นรมนบอกแผนการของตนเองให้คมทิพย์ฟัง
คมทิพย์เห็นด้วยอย่างชัดเจน
ทั้งสองคนบอกเรื่องนี้ให้ผอ.โรงพยาบาลรู้อย่างเงียบๆ หลังจากผอ.ฟังแล้วจึงคิดจะแจ้งเบื้องบน ถึงได้พบว่าที่นี่โดนปิดกั้นสัญญาณไปแล้ว
แน่ชัดว่า ทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่นี่ตอนนี้ก็เพื่อวางยาพิษ
คมทิพย์นอนไม่หลับแล้ว
นรมนกับคมทิพย์ยังคงยุ่งอยู่กับการเปลี่ยนยาเปลี่ยนน้ำเกลือให้กับคนเจ็บเหมือนเดิม ในเวลาเดียวกันพวกเธอก็คอยสังเกตคนเจ็บจำนวนหนึ่ง
ไม่นาน โสธรก็ถือข้อมูลของทุกคนเดินเข้ามา
นรมน ผอ. และคมทิพย์พวกเขาเริ่มพิจารณารายชื่อของแต่ละคน
อีกฝ่ายบอกว่าสิบสองคน
งั้นสิบสองคนนี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกส่งเข้ามาในเวลาเดียวกัน คงทำได้แค่ส่งเข้ามาทีละกลุ่มๆเท่านั้น
นรมนหวนนึกถึงช่วงเวลาที่คนเจ็บถูกส่งเข้ามาเมื่อคืน หลังจากเข้าใจเบาะแสนี้แล้วจึงรีบค้นหา ไม่นานก็เจอตัวตนของสิบสองคนนั้นแล้ว
คมทิพย์กำลังดูรายชื่อของพวกเขา รายชื่อที่ธรรมดามากๆ ประวัติส่วนตัวที่ธรรมดามากๆ แต่กลับซ่อนความคิดชั่วร้ายเอาไว้ จึงอดไม่ได้ที่จะโมโห
“น่ารังเกียจชะมัด! ถ้ามีความสามารถจริงๆ ใช้มีดกับปืนของจริงในสนามรบฉันกลับยังเห็นคุณค่าในตัวพวกเขามากกว่าอีก ถึงยังไงก็ต่อสู้เพื่อประเทศของตนเอง แต่นี่คืออะไร? ไอ้พวกสารเลว! แต่ละคนไม่กลัวกรรมตามทันเหรอ?”
นรมนได้ยินเธอด่าออกมาด้วยความโมโหอย่างนี้ จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว
“คมทิพย์ ระวังมันจะส่งผลต่อลูกในท้องนะ”
“ฉันก็กำลังสอนลูกในท้องอยู่ไง! ฉันจะบอกลูกที่อยู่ในท้องว่า คนเราน่ะอย่าเลวทรามจนเกินไป”
ไม่นึกว่านรมนจะเถียงไม่ออก
เธอมองรายชื่อตรงหน้า จู่ๆก็หรี่ตา
“เกิดอะไรขึ้น? เจออะไรอีกแล้วใช่ไหม?”
คมทิพย์รีบเดินเข้ามา ความเร่งรีบนั้นไม่มีสัญชาตญาณของคนท้องอยู่เลย กลับทำให้นรมนตกใจจนหัวใจแทบหยุดเต้น
“เธอช้าๆหน่อย!”
“ไม่เป็นไร ลูกฉันแข็งแรงบึกบึน เธอรีบบอกมาว่าเจออะไร?”
เห็นเธออย่างนี้ นรมนจะพูดอะไรได้อีกล่ะ?
เธอชี้ๆรายชื่อของสิบสองคนนี้ พูดขึ้น: “ในจำนวนสิบสองคนนี้ไม่นึกว่าจะนามสกุลนนท์สัจทัศน์ถึงสี่คน”
“นามสกุลเหมือนยังไง? เป็นพี่น้องกันเหรอ?”
อาจจะเป็นเพราะคมทิพย์ท้อง สมองจึงตอบสนองช้า หลังจากเธอพูดจบนรมนกลับไม่ได้พูดอะไร เป็นความรู้สึกเชื่องช้าของเธอที่รู้สึกได้ถึงอะไรแล้ว
“คนของตระกูลนนท์สัจทัศน์? คนของตระกูลนนท์สัจทัศน์ตายหมดแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ใครบอกเธอว่าคนของตระกูลนนท์สัจทัศน์ตายหมดแล้ว? แล้วใครบอกเธอว่านิวัฒน์มีลูกชายแค่คนเดียว?”
