ตะโกนเรียกชื่อตัวเอง เขาอยากกระโดดลงจากรถแล้วหนีทันที แต่ถูกนรมนดึงเอาไว้
“คุณอารอง คุณจะไปไหน? ฉันตามหาคุณมาตั้งนาน อาสามกับอาธรณียังรอคุณกลับบ้านอยู่นะ คุณจะไปไหน?”
คำพูดนี้ของนรมนเท่ากับการยอมรับการคาดเดาของนงลักษณ์อย่างอ้อมๆ
น้ำตานงลักษณ์ทำให้ดวงตาสองข้างเบลอ เธอตบกระจกรถ แล้วตะคอกใส่บุริศร์ “เปิดประตู!”
บุริศร์ในเวลานี้ไม่เห็นความรังเกียจและไม่พอใจในสายตานงลักษณ์ มีแค่ความเศร้าและความปวดใจเท่านั้น
มีแค่คนที่รักกันด้วยใจจริงเท่านั้นที่ไม่สนสภาพบุญทิวาในขณะนี้
บุริศร์ถอนหายใจเล็กน้อย แล้วเปิดประตูรถทันที
“อย่า!”
บุญทิวาต้องการห้าม น่าเสียดายที่มันสายเกินไป
นงลักษณ์พุ่งเข้ามาทันที กอดบุญทิวาไว้โดยไม่ลังเลสักนิด อุณหภูมิร่างกายที่อบอุ่นนั้นทำให้เธอร้องไห้คร่ำครวญทันที
“นายมันไอ้ชั่ว! นายมันชั่ว! นายเคยบอกว่าจะแต่งงานกับฉันไง นายเคยบอกว่าไม่สนว่าฉันเป็นใคร ไม่ว่าสถานการณ์ของฉันจะเป็นยังไงก็จะไม่ทิ้งฉัน แล้วผลสุดท้ายล่ะ? นายไปไหนมา? ฉันรอนายมายี่สิบกว่าปี ตามหานายมายี่สิบกว่าปีนายรู้ไหม? นายเคยบอกว่าจะช่วยชีวิตฉัน ผลสุดท้ายก็ให้ฉันไปแต่งงานกับไอ้แก่คนหนึ่ง มีลูกชายคนหนึ่งกับไอ้แก่นั่นด้วยซ้ำ ตอนนี้นายตั้งใจจะรังเกียจฉันแล้วใช่ไหม? นายคิดว่าฉันไม่คู่ควรกับนายแล้วใช่ไหม? ไม่คิดว่านายจะกล้าหนีไปต่อหน้าต่อตาฉัน! บุญทิวา นายมันขี้ขลาด! นายเป็นผู้ชายหรือเปล่า?”
ต่อหน้านรมนและบุริศร์ นงลักษณ์เย็นชาอยู่เสมอ ค่อนข้างโอหังถือดีด้วยซ้ำ แต่เธอในตอนนี้เหมือนผู้หญิงปากร้าย ด่าบุญทิวาด้วยความโกรธไม่หยุดหย่อน ทุบตีหน้าอกเขาด้วย น้ำตาหลั่งออกมาด้วยความจริงใจ ไม่มีภาพลักษณ์เลยสักนิด แต่นรมนกลับรู้สึกว่านงลักษณ์ในตอนนี้แหละคือผู้หญิงธรรมดา ผู้หญิงที่มีเลือดเนื้อคนหนึ่ง
บุริศร์กะพริบตาให้กับนรมน นรมนเข้าใจทันที
ถึงแม้เธอมีหลายอย่างอยากพูดกับคุณอารอง มีหลายอย่างอยากถามคุณอารอง แต่ตอนนี้เธอควรให้ช่องว่างกับนงลักษณ์และคุณอารอง
นรมนลงรถไปเงียบๆ จับมือบุริศร์ออกไปจากรถ
บุริศร์ให้คนมาเฝ้าระวังที่นี่เพิ่มขึ้น จากนั้นก็พานรมนเข้าบ้านไป
“ไปอาบน้ำเถอะ”
บุริศร์รู้ถึงความอึดอัดของนรมนเมื่อครู่นี้
นรมนกลับส่ายหน้าพูดขึ้น “คุณไปเถอะ คุณเป็นโรครักความสะอาดอยู่ตลอด เมื่อกี้ต้องแบกคุณอารองออกมาแบบเลี่ยงไม่ได้ บุริศร์ ขอบคุณนะคะ”
“เป็นสามีภรรยากันตั้งนานแล้ว พูดอะไรโง่ๆ น่ะ? เขาเป็นคุณอารองของคุณ หรือไม่ใช่คุณอารองของฉันเหรอ?”
