“นภดล!”
ปาณีอยากกัดชายบัดซบคนนี้ให้ตาย
นภดลพูดขึ้นอย่างสบายๆ “รีบไปฝึกพวกเธอซะ”
“คุณเป็นหัวหน้าพวกเขา”
“ชายหญิงสัมผัสกันไม่ได้”
นภดลทิ้งประโยคนี้แล้วเดินจากไป ทิ้งให้ปาณีอยู่ในความสับสนวุ่นวายคนเดียว
อะไรคือชายหญิงสัมผัสกันไม่ได้?
ตอนเขาโยนชุดชั้นในตัวเองให้เธอซักทำไมไม่บอกตัวเองแบบนี้?
ปาณีอยากจะเดินไปลากเขากลับมาจริงๆ แต่ทุกคนจ้องเธออยู่ ให้เธอทำได้แค่กลืนลมหายใจลงไป
เด็กฝึกหญิงที่เหลือเห็นปฏิสัมพันธ์ของนภดลและปาณี ก้นบึ้งในใจก็เกิดความคิดอย่างช่วยไม่ได้ เพราะพัณณิตาไม่เคารพปาณีจึงโดนไล่ออก กว่าพวกเธอจะเข้าอาณาจักรรัตติกาลได้ ไม่สามารถทำลายอนาคตตัวเองเพียงเพราะความอิจฉาได้
“ครูปาณี คุณฝึกเราเถอะ ท่าคุณเมื่อกี้มันฝึกยังไง? ดูเหมือนอยู่ในระดับยากมาก”
เด็กฝึกหญิงหนึ่งในนั้นพูด คนอื่นๆ จึงถามตามโดยธรรมชาติ
ปาณีถูกล้อมรอบในชั่วขณะหนึ่ง จึงต้องฝึกพวกเธออย่างไม่มีทางเลือก
นภดลมองปาณีฝึกกับเด็กฝึกหญิงเหล่านั้นจากที่ไกลๆ มุมปากก็ยกขึ้นเล็กน้อย
เมื่อชัยยศเข้ามาก็เห็นนภดลกระตุกมุมปากพอดี มองตามสายตาเขาไปก็เห็นปาณี ก็ตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้
“พยาบาลปาณีมาได้ไง?”
“ฉันเชิญมา ทำไมเหรอ?”
นภดลพูดเรียบๆ แต่ชัยยศกลับรู้สึกถึงความเป็นศัตรูพุ่งเข้ามา
เขาก็ไม่ได้พูดอะไรเสียหน่อย
“อ่อ คุณนายนั่นให้ฉันเอารูปคนที่จะนัดบอดกับพยาบาลปาณีพรุ่งนี้มาให้ดู ถามความเห็นพยาบาลปาณี ถ้าตกลงคุณนายก็จะไปเตรียมการ”
ชัยยศพูดอย่างไม่คิดอะไรมาก
ดวงตานภดลมืดมนลง
นัดบอด?
ปาณีอยากไปนัดบอดจริงๆ เหรอ?
“เอาให้ฉันดีกว่า ตอนนี้เธอกำลังฝึกเด็กฝึกหญิงอยู่”
นภดลยื่นมือไปหาชัยยศ
ชัยยศตกตะลึงเล็กน้อย
“พวกนายสองคนสนิทกันดีตั้งแต่เมื่อไร? อีกอย่างทำไมปาณีมาฝึกเด็กฝึกหญิง? นี่ไม่ใช่หน้าที่นายเหรอ?”
“นายพูดมากจัง”
นภดลดึงรูปภาพจากมือชัยยศมา จากนั้นก็ดู
คนในภาพหน้าตาสุภาพมาก ใส่แว่นกรอบทอง ดูแล้วมีมารยาท
“ทำงานอะไร?”