คำพูดของนรมนทำให้คมทิพย์ชะงักงัน
นั่นสิ!
ไม่เคยมีใครบอกนี่นา
แม้แต่เทย่ายังเป็นลูกสาวของนิวัฒน์ได้เลย งั้นถ้าเขายังมีลูกชายลูกสาวอื่นอีกก็คงไม่ได้น่าแปลกอะไร
“แม่ง ไอ้พวกตระกูลนนท์สัจทัศน์นี่ทำลายได้ไม่สิ้นซากจริงๆ แล้วนี่คืออะไร? บุกโจมตีแก้แค้นงั้นเหรอ? เพื่อล้างแค้นให้นิวัฒน์ ต้องคิดบัญชีกับประชาชนทั้งประเทศของพวกเราด้วยงั้นเหรอ? ใจร้ายขนาดนี้?”
นรมนไม่ได้พูดอะไร
ถ้าเป็นคนของตระกูลนนท์สัจทัศน์ ยาน้ำนี่ก็อาจจะเป็นพิษกู่
แต่วินเซนต์ก็เคยบอกไว้แล้ว ตอนนี้ไม่ได้เป็นเพียงการสู้รบกันของทหารเท่านั้น อาจจะมีอาวุธนิวเคลียร์ด้วย ดังนั้นยาน้ำนี้อาจจะเป็นพิษกู่ก็ได้
นรมนไม่เคยอึดอัดใจอย่างวินาทีนี้มาก่อนเลย
ถ้าอยากรู้ว่าคืออะไร แค่ได้ตัวอย่างมาก็จะรู้แล้ว แต่ถ้าทำอย่างนี้ จะเป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น
ที่นี่เต็มไปด้วยผู้บาดเจ็บ พวกเขาหลายคนไม่มีแรงตอบโต้ ถ้ามีการปะทะกันอย่างรุนแรงขึ้นมาจริงๆ ใช่ว่านรมนจะสามารถปกป้องทุกคนที่นี่ได้
หลังจากโสธรจัดการเรื่องของด้านนอกเสร็จแล้วก็เดินเข้ามา
“คุณนาย พวกผมจัดการเรียบร้อยแล้วครับ ตอนนี้แค่รอให้พวกเขาเดินมางับเหยื่อ”
“จับตาดูเอาไว้ คนของอาณาจักรรัตติกาลต้องปกป้องทหารทุกคนให้ดี”
“ครับ!”
จู่ๆวินาทีนี้โสธรก็รู้สึกเหมือนได้รับภารกิจสำคัญและรู้สึกมีเกียรติมากขึ้น
นี่คือความหมายของทหารสินะ?
เลือดอุ่นๆในร่างกายของเขาจึงพลุ่งพล่านขึ้นมาทันที
นรมนกลับไม่ได้คิดอะไรมาก แค่กำลังคิดว่าถ้าเป็นบุริศร์เขาจะทำยังไงนะ
ที่นี่โดนปิดกั้นสัญญาณไปแล้ว ขัดขวางการติดต่อกับโลกภายนอกทั้งหมด มิลินโดนส่งไปที่เมืองหลวงเพื่อดูแลและกำจัดพิษกู่ภายในร่างกายของปาณี อยากจะติดต่อกับเธอก็ไม่ทันแล้ว
ถ้าเป็นพิษกู่ ไม่แน่คนพวกนี้อาจจะกินยาถอนพิษเอาไว้ก่อนแล้ว ต่อให้ตอบโต้สำเร็จก็ใช่ว่าจะเห็นผลเสมอไป
ดังนั้นเธออาจจะต้องใส่อะไรลงไปในอาหารอีกหน่อย
สมองของนรมนกำลังครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว แต่ในมือกลับหยิบยาเม็ดไม่กี่เม็ดออกมา
นี่จณัตว์ให้เธอเอาไว้ บอกว่าเป็นยาพิษที่ชญตว์ศึกษาและผลิตออกมาใหม่ ให้เธอเอาไว้ใช้ป้องกันตัว
ในเมื่ออีกฝ่ายแอบแฝงเจตนาร้ายเอาไว้ งั้นเธอก็ไม่จำเป็นต้องเกรงใจแล้ว
“โสธร เอาสิ่งนี้ใส่เข้าไปในอาหาร ฉันมีวิธีจัดการยาถอนพิษ ให้ผอ.แอบส่งคนมาผลิตยาถอนพิษให้ทุกคนกินไปก่อน เมื่อถึงเวลามื้อกลางวันพวกเราค่อยปิดประตูตีแมว”
“ครับ!”
