ตอนที่ 34 โกหกครั้งที่หนึ่ง
ดนุพลเองก็ไม่ขัดขึ้น เพียงแค่พยักหน้าพลางส่งยิ้ม บาง “ก็ได้ ฉันรอเธอในรถนะ”
“อืม ฉันจะรีบลงมานะ”
ปาลีอกถอนหายใจอย่างผ่อนคลายไม่ได้ เธอ โบกมือให้ดนุพลแล้วรีบหมุนตัวเดินขึ้นชั้นบนไป
แต่เธอไม่รู้ว่า รฐาที่เธอคิดว่าตอนนี้ควรจะอยู่ที่ บริษัท ในตอนนี้ เขายืนหลบอยู่ใต้เงาที่ตรงขอบหน้าต่าง มองเห็นดนุพล ที่มาส่งเธออยู่ข้างล่างได้อย่างชัดเจน
ปาลีเดินขึ้นชั้นบน ธอเปิดประตูออก แม่ของเธอ กำลังนั่งดูโทรทัศน์อยู่ที่โซฟา โดยมีรฐานั่งทำสีหน้าเย็นชา อยู่ข้างๆ
พอปาลีมองเห็นรฐาที่ไม่ได้ไปทำงานเหมือนกัน สีหน้าก็เปลี่ยนไปทันที เธอฝืนยิ้มขึ้นมาพูดกับแม่ของตน “แม่คะหนูกลับมาแล้ว”
พอแม่ของปาลีเห็นเธอกลับมาแล้ว ก็ทำหน้า
เคร่งเครียดพลางเอ่ยขึ้นมา “เมื่อคืนนี้ลูกหายไปไหน ลูกรู้ หรือเปล่าว่าพ่อแม่แล้วก็รฐาน่ะเป็นห่วงลูกขนาดไหน โดย เฉพาะรฐา เด็กคนนี้เมื่อวานจนวันนี้ก็เอาแต่ตามหาลูกไปทั่ว ไม่เป็นอันจะไปทำงาน ลูกรีบอธิบายให้แม่ฟังเลยนะ”
ปาล์ยืนห่างออกไปอยู่หน้าประตู รักษาระยะห่างที่ ปลอดภัยจากรฐาเอาไว้ เตรียมเอาข้ออ้างที่เธอคิดเอาไว้ ตอนอยู่บน รถของตนุพลมาพูด “แม่คะ เมื่อวานตอนเย็น ช่วงใกล้จะเลิกงาน ท่านประธานให้หนูออกไปนอกเมืองเป็น ตัวแทนเขาเพื่อคุยเรื่องแผนงาน ดังนั้น หนูก็เลยกลับมาไม่ ทันจริงๆ พอไปถึงนอกเมืองที่ตรงนั้นก็ยังไม่พัฒนาดี เป็น พื้นที่รกร้าง สัญญาณก็เลยไม่ค่อยดี หนูก็เลยไม่ได้โทรหา แม่เพราะอย่างนั้นพอกลับมาในเมืองหนูก็เลยรีบกลับมา บ้าน เพราะว่ากลัวพ่อแม่จะเป็นห่วง”
แม่ของเธอรู้สึกเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง “พูดจริงเหรอ?”
“แน่นอนสิ แม่ก็รู้ว่าหนูไม่เคยโกหก”
ปาลีเตรียมใจมาอย่างดี เธอพยักหน้าอย่างจริงจัง นี่ เป็นครั้งแรกที่เธอพูดโกหกกับพ่อแม่ของตัวเอง คิดไม่ถึงว่า จะพูดออกไปได้ไหลลื่นขนาดนี้ ปาลีก็เริ่มนึกชมตนเองขึ้น มา
พอรฐาได้ฟัง คิ้วที่ขมวดอยู่แล้วก็ยิ่งขมวดเข้าหากัน มากขึ้นอีก ข้ออ้างของปาลีเขาเองก็แยกไม่ออกว่าเรื่องจริง หรือเรื่องโกหกกันแน่ ถึงแม่ว่าเขาจะเป็นถึงผู้จัดการฝ่าย ธุรกิจของบริษัทโจวกรุ๊ป แต่เรื่องเกี่ยวกับแผนการพัฒนา หรือเรื่องที่สำคัญยิ่งกว่านั้น นิทัศน์แต่ไหนแต่ไรก็ลงมือทำ ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตน ดังนั้นเขาจึงไม่มั่นใจนัก
แต่เมื่อกี้ที่ตรงริมหน้าต่างเขาเพิ่งจะเห็นผู้ชายคน เดียวกับคืนนั้นอย่างชัดเจน ต่อให้ปาลีออกไปนอกเมืองจริงๆ ก็เกรงว่าคนแรกที่เธอกลับมาเจอคงไม่ใช่เขาและแม่ ของเธอ แต่เป็นผู้ชายที่อยู่ชั้นล่างคนนั้น
พอคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของรฐาก็ยิ่งดูไม่ได้ขึ้นไปอีก
น่าเสียดายที่ปาลีไม่สนใจเขาเลยแม้แต่น้อย ไม่ แม้แต่จะมองเขา เธอพูดกับแม่ต่อ “แม่ แผนการพัฒนาครั้ง นี้สำคัญมากกับบริษัทของพวกเรา ท่านประธานเขาให้ความ สำคัญมาก หนูมีฐานะเป็นหัวหน้าเลขาของเขา แน่นอนว่า เรื่องที่ต้องรับผิดชอบก็ต้องสำคัญ ท่านประธานต้องการ จะให้หนูช่วยงานเขาได้อย่างสมบูรณ์แบบ ดังนั้นก็เลยเช่า ห้องใกล้ๆ กับบริษัทให้หนูอยู่ห้องหนึ่ง จะได้ให้หนูตั้งใจ ทำงาน จัดการโปรเจคนี้ให้ดี เพราะอย่างนั้น บ่ายวันนี้หนูก็ เลยคิดว่าจะย้ายไปที่นั่น”
“ทำไมกระทันหันจัง?”
แม่ของเธอลุกขึ้นด้วยความตกใจ
สีหน้าของรฐาหลังจากฟังที่ปาลีพูดจนจบก็ถึงกับ หน้าถอดสี พูดด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก “โปรเจคอะไรจะ สำคัญขนาดนั้น ถึงกับต้องให้เธอย้ายออกไปอยู่ที่อื่น ไม่ได้ ฉันไม่ยอม ฉันไม่ให้เธอย้ายออกไป”
ไม่เกี่ยวว่าปาลีจะย้ายออกไปเพราะงานจริงหรือ เปล่า รฐาไม่อนุญาตทั้งนั้น เพราะเขารู้ว่า เพียงแค่ปาลีเดิน ออกจากประตูไปในวันนี้ เธอจะไม่มีทางกลับมาอีก ถึงตอน นั้น การหาผลประโยชน์จากการเป็นคนใกล้ชิดของเขาก็จะยิ่งยากลำบากขึ้นไปอีก
ปาลียกยิ้มเย็นตอบกลับ “ไม่ว่าเธอจะเห็นด้วยหรือ
ไม่ ฉันก็ต้องย้ายไปอยู่ดี”
“เธอกล้าเหรอ?”
รฐาโกรธจนลุกขึ้นมาตบโต๊ะ ปาลียังคงสงวนท่าที เรียบร้อย แต่ไหนแต่ไรเธอก็ไม่เคยปฏิเสธเขาอย่างแข็งขัน ขนาดนี้มาก่อน ดูเหมือนว่าในคืนนั้นเขาจะทำรุนแรงกับเธอ จนทำให้เธอหัวใจสลายไปแล้ว คิดเช่นนั้น เขาจึงใช้เสียงที่ อ่อนลงคุยกับเธอ “นิรัตว์ เธอเป็นผู้หญิงคนนึงนะ เธอควรจะ ให้ความสำคัญกับครอบครัวเป็นที่หนึ่งนะ เธอไม่ต้องใส่ใจ กับงานมากอะไรขนาดนั้นหรอก สุดท้ายแล้วผู้หญิงก็ต้อง กลับมาดูแลครอบครัว อีกอย่างฉันเองก็เลี้ยงเธอไหวอยู่ แล้ว เอาแบบนี้ดีกว่า พรุ่งนี้เธอก็ลาออกจากงานซะ หลังจาก นั้นก็มาอยู่บ้านกับพ่อแม่ ให้ฉันดูแลพวกเธอเอง”
แม่ของเธอได้ยินแบบนั้น ก็พลันโล่งอกขึ้นมา แวว ตาที่มองดูรฐาก็ยิ่งเต็มไปด้วยความพึงพอใจมากขึ้น
แต่พอปาลีได้ยินคำพูดของเขา ได้แต่นึกเสียดสี นึก เยาะเย้ยเป็นที่สุด มาจนถึงตอนนี้แล้ว เขายังคิดจะพรากงาน และความเป็นอิสระของเธอไปอีก จะให้เธอมาอุดอู้อยู่บ้าน ทุกวัน แบบนี้มันเห็นแก่ตัวเป็นที่สุด
พอเธอเริ่มเหนื่อยหน่ายที่จะให้ความสนใจกับรฐา ปาลีก็เพียงแต่พูดคุยกับแม่ของเธอ “คุณพ่อล่ะคะ?”
ตั้งแต่เพิ่งจะเข้าห้องมาก็ไม่เห็นพ่อของเธอเลย
“พ่อเขาทำกับข้าวอยู่ในครัวนะ!”
แม่ของเธอตอบกลับ
“หนูไปคุยกับคุณพ่อก่อนนะคะ”
ปาลีเดินเข้าไปในครัว จริงๆ แล้วเธอไม่อยากจะอยู่ใน ที่ที่มีรฐาอยู่เลยแม้แต่ชั่วครู่เดียว ยังไงวันนี้เธอก็จะย้ายออก ไปให้ได้
