หลังจากหงส์ร้องไห้จนเหนื่อยก็กลับห้องไปนอนหลับในที่สุด
นรมนให้คนเอาขาที่หักข้างนั้นย้ายไปที่ห้องเย็นชั้นใต้ดิน
ปัจจุบันนี้พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้ ผู้คนไม่กี่คนที่เดินทางระยะไกลก็ล้วนค่อนข้างเหนื่อยล้า บุริศร์สั่งให้ไปพักผ่อนทันที
กานต์ต้องการห้องของตัวเองหนึ่งห้อง เปิดคอมพิวเตอร์ไม่รู้กำลังค้นหาอะไร ป้อนรหัสจำนวนหนึ่งเข้าไป ไม่กี่นาทีต่อมาก็ผลักมันอย่างพ่ายแพ้
หาร่องรอยจณัตว์ไม่เจอทุกที่ หรือเขาเสียชีวิตไปแล้วจริงๆ?
กานต์นึกถึงท่าทางแสร้งทำเป็นเข้มแข็งและสงบนิ่งของหม่ามี้ ก็ค่อนข้างปวดใจอย่างช่วยไม่ได้
จู่ๆ โทรศัพท์เขาก็ดังขึ้น
กานต์ก้มศีรษะมอง วีแชทมีคนขอเพิ่มเป็นเพื่อน และข้อความยืนยันของผู้นั้นคือไอรา
คิ้วเขาขมวดเล็กน้อย ปฏิเสธโดยตรง
ไม่คิดว่าอีกฝ่ายยังเพิ่มเพื่อนอีกครั้งอย่างไม่ย่อท้อ กานต์โยนโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ทันที การไม่รู้อะไรเลยก็สบายใจดี
ไอราไม่ได้การตอบกลับจากกานต์ ก็โกรธจนกระทืบเท้า รีบให้น้องสาวแฮ็กคอมพิวเตอร์กานต์
ครั้งนี้กานต์โกรธจริงๆ แล้ว
“ไอรา เธอเงียบหน่อยได้ไหม? คนอื่นไม่อยากเพิ่มเพื่อนเธอก็คือไม่อยากเพิ่มเพื่อนเธอ เธอไม่รู้สึกตัวสักนิดหรือไง? ไอคิวเธอโดนหมากินมาหลายปีเหรอ?”
“โดนนายกินไง”
เดิมทีแล้วไอราค่อนข้างดีใจตอนที่กานต์วิดีโอคอลหาตน แต่รอยยิ้มที่มุมปากยังไม่ทันจางลงก็ถูกกานต์ด่า ก็โกรธอย่างช่วยไม่ได้
“ฉันเพิ่มนายเป็นเพื่อนแล้วมันยังไง? นายจะหยิ่งไปเพื่ออะไร? ฉันกินนายไม่ได้สักหน่อย”
“ฉันเกลียดเธอ เข้าใจหรือยัง? ฉันไม่ชอบเธอ เกลียดเธอ! ดังนั้นได้โปรดต่อไปเธออยู่ห่างจากฉันห้าเมตรโดยอัตโนมัติได้ไหม?”
กานต์พูดจบก็วางสายทันที
เป็นครั้งแรกที่เขาหยาบคายแบบนี้กับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
ไม่สิ ไอราไม่ถือว่าเป็นเด็กผู้หญิง
อย่างไรแล้วมันมีเด็กผู้หญิงคนไหนกันที่เจอเด็กผู้ชายครั้งแรกแล้วถอดกางเกงเขา?
เรื่องนี้กานต์จำได้ไปตลอดชีวิต
ไอรามองโทรศัพท์ที่ถูกตัดสาย ไม่รู้เพราะอะไร จู่ๆ ดวงตาก็บวมและแสบร้อน
ไม่คิดว่าไอ้บ้ากานต์นั่นบอกว่าเกลียดเธอจริงๆ
องค์หญิงตัวน้อยน่ารักอย่างเธอถูกเกลียดได้ที่ไหนกันล่ะ?
ไอราไม่รู้สักนิดว่าทางด้านกานต์หงุดหงิดเพราะการหายตัวไปของจณัตว์ เธอเป็นแค่เด็กคนหนึ่ง โลกของเด็กมันเรียบง่ายมาก ชอบก็คือชอบ เธอชอบกานต์ ก็เลยอยากเล่นกับเขา มันผิดอะไรเหรอ?
