“องค์หญิง ข้างนอกมีแต่คน ผมไม่กล้าไปร้านแพงๆ เลยไปซื้อซาลาเปาที่ซูเปอร์มาเก็ตให้คุณทานรองท้องไปก่อน”
ลูกน้องส่งซาลาเปาในมือไปให้ไอรา
เมื่อมองซาลาเปาในมือ ไอราก็นึกถึงอาหารที่กานต์ทำ
ตาหมาบ้านั่นทำอาหารอร่อยๆจริงๆ ตอนนี้ได้กินข้าวหรือยังก็ไม่รู้? จะคิดถึงเธอหรือเปล่านะ?
ไอราได้ลิ้มลองรสชาติแห่งความคิดถึงเป็นอย่างแรก
ความรู้สึกนี้แตกต่างกับตอนที่ยังไม่ได้ตกลงคบเป็นแฟนกัน
ตอนที่ยังไม่ได้เป็นแฟนเธอต้องแอบคิดถึงเขาเอา พอมานึกดูแล้วก็ขมขื่นอยู่เหมือนกัน ไม่เหมือนตอนนี้ แค่คิดถึงเขาขึ้นมาก็เหมือนได้กินน้ำผึ้งแสนหวาน ในใจรู้สึกหวานซาบซ่านไปหมด
ลูกน้องไม่รู้ว่าซาลาเปานี้มีดีอะไรถึงได้ทำให้ไอรายิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีแบบนี้ แต่ว่าเจ้านายดีใจเขาก็ดีใจไปด้วย
“องค์หญิง ทางเข้าออกของสนามบิน ท่าเรือ รถไฟฟ้าต่างก็ถูกปิดหมดเลย ข่าววงในกระฉ่อนไปทั่วว่าหลายๆฝ่ายกำลังตามหาตัวคุณ ถ้าคุณจะออกไปคงยากแล้วล่ะ”
“ถึงยังไงก็ต้องไป อยู่ที่นี่ก็มีแต่จะสร้างปัญหาให้กานต์”
ดวงตาของไอราเคร่งขรึมเล็กน้อย
เธอฉีกถุงซาลาเปาออกแล้วกัดกินไปคำหนึ่ง ปากพลันหยุดเคี้ยว จากนั้นก็ล้วงโทรศัพท์ออกมาถ่ายเซลฟี่ ส่งไปให้กานต์
“ดูสิ ตอนนี้ฉันกำลังแทะซาลาเปาตากลมริมทะเลล่ะ หลังจากนี้นายต้องทำอาหารอร่อยๆให้ฉันกินนะ ไม่อย่างนั้นฉันคงเสียใจตายแน่”
ตอนแรกคิดว่ากานต์ต้องตอบอะไรกลับมาบ้าง แต่รออยู่นานกานต์ก็ไม่ส่งข้อความมา ไอราอดที่จะหรี่ตาลงไม่ได้
“แย่แล้ว！”
“อะไรครับ? องค์หญิง”
ลูกน้องกำลังกลุ้มใจ จู่ๆก็ได้ยินไอราขึ้นมาว่า “รีบไป！เราถูกจับได้แล้ว”
“ได้ยังไง?”
