หงส์ไม่คิดเลยว่าในพระราชวังของตัวเองจะมีคนของจณัตว์จริงๆ
องครักษ์ตรงหน้าคนนี้เธอรู้จัก คือลูกชายของข้าราชการที่ทำผิดแล้วเธอช่วยชีวิตมาจากสมชัยเมื่อสองปีก่อน ในตอนนั้นครอบครัวข้าราชการนั้นรู้สึกซาบซึ้งพระคุณเธอมาก เลยส่งลูกชายเข้ามาเป็นผู้คุ้มกันส่วนตัวให้เธอ
สองปีมานี้องครักษ์คนนี้ทำตามคำสั่งและความต้องการของเธอได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้คืออะไร?
ไม่คิดว่าเขาจะเป็นคนของจณัตว์?
ดวงตาหงส์แหลมคมขึ้นมาทันที
“นายเข้ามานี่ แล้วพูดให้รู้เรื่อง!”
พูดจบหงส์ก็หันตัวกลับเข้าห้อง
อย่างนี้มีที่ไหนกัน!
องครักษ์ก็ไม่ได้กลัวและกังวล ตามหงส์กลับเข้าไปในวัง เมื่อเห็นหงส์ก็รีบคุกเข่า
“เจ้าหญิงได้โปรดไถ่โทษ”
“มันเกิดอะไรขึ้น? นายกลายเป็นคนของจณัตว์ตั้งแต่เมื่อไร? พูดความจริงกับฉัน!”
หงส์โกรธแทบตายแล้วจริงๆ
องครักษ์ก็ไม่ได้หวาดกลัว แค่มองหงส์แล้วพูดเสียงทุ้ม “ผมเป็นคนของคุณชายจณัตว์ตั้งแต่ต้น”
“ตั้งแต่ต้น? แล้วตอนนั้นที่ทำให้สมชัยไม่พอใจคือเรื่องโกหกเหรอ?”
“เรื่องจริงครับ แต่ก็เป็นก้าวที่เสี่ยงของคุณชายจณัตว์”
องครักษ์พูดเสียงทุ้ม “ตอนนั้นเจ้าหญิงต้องการพัฒนากองกำลังตัวเอง แนวโน้มค่อนข้างหนัก ดึงดูดความสนใจสมชัย เพื่อปกป้องเจ้าหญิง คุณชายจณัตว์เลยให้ผมจงใจทำผิดแล้วถูกพระราชาจับตัว ครอบครัวเราและกองกำลังที่เจ้าหญิงต้องการดึงมาเป็นพวกในตอนนั้นเป็นศัตรูกัน ตอนนั้นสมชัยจึงหวังว่าครอบครัวเราจะกลายเป็นคนของเจ้าหญิง ดังนั้นจึงทำลายความตั้งใจที่เจ้าหญิงต้องการดึงกองกำลังนั้นมาเป็นพวก คุณชายจณัตว์ก็เลยให้ผมรับโอกาสนี้มาอยู่เคียงข้างเจ้าหญิง รายงานการเคลื่อนไหวกับเจ้าหญิงได้ทันเวลา และคุ้มครองความปลอดภัยของเจ้าหญิงได้เป็นอย่างดีด้วย”
ในใจหงส์รู้สึกไม่ค่อยดี
สองปีก่อน?
ก็แสดงว่าสองปีก่อนจณัตว์ก็สอดแนมเธออยู่?
ถึงแม้ไม่ถือว่าเป็นการสอดแนม แต่นี่มันรู้สึกไม่ดีมากๆ
แต่หงส์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก สิ่งที่เธอคิดคือคำพูดขององครักษ์ สองปีก่อนสมชัยมีความกลัวเธอแล้ว แต่เธอกลับภูมิใจนึกว่าตัวเองสุดยอดมาก ให้สมชัยตรวจสอบไม่พบอะไร ที่แท้ตัวเองก็แค่มีความคิดแปลกประหลาด
ถ้าจณัตว์ไม่แอบคุ้มครอง ไม่รู้ตัวเองจะตายไปกี่รอบแล้ว
นึกถึงองครักษ์คนนี้ได้รับบาดเจ็บเพื่อตนในสองปีที่ผ่านมา ในใจเธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกซับซ้อน
ยิ่งได้รู้ความจริงมากเท่าไร ก็ยิ่งรู้สึกเป็นหนี้จณัตว์มากขึ้นเท่านั้น และคนอย่างหงส์ไม่ใช่คนที่ชอบติดหนี้คนอื่น ดังนั้นควรทำอย่างไรดีล่ะ?
จณัตว์คนนี้ทำไมน่ารังเกียจขนาดนั้น?
ไม่คิดว่าจะให้เธอติดหนี้เงียบๆ เธอควรทำอย่างไรดี?