โสธรรีบไปจัดการ
เวลาแห่งการรอคอยทรมานเสมอ โดยเฉพาะการรอคอยที่มีเป้าหมาย
นรมนกับคมทิพย์ค่อนข้างประหม่า
ในที่สุดก็ถึงเวลาเที่ยง ก่อนทุกคนจะไปกินข้าวที่โรงอาหาร คนของอาณาจักรรัตติกาลได้แทรกตัวอยู่ในโรงอาหารล่วงหน้าแล้ว รอให้สิบสองคนนั้นปรากฏตัวออกมา
เดิมทีสิบสองคนนั้นก็ไม่รู้ว่าแผนการของตนเองเปิดเผยออกมาแล้ว แต่ละคนระมัดระวังกันสุดๆ เทยาที่อยู่ในมือลงไปในอาหารอย่างเงียบๆ
นรมนไม่ได้ให้คนของอาณาจักรรัตติกาลจับพวกเขา แต่ยังคงดูการเคลื่อนไหวของพวกเขา แล้วค่อยๆถอยออกไปด้วยความสงบ
เสียงกริ่งอาหารกลางวันดังขึ้น คนเจ็บมากมายต่างก็มากินข้าว สิบสองคนนั้นก็แสร้งเดินเข้ามาแล้ว
หลังจากนรมนเห็นพวกเขาตักข้าวด้วยความใจเย็นแล้วกินอย่างไม่สะทกสะท้าน เธอก็รู้แล้วว่าเธอเดาถูก
อีกฝ่ายวางยาแล้วจริงๆ
ดูแล้วคงเป็นลูกหลานของตระกูลนนท์สัจทัศน์นั่นแหละ อีกอย่างพวกเขาก็กินยาถอนพิษไปก่อนแล้ว
แววตาที่เย็นชาของนรมนอึมครึมขึ้นเล็กน้อย
มองแต่ข้างหน้าจนไม่รู้ว่าภัยมหันต์กำลังตามหลังมา ครั้งนี้เธอจะทำให้ลูกหลานของตระกูลนนท์สัจทัศน์ต้องทรมานจากการกระทำของตนเอง
อาหารมื้อนี้ผ่านไปได้อย่างสงบ
หลังจากสิบสองคนนั้นกินข้าวเสร็จแล้วก็กลับไปที่ห้องคนไข้ เมื่อนรมนส่งสัญญาณมือ โสธรจึงเคลื่อนไหวทันที
จู่ๆทั้งโรงพยาบาลก็มีเสียงเตือนดังขึ้น
“ไฟไหม้! ไฟไหม้! รีบออกไปที่ทางออกฉุกเฉิน! เร็ว!”
โสธรตะโกนเรียกให้คนของอาณาจักรรัตติกาลช่วยกันดับไฟ
สิบสองคนนั้นค่อนข้างงุนงง
เดิมทีพวกเขาตัดสินใจพุ่งไปข้างหน้าโดยไม่สนใจอะไรแล้ว ถึงขั้นคิดว่าจะรอกลับประเทศกับคนพวกนี้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะเกิดเหตุไฟไหม้ขึ้น
นี่ถือเป็นโอกาสที่ดีหรือเปล่า?
สิบกว่าคนนั้นพร้อมใจกันมองไปทางผู้หญิงคนหนึ่ง
ผู้หญิงที่ดึงดูดสายตาคนนี้ก็คือพยาบาลคนหนึ่งของที่นี่!
พยาบาลกัดฟัน พูดขึ้น: “ถอย!”
นี่เป็นโอกาสที่ดี ถือโอกาสที่ไฟไหม้แล้วมีคนหายไปไม่กี่คนก็คงไม่ผิดปกติอะไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่ที่พวกเขาจะคิดว่าหลายคนนั้นคงตายอยู่ในโรงพยาบาลแล้ว
ในเมื่อสำเร็จภารกิจ และถอนกำลังออกมาได้อย่างปลอดภัย สำหรับพวกเขาแล้วมันดีที่สุดเลย
สิบสองคนรับคำสั่ง แล้วรีบหนีออกไปข้างนอก
นรมนกับคมทิพย์ยืนอยู่ในห้องสังเกตการณ์ เห็นพวกเขาถือโอกาสหนีไปข้างนอกท่ามกลางความโกลาหล แต่ทั้งสองคนกลับมีสีหน้าที่แตกต่างกัน
“ทำไมถึงปล่อยพวกเขาไป?”
คมทิพย์ค่อนข้างไม่เข้าใจ แต่กลับเห็นมุมปากของนรมนค่อยๆปรากฏรอยยิ้มที่โหดร้ายออกมา