ลูกน้องยังตกอยู่ในภวังค์งุนงง ทว่านัยน์ตาของไอรากลับทอแววลุ่มลึก
เป็นไปไม่ได้ที่กานต์จะไม่ตอบข้อความ นอกเสียจากว่าโทรศัพท์ของเขาถูกยึด
ดังนั้นคนที่กำลังดูโทรศัพท์ของกานต์อยู่ตอนนี้ต้องไม่ใช่กานต์แน่ๆ！
ไอราผุดตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว ไม่สนซาลาเปาในมือ วิ่งขึ้นรถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็ว
แต่ว่าแผ่นดินนี้ช่างกว้างใหญ่นักเธอไม่รู้เลยว่าควรไปที่ไหน
จู่ๆก็มีรถสปอร์ตสีแดงเพลิงคันหนึ่งวิ่งมาจอดขวางทางรถเธอเอาไว้
ไอราเบรกหัวทิ่ม จากนั้นคนในรถคันนั้นโยนกระเป๋าใบหนึ่งมาให้ไอรา
ลูกน้องตกใจจนเกือบโยนออกไปนอกรถ แต่ไอรากลับห้ามเอาไว้ได้ทัน
เธอรีบเปิดออกดู
ของข้างในเป็นกุญแจ แผนที่ และโทรศัพท์
เมื่อไอราเห็นตัวอักษรที่เป็นเอกลักษณ์ข้างหลังโทรศัพท์ ก็กระตุกยิ้มมุมปากขึ้น
เธอเปิดโทรศัพท์อย่างไว แล้วเสิร์ชหาตำแหน่งบนแผนที่ หันไปพูดกับลูกน้องว่า “ไปที่นี่”
“ที่นี่คือที่ไหนครับ? องค์หญิง เราต้องไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ไปแล้ว”
มุมปากของไอรากระตุกขึ้นเล็กน้อย
ลูกน้องไม่รู้ว่าไอรากำลังเล่นอะไร แต่เพราะเป็นคำสั่งขององค์หญิงเขาต้องทำตามอย่างไม่มีข้อแม้ รีบขับรถไปยังสถานที่ที่ไอราบอกมา และน่าประหลาดใจที่คฤหาสน์แห่งนี้อยู่ข้างๆสถานที่ที่กานต์ถูกกักบริเวณ
ไอราใช้กุญแจเปิดประตูเข้าไปอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นคนนั่งอยู่ในบ้านก็ยิ้มออกมาอย่างอดดีใจไม่ได้
“ที่รัก ฉันคิดถึงแกเกือบตาย”
“อย่ามา คนที่พี่คิดถึงคือพี่ชายฉันต่างหาก”
กมลขยับหลบอ้อมกอดของไอรา แล้วโยนเงินสดไปให้เธอ
“ระยะนี้คงต้องลำบากพี่ใช้เงินสดไปก่อนนะ ตอนนี้ข้างนอกมีแต่คนตามหาพี่ ไม่รู้ว่าพี่ไปขัดใจใครเขาเข้า พี่ชายฉันอยู่ข้างๆนี่แหละ แต่เหมือนชมพูดก็อยู่ด้วย พี่ก็ระวังๆหน่อยนะ”
“ชมพู? เธออยู่กับกานต์เหรอ?”
ไอราขึ้นในทันที
กมลเป่าเล็บที่เพิ่งทำเสร็จ เอ่ยพูดยิ้มๆว่า “พวกเขาเป็นอย่างนี้มาตลอดสิบปี แม้กระทั่งตอนออกไปปฏิบัติการ ตามแบบฉบับคู่รักพี่ไม่รู้เหรอ?”
“อดีตก็คืออดีต ปัจจุบันฉันไม่ยอมหรอกนะ！”
ไอราหึงเป็นอย่างมาก
เธออิจฉาที่ชมพูได้อยู่ข้างๆกานต์ตลอดเวลาจะตายอยู่แล้ว มันน่าเจ็บใจที่สถานะอย่างเธอไม่สามารถเข้าร่วมกองทัพได้ ไม่อย่างนั้นล่ะก็เธอไม่ปล่อยให้ชมพูมีโอกาสขนาดนี้หรอก
อีกอย่างตอนนี้เธอก็เป็นแฟนของกานต์แล้วด้วย
คิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆไอราก็ขยับเข้าไปประชิดกมล หัวเราะฮิๆแล้วพูดว่า “ต่อไปนี้แกต้องเรียกฉันว่าพี่สะใภ้แล้วนะ รู้ไหม?”
“พี่ฉันตอบตกลงแล้วเหรอ?”
“แกไม่เห็นที่ฉันโพสต์เหรอ?”
ไอราพูดจบได้ไม่ทันไรก็เห็นกมลมองมาที่ตัวเองด้วยสีหน้าเอือมๆ จึงอดที่จะหัวร้อนไม่ได้
“ทำหน้าอะไรของแก?”
“หน้าเอือมระอาไง พี่ถูกคนไล่ตามขนาดนี้ยังโลกสวยคิดว่าข้อมูลบนโลกออนไลน์ของพี่ยังอยู่เหรอ?”
“หมายความว่าไง?”
ไอราเปิดโพสต์ของตัวเองดู จึงพบว่าโพสต์ที่ประกาศความสัมพันธ์ของเธอกับกานต์หายไปแล้ว
หายไป?
ดวงตาของเธอพลันเบิกโพลง
“ใครเป็นคนทำ?”