สีหน้าหงส์ไม่ดีอย่างยิ่ง
“ฉันต้องออกไป ในเมื่อนายเป็นคนของจณัตว์ก็น่าจะรู้ว่าตอนนี้เขาตกอยู่ในอันตรายมาก ฉันต้องไปช่วยเขา หรือนายอยากเห็นเขาไปตายโดยที่ทำอะไรไม่ได้?”
องครักษ์กลับพูดยืนกราน “เจ้าหญิง ก่อนไปคุณชายจณัตว์ได้บอกไว้แล้ว ไม่ว่ายังไงก็ไม่ให้คุณออกไปจากพระราชวังแม้แต่ก้าวเดียว ไม่งั้นครอบครัวผมและผมต้องตาย ได้โปรดเจ้าหญิงเห็นแก่ความทุ่มเทของผมที่มีให้คุณในสองปีที่ผ่านมา ปล่อยครอบครัวผมไป”
เมื่อพูดคำนี้ออกมา หงส์ก็ตกตะลึง
เธอไม่คิดเลยว่าจณัตว์จะเอาคนในครอบครัวองครักษ์มาขู่ตนจริงๆ
ไอ้ชายชั่วน่ารังเกียจคนนี้!
“แต่ถ้าเขาตาย ถึงตอนนั้นพวกนายไม่กลัว……”
“คุณชายจณัตว์จะไม่เป็นอะไร จริงๆ แล้วเขาไม่ลงมือเองหรอกครับ คุณชายจณัตว์บอกว่ายืมแรงคนอื่นจะดีที่สุด”
คำพูดองครักษ์ทำให้หงส์ตกตะลึงเล็กน้อย
ยืมแรงคนอื่น?
หมายความว่าไงนะ?
แต่หงส์ก็ฟังออกเช่นกันว่าจณัตว์จะไม่ลงมือด้วยตัวเอง
หัวใจที่แขวนเอาไว้ก็วางลงในที่สุด
“นายรู้แผนของเขาไหม?”
“ไม่รู้ครับ ประโยคนี้คือสิ่งที่คุณชายจณัตว์บอกผมก่อนจะไปเมื่อกี้ บอกว่าถ้าเจ้าหญิงถามขึ้นมาก็ให้ตอบแบบนี้ เจ้าหญิงจะได้สบายใจ”
“ใครเป็นห่วง?”
หงส์เหมือนแมวหยิ่งที่หางโดนเหยียบ โกรธขึ้นมาทันที
องครักษ์ก้มศีรษะไม่ได้พูดอะไร แต่หงส์หดหู่แทบตายอยู่แล้ว
ไม่แปลกใจที่จณัตว์เข้าออกในวังของเธอได้อย่างเป็นอิสระ ที่แท้เขาก็มีคนของเขาที่นี่
“คนของฉันในนี้มีกี่คนที่เป็นของจณัตว์?”
“ผมไม่รู้ ผมแค่รู้ว่าหน้าที่ของผมคือคุ้มครองเจ้าหญิง นอกจากนี้อาจจะมีการส่งข้อความ อื่นๆ ผมไม่รู้แล้วครับ”
ได้ยินองครักษ์พูดแบบนี้ หงส์ก็อยากจะไปต่อยจณัตว์ไอ้ชายชั่วคนนี้จริงๆ
สิ่งที่เธอภูมิใจที่สุดมาโดยตลอดคือหลายปีที่ผ่านมานี้ตัวเองอยู่ในวังได้อย่างเป็นอิสระไม่มีข้อผูกมัดใดๆ ไม่มีใครมารบกวน เดิมทีแล้วนึกว่าตัวเองสุดยอด ตอนนี้ถึงได้รู้ว่าที่แท้ก็เพราะมีจณัตว์จัดการคอยปกป้องอยู่เบื้องหลัง ความรู้สึกนี้มันเลวร้ายมากจริงๆ
“ออกไปซะ!”
“ครับ”
องครักษ์เดินจากไปอย่างมีวิสัยทัศน์กว้างไกล
ธีรตาได้ยินทั้งหมดนี้ ก็รู้จักจณัตว์ใหม่แล้ว
คุณชายจณัตว์คนนั้นคงมีความรู้สึกลึกซึ้งกับเจ้าหญิงจริงๆ
ดังนั้นพวกเขาสองคนรู้จักกันเมื่อสองปีก่อน?
แต่ไม่เคยได้ยินเจ้าหญิงพูดถึงคนคนนี้มาก่อนเลย
หลายปีที่ผ่านมาคนที่เจ้าหญิงชอบมาโดยตลอดคือบุริศร์ไม่ใช่เหรอ?
