นี่เป็นคำเตือนที่บุริศร์มอบให้เธอ!
ในความทรงจำของหงส์ น้อยมากที่บุริศร์จะพูดกับตนเองอย่างนี้ ตอนนี้เพื่อนรมนแล้วไม่นึกว่าจะทำกับเธอเช่นนี้ หงส์อดไม่ได้ที่จะน้อยใจ
“เฮียบุริศร์ หลายปีมานี้ฉันทำเพื่อสหภาพQTตั้งมากมาย ทำเพื่อเฮียตั้งมากมาย ตอนนี้เพื่อนรมนคนเดียวเฮียก็จะไม่สนใจฉันแล้วใช่ไหม?”
น้ำเสียงนั้นมาพร้อมกับความปวดใจที่พยายามอดกลั้นเอาไว้ จู่ๆบุริศร์ก็ทนไม่ไหวแล้ว
“หงส์ เธอเป็นภรรยาของฉัน ฉันไม่อนุญาตให้ใครหน้าไหนทำร้ายเธอทั้งนั้น ในฐานะที่เป็นผู้ชาย ถ้าแม้แต่ภรรยาของตนเองยังปกป้องไม่ได้ เธอคิดว่าฉันยังเหมาะที่จะเป็นผู้ชายอยู่อีกเหรอ?”
“แต่……”
“พอแล้ว นรมนเป็นผู้หญิงที่ดีมากๆ ถ้าพวกเธอได้เจอกัน ฉันเชื่อว่าเธอต้องชอบนรมนแน่ๆ”
บุริศร์พูดจบก็ตัดสายไปทันที
หงส์ได้ยินเสียงตู๊ดๆจากในมือถือ แววตาจึงหม่นหมองลงเล็กน้อย
น้อยมากที่บุริศร์จะใส่ใจคนๆหนึ่งเช่นนี้
เธอมองเอกสารกองหนึ่งที่สืบหามาในมือ ทั้งหมดเกี่ยวข้องกับนรมน
แต่ก่อนนรมนธรรมดามาก เป็นผู้หญิงธรรมดาๆที่ต่อให้โดนทิ้งไว้ที่ข้างถนนก็คงไม่มีใครสนใจสักเท่าไหร่ มีสิทธิ์อะไรถึงได้รับความชื่นชอบจากบุริศร์? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอใช้เล่ห์เหลี่ยมกับบุริศร์ ขึ้นไปบนเตียงของเขาจะกลายเป็นคุณนายบุริศร์ได้ยังไงล่ะ?
ผู้หญิงอย่างนี้หงส์ไม่ยินดีที่จะกล่าวถึงจริงๆ แม้ว่าข้อมูลภายหลังจะแสดงให้เห็นว่าหลายปีมานี้ นรมนก็ได้รับความลำบากมากมาย ถึงขั้นเกือบจะตายในกองเพลิง แต่แล้วยังไงล่ะ? ถ้าไม่ใช่เพราะเธอหวังสูงคิดจะแต่งงานกับบุริศร์ จะเกิดเรื่องอย่างนี้ไหม? สรุปแล้ว นรมนั่นแหละที่หาเรื่องใส่ตัวเอง รับกรรมจากการกระทำของตนเอง แต่ใครจะรู้ว่าบุริศร์กลับปกป้องเธออย่างไม่ขาดตกบกพร่อง
มีสิทธิ์อะไร?