“ว่ากันว่าเป็นผู้จัดการ เงินเดือนประจำปีก็ไม่เลว ไม่มีข่าวอื้อฉาวอะไรด้วย ปีนี้ยี่สิบแปดแล้ว ไม่เคยมีแฟนมาก่อน”
ชัยยศพูดข้อมูลที่ถามจากนรมนอีกหนึ่งรอบ
นภดลพูดทันที “ยี่สิบแปดแล้วยังไม่เคยเดต น่าจะมีปัญหาล่ะมั้ง”
“เขาทำงานยุ่ง เรียนจบมหาวิทยาลัยก็ทำงานเลย ทุ่มเทให้กับงานอาชีพ ตอนนี้งานก็ประสบความสำเร็จแล้ว อยากหาผู้หญิงมาใช้ชีวิตด้วย เป็นผู้ชายที่ดีนะ”
“ใครจะไปรู้ว่าไม่ใช่เกย์”
คำพูดนภดลทำให้ชัยยศสำลักทันที
“เชี่ย นายรู้จักคนคนนี้ไหม? เคยทำให้นายไม่พอใจเหรอ? นายปากร้ายแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร? เขาอายุยี่สิบแปดปีไม่เคยมีแฟนก็เป็นเกย์แล้วเหรอ? นายเอามานี่ ฉันจะเอาให้ปาณีเอง”
ชัยยศพูดขณะที่จะไปแย่ง ก็เห็นนภดลเอายัดใส่กระเป๋าตัวเอง พูดขึ้นเรียบๆ “รอแป๊บฉันจะเอาให้เธอ นายรีบไปเถอะ ฐานฝึกอาณาจักรรัตติกาลไม่อนุญาตให้คนนอกเข้ามา”
“คนนอก? งั้นปาณีก็คนนอกไม่ใช่เหรอ? เธอเข้ามาได้ทำไมฉันจะเข้าไม่ได้?”
“เธอมีลูกได้ นายมีได้ไหม? ถ้านายมีได้ก็อยู่ต่อ”
คำพูดนี้ของนภดลทำให้ชัยยศเงียบปากทันที
ก็ได้ เรื่องมีลูกเธอทำได้จริงๆ
หลังจากไล่ชัยยศไปได้แล้ว นภดลก็หยิบรูปออกมาดูอีกครั้ง หน้าตาเหมือนสุนัข ยังต้องหาคนนัดบอด ปอดแหกจริงๆ
ขณะที่คิดในใจก็ไม่มีความสุขอย่างช่วยไม่ได้
“ทุกคน แบกของวิ่งห้ากิโลเมตร วิ่งไม่จบไม่ให้กินข้าว!”
เมื่อสั่งแล้ว เด็กฝึกชายก็คร่ำครวญทันที
แน่นอนว่าปาณีและเด็กฝึกหญิงได้ยินแล้ว แต่พวกเธอไม่คิดว่าคำสั่งนี้รวมพวกเธอด้วย ดังนั้นขณะปาณีอธิบายอยู่ ก็ได้ยินนภดลตะโกนขึ้น “ปาณี พาเด็กฝึกหญิงของเธอแบกของวิ่งห้ากิโลเมตร รวมเธอด้วย”
เมื่อพูดคำนี้จบ ทุกคนก็ตกตะลึง สีหน้าเด็กฝึกหญิงก็ยิ่งขาวซีด
ปาณีรู้สึกว่าตัวเองโดนปฏิบัติอย่างไม่เป็นธรรม
เธอเพิ่งฝึกพิเศษกลับมาจากเกาะร้าง ยังไม่ได้พักผ่อนเลยนะ ก็ถูกนภดลลากมา พูดเสียดิบดีว่าให้ช่วยชี้แนะการฝึก ตอนนี้ทำไมกลายเป็นแบกของวิ่งห้ากิโลเมตร?
“ฉันไม่ใช่คนในอาณาจักรรัตติกาล”
“เมื่อกี้เธอเพิ่งแข่งแพ้ พวกเธอแบกของวิ่งห้ากิโลเมตร ส่วนเธอสิบกิโลเมตร”
คำพูดนี้ของนภดลไม่คลุมเครือสักนิด ปาณีก็หมดหนทางทันที
แบกของวิ่งสิบกิโลเมตร?
เขาตั้งใจจะทำให้ตัวเองทรุดลงกับพื้นใช่ไหม?
ในที่สุดปาณีก็เข้าใจ “ถ้าเธอแพ้คืนนี้อย่าคิดจะขึ้นเตียง” ประโยคนั้นที่นภดลพูดแล้วว่ามันหมายความว่าอย่างไร
แบกของวิ่งสิบกิโลเมตร ขาเธอต้องขึ้นเตียงไม่ไหวจริงๆ
ที่แท้เขาก็กำลังรอตนอยู่ที่นี่
“ฉันไม่วิ่ง ฉันไม่ใช่ทหารของคุณ”
“เธอว่าไงนะ?”