หลังจากกานต์ซ่อมไฟร์วอลล์ในคอมพิวเตอร์อย่างรวดเร็ว ค้นหาที่อยู่ของนภดลอย่างไม่ยอมแพ้อีกครั้ง น่าเสียดายที่ยังคงหาไม่เจอ
นี่มันไม่ปกติแล้วล่ะ
ไม่ว่าใครก็ตาม ตราบใดที่มีการเคลื่อนไหวก็ต้องทิ้งร่องรอยเอาไว้ และร่างกายนภดลยังมีชิปภายในที่คุณบุริศร์ติดตั้ง ถึงแม้เครื่องมือติดตามจะหายไป ชิปภายในก็จะยืนยัน2ตำแหน่งของเขา แต่ตอนนี้ไม่คิดว่าจะหาชิปและร่องรอยใดๆ ไม่เจอจริงๆ
กานต์คิดถึงตรงนี้ ก็รีบไปที่ห้องบุริศร์
“คุณบุริศร์!”
“ชู่——”
บุริศร์รีบให้กานต์เงียบเสียง
กานต์ถึงพบว่าหม่ามี้หลับอยู่ ถึงจะหลับไม่สนิทอย่างมาก แต่ในที่สุดก็ได้พักผ่อนแล้ว
“ออกไปคุย”
บุริศร์พากานต์มาที่ในลานบ้าน
“พบอะไรเหรอ?”
เขารู้มาตลอดว่าลูกชายมีทักษะที่ชำนาญ เลยวางใจมาดูแลภรรยา ในขณะนี้เห็นสีหน้ากานต์เป็นแบบนี้ในเวลานี้ ก็ถามขึ้นอย่างอดไม่ได้
กานต์รีบพูดขึ้น “ใช่ ผมจำได้ว่าคุณเคยบอกว่า ร่างกายนภดลฝังชิปไว้”
“ถูก ฝังในเนื้อเยื่อใต้ผิวหนัง คนปกติหาไม่เจอ”
บุริศร์รีบตอบ
กานต์ขมวดคิ้วพูดขึ้น “ผมหาแล้ว หาไม่เจอร่องรอยใดๆ ของคุณอาจณัตว์เลย ผมเลยไปค้นหาร่องรอยคุณอานภดลอีกครั้ง ก็ยังไม่มีการค้นพบใดๆ เหมือนชิปนั้นจู่ๆ ก็สูญเสียประสิทธิภาพทั้งหมด คุณบุริศร์ นี่มันผิดปกติ”
บุริศร์นึกอะไรออกทันที
“มีคนขัดขวางนภดลในการติดต่อโลกภายนอก”
“ผมก็เดาแบบนี้เหมือนกัน แต่คนคนนั้นจะเป็นใครล่ะ? คนที่อยู่เบื้องหลังใช่ไหม? หรืออยู่ในป่าดำ?”
สองพ่อลูกเดาไม่ออก
และในเวลานี้ ชัยยศก็เดินเข้ามา
“ประธานบุริศร์ คนของเราพบว่ามีอีกกองกำลังหนึ่งกำลังค้นหาอยู่แถวๆ ป่าดำ เป้าหมายอาจจะเป็นนภดล”
“ใคร?”
คำพูดของบุริศร์ทำให้ชัยยศส่ายหน้า
“ไม่แน่ใจครับ อีกฝ่ายเจ้าเล่ห์มาก แต่ดูแล้วไม่เหมือนคนประเทศF เหมือนทหารรับจ้าง”
คิ้วบุริศร์ขมวดขึ้นมา
“คุณบุริศร์ ใช่คนที่อยู่เบื้องหลังหรือเปล่า?”
การคาดเดาของกานต์ บุริศร์ก็คิดเช่นเดียวกัน
แต่ถ้าอีกกองกำลังที่ตามหานภดลคือผู้ที่อยู่เบื้องหลัง แล้วคนที่ขัดขวางไม่ให้นภดลติดต่อพวกเขาคือใคร?
เรื่องราวดูเหมือนยิ่งซับซ้อนและยากที่จะแยกแยะขึ้นเรื่อยๆ
“ตรวจสอบต่อไป ถ้าเป็นไปได้ ให้คนของเราติดตามกองกำลังนั้น ดูสิว่าฐานของพวกมันอยู่ที่ไหน”
“ครับ”
ชัยยศรีบถอยออกไป
เรื่องที่สมจิตมาบุริศร์ไม่ได้บอกชัยยศ ถ้าชัยยศรู้ว่าสมจิตก็หายตัวไป หรือว่าตายไปแล้ว ไม่รู้ว่าเขาสามารถทนได้ไหม
บุริศร์หันศีรษะกลับมาอีกครั้งก็เห็นกานต์ทำหน้าย่นเข้าหากัน ทั้งๆ ที่เป็นเด็กน้อย แต่เหมือนชายชราตัวเล็ก รู้สึกสงสารอย่างช่วยไม่ได้
“ไปพักผ่อนเถอะ นั่งเครื่องบินมาตั้งนาน เหนื่อยแล้วเหมือนกัน สำหรับเรื่องนภดลและจณัตว์ ค่อยๆ ทำก็ได้ ไม่ต้องรีบ”
“แต่……”
“เชื่อฟังนะ ถ้าลูกเหนื่อย หม่ามี้ลูกจะยิ่งเป็นห่วง”
คำพูดนี้หยุดปากกานต์ได้สำเร็จ
เขาพยักหน้า หันตัวกลับไปที่ห้อง
แต่บุริศร์กลับนอนไม่ค่อยหลับ
มิลินเห็นบุริศร์อยู่ข้างนอก เอายาและน้ำในมือส่งไป
“ผู้ใหญ่บ้าน คุณควรกินยาแล้ว”
ร่างกายบุริศร์ยังไม่ฟื้นตัว ออกมาครั้งนี้ก็เสี่ยงอันตรายมากจริงๆ แต่มันเกี่ยวข้องกับจณัตว์และหงส์ ใครพูดก็ไม่ได้ผลทั้งนั้น มิลินก็ทำได้แค่ดูแลร่างกายพวกเขาสองสามีภรรยาอย่างเต็มที่
รับยามา บุริศร์โยนมันเข้าปากแล้วทานทันที จากนั้นก็พูดเสียงทุ้ม “ดูแลคุณนายให้เต็มที่ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ต้องรับประกันความปลอดภัยของคุณนาย”
“แน่นอนค่ะ”
“ฉันหมายความว่าถ้าไม่สามารถเก็บเด็กไว้ได้ ห้ามลังเล ปกป้องคุณนายทันที”
บุริศร์มองมิลินอย่างจริงจังมาก
มิลินชะงักไป แล้วพยักหน้าทันที
ผู้ชายหลายคนมักใส่ใจลูก คนที่เหมือนบุริศร์ เธอเห็นมาไม่มากจริงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
เวลาก็ผ่านไปท่ามกลางความกังวลและความอดกลั้นของทุกคน
หงส์หลับค่อนข้างนานในครั้งนี้ ทุกคนไม่อยากไปรบกวนเธอ บางทีอาจจะเพราะเศร้าเกินไป หรือเหนื่อยเกินไป หงส์หลับจนมืดฟ้ามัวดิน นรมนก็มีไข้ต่ำๆ
มิลินทำยาให้เธอนิดหน่อย สภาพจิตใจนรมนไม่ดีอย่างมาก
ถึงบุริศร์จะไม่พูดอะไร แต่คิ้วไม่คลายออกเลยตั้งแต่ต้นจนจบ
24ชั่วโมงต่อมา ผลการประเมินออกมาแล้ว ขาที่หักข้างนั้นไม่ใช่ของจณัตว์
ข้อมูลนี้ทำให้ทุกคนโล่งอก
“ไม่ใช่ของพี่ ไม่ใช่ของพี่จริงๆ!”
เนกษ์ทั้งร้องไห้ทั้งหัวเราะ แต่ราเชนยังคงไม่ผ่อนคลาย เขาพูดเสียงทุ้ม “ถึงจะไม่ใช่ของพี่ จะสวมกางเกงของพี่ทำไม? พี่ยังมีชีวิตอยู่งั้นเหรอ?”
คำถามนี้ทำให้ทุกคนเงียบอีกครั้ง
คำพูดของนภดลนั้นรุนแรงเกินไป ทุกคนล้วนรู้สึกผวาอยู่ ถึงแม้ไม่ได้เห็นเหตุการณ์สดๆ แต่มีวิดีโอกล้องวงจรปิด ท่าทางตอนนภดลบ้าคลั่งนั้นน่าสยดสยองจริงๆ
จณัตว์เจอกับนภดลที่เป็นแบบนี้จะหนีจากความตายได้จริงๆ เหรอ?
ก้นบึ้งในใจทุกคนไม่กล้าคาดเดา
หลังจากหงส์ตื่นขึ้นมาก็ได้ยินมาว่าขาที่หักข้างนั้นไม่ใช่ของจณัตว์ จึงตกตะลึงอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นจู่ๆ ก็หัวเราะ หัวเราะไปหัวเราะมาก็ร้องไห้
ถ้ามิลินไม่อยู่ นรมนกลัวจริงๆ ว่าเธอจะเกิดอาการวิกลจริต อารมณ์ที่ดีใจมากและเสียใจมากมันไม่เหมาะกับหงส์จริงๆ
“หงส์ พี่ชายฉันจะไม่เป็นอะไร จะต้องไม่เป็นอะไรแน่ๆ”
นรมนพูดแบบนี้
ไม่รู้ว่าแววตาเธอเด็ดเดี่ยวเกินไป หรือเพราะเรื่องขาที่หักนรมนเป็นคนพูดขึ้นมา สรุปแล้วหงส์ก็เชื่อใจเธอเพิ่มขึ้นอย่างอธิบายไม่ได้
“ฉันเชื่อใจคุณ จณัตว์ต้องยังมีชีวิตอยู่ เขาต้องมีชีวิตอยู่แน่ๆ”
ทุกคนล้วนตื่นเต้นเล็กน้อย บุริศร์พูดเสียงทุ้ม “ไม่ว่าจณัตว์จะเป็นหรือตาย ภายนอกเราต้องแสดงท่าทางเศร้า”
“ทำไม?”