ธีรตาจู่ๆ ก็นึกถึงหลังจากพวกบุริศร์จากไป หงส์ก็ไม่ได้พูดชื่อบุริศร์เป็นเวลานานมาก ปากของเธอจะพูดชื่อจณัตว์เป็นครั้งคราว ไม่ก็สบถด่า ไม่ก็เป็นห่วง
บางทีจณัตว์อาจจะเข้ามาในหัวใจหงส์นานแล้ว แต่เธอไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง
ธีรตาเม้มปากก้มศีรษะลง
หงส์เห็นฉากนี้พอดี หัวใจก็กระตุก
“ธีรตา เธอคงไม่ใช่คนของเขาเหมือนกันใช่ไหม?”
“ฉันไม่ใช่ค่ะ ฉันเป็นคนของเจ้าหญิง”
ธีรตารีบแสดงจุดยืนให้ชัดเจน
หงส์โล่งใจ
ตอนนี้ตัวเองอยากออกไปก็คงออกไปไม่ได้แล้ว และจณัตว์บอกว่าจะยืมแรงคนอื่น ถ้าอย่างนั้นคงไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?
หงส์คิดแบบนี้ รอคอยด้วยการพยายามระงับความกังวลของตัวเอง
เวลาเข้าสู่กลางคืนอย่างรวดเร็ว
ไม่กี่คืนมานี้ถูกกำหนดให้เป็นค่ำคืนที่ไม่ธรรมดา เมื่อถึงกลางคืน ปีศาจต่างๆ ก็จะวิ่งออกมาสร้างปัญหา
หงส์ให้คนปิดประตูใหญ่แน่นหนา และหลับไปนานแล้ว
จริงๆ เธอนอนไม่หลับ แต่ต้องให้คนอื่นเห็นว่าเธอนอนไปแล้ว
เวลาประมาณเที่ยงคืน เงาหนึ่งเคลื่อนไหวเข้ามาในห้องนอนหงส์อย่างรวดเร็ว และขึ้นเตียงด้วยความเชี่ยวชาญว่องไว
กลิ่นอายคุ้นเคยทำให้หัวใจหงส์ที่แขวนเอาไว้ปล่อยวางในที่สุด
“ยังไม่หลับเหรอ? รอฉันอยู่ล่ะสิ”
“ฝันไปเถอะ ออกไป ไอหนาวบนตัวหนาวจะตายอยู่แล้ว”
หงส์ขมวดคิ้วเล็กน้อย อยากเตะใครคนหนึ่งลงจากเตียง แต่ถูกจับข้อเท้าเอาไว้
จณัตว์ยิ้มชั่วร้ายขณะพูดขึ้น “ก็เพราะฉันหนาวฉันเลยขึ้นมากอดคุณไง”
“ไอ้คนพาล”
หงส์ดิ้นไม่หลุด ทำได้แค่ปล่อยเขา
จณัตว์ก็ไม่ได้ทำเรื่องเกินเลยอื่นๆ แค่กอดหงส์ในอ้อมกอด กอดเธอแน่น อยากจะนวดเธอเข้าไปในกระดูกและเนื้อ
สาวน้อยคนนี้น่ะ มีนิสัยแบบนั้นมาตลอด ตกหลุมรักเธอคงต้องลำบากหน่อย แต่หลายปีที่ผ่านมานี้ก็ชินแล้ว
ค่อยๆ เป็นค่อยไปเถอะ
ในใจจณัตว์พูดเสียงทุ้ม จากนั้นก็พูดเสียงทุ้มข้างหูหงส์ “กล้าณรงค์ตายแล้ว คราวนี้ตายจริงๆ”
“ว่าไงนะ?”
หงส์ค่อนข้างตกตะลึง อยากลุกขึ้นแต่ถูกจณัตว์หยุดเอาไว้
“อย่าขยับ ให้ฉันกอดสักพัก ฉันเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว”
“เขาตายได้ไง? แน่ใจไหม? จณัตว์ นายทำได้ยังไงกัน?”
คำถามเป็นชุดของหงส์ถามออกมา จณัตว์หลุดขำอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันให้คนบอกคุณแล้วไม่ใช่เหรอ? แค่ยืมแรงคนอื่นเท่านั้น”
“ยืมแรงคนอื่น? ฉันคิดมาตลอด ใครจะมีความสามารถ เข้าใกล้กล้าณรงค์ได้จริงๆ? และหลีกเลี่ยงคนของฉัตรพลได้? จณัตว์ นายพูดมาเร็วๆ”
เสียงในตอนสุดท้ายของหงส์มีความออดอ้อนนิดหน่อย แค่ตัวเองไม่ได้สังเกตเท่านั้น
มุมปากจณัตว์ยกขึ้นเล็กน้อย ยิ้มขณะพูดขึ้น “คนนอกเข้าใกล้กล้าณรงค์ไม่ได้จริงๆ แต่ถ้าเป็นคนเขาเองล่ะ?”
“หมายความว่าไง?”
