ตอนที่ไอราได้ยินว่ากานต์รู้ห้องของชมพูจะมากจะน้อยก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ ยังไงซะก็ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบให้ผู้ชายของตัวเองไปคุ้นเคยกับห้องของผู้หญิงคนอื่น เพียงแต่ยังไม่ทันรอให้ความไม่สบายใจของไอราแพร่กระจายออก กานต์ก็จับมือของเธอไว้พร้อมกับเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “เธอเข้ามาด้วยกันกับฉันเถอะ ฉันจำได้ว่าทักษะคอมพิวเตอร์ของเธอก็ไม่เลว มาเป็นลูกมือให้กับฉัน”
คำพูดนี้ออกมา ไอราชะงักไปชั่วขณะ และธเนศพลก็มองกานต์แวบหนึ่งด้วยความหมายที่ลึกซึ้งเช่นเดียวกัน ในสายตาไม่ค่อยพอใจนัก
เจ้าเด็กแสบนี่ หรือยังจะกลัวเขารังแกไอราเด็กสาวคนหนึ่งอีกหรอ?
นี่ยังไม่แต่งงานยังปกป้องขนาดนี้ ช่างน่าโมโหจริงๆ
หากตอนนี้เขาเป็นลูกเขยของเขาล่ะก็ ธเนศพลคิดว่าอารมณ์ของตนเองยังจะไม่ค่อยเหมือนกันได้
เฮ้อ
มิน่าลูกสาวของตนเองคิดไม่ตก ผู้ชายที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ถูกผู้หญิงคนอื่นแย่งไป เป็นเขาล่ะก็เขาก็คงจะกลัดกลุ้มเช่นเดียวกัน
“ไปๆๆ รีบไปเถอะ”
ธเนศพลอยู่ๆก็รู้สึกว่ากานต์ยืนอยู่ตรงนี้ขวางหูขวางตา โบกไม้โบกมือให้เขาพาไอราไสหัวออกไป
กานต์ก็ไม่สนว่าธเนศพลจะคิดอย่างไร ดึงมือของไอราเข้าห้องของชมพูไปในทันที
ดูออกว่าธเนศพลเห็นชมพูเป็นเจ้าหญิงน้อย ถึงแม้ว่าชมพูจะกลับมาจากการฝึกฝนที่กองทัพภาคไม่นาน แต่การตกแต่งของห้องนี้ก็ยังคงเป็นสีชมพูหวานแหววขนาดนั้น
ไอราอดไม่ได้ที่จะคิดถึงพ่อแม่ของตนเองขึ้นมา เธอไม่ได้กลับบ้านมานานมากๆแล้ว
หลังจากที่บริจาคไตให้กานต์ที่จริงแล้วเธอก็คิดถึงบ้านมาก แต่สภาพร่างกายของเธอในตอนนั้นไม่เอื้ออำนวย ยิ่งไม่กล้าบอกเรื่องที่เธอทำทั้งหมดกับคนที่บ้าน ดังนั้นตอนที่โทรศัพท์ไปหาพ่อแม่ทั้งรู้สึกได้รับความไม่เป็นธรรมทั้งต้องอดทนเอาไว้
ตอนนี้เธอไม่อยู่บ้าน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพริมาจะคิดถึงเธอหรือเปล่า
เห็นไอราค่อนข้างเหม่อลอย กานต์รู้ว่าเธอคงจะคิดถึงบ้านแล้ว รอเรื่องทางนี้จัดการเสร็จ เขาก็จะกลับบ้านเป็นเพื่อนไอราสักรอบ
“หากเหนื่อยแล้วก็นั่งพักอยู่ที่ด้านข้างสักครู่”
กานต์เอ่ยปากเบาๆ
ไอราได้สติกลับคืนมาในทันที
“ไหนบอกว่าให้ฉันมาเป็นลูกมือคุณ?”
