“คนที่อยากฆ่านายไม่ใช่ปาณี!”
“หมายความว่าไงครับ?”
นภดลมองนรมน สีหน้านรมนจริงจังมาก ราวกับมีอะไรบางอย่างจะพูด แต่เพราะมีหมออยู่ก็เลยไม่เอ่ยปากอีก
เห็นว่าเป็นแบบนี้ นภดลก็ไม่พูดแล้ว
“คุณอยากกินอะไร? ผมจะไปดูที่ห้องครัว”
นรมนส่ายหน้า “ไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น ง่วงมาก”
หมอได้ยินเธอพูดแบบนี้ ก็รีบพูดขึ้น “ฉันทำยาชาเฉพาะที่ให้คุณ แต่สภาพร่างกายคุณรู้สึกไม่ค่อยดีจะรู้สึกเหนื่อยล้าหรืออยากนอน”
“งั้นฉันจะนอน”
นรมนนอนลงมา
นภดลเห็นว่าเป็นแบบนี้ก็ไม่กล้าออกมา
ไม่นานนรมนก็หลับไป ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่าเธอหลับไปแล้ว
หมอทำการผ่าตัดให้นรมน ด้วยการแสดงออกของนภดล เขาก็ออกจากห้องไปเงียบๆ
แทบจะทันทีที่หมอออกไป นรมนลืมตาขึ้นมาทันใด ซึ่งทำให้นภดลตกใจมาก
“คุณ……”
“ชู่——”
นรมนบ่งบอกให้นภดลเงียบเสียง ส่งข้อความหนึ่งให้ชญตว์มาหา รถคันหนึ่งขับตามรถของหมอออกไป
นภดลเห็นทุกอย่างนี้ก็ค่อนข้างประหลาดใจ รอจนหมอออกไปจริงๆ ก่อนถึงจะเอ่ยปาก
“นี่พวกคุณ……”
“หมอคนนั้นมีปัญหา”
นรมนเอ่ยปากทันที
ถึงแม้กระสุนจะถูกนำออกไปแล้ว แต่ในร่างกายเธอโดนฉีดยากล่อมประสาททำให้ง่วงซึม ก็แสดงว่าอีกฝ่ายไม่อยากให้เธอยุ่งเรื่องนภดลอีก
นึกถึงคนนั้นที่ลอบฆ่าตน ทันใดนั้นนรมนก็รู้สึกหนักอึ้งเล็กน้อย
นภดลไม่รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไร แค่เห็นเธอขมวดคิ้ว แล้วพูดเสียงทุ้ม “คุณชายชญตว์ส่งคนตามไปแล้ว?”
“อืม ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น น่าจะสืบเจอว่าผู้ที่อยู่เบื้องหลังหมอคือใคร”
นรมนพูดเรียบๆ เหลือบมองนภดล แล้วถามเสียงทุ้ม “นายเห็นไหมว่ามือปืนซุ่มยิงเป็นใคร?”
“ไม่เห็นครับ”
ตอนนั้นนภดลโดนนรมนกดเอาไว้ แน่นอนว่าไม่สังเกตเห็นมือปืนซุ่มยิง เขานึกว่าเป็นปาณีมาตลอด
“ไม่ใช่ปาณีเหรอ?”
“ไม่ใช่ แต่เป็นสมจิต!”
เมื่อพูดคำนี้จบ นภดลก็ตะลึงทันที
“ใคร?”
“สมจิต ประหลาดใจมากเลยใช่ไหมล่ะ? ฉันก็ประหลาดใจเหมือนกัน”
นรมนหัวเราะขมขื่น
สมจิตคือคนที่คุณตาคุณท่านตนุวรให้เธอมา ตั้งแต่ถูกบุริศร์ส่งตัวไปตรวจสอบสาเหตุอาการบ้าคลั่งของนภดลที่ประเทศFก็ข่าวคราวหายไปเลย พวกเขาทุกคนนึกว่าสมจิตเจอเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ไม่คิดว่าสมจิตจะกลายเป็นคนของอีกฝ่าย?