จณัตว์เห็นหงส์เต็มไปด้วยความสนใจ รู้ว่าความตั้งใจของตัวเองในการกอดเธอนั้นคงทำไม่ได้แล้ว จึงปล่อยเธอให้นั่งขึ้นมา
“ไปรินน้ำร้อนให้ฉันหน่อย ฉันกระหายน้ำ”
จณัตว์สั่งเหมือนเป็นนายท่าน
หงส์ตกตะลึงเล็กน้อย จากนั้นก็กัดฟันกรอดจ้องเขม็งเขา แต่ก็ยังลงจากเตียงรินน้ำร้อนให้เขาหนึ่งแก้วอย่างเชื่อฟัง
จณัตว์มองท่าทางสาวน้อยของหงส์ ก้นบึ้งหัวใจก็อบอุ่นเล็กน้อยอย่างช่วยไม่ได้
น้ำร้อนไหลลงลำคอ ราวกับไหลเข้าสู่จิตใจโดยตรง ทั้งร่างรู้สึกร้อนผ่าว
จณัตว์วางแก้วไว้ข้างๆ จากนั้นก็ดึงแขนหงส์ดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอด ร่างอบอุ่นนั้นขับไล่ความหนาวเย็นในร่างจณัตว์
เขาวางคางตัวเองไว้บนไหล่หงส์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “กล้าณรงค์มีคนรักอยู่เสมอ คือสาวน้อยในบาร์ขายเหล้า ตอนแรกเธอก็ขายเหล้าอยู่ดีๆ แต่ดันถูกไอ้ชั่วอย่างกล้าณรงค์มันชอบเข้า ไม่พูดพร่ำทำเพลงฉุดเธอกลับบ้านไป และทำเรื่องเลวระยำ เดิมทีสาวน้อยมีคนรักอยู่แล้ว เจอการปฏิบัติแบบนี้ก็อยากตายเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์ แต่ถูกครอบครัวกล้าณรงค์ข่มขู่ ต้องอยู่รับใช้กล้าณรงค์ กลายเป็นคู่นอนของกล้าณรงค์”
“เลวระยำ”
หงส์เกลียดผู้ชายที่ทำเรื่องแบบนี้มากที่สุด อาศัยอำนาจของตัวเอง อาศัยความแข็งแกร่งของตัวเองทำตามอำเภอใจกับผู้หญิง เป็นชายชั่วอย่างแท้จริง
เรื่องนี้จณัตว์ก็เห็นด้วย
“เลวระยำจริงๆ แต่สิ่งที่เลวระยำที่สุดก็คือสาวน้อยท้อง เดิมทีอยากเอาเด็กออก แต่เพราะเป็นลูกคนแรกของกล้าณรงค์ เขาจึงเห็นความสำคัญ ส่งคนไปดูแลสาวน้อยทั้งวันทั้งคืน และเชิญนักโภชนาการมาดูแลสุขภาพเธอ หวังว่าจะคลอดเด็กคนนี้ได้”
หงส์ค่อนข้างโกรธทันที
“กล้าณรงค์เหมือนพ่อมันเลย ไม่ได้เรื่อง ผู้หญิงมีลูกเรื่องนี้ต้องเต็มใจ มันนึกว่ามันอาศัยในยุคโบราณหรือไง? ถึงพ่อมันจะเป็นพระอนุชาฉัตรพลแล้วยังไง? สุดท้ายมันก็แค่คนที่ทำความชั่ว มันที่เป็นแบบนี้ยังอยากให้ลูกตัวเองทำความชั่วเหมือนกันเหรอ?”
จณัตว์เห็นหงส์สะเทือนใจแบบนี้ ความใจดีและทัศนคติที่แท้จริงสามด้านในก้นบึ้งจิตใจผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ถูกพระราชวังนี้ทำให้แปดเปื้อน นี่ทำให้รู้สึกค่อนข้างปลอบประโลมจริงๆ
เขาลูบผมหงส์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “คนชั่วจะต้องมีคนชั่วกว่าที่ทำให้มันเป็นทุกข์ คราวก่อนนรมนลอบสังหารตัวแทนของกล้าณรงค์ มันก็เลยสูญเสียการป้องกันไปหนึ่งชั้น ดังนั้นเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง มันเลยออกตัวไปหาฉัตรพล และร่วมมือกับฉัตรพลต้องการตำแหน่งพระราชาประเทศF กล้าณรงค์ระมัดระวังตัวมาก เปลี่ยนทุกคน ยกเว้นผู้หญิงคนนี้ที่ดูแลไว้ข้างกาย”
“นายก็เลยติดสินบนผู้หญิงให้ฆ่ากล้าณรงค์เหรอ?”
หงส์มองจณัตว์ ในใจก็ไม่รู้ทำไม รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไร
