“คุณตา จะทำอะไรรึเปล่าครับ? ”
กานต์ดึงมือของชินทร
มือเล็กๆ นุ่มๆ ของเขา บวกกับแววตาที่เต็มไปด้วยความกังวลของเขาทำให้หัวใจที่เย็นชาของชินทรอบอุ่นขึ้นในทันที ถ้าเกิดว่านรมนเติบโตขึ้นมากับเขา คาดว่าก็น่าจะเป็นแบบนี้เหมือนกันใช่ไหม?
ความจริงแล้วกานต์มีความคล้ายกับนรมนมาก
ชนทรลูบหัวของกานต์ แล้วก็พูดอย่างอ่อนโยน “เรื่องของผู้ใหญ่หนูไม่ต้องยุ่งหรอก ฟังคำพูดของตาเถอะ ตาจะรอให้หนูพาธเนศพลกลับมาช่วยตานะ”
พอได้ยินชินทรพูดแบบนี้ ถึงแม้ว่ากานต์จะรู้สึกไม่สบายใจ แต่ว่าสุดท้ายก็พยักหน้าอย่างรวดเร็ว
“คุณตา ต้องรอผมกลับมาให้ได้นะครับ”
“โอเค ตาจะรอ”
สายตาที่ชินทรมองไปที่กานต์นั้นมีแต่ความอาลัยอาวรณ์ เมตตาและเอ็นดู
กานต์ไม่รออะไรเลย หันหลังและวิ่งออกไปทันที
เขารู้ว่ามีตู้โทรศัพท์อยู่ใกล้ตรงนี้ เขาต้องแจ้งให้ลุงธเนศพลมาที่นี่ เพราะว่าก่อนมาที่นี่โทรศัพท์เขาถูกยึด ดังนั้นตอนนี้กานต์ก็เลยไม่มีเครื่องมือสื่อสารเลย
เขารู้สึกมาโดยตลอดว่าตัวเองไม่ได้ต้องการโทรศัพท์ แต่ว่าตอนนี้เขารู้สึกว่าตัวเองคิดผิดไปแล้ว
พอเห็นว่ากานต์ออกไปแล้ว ชินทรก็เอาแต่จ้องมองเขาไม่ยอมละสายตากลับมา
นี่คือหลานของเขา ร่างกายของเขามีเลือดของเขาไหลเวียนอยู่!
ในอนาคตจะต้องมีคนแบบนี้อยู่ในกองทหารอย่างแน่นอน!
ชินทรกระซิบพูดว่า “พังเข้าไป แล้วเข้าไปยังห้องใต้ดินชั้นล่างสุด”
“ครับ”
หลายคนรีบเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว
ยามที่เฝ้านั้นเมื่ออยู่ต่อหน้าชินทรก็เปราะบาง
ชินทรทำเหมือนกับว่าเข้าบ้านของตัวเองยังไงยังงั้น เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว
เขาเข้าไปข้างในอย่างคุ้นเคย แล้วก็สวิตช์เปิดในห้องอ่านหนังสือ แล้วก็พาคนลงไปที่ห้องใต้ดินในทันที
ไม่มีใครรู้ว่ามีห้องใต้ดินอยู่ในสนามฝึกของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร และภาพในห้องใต้ดินนั้นมันทำให้คนที่เห็นต้องรู้สึกหวาดกลัว
นี่เกือบจะเป็นฐานวิจัยที่สองของเชษฐ์ มีซากสัตว์และแขนขามนุษย์อยู่ทุกหนแห่ง
คิ้วของชินทรและคนอื่นๆ ก็ขมวดเข้าหากันแน่น
พวกเขาอยู่กับกลิ่นแบบนี้มาหลายสิบปี มันเป็นความทรงจำที่สลักอยู่ในกระดูกของพวกเขา ทำให้คนตัวสั่นอย่างไม่ทันตั้งตัว
หลายวันหลายคนที่พวกเขารู้สึกว่าตายซะยังจะดีกว่า
ตอนนี้มาเห็นว่ายังมีคนวิจัยเรื่องพวกนี้อยู่ ชินทรก็ตาแดงขึ้นมาในทันที
“ทำลายทุกอย่างที่นี่ทิ้งให้หมด！”
พอเห็นทั้งหมดนี้ ชินทรก็ยิ่งแน่ใจว่าภาณถูกลักพาตัวมาที่นี่
“พยายามค้นพาภาณทุกวิถีทาง และพาออกไปอย่างปลอดภัย！”
“ครับ！”
ทุกคนรีบกระจายตัวออกไปอย่างรวดเร็ว
ชินทรเป็นคนนำให้ค้นหาทีละห้อง แต่ว่าก็หาภาณไม่เจอ แต่กลับเจอปาณีที่กำลังจะตาย
เขารู้จักปาณี ตั้งแต่ตอนที่กลับมาเขาก็สืบค้นเกี่ยวกับคนรอบตัวของนรมนอย่างชัดเจน แน่นอนว่าก็ต้องรวมถึงปาณีด้วย
ระหว่างทางที่มานั้น ชินทรก็สืบหาเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้นกับนรมนในช่วงเวลาเหล่านี้จนหมด ถึงได้รู้เรื่องราวของปาณีกับนภดล
เขาไม่ค่อยแน่ใจว่าทำไมปาณีถึงต้องยอมขายชีวิตเพื่อตระกูลนนท์สัจทัศน์แล้วทำร้ายนภดล แต่ว่าความจริงเป็นแบบนี้แล้ว มันก็ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้
การที่เจอปาณีที่นี่มันทำให้เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย แต่พอนึกถึงความรู้สึกที่นรมนมีต่อปาณี เขาก็รีบให้คนส่งตัวปาณีออกมา
คนพวกนั้นทำลายฐานวิจัยของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร เผาทิ้งจนควันโขมง แล้วก็ทำให้คนที่เดินทางผ่านไปผ่านมาสังเกตเห็น มีคนหยิบโทรศัพท์ออกมาถ่ายวิดีโอ แล้วอัปโหลดลงอินเทอร์เน็ต
หลังจากที่หัวหน้าของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรตุลธรได้รู้เรื่องเข้า ก็โมโหจนแทบจะระเบิด
“นี่มันเรื่องอะไรกัน? ในสนามซ้อมจะมีควันได้นังไง? เร็ว! รีบส่งคนไปจัดการเดี๋ยวนี้！”
เมื่อเทียบกับความตื่นตระหนกของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรแล้ว ธเนศพลกลับรู้สึกไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ส่งคนรีบให้ตามไปอย่างรวดเร็ว
“นี่มันเรื่องอะไรกัน？”
การปรากฏตัวของธเนศพลทำให้คนของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรรู้สึกประหลาดใจ
“คุณชายธเนศพล มาที่นี่ได้ยังไงเหรอครับ? ที่นี่เกิดอุบัติเหตุขึ้นนิดหน่อย เดี๋ยวผมก็จัดการเรียบร้อยแล้ว”
ปกติแล้วตุลธรก็ไม่ได้เคารพอะไรธเนศพลมากมายอยู่แล้ว แต่เห็นได้ชัดว่าวันนี้เขาดูตื่นตระหนกผิดปกติ ไม่อยากให้ธเนศพลเข้ามายุ่ง
ธเนศพลพูดอย่างเย็นชา “ คุณชายตุลธร เมืองหลวงมีความรับผิดชอบต่อความปลอดภัยอย่างมาก ตอนนี้ผมมีหน้าที่ดูความปลอดภัยในเมืองนี้ ถ้าผมไม่มาดู แล้วเกิดเหตุไฟไหม้ขึ้นมาจริงๆ แล้วโดนคุณท่านตำหนิขึ้นมาผมก็คงแบบรับไม่ไหวเหมือนกัน คุณว่าใช่ไหมล่ะ? ”
พอพูดจบเขาก็พูดกับคนที่อยู่ข้างหลังว่า “เข้าไปช่วยดับไฟเร็ว！”
“ไม่ได้！เข้าไปไม่ได้！”
ตุลธรตื่นตระหนกขึ้นมาในทันที
ถ้าเกิดว่าสิ่งที่อยู่ข้างในถูกเปิดเผย ตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรของพวกเขาต้องจบเห่อย่างแน่นอน
“ คุณชายธเนศพล นี่เป็นอาณาเขตส่วนตัวของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทร คุณทำแบบนี้มันคงไม่ค่อยเหมาะสมหรอกมั้ง? ”
“ ที่ดินทั้งหมดในเมืองหลวงนี้เป็นของประเทศชาติ ที่คุณชายตุลธรพูดแบบนี้ผมไม่ค่อยเข้าใจเลย มัวแต่งงอะไรกันอยู่ล่ะ? เข้าไปช่วยดับไฟสิ！”
ธเนศพลออกคำสั่ง แล้วทหารที่อยู่ด้านหลังเขาก็รีบกรูเข้ามาในทันที