ข้อมูลนี้ทำให้ไม่อยากจะยอมรับจริงๆ แต่นรมนเห็นมันกับตาตัวเอง
ถ้าเธอไม่กดนภดลลงไป ด้วยความสามารถในการยิงปืนของสมจิต ระยะห่างและการเล็งในตอนนั้น ปืนนัดนั้นมันเล็งไปที่หัวใจนภดลตรงๆ
สมจิตต้องการฆ่านภดลเหรอ?
ไม่!
บางทีควรบอกว่ามีคนอยากให้นภดลตายมากกว่า และสมจิตคือมือปืนซุ่มยิง
นรมนรู้สึกตอนนี้มันวุ่นวายมาก เรื่องทุกอย่างมันเหมือนตกอยู่ในความสับสนตามความผิดปกติของปาณี
ชญตว์เดินเข้ามาขณะที่นรมนคุยกับนภดล
“ให้ฉันดูแผลคุณหน่อย”
“คุณรักษาพิษเป็นอย่างเดียวไม่ใช่เหรอ?”
คำพูดของนรมนทำให้ชญตว์ค่อนข้างหดหู่
“ขอร้อง ยังไงฉันก็เป็นรุ่นน้องของจณัตว์โอเคไหม? การแพทย์กับยาพิษก็เหมือนกันคุณไม่เคยได้ยินเหรอ? ปกติฉันแค่ไม่ดูอาการป่วยให้คนอื่นเท่านั้นเอง แต่คุณอยู่ในสถานะพิเศษ ฉันยังอยากให้คุณออกแบบรถแข่งให้ฉันอยู่นะ”
คำพูดนี้ทำให้นรมนชอบฟัง
เธอปลดเสื้อแจ็กเกตบนไหล่ออก
ชญตว์ดูอีกรอบ แล้วพูดขึ้น “ยังดีที่แผลไม่เป็นอะไร และไม่ได้เติมยาอะไรอื่น แค่ยากล่อมประสาท คงไม่อยากให้คุณยุ่งเรื่องนภดล”
“ฉันรู้”
“งั้นคุณพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ทางด้านฉันถ้ามีข่าวมาจะแจ้งคุณ”
“โอเค”
ครั้งนี้นรมนทนไม่ไหวแล้วจริงๆ
นภดลและชญตว์ออกจากห้องไปแล้ว มองห้องนรมนอย่างครุ่นคิดในใจ
“เอาล่ะ นายก็อย่าคิดมากนัก บางเรื่องไม่ใช่ว่านายคิดแล้วจะเข้าใจมันได้ ทุกอย่างต้องจัดการแบบเงียบๆ วันนี้วันแต่งงานของพระราชา ไม่รู้ในวังเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
ชญตว์ค่อนข้างเป็นห่วง
“มีพวกคุณธรณีอยู่ น่าจะไม่มีเรื่องอะไร”
นภดลยังไว้วางใจเกี่ยวกับเรื่องนี้
“ก็จริง นายก็ไปพักผ่อนสักหน่อยเถอะ ตอนบ่ายก็ยังไม่รู้ว่าจะมีเรื่องอะไร”
ชญตว์เตรียมห้องให้นภดล หลังจากนภดลเข้าไปแล้วก็มักรู้สึกมีบางอย่างผิดปกติ
ทำไมจู่ๆ ปาณีกลายเป็นแบบนี้ล่ะ?
ความรักระหว่างพวกเขา เขารู้ดี ยกเว้นปาณีจะมีเรื่องอะไรก็เลยไม่มีทางเลือกหรือเปล่า?