นรมนรู้สึกอย่างว่องไวว่าผู้ชายของตนเหมือนมีเรื่องปิดบังทุกคนอยู่
บุริศร์เห็นสีหน้าสงสัยของภรรยา ก็พูดเสียงทุ้ม “มีอีกกองกำลังหนึ่งกำลังตามหานภดล ก่อนนภดลออกจากเมืองชลธีมีการฝังชิปหนึ่งในเนื้อเยื่อใต้ผิวหนัง มันสะดวกสำหรับฉันในการติดตามตำแหน่งเขา แต่ตอนนี้ชิปนี้ไม่มีการตอบสนองใดๆ เหมือนเขาถูกใครสักคนจงใจเอามันออก ถ้าจณัตว์อยู่กับนภดล ไม่แน่ว่าเรื่องนี้จณัตว์อาจจะเป็นคนทำ ส่วนเขาทำแบบนี้ทำไม ทุกคนไม่มีใครแน่ใจ ดังนั้นทางที่ดีที่สุดก็คือเราต้องนิ่งในสถานการณ์ที่วุ่นวาย”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป ทุกคนก็ตกตะลึง
ราเชนตอบสนองเป็นคนแรก
“คุณจะบอกว่านี่อาจจะเป็นแผนการที่พี่ชายฉันกับนภดลออกแบบเหรอ?”
“ฉันแค่เดา ไม่กล้ายืนยัน”
บุริศร์มองหงส์ กลัวหงส์ทำอะไรบางอย่างออกมา
หงส์ตกตะลึง แต่ไม่มีการตอบสนองอะไรมากนัก พูดเสียงทุ้ม “ตราบใดที่เขายังมีชีวิต ฉันจะเป็นยังไงก็ไม่สำคัญ”
“งั้นช่วงนี้ทุกคนต้องระวังหน่อย ข้างหลังเหมือนมีกองกำลังที่ไม่รู้จักอยู่นิดหน่อย เราแยกไม่ออกว่าเป็นศัตรูหรือเป็นมิตร ดังนั้นต้องไปค้นหาที่ป่าดำทุกวัน”
“โอเค”
บุริศร์กำหนดแผนการให้ทุกคน
นรมนฟังเงียบๆ หลังจากฟังจบก็รู้สึกดีมาก ถึงได้กลับห้องไป
เมื่อกานต์ตื่นขึ้นมาก็เที่ยงแล้ว ทุกคนทานอาหารกันนิดหน่อย บรรยากาศยังคงค่อนข้างกดดัน
เพื่อทำให้คนด้านนอกสับสน หงส์ยังมีท่าทีเหมือนสองสามวันก่อน ไปตามหาที่ป่าดำก่อนรุ่งสาง
นรมนก็ไม่ว่าง ไปป่าดำกับบุริศร์เช่นกัน กานต์ก็ตามไปด้วย
แต่พวกเขาเพิ่งเข้าไปในป่าดำก็รู้สึกมีบางอย่างผิดปกติเกินไป เหมือนมีอะไรบางอย่างจ้องพวกเขาท่ามกลางความมืดมิด ความรู้สึกนั้นเหมือนถูกความตายจ้องมองอยู่ ทำให้รู้สึกอึดอัดมาก นอกจากนี้บุริศร์กับนรมนล้วนมีทักษะ ความรู้สึกคุกคามนั้นทำให้พวกเขาขนลุก
บุริศร์เหลือบมองกานต์ แล้วพูดเสียงทุ้ม “เดี๋ยวไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม พาหม่ามี้ลูกออกไปจากที่นี่ก่อนนะ”
“แล้วคุณล่ะ?”
นรมนคว้าบุริศร์ไว้ เธอเข้าใจพฤติกรรมของบุริศร์ดีที่สุด จึงค่อนข้างโกรธอย่างช่วยไม่ได้
“คุณตั้งใจจะแสร้งเป็นฮีโร่แล้วทิ้งฉันไว้อีกแล้วเหรอ? บุริศร์ คราวก่อนเรื่องที่ประเทศFคุณไม่เข็ดใช่ไหม?”
เมื่อพูดคำนี้ออกไป บุริศร์ก็หดหู่ทันที
“นรมน……”
คำพูดเขายังพูดไม่จบ อันตรายด้านหลังก็ใกล้เข้ามากะทันหัน