ไอราโกรธจนแทบบ้า！
แม่ง！
กว่าเธอจะจีบกานต์ติด ประกาศให้โลกรู้แค่นี้ก็ผิดเหรอ? เธอตามจีบมาตั้งยี่สิบปีนะ！
มีสิทธิ์อะไรมาลบโพสต์ของเธอโดยไม่พูดไม่จา?
กมลกลับเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “ตั้งสติหน่อย! ยังจะเป็นใครไปได้? ถ้าไม่ใช่โอลี่น้องสาวพี่ หรือไม่ก็ชมพูยังไงล่ะ”
“ผู้หญิงคนนี้นี่มัน ฉันจะไปตามเขากลับมา！”
ไอราถกแขนเสื้อขึ้นท่าทางพร้อมหาเรื่อง
กมลไม่เข้าไปขวาง เพียงแค่พูดอย่างเนิบนาบว่า “ไปสิ ทางกองทัพกำลังกลัดกลุ้มที่หาพี่ไม่เจออยู่พอดี ถ้าพี่ออกไปติดกับเอง พี่ชายของฉันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาเตรียมทางหนีทีไล่ไว้ให้พี่”
ฝีเท้าของไอราพลันหยุดชะงัก
“กองทัพตามหาฉันไปทำไมกันแน่?”
“พี่ไม่รู้? คลิปที่พี่ไปโผล่ในเหตุการณ์ลักพาตัวถูกพี่ชายฉันลบทิ้งแล้วก็จริง แต่ก็ถูกชมพูกู้คืนกลับมาได้อยู่ดี ตอนนี้ทางกองทัพต้องการรู้ว่าพี่ไปทำอะไรที่นั่น พี่เองก็ไม่คิดจะบอกเหตุผลที่พี่ไปปรากฏตัวที่นั่นกับพี่ชายฉันจริงๆเหรอ?”
กมลมองมาที่ไอรา
ไอราบึนปากแล้วพูดว่า “ไม่บอก”
“ได้ พี่มันแน่！”
กมลลุกขึ้นปัดฝุ่นทิพย์บนตัว แล้วพูดเสียงเบาว่า “ฉันยังมีธุระคงต้องขอตัวก่อน ฉันช่วยพี่เยอะแล้ว พี่ชายฉันค่อนข้างหัวโบราณด้วย กลัวก็แต่ว่าเขาจะหนีไปจริงๆ ถึงตอนนั้นคงสายเกินแก้”
“แกนี่ช่างเป็นน้องสาวที่แสนดีของเขาจริงๆ”
ไอรามองบนใส่กมล กระนั้นก็แอบรู้สึกกังวล
“นี่แกจะไปหาผู้ชายคนนั้นจริงๆเหรอ? ไม่บอกพี่ชายกับพ่อแม่แก? ถ้าเกิดพวกเขาคิดว่าแกถูกลักพาตัวไปจะทำยังไง?”
“เอาน่า พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอ คนในครอบครัวฉันตามเฝ้าประกบจนแทบไม่ให้มีอากาศเล็ดลอด ฉันใกล้จะขาดใจตายแล้วรู้ไหม? ฉันต้องออกไปสูดอากาศเสียหน่อย ถ้าไม่ถือโอกาสนี้หาแฟนสักคน รอจนกว่าพวกเขาจะเลือกผู้ชายที่ผ่านด่านทดสอบเจอ คาดว่าฉันคงขึ้นคานก่อนพอดี เอาล่ะ ฉันไปแล้ว พี่ห้ามหลุดปากบอกใครว่าฉันไปไหนเด็ดขาด”
กมลหันหลังเดินจากไปอย่างหล่อ
ไอรารู้ตื่นเต้น
เธออยู่ห่างกานต์แค่นี้เอง อีกเดี๋ยวฟ้าก็มืดแล้ว หรือเธอจะปีนกำแพงไปหาเขาดีนะ?
ไอราคิดอย่างลิงโลด จากนั้นก็เดินเข้าไปในครัว แต่พอคิดขึ้นมาได้ว่าอีกเดี๋ยวก็จะไปหากานต์แล้ว ยังไม่ต้องกินดีกว่า
นานแล้วเหมือนกันที่ไม่กินอาหารฝีมือกานต์ เธอคิดถึงสุดๆ
คิดได้แบบนี้ ไอราก็มองไปยังท้องฟ้าด้านนอก จากนั้นก็กลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้าตัวใหม่ในห้อง ฉีดพรมน้้ำหอมเล็กน้อย แล้วถึงได้กระโดดไปบนกำแพงเบาๆ