คำพูดนี้ทำให้นรมนพูดไม่ออกจริงๆ แต่ในใจก็อบอุ่น เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้รักเธอเข้ากระดูกอย่างแท้จริง
เทียบกับนงลักษณ์และบุญทิวา คิมและชินทร เธอและบุริศร์โชคดีมากขนาดไหนนะ
นรมนพยักหน้า และไม่ได้เถียงบุริศร์อีก เดินเข้าไปในห้องน้ำก่อน
บุริศร์ไปอีกห้องหนึ่งเพื่อทำความสะอาด ถือโอกาสเปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าสะอาดเลย และส่งคนไปเตรียมเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้บุญทิวาด้วย
ถึงแม้ไม่รู้ว่านงลักษณ์และบุญทิวาจะคุยกันนานแค่ไหน แต่นงลักษณ์ต้องไม่ทนกับการที่บุญทิวามอมแมมแบบนี้แน่นอน ต้องช่วยเขาทำความสะอาดอย่างไม่ต้องสงสัย
บุริศร์ให้คนเอาเสื้อผ้าไปส่ง ให้คนเตรียมอาหารบางส่วนด้วยเลย เขามองออก บุญทิวาถูกขังไว้ในห้องใต้ดินตั้งหลายปี ไม่เกิดปัญหาทางจิตก็ถือว่ามีจิตตานุภาพที่มั่นคง ตอนนี้ได้เวลาต้องการโภชนาการ
หลังจากทำทุกอย่างเสร็จแล้วบุริศร์ก็ไปทำความสะอาดตัวเอง
เมื่อนรมนออกมา บุริศร์ก็จัดการทุกอย่างเรียบร้อยตั้งนานแล้ว
บุญทิวาถูกนงลักษณ์ลากไปที่ห้องตัวเอง เธอไม่สนว่าตอนนี้ทั้งร่างกายบุญทิวาจะมีกลิ่นแบบไหน ดึงเขาเข้าไปในห้องน้ำทันที
นงลักษณ์เข้าไปในห้องน้ำก็ถอดเสื้อผ้าบุญทิวา บุญทิวาตกใจจนดึงเสื้อผ้าที่ขาดรุ่งริ่งของตนเอาไว้แน่น พูดด้วยเสียงแหบแห้ง “นงลักษณ์ ฉันทำเอง ฉันทำได้”
“ได้จริงๆ เหรอ?”
นงลักษณ์มองเธอ แววตานั้นกลัวเขาจะวิ่งหนีไป
มองผู้หญิงคนนี้ที่รักตนอย่างลึกซึ้ง หลายสิบปีผ่านไปก็ยังสวยมีเสน่ห์เหมือนเดิม คิดสภาพตัวเองในตอนนี้อีกครั้ง บุญทิวาก็อยากหารูมุดหนีเลยจริงๆ
เขาในตอนนี้ไม่คู่ควรกับนงลักษณ์เลย ไม่คู่ควรอ่า
แววตาเขาหลีกเลี่ยง พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ฉันทำได้จริงๆ”
“บุญทิวา ฉันจะบอกนายให้ ถ้านายกล้าหายไปต่อหน้าฉันอีก ถึงฉันจะไล่ตามไปถึงยมโลกก็ไม่ปล่อยนายไป”
นงลักษณ์พูดคำนี้อย่างเฉียบขาด ในใจบุญทิวาตกใจมาก แต่ใบหน้าไม่แสดงออกเลยสักนิด
“ฉันต้องอาบน้ำแล้ว เธอออกไปก่อน”
ไม่คิดว่าบุญทิวาจะเอ่ยปากไล่
นงลักษณ์รู้ว่าเมื่อก่อนเขาเป็นคนที่ภูมิใจในตัวเองสูงมาก ตอนนี้ถูกเธอเห็นสภาพย่ำแย่เช่นนี้ ก็ต้องรู้สึกแย่แน่นอน
ในเวลานี้ นงลักษณ์เกลียดพระราชาประเทศFแทบตาย อยากหั่นมันเป็นชิ้นๆ แล่เนื้อมันออกมาเป็นชิ้นๆ!