นภดลยกเท้าเดินไปหาปาณี อำนาจนั้น ร่างสูงนั้นมอบความกดดันมหาศาลให้กับปาณี
เธอถอยหลังหนึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ฉันบอกว่าฉันไม่ใช่ทหารของคุณ”
ปาณีเพิ่งพูดจบ นภดลก็เดินมาตรงหน้า เธอถอยหลังอีกครั้งโดยไม่รู้ตัว ทั้งร่างเกือบสะดุดตัวเอง ระหว่างอยู่ในวิกฤติอันตราย นภดลก็โอบเอวบางของเธอไว้ ลมหายใจเย็นพุ่งเข้ามาทันที
“ลองพูดอีกทีสิ”
เสียงนภดลไม่ดังไม่เบา แต่แฝงด้วยการขู่และคุกคามอย่างบอกไม่ถูก
ไม่รู้ทำไม ปาณีก็กลัวแล้ว
ประโยคนั้นของเธอไม่วิ่งออกมาแต่ติดอยู่ในคอ พูดไม่ออกสักคำเดียว
และนภดลในตอนนี้อยู่ใกล้เธอมาก ใกล้จนเธอรู้สึกถึงกลิ่นอายลมหายใจนภดล แฝงไปด้วยกลิ่นหอมของสบู่ ทำให้หัวใจเธอสับสนมึนงง
เธอพบว่าดวงตานภดลเหมือนมหาสมุทรลึก ทำให้จมดิ่งลงไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วดิ้นไม่หลุด
“รีบพาทีมไปวิ่ง!”
นภดลขมวดคิ้วเล็กน้อย ตบก้นปาณีหนึ่งที จากนั้นก็โยนกระสอบทรายให้เธอทันที
“ฉันผูกให้เธอไหม?”
“ไม่ต้อง”
ปาณีดีใจมาก
ล้อเล่น!
ถ้าให้เขาผูกให้ตนจะมีทางรอดไหม?
ปาณีผูกกระสอบทรายอย่างยอมรับชะตากรรม
นภดลมองเด็กฝึกหญิงคนอื่นที่กำลังอึ้ง ก็พูดขึ้นอย่างเย็นชา “มองอะไร? ครูผูกกระสอบทรายแล้ว พวกเธอยังอึ้งทำไมอีก?”
ทุกคนก็คร่ำครวญในชั่วขณะหนึ่ง แต่ก็เริ่มแบกของวิ่งอย่างยอมรับชะตากรรม
หลังจากปาณีวิ่งออกไปก็พบอย่างหดหู่ว่าตัวเองทำไมต้องเชื่อฟังแบบนี้ด้วยนะ?
เธอหันศีรษะไปมองนภดลที่กระโดดขึ้นรถจี๊ปไปโดยตรง จากนั้นก็สตาร์ทรถ แล้วตามหลังพวกเขา
เชี่ย!
พวกเขาวิ่ง แต่เขาขับรถ
ทำไมเธอต้องมาโดนทารุณที่นี่ด้วย?
ปาณีไม่เข้าใจ เหมือนอะไรบางอย่างที่เกี่ยวข้องกับนภดล ตัวเองจะไม่ค่อยมีไหวพริบเลย
ทุกครั้งที่ปาณีจะทนไม่ไหว นภดลจะพูดขึ้นเรียบๆ “เอ๋ สายคาดเอวอยู่บนเครื่องบินตอนไหนนะ? ……”
ปาณีจ้องไปทันที ประมาณว่าถ้าคุณพูดอีกประโยคเดียวฉันจะฆ่าคุณ
นภดลรู้สึกว่าปาณีทำท่านี้น่ารักเกินไปแล้ว
แข็งแกร่งกว่าปาณีคนนั้นที่สูญเสียความเป็นตัวเอง ที่เอาแต่ไหลตามน้ำตามหลังตนทั้งวันเยอะเลย
ปาณีไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งครบสิบกิโลเมตรได้อย่างไร ตอนแรกวิ่งกับทุกคน ต่อมาคนก็น้อยลงเรื่อยๆ ภายหลังก็เหลือเธอกำลังวิ่งคนเดียว นภดลขับรถตามหลังนับกิโลเมตรให้เธอ
บางครั้งเธออยากจะตบเขาจริงๆ แต่ก็ไม่กล้า เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองกลัวอะไรนภดล
สุดท้ายตอนที่วิ่งจบในที่สุด ทั้งร่างปาณีก็จะล้มฟุบแล้ว ตรงหน้าเธอมืดจะล้มลง แต่ถูกฝ่ามือใหญ่คู่หนึ่งโอบกอดเอาไว้ให้มั่นคง ลมหายใจเย็นโอบล้อมเธอไว้ทันที
“กลับไปอาบน้ำนอนให้เต็มที่ จริงสิ คุณนายให้ฉันเอานี่ให้เธอ พรุ่งนี้เช้าเจ็ดโมงครึ่ง ที่ร้านกาแฟบลูเมา”
นภดลเอารูปคนที่นัดบอดยัดใส่มือปาณี