กานต์เห็นแฟนของตนเองซื่อขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา
“ฉันพูดเธอก็เชื่อ? ฉันต้องการลูกมือเมื่อไรกัน? ฉันก็แค่กลัวเธออยู่ข้างนอกทำตัวไม่ถูก ก็เลยให้เธอตามเข้ามาหลบหลีกน้าพลหน่อย เด็กโง่”
คำพูดนี้ของกานต์พูดจนไอราหน้าแดงระเรื่อขึ้นมาในทันที
พระเจ้า
เธอไม่ถึงขั้นแย่ขนาดนั้นหรอกมั้ง
แต่ว่าในใจของไอราก็ยังคงรู้สึกหอมหวานเป็นอย่างมาก มักจะรู้สึกว่าฟองสีชมพูผุดออกมาตลอดเวลา แทบจะทำให้เธอจมหายไปอยู่แล้ว
เธอนับวันยิ่งรู้สึกว่ากานต์หล่อขึ้น ดูดีขึ้น นับวันยิ่งตรงกับใจของตนเองแล้วจริงๆ
กานต์กลับไม่สนใจไอราอีก เปิดคอมพิวเตอร์ของชมพูขึ้น
มองเห็นกานต์เปิดคอมพิวเตอร์ของชมพูอย่างราบรื่นไร้อุปสรรคขนาดนั้น ที่จริงแล้วในใจของไอราก็ยังคงรู้สึกไม่สบายเป็นอย่างมาก แต่ว่ากานต์ต่างก็ไม่ได้หลบหลีกตนเอง เธอรู้สึกว่าตนเองเป็นเช่นนี้ใจแคบเกินไปหน่อยแล้ว
เวลาที่แคร์ใครคนหนึ่งนั้นไม่มีทางมองเรื่องราวด้วยทัศนคติที่มีเหตุผลได้จริงๆ
ไอราสองมือเท้าคางมองดูนิ้วมือที่เรียวยาวของกานต์เคาะอยู่บนแป้นพิมพ์ อดไม่ได้ที่จะมองดูจนเหม่อลอย
กานต์ก็เข้าสู่คอมพิวเตอร์ของชมพูด้วยความรวดเร็ว เริ่มค้นหาเบาะแสตามเส้นทางการใช้งานของเธอ
เห็นได้ชัด ฝ่ายตรงข้ามได้ลบร่องรอยทิ้งแล้ว แต่ว่ากานต์เป็นใคร?
เขาเดินหมากซ้ำอีกรอบด้วยความรวดเร็ว จากนั้นค้นหาเบาะแส ในที่สุดก็หาเว็บไซต์ของฝ่ายตรงข้ามเจอ
คิดถึงฝ่ายตรงข้ามหลอกใช้ภายในใจที่อ่อนแอของชมพูจนเกือบทำให้ชมพูไปจากโลกใบนี้ ในใจของกานต์ก็มีความโกรธทะลักออกมา เขาทิ้งไวรัสเข้าไปติดต่อกันหลายตัว จากนั้นก็จบงานด้วยความรวดเร็ว
ตอนที่เว็บไซต์ทางนี้เพิ่งได้รับข้อความแจ้งเตือนก็ไม่ทันแล้ว ไวรัสจำนวนนับไม่ถ้วนราวกับเกล็ดหิมะก็ไม่ปานประดังเข้ามา
ฝ่ายตรงข้ามลนลานขึ้นมาในทันที
“เฮีย ทางนี้จัดการไม่ได้แล้ว เว็บไซต์ของพวกเราถูกจู่โจมแล้วครับ”
ตอนที่สายฟ้าได้ข่าวก็รีบเดินทางมา ทว่าคอมพิวเตอร์ได้แฮงค์ไปเป็นที่เรียบร้อย ไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็หมดหนทางแล้ว
“กานต์เป็นตัวละครที่สุดยอดอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ！คนแบบนี้ต้องทำงานให้กับพวกเรา！”
นัยน์ตาของสายตาเปล่งประกายความบ้าคลั่ง
หลังจากที่กานต์ทางนี้ระเบิดเว็บไซต์ของฝ่ายตรงข้ามไปแล้ว ก็ใช้ร่องรอยเว็บไซต์ของฝ่ายตรงข้ามหาที่อยู่ของฝ่ายตรงข้ามเจอด้วยความรวดเร็ว
คิดไม่ถึงว่าจะอยู่ที่เมืองชลธี！
กานต์คิดถึงที่กลมเคยบอกว่าเคยเจอเข้ากับสายฟ้าที่เมืองชลธี ดังนั้นเรื่องนี้ล้วนเป็นสายฟ้าที่ทำ?
ช่วงนี้การเคลื่อนไหวของผู้ชายคนนี้สนุกสนานจังเลยนะ！
ดูเหมือนจะว่างมากจริงๆ！
ไม่ว่าเป้าหมายของสายฟ้าจะเป็นเขาหรือว่าอะไร แตะต้องคนที่กานต์คิดจะปกป้องแล้วเขาก็ต้องจ่ายค่าตอบแทน！
ชั่วพริบตา กานต์ก็บล็อกเครือข่ายคอมพิวเตอร์ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับในนามของสายฟ้า ขณะเดียวกัน โทรศัพท์ของสายฟ้าทางนี้ก็สายไม่ว่างในทันที
เขาชื่นชมความสามารถของกานต์ไปด้วยกระทืบเท้าเพราะความโมโหไปด้วย และโทรศัพท์ของเถ้าแก่ทางนั้นก็ด่าเขาจนเละ
สายฟ้าเห็นการกู้คืนไร้ประโยชน์ ก็เลยยอมแพ้ที่จะดิ้นรนไปโดยปริยาย
ความโมโหเต็มอกของเขาระบายออกไปไม่ได้ สุดท้ายก็เลยขับรถไปที่พริมรตา
ตอนที่พริมรตาเห็นเขาค่อนข้างอ่อนแอ และก็ค่อนข้างหวาดกลัว ถึงอย่างไรเรื่องที่สายฟ้ามอบหมายให้กับเธอก็ยังทำไม่สำเร็จ ทว่าเธออยากจะเจอลูกชายมากจริงๆ
“สายฟ้า ขอร้องคุณให้ฉันเจอลูกชายของฉันหน่อยได้หรือเปล่า? เจอแค่ครั้งเดียว”
“เธอยังมีหน้าเอ่ยถึงลูกชายกับฉัน? ฉันให้เธอบีบไอราทิ้งเธอก็ยังทำไม่ได้ เธอยังคิดจะมามีเงื่อนไขกับฉัน ใครให้ความหน้าไม่อายนี้กับเธอ?”
สายฟ้ากระชากผมยาวของพริมรตาเอาไว้ในทันที กดใบหน้าของเธอลงกับเตียง เอ่ยขึ้นอย่างชั่วร้ายว่า “ฉันให้เวลาเธออีกหนึ่งสัปดาห์ หากเธอจัดการกับกานต์ไม่ได้ ชาตินี้เธอก็อย่าคิดจะเจอหน้าลูกชายอีก！”
“อย่า！ขอร้องล่ะ ให้ฉันเจอลูกชายหน่อย！”
สิ่งเดียวที่พริมรตาคิดถึงในตอนนี้ก็คือลูกชาย นี่เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ช่วยบรรเทา สำหรับเธอคนที่ต่อไปไม่สามารถมีลูกได้อีก
ได้ยินคำพูดของสายฟ้า เธอรีบเอ่ยขึ้นในทันทีว่า “ฉันรับรอง ฉันรับรองว่าจะเอากานต์มาให้ได้ จริงๆ คุณให้ฉันเจอหน้าลูกชาย เจอครั้งเดียวก็พอ”
สายฟ้าขมวดคิ้วคิดไตร่ตรอง สุดท้ายก็รับปากพริมรตา วิดีโอคอลหาลูกชายต่อหน้าเธอ
ลูกที่อยู่ทางนั้นรูปร่างหน้าตาขาวๆอ้วนๆ ดูเหมือนจะแข็งแรงเป็นอย่างยิ่ง ตอนที่เห็นสายฟ้าก็ดีใจจนเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มว่า “คุณอาสายฟ้า ไปเที่ยวอีกแล้วหรอครับ? อย่าลืมซื้อของขวัญมาให้ผมล่ะ”
“ได้ เดี๋ยวฉันกลับไปก็จะเอาของขวัญไปให้น้องวิน น้องวินต้องเป็นเด็กดีนะ”
ตอนที่สายฟ้าปฏิบัติต่อลูกชายนั้นอ่อนโยนเป็นอย่างยิ่ง
พริมรตามองดูลูกที่อยู่ในวิดีโอ แทบอยากจะเข้าไปบอกกับเขาว่าตนเองก็คือแม่ของเขา แต่ยังไม่ทันรอให้เธอมีการเคลื่อนไหวใดๆ สายฟ้าก็ได้วางสายลง
“หากเธอเชื่อฟัง ฉันก็จะให้เธอเห็นลูกชายตลอดเวลา ไม่อย่างนั้นล่ะก็ชาตินี้เธอก็อย่าได้คิดเลย”
สายฟ้าขู่พริมรตาอย่างไม่ใส่ใจเลยแม้แต่น้อย
พริมรตารีบพยักหน้าตอบรับในทันที
ต้องเอากานต์มาให้ได้ เธอควรจะทำยังไงดีล่ะ?
ด้วยพฤติกรรมและระดับความเย็นชาของกานต์แล้ว เธอคิดจะใช้สถานะผู้เสียหายของตนเองแบล็กเมล์เขาดูท่าจะเป็นไปไม่ได้ ดูเหมือนเธอต้องคิดวิธีอื่นแล้ว