มือของหงส์กำเอกสารแน่น จนยับเยินไปหมดแล้ว แววตาปรากฏความแน่วแน่ออกมา
หลังจากบุริศร์วางสาย กำลังมองพายุหิมะที่ด้านนอก รู้สึกแย่มาก
สำหรับเขาความสำคัญของหงส์ไม่เหมือนกัน
ปีนั้นหงส์เข้าร่วมสนามรบเพื่อเขา ฝ่าดงกระสุนมาด้วยกัน ร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่ไปด้วยกัน พูดตามจริง ช่วงเวลานั้นบุริศร์ไม่ได้มองเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งเลย
เธอเป็นพี่น้อง พี่น้องที่มอบชีวิตให้ได้ แต่ในภารกิจครั้งหนึ่ง บุริศร์โดนจับตัวไป และเพื่อช่วยบุริศร์กลับมา หงส์ไม่สนใจระเบียบข้อบังคับ ไม่สนใจคำสั่ง บุกเข้าไปในแนวหลังของศัตรูเพียงคนเดียว ด้วยความมุทะลุจากผู้ก่อการร้ายทั้งหมดสามสิบกว่าคนได้กลายเป็นสายเลือดตลอดทาง เมื่อช่วยบุริศร์ออกมาได้ ตนเองกลับถูกยิงจึงโดนทิ้งอยู่ที่แนวหลังของศัตรู
บุริศร์ไม่รู้ว่าเธอต้องทนอะไรบ้าง รู้แค่หลังจากที่ช่วยหงส์กลับมา ทั้งร่างของหงส์เต็มไปด้วยเลือด แม้จะไม่ได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ส่วนท้องของเธอโดนกระสุนยิงทะลุ หมอบอกว่าชีวิตนี้เธอสูญเสียสิทธิ์ที่จะเป็นแม่คนไปแล้ว
นี่เป็นสิ่งที่บุริศร์ติดค้างเธอตลอดชีวิต
เขายังจำได้ตอนนั้นหงส์ยิ้มพูดกับเขา: “เฮียบุริศร์ ไม่เป็นไร เฮียคงไม่รังเกียจฉันใช่ไหม? งั้นเฮียแต่งงานกับฉันดีกว่า”
เวลานั้น บุริศร์เคยคิดที่จะแต่งงานกับเธอ ถึงยังไงผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่สามารถให้กำเนิดลูกได้คงไม่ง่ายเลยที่จะตามหาผู้ชายที่จริงใจกับตนเอง เขาไม่อยากให้ในวันข้างหน้าหงส์ทะเลาะกับสามีของตนเอง กลายเป็นครอบครัวที่ไม่มีความสุขเพราะเรื่องนี้ ดังนั้นบุริศร์จึงเงียบ ไม่ได้ตอบแล้วก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่ทุกคนต่างก็รู้ๆกันอยู่ว่าพวกเขาคบกัน
ตอนนั้นหงส์มีความสุขดี แม้ว่าร่างกายจะไม่สมบูรณ์เธอก็ไม่ใส่ใจ บุริศร์พอจะรู้สึกได้ถึงความตื่นเต้นของเธอ แต่เขากลับอึดอัดและไม่สบายใจเลย
ด้วยหลักความรู้สึกเขาไม่อยากแต่งงานกับหงส์ เพราะเขาคิดกับเธอแค่สหายร่วมสนามรบ เป็นความรักแบบพี่น้อง ไม่ใช่ความรู้สึกแบบคนรักแน่นอน
ในหัวใจของบุริศร์ ก็มีความใฝ่ฝันสำหรับความรัก เขาหวังว่าจะมีคู่ชีวิตที่ได้อยู่ด้วยกันตลอดไป ดังนั้นจึงปฏิเสธ แต่ด้วยหลักเหตุผล เขารู้ว่าหงส์จำเป็นต้องได้รับการรักษา
ตอนนั้นอารมณ์ของหงส์แปรปรวน เพื่อให้เธอให้ความร่วมมือในการรักษาของหมอ จึงฝืนใจทำได้เพียงยอมรับความสัมพันธ์ของพวกเขาที่เล่าลืออยู่ภายนอกไปโดยปริยาย
หงส์ดำดิ่งอยู่ในความสุขตลอดทั้งวัน บาดแผลจึงหายค่อนข้างเร็ว