ตุลธรขมวดคิ้วเข้าหากัน แล้วก็พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณชายธเนศพล ตอนนี้คุณมีการเลือกตั้งที่กำลังจะมาถึงเร็วๆ นี้ คุณคิดจะเสียหน้ากับตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรจริงๆ เหรอ? คนที่อยู่ภายใต้ตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรมีตั้งกี่คนคุณก็รู้ หรือว่าคุณชายธเนศพลจะไม่เหลือทางไว้ในภายหลังเลยงั้นเหรอ? ”
“ คุณชายธเนศพลต้องการทางหนีทีไร่ที่ไหนกัน? เขาเป็นทายาทโดยชอบธรรม ความทุ่มเทตลอดหลายปีที่ผ่านมาของเขาทุกคนก็เห็นอยู่กับตา คุณชายธเนศพลก็ไม่ได้จำเป็นต้องได้รับคะแนนโหวตถึงจะได้ขึ้นไปอยู่ในตำแหน่งนั้น”
ตอนที่ชินทรออกมานั้น ตุลธรก็อึ้งไปในทันที
“คุณมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง? คุณควรจะอยู่ที่ประเทศFไม่ใช่เหรอ? ”
สำหรับท่าทางของ ตุลธร ชินทรก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมควรจะอยู่ที่ไหนก็คงไม่ได้จำเป็นต้องให้คุณชายตุลธรมาสนใจหรอกครับ”
“ คุณชายธเนศพล ผมช่วยคนมาจากข้างล่างได้คนหนึ่ง เธอคือปาณี ตอนนี้อาการไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก หวังว่าคุณชายธเนศพลจะสามารถช่วยได้นะครับ”
ชินทรพาปาณีออกมา
ธเนศพลขมวดคิ้วเข้าหากัน
เขาเองก็รู้จักปาณีเหมือนกัน แล้วก็รู้ว่าช่วงนี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง ปาณีกับคนของตระกูลนนท์สัจทัศน์มีส่วนเกี่ยวข้องกัน แต่ว่าตอนนี้กลับมาปรากฏตัวที่สนามฝึกซ้อมของตุลธร เรื่องนี้มันค่อนข้างน่าสนใจแล้ว
ตอนที่ธเนศพลไม่รู้ควรจะเปิดรูรั่วของตระกลูสิทธิรัตน์สุนทรได้ยังไงนั้น ชินทรก็ได้ทำให้ธเนศพลได้มีข้อแก้ตัวที่ดีอย่างไม่ต้องสงสัย
“ คุณชายตุลธร คุณควรจะอธิบายหน่อยไหมว่าปาณีมาอยู่กับคุณได้ยังไง? ”
ตุลธรรู้สึกอารมณ์เสียอย่างมาก แต่ว่าเขาก็พูดอย่างเย็นชาว่า “ผมจะไปรู้ได้ยังไงกันครับ? คนๆ นี้คือใครกัน? ”
“ไม่รู้ว่าเป็นใครแต่กลับมาปรากฏตัวที่สนามฝึกของ คุณชายตุลธร สงสัยต้องเข้าไปลองดูสักหน่อยแล้วล่ะ มานี่หน่อย ส่งปาณีไปรักษากับป้อง ถ้าเกิดว่าไม่ได้รับคำสั่งจากฉัน ห้ามใครเข้าใกล้เท่านั้น ส่วนคนอื่นๆ ตามฉันเข้าไปดูว่าในสนามซ้อมของคุณชายตุลธรมันมีอะไรกันแน่”
“ครับ！”
คุณชายธเนศพลบุกเข้าไป ตุลธรไม่สามารถห้ามได้ เขาถลึงตามองไปที่ชินทรอย่างดุร้าย แล้วก็พูดด้วยเสียงที่ได้ยินเพียงแค่สองคนเท่านั้น “ถ้าเกิดวว่าคุณหยุดไม่ให้คุณชายธเนศพลเข้าไปข้างในได้ ผมจะให้คุณได้เจอภาณ！”
ชินทรหรี่ตาลงในทันที
ที่แท้！
ดวงตาของเขาเหมือนดาบคมที่พุ่งออกมาจากฝัก พุ่งมาที่ ตุลธร ทำให้ตุลธรจนถอยหลังไปหนึ่งก้าวโดยไม่ได้ตั้งใจ
“ชินทร คุณต้องคิดให้ดีนะ ถ้าเกิดว่าตอนนี้คุณไม่ช่วยผม ผมรับประกันเลยว่าคุณกับลูกสาวของคุณจะไม่ได้เจอภาณอีกตลอดชีวิต! ผมพูดคำไหนคำนั้น! พวกเราเอากันให้ตายไปข้างเลย！”
ตุลธรตระหนักได้ว่าตัวเองถอยหลังไปเพราะสายตาชินทร ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโห แต่ทำได้แค่พูดจาอย่างโหดร้าย