เขาไม่รู้ แค่ปวดใจรู้สึกแย่ สมองก็สับสนวุ่นวาย
ไม่รู้นภดลหลับไปตั้งแต่เมื่อไร
ทางด้านสนามรบต่างประเทศ หลังจากบุริศร์และเจตต์ลงจากเฮลิคอปเตอร์แล้วก็พาคนของตัวเองมาสร้างทีมกู้ภัยเล็กๆ เริ่มค้นหาในสถานที่ที่พวกพฤกษ์หายตัวไป
แต่ตำแหน่งภูมิศาสตร์ของที่นี่ห่างไกลมาก ไม่พบข้อมูลใดๆ เลย และในขณะเดียวกัน คมทิพย์ก็มาถึงสนามรบต่างประเทศแล้วเช่นกัน
เธอค่อนข้างเหนื่อยเพราะท้องใหญ่ แต่เมื่อนึกถึงตอนนี้พฤกษ์เป็นตายอย่างไรก็ไม่รู้ คมทิพย์ก็เป็นห่วงมาก ราวกับร่างกายมีเรี่ยวแรง แทบรอไม่ไหวที่จะออกไปตามหาเขา
เพราะมีการทักมาล่วงหน้า คนของเขตทหารก็ดูแลคมทิพย์เป็นอย่างดี
คมทิพย์ไม่มีทางเลือก ทำได้แค่พักผ่อนก่อนค่อยออกไปตามหา
ทหารเตรียมโฮสเทลให้คมทิพย์ และส่งคนไปดูแล
คมทิพย์ไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้พวกเขาจึงปฏิเสธอย่างดูดี อย่างไรแล้วข้างกายเธอก็มีคน แต่ละคนก็รู้สึกว่าแบบนี้ก็ไม่เลว
เดิมทีแล้วเธอไม่ได้ตั้งใจจะพักผ่อน แต่เมื่อนอนบนเตียงก็หลับไปโดยไม่รู้ตัว เหมือนเห็นพฤกษ์ในความฝัน
พฤกษ์ยืนเลือดท่วมร่างอยู่ตรงนั้นกำลังมองเธอ แววตาเศร้าจนทำให้อยากร้องไห้
“อย่าไป! พฤกษ์!”
คมทิพย์ตื่นมาด้วยความตกใจ พบว่าท้องฟ้ามืดแล้ว ในห้องก็มืดสนิท เธอหายใจหอบ ทำให้ภายในใจสงบลงแล้ว ก็ลุกขึ้นเปิดไฟหัวเตียง จู่ๆ ก็พบว่าบนโต๊ะมีกล่องหนึ่งเพิ่มขึ้นมา
กล่องนี้ดูเหมือนกล่องรองเท้ามาก แต่เธอจำไม่ได้ว่าตัวเองเอาของแบบนี้มาด้วย
หรือใครเอาเข้ามา?
นึกขึ้นได้ว่าคนข้างนอกเป็นคนของตัวเองทั้งหมด คมทิพย์ก็ผ่อนคลายความไม่สบายใจ
เธอลงจากเตียงเบาๆ มาถึงตรงหน้ากล่อง
เธอไม่รู้ในกล่องมีอะไร และไม่กล้าเปิดโดยพลการ ทำได้แค่ออกไปเรียกบอดี้การ์ดของตระกูลโตเล็กเข้ามา
เผื่อเกิดอะไรขึ้นมา คมทิพย์ถูกเชิญออกไปก่อน
บอดี้การ์ดมองกล่องนั้นด้วยความประหม่านิดหน่อย เมื่อเขาพยายามเปิดกล่องจู่ๆ ด้านในก็มีเสียงดังขึ้นติ๊กต่อกๆ
แย่แล้ว!
บอดี้การ์ดรีบตะโกนออกไปด้านนอก “มีระเบิด! หมอบลง!”
ขณะที่พูดเขาเองก็หมอบลงก่อน แล้วโยนกล่องออกไปนอกหน้าต่าง
คมทิพย์ถูกคุ้มครองอยู่ด้านนอก เมื่อได้ยินด้านในพูดว่ามีระเบิดก็ตกใจมาก
กล่องถูกเตะออกไป แต่ไม่เกิดเสียงระเบิดอย่างที่คิดไว้
เกิดอะไรขึ้น?
บอดี้การ์ดสองสามคนรีบวิ่งออกไป พบว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องไม่ใช่ระเบิด แต่เป็นนาฬิกาโบราณ ในขณะนี้นาฬิกามันเดินติ๊กต่อกๆ แต่บนนาฬิกามีกระดาษโน้ต
“ออกไปจากที่นี่! ไม่งั้นคราวหน้ามันจะกลายเป็นระเบิดจริงๆ!”
นี่คือการเตือน!
และเป็นการขู่!