บุริศร์ยังจำได้ว่าวันนั้นที่อาการบาดเจ็บของหงส์ดีขึ้นเธอสวมชุดแต่งงานสีขาว ตอนนั้นเขาถึงรู้สึกว่าเธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เป็นผู้หญิงจริงแท้แน่นอน และผู้หญิงคนนี้อยากแต่งงานกับเขา อยู่กับเขาไปตลอดชีวิต
เวลานั้นหัวใจของบุริศร์ขัดแย้งกันมากๆ เขารู้ว่าตนเองค่อนข้างเลว แต่ก็ยังเอ่ยปาก
เขาบอกว่า: “หงส์ ขอโทษด้วย ชีวิตนี้ฉันคิดกับเธอได้แค่น้องสาว ต่อไปฉันจะเป็นผู้สนับสนุนที่ทรงพลังที่สุดของเธอ ตระกูลโตเล็กจะเป็นบ้านของเธอ ฉันรับรองเลยว่าจะไม่มีใครกล้ารังแกเธอ แต่ฉันแต่งงานกับเธอไม่ได้”
ความรักของเธอจบลงทันที
เธอมองบุริศร์อย่างตกตะลึง ความเจ็บปวดในดวงตาค่อยๆปรากฏออกมา เสียดแทงเข้าไปในดวงตาของบุริศร์ทันที
เธอร้องไห้แล้ว
นั่นเป็นครั้งแรกที่บุริศร์เห็นหงส์ร้องไห้ แล้วก็แค่ตอนนั้นที่เขาเพิ่งรู้ว่าหงส์ก็เป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆคนหนึ่ง ผู้หญิงที่แข็งแกร่งเกินกว่าจะมีคนจินตนาการได้
“ขอโทษด้วย หงส์ ฉันรู้ว่าฉันค่อนข้างใจร้ายที่ทำอย่างนี้กับเธอ แต่บนโลกใบนี้ทุกคนมีสิทธิ์ที่จะตามหาความรักที่เป็นของตนเอง ที่ฉันทำกับเธอมันไม่ใช่ความรัก ในใจของฉัน ฉันวางแผนสำหรับอีกครึ่งชีวิตของฉันในอนาคตเอาไว้แล้ว แต่แผนการนั้นไม่ใช่เธอ ฉันเคยคิดว่า ควรแต่งงานกับเธอเพื่อรับผิดชอบใช่ไหม แต่ในใจของฉันบอกฉันว่า ทำอย่างนี้มันเลวกับเธอและเลวกับตัวฉันเองมากๆ”
“เฮียบุริศร์ ฉันไม่แคร์ ฉันแต่งงานกับเฮียก็คือแต่งด้วยความรักอยู่แล้ว”
หงส์ร้องไห้คร่ำครวญ ใจสลาย การรอคอยในหลายวันมานี้เดิมทีคิดว่าจะมีงานแต่งงานที่ทำให้คนอิจฉา ใครจะคิดว่าบุริศร์กลับเอ่ยปากขอเลิกรา
เธอรับไม่ได้หรอก
แต่บุริศร์กลับบอกว่า: “แต่ฉันไม่ได้รักเธอ ไม่รัก การแต่งงานก็จะไม่มีความสุข ไม่รัก อะไรๆก็เป็นคำสัญญาที่ไม่มีทางเป็นจริงทั้งนั้น หงส์ ฉันไม่ได้รักเธอ ต่อให้จะผ่านไปสิบปียี่สิบปี ฉันก็ยังคงไม่รักเธอ ฉันไม่ใช่ผู้ชายที่อยู่ด้วยกันไปนานๆแล้วจะเกิดความรู้สึกประเภทนั้น ความรักที่ฉันต้องการคือรักแรกพบ หัวใจเต้นแรงตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอ พวกเราอยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว พูดตามจริง ถ้าไม่ใช่เพราะเธอบาดเจ็บ ฉันถึงกับไม่รู้สึกด้วยซ้ำว่าเธอเป็นผู้หญิง ฉันเป็นคนที่แน่วแน่มาโดยตลอด เธอรู้ดี”
คำพูดนี้พูดออกมาได้ใจร้ายเหลือเกิน เย็นชาเหลือเกิน นั่นเป็นครั้งแรกที่หงส์รู้สึกได้ว่าบุริศร์ไม่ได้รักเธอเลย
ใจของเขาทำมาจากก้อนหิน ต่อให้คุณเป็นเตาไฟก็ใช่ว่าจะให้ความอบอุ่นได้ แต่นรมนในตอนนี้เกิดอะไรขึ้นล่ะ?
บุริศร์กำลังนึกถึงเรื่องราวในอดีต หงส์ก็เช่นกัน
เธอมองเอกสารในมือ ยิ้มอย่างเสียสติ น้ำตาไหลออกมาแต่กลับไม่รู้ตัว
“เฮียบุริศร์ เฮียเคยบอกว่า เฮียจะไม่ยอมอ่อนข้อให้กับการแต่งงาน แต่ในตอนแรกนรมนใช้เล่ห์เหลี่ยมขึ้นเตียงของเฮียเพื่อจะบังคับให้เฮียต้องแต่งงานกับเธอ ทำไมเฮียถึงดีกับเธอขนาดนั้น? ทำไมเฮียถึงมั่นใจในตัวเธอ? เฮียบอกว่าไม่ชอบความรักที่เกิดขึ้นเมื่ออยู่กันไปนานๆไม่ใช่เหรอ? งั้นนรมนมีสิทธิ์อะไรถึงได้ใจของเฮีย? ฉันเข้าไปในแนวหลังของศัตรูเพื่อช่วยเฮียอย่างกล้าหาญ นี่มิตรภาพที่เฮียมีให้ฉันยังเทียบไม่ได้กับผู้หญิงที่ปีนขึ้นเตียงจริงๆเหรอ?”
หงส์ไม่เข้าใจ
ปีนั้นหลังจากที่ร่างกายหายดีแล้ว เนื่องจากกระทำโดยพลการเธอจึงโดนไล่ออก ต้องออกไปจากเขตทหาร แล้วก็ต้องห่างจากบุริศร์ เดิมทีคิดว่าชีวิตนี้คงไม่มีโชคชะตาร่วมกับเขาแล้ว แต่ภายหลังตอนที่บุริศร์ให้วินเซนต์ก่อตั้งสหภาพQT เธอจึงมองเห็นความหวังอีกครั้ง
หลายปีนี้แม้ว่าจะได้เจอบุริศร์แค่ไม่กี่ครั้ง แต่รู้ว่าเขายังอยู่ แล้วก็ยังเป็นหัวหน้าของตนเองด้วย ในใจของหงส์ก็มีความสุขแล้ว ถึงขั้นที่หลายปีก่อนหน้านี้เพื่อกำจัดอุปสรรคให้บุริศร์ ให้การคุ้มกันเขาโดยเฉพาะ เธอจึงไม่ลังเลที่จะกลับไปเป็นตนเองที่ไม่มีความสุข ถึงขั้นไม่คิดถึงบ้านเกิดกับครอบครัวที่ด้านนี้เลย
กลยุทธ์และแผนการที่เธอวางแผน ปูพื้นเอาไว้ตามลำพังที่ประเทศF ก็เพื่อสักวันหนึ่งในอนาคตตอนที่บุริศร์มาที่นี่จะได้ปลอดภัยไร้กังวล ตอนนี้เขามาจริงๆแล้ว แต่กลับไม่ใช่เขาเพียงคนเดียว เขาพาภรรยาของเขามาด้วย
ถ้าได้เจอกับนรมน เธอควรจะเรียกนรมนยังไง?
พี่สะใภ้งั้นเหรอ?
เหอะๆ เธอคู่ควรหรือไง?
ดวงตาของหงส์ปรากฏความเย็นชาออกมาเล็กน้อย
เสียงของสาวใช้ลอยเข้ามาจากด้านนอก
“องค์หญิง องค์ชายรองมาค่ะ”
หงส์ชะงักเล็กน้อย
เธอแทบจะลืมชื่อจริงๆของตนเองไปแล้ว
ใช่สิ เธอเป็นองค์หญิงห้าของประเทศF ญาณิน แต่ชื่อนี้กลับแปลกหูเหลือเกิน เพราะตั้งแต่เล็กจนโตคนเรียกชื่อนี้น้อยมาก น้อยจนเธอเองก็จะลืมไปแล้ว
ถ้าตอนที่อายุสิบขวบปีนั้นแม่ไม่ได้เสี่ยงชีวิตคุ้มครองเธอออกไปจากที่นี่ สงสัยว่าเธอคงจะตายไปหลายปีแล้ว ดังนั้นตอนที่เธอได้เจอกับบุริศร์ บุริศร์ถามเธอว่าชื่ออะไร เธอจึงส่ายหน้า
บุริศร์ในตอนนั้นแม้ว่าจะเย็นชา แต่กลับเอาใจใส่มาก เขากอดเธอไว้ในอ้อมอก นอกจากแม่แล้วนั่นเป็นครั้งแรกหลังจากเติบโตมาถึงสิบปีที่เธอโดนคนอื่นครอบครอง
เธอยังจำความรู้สึกอบอุ่นอย่างนั้นได้อยู่เลย ความรู้สึกที่ทำให้สบายใจ จึงแทบจะเป็นวินาทีนั้นเลยที่เธอชอบบุริศร์เข้าแล้ว
บุริศร์บอกว่า: “งั้นเรียกเธอว่าหงส์ดีกว่า หงส์เป็นนกฟีนิกซ์ประเภทหนึ่ง ที่สูงส่ง แข็งแกร่ง ฉันหวังว่าเธอจะเหมือนนกฟีนิกซ์ที่ฟื้นคืนจากความตายได้”
ตอนนั้นหงส์รู้สึกว่าชื่อนี้เพราะเป็นพิเศษ จึงถามขึ้น: “งั้นทำไมถึงไม่เรียกว่าฟีนิกซ์ล่ะคะ?”
เธอยังจำที่บุริศร์ตอบได้: “นกฟีนิกซ์เจอแต่เรื่องที่ขมขื่นเกินไป ตอนที่ฟื้นคืนจากความตายก็เจ็บปวดแทบจะขาดใจ ฉันจึงให้เธอชื่อหงส์ดีกว่า ฉันหวังว่าต่อไปเธอจะทุกข์ใจน้อยลงหน่อยนะ เติบโตอย่างมีความสุขล่ะ”
ตอนนั้นบุริศร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับแสงอาทิตย์ที่เปล่งประกายสาดเข้ามาในใจของหงส์ ขณะนั้นจึงทำให้เธอมีเหตุผลกับความเชื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป
เธออยากให้ตนเองเปลี่ยนไปอย่างยอดเยี่ยม ยอดเยี่ยมจนเหมาะสมกับผู้ชายตรงหน้า
ดังนั้นเธอจึงพยายาม เธอรับแผนการและการศึกษาทั้งหมด ต่อให้เหนื่อยจนมือทั้งสองข้างมีตุ่มน้ำพองเต็มไปหมด แต่เพียงแค่คำว่าเหนื่อยหน่อยนะจากบุริศร์ เธอก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่าแล้ว
แต่ตอนนี้ล่ะ?
หงส์เศร้าใจ
สาวใช้เห็นหงส์ไม่ตอบรับ จึงอดไม่ได้ที่จะเรียกออกมา
“องค์หญิงคะ?”
“ให้เขาเข้ามาสิ”
หงส์ได้สติกลับมาทันที
แต่ก่อนใครจะเป็นเจ้าของประเทศนี้เธอไม่สนใจเลยสักนิด ถึงกับไม่มีความรู้สึกให้พวกพี่ชายพี่สาวเลยด้วยซ้ำ
ตอนแรกที่พวกเธอแม่ลูกตกที่นั่งลำบากก็ไม่เห็นพวกพี่ชายพี่สาวพวกนี้มาช่วยพวกเธอพูดอะไรบ้างเลย ยิ่งไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือสักคน
คนที่เรียกว่าพี่รองนี่ปีนั้นตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด ตามที่พูดกันมาว่าโดนโจมตีขัดวางจนเกือบจะตายอยู่แล้ว เธอกลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะยังมีชีวิตรอดกลับมา ถึงกับมีแผนการจะแย่งชิงตำแหน่งด้วย
ก่อนหน้านี้เธอไม่คิดจะเข้าไปพัวพันในพายุลูกนี้เลย แต่จากเอกสารแสดงให้เห็นว่าราเชนพี่รองของเธอเป็นลูกพี่ลูกน้องของนรมน เรื่องนี้น่าสนใจขึ้นมาบ้างแล้วสิ
ลูกพี่ลูกน้องงั้นเหรอ?
งั้นผู้หญิงต่ำช้าอย่างนรมน สุดท้ายแล้วจะเลือกความรักหรือเลือกครอบครัวกันแน่ล่ะ?
หงส์ยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ปรากฏรอยยิ้มที่ความหมายไม่ชัดเจนออกมา