ตอนนี้ปาณีเหนื่อยจนล้มฟุบแล้ว แค่ได้ยินนภดลอ้าปากหุบปากพูดอะไรบางอย่าง สำหรับเนื้อหาฟังไม่เข้าใจแม้แต่ประโยคเดียว
เธอเหนื่อยมากเกินไปแล้วจริงๆ ดังนั้นเมื่อนภดลอุ้มเธอขึ้นมาในท่าเจ้าสาว ปาณีก็ไม่มีแรงต่อต้านเลย
เธอไม่รู้ว่าตัวเองกลับไปได้อย่างไร และไม่รู้ว่าตัวเองอาบน้ำอย่างไร เหมือนมีคนเติมน้ำให้เธอ หยดน้ำมันหอมระเหย เธอถูกโยนลงไปในอ่างอาบน้ำ เสื้อผ้าไม่ได้ถอดออก
ปาณีไม่มีแรงคัดค้านเช่นกัน สวมเสื้อผ้าขณะแช่ในอ่างอาบน้ำ เซลล์ทั้งร่างถูกปลดปล่อยออกมา น้ำมันหอมระเหยบรรเทาความเหนื่อยล้าของเธอ ทำให้เธอยิ่งง่วง
เธอไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตอนไหน ยิ่งไม่รู้ว่าใครพาเธอออกมาจากในอ่างอาบน้ำ ให้คนเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เธอ ห่มผ้าให้เธอ จากนั้นก็ปิดประตูเดินออกไป
การนอนหลับของปาณีครั้งนี้ค่อนข้างสบาย ไม่มีใครมารบกวน เมื่อเธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็ตื่นเพราะความหิว
แสงแดดแสบตาส่องเข้ามา ทำให้เธอปรับตัวไม่ค่อยได้
เธอยื่นแขนออกไปบัง จากนั้นก็มองดูนาฬิกาข้างๆ สิบโมงแล้ว
ปาณีบิดขี้เกียจหนึ่งที ลุกขึ้นไปอาบน้ำ รู้สึกว่าขาทั้งหมดไม่ใช่ของตัวเองแล้ว มันหนักและปวดแทบตาย
เธอจัดการตัวเองเสร็จก็เดินออกมาจากห้อง
เมื่อคนรับใช้เห็นเธอก็ตกตะลึงเล็กน้อย ยิ้มขณะพูดขึ้นทันที “พยาบาลปาณี คุณดีขึ้นแล้วเหรอ? หัวหน้านภดลให้เราต้มโจ๊กให้คุณ บอกว่ารอคุณตื่นแล้วให้คุณกิน”
“ขอบคุณนะ นี่ฉันหลับสบายมาก”
ปาณียิ้มเรียบๆ ก็ได้ยินคนรับใช้พูดขึ้น “ใช่ค่ะ คุณหลับไปหนึ่งบ่ายกับอีกหนึ่งคืน นี่ก็อีกครึ่งเช้า ไม่สบายได้ไง”
“คุณว่าไงนะ?”
ปาณีตกตะลึงทันที
เธอนึกขึ้นได้ทันทีว่าเมื่อวานตอนไปอาณาจักรรัตติกาลก็เที่ยงแล้ว ตอนนี้สิบโมง ก็แสดงว่าไม่ใช่สี่ทุ่มแต่เป็นสิบโมงของเช้าวันรุ่งขึ้น แต่ด้านนอกแสงแรงมาก จะไม่ใช่สิบโมงเช้าได้อย่างไรล่ะ
ไม่คิดว่าเธอจะหลับไปนานขนาดนี้?
ปาณีประหลาดใจมาก
คนรับใช้เหลือบมองเธอ แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง “คุณนายให้คุณไปที่ห้องเธอหลังจากตื่น เมื่อวานคุณนายเตรียมนัดบอดให้คุณ ก็คือเจ็ดโมงครึ่งของเช้าวันนี้ แต่เราเรียกคุณแล้ว ยังไงคุณก็ไม่ตื่น จากนั้นก็เลยเบี้ยวนัดอีกฝ่าย คุณนายเหมือนจะไม่ค่อยพอใจ”
ปาณีตกตะลึงไปทั้งร่าง
นัดบอดอะไร?
เจ็ดโมงครึ่งอะไร?
ไม่เห็นมีใครบอกเธอเลย?
พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ทันใดนั้นปาณีก็นึกถึงเมื่อวานถ้านภดลไม่ให้ตนแบกของวิ่งสิบกิโลเมตรอย่างไม่มีสาเหตุ เธอก็ไม่มีทางเหนื่อยจนพลาดการนัดบอดที่นรมนเตรียมไว้แบบนี้หรอก
กำลังคิดอยู่ นภดลก็เดินมาจากด้านนอก สีหน้าปาณีก็มืดมนทันที
“นภดล เมื่อวานการนัดบอดที่คุณนายเตรียมให้ฉัน นายจงใจไม่ให้ฉันไปใช่ไหม?”
