ตอนที่94 การตัดสินใจเลือกทผิดพลาด
ปาลีเป็นมิตรแต่กลับถูกเย็นชาใส่ รีบทำได้เพียงพยักหน้า ตอบรับอย่างเก้อเขิน จากนั้นก็กลับออกไปจากห้องทำงาน รวมทั้งถือโอกาสปิดประตูลง
ในตอนที่ห้องทำงานเหลือแค่ตัวกิรณาเองเพียงคน เดียว เธอรีบดึงของสิ่งนั้นออกมาในทันทีจากนั้นก็ทิ้งใส่ใน ชักโครกในห้องน้ำด้วยความโกรธเป็นอย่างยิ่งเพราะความ อับอาย กดน้ำราดลงไป ทำลายของสิ่งนั้นอย่างไม่หลง เหลือร่องรอยเอาไว้เลยแม้แต่น้อย
เช่นนี้แล้ว พอหลังจากเลิกงานกิตติมา”ตรวจสอบสินค้า” “สินค้า” ก็ได้ไร้ร่องรอยไปตั้งนานแล้ว กิตติโกรธอย่างกลั้น เอาไว้ไม่ได้ รั้นอยู่ในห้องทำงานของกิรณาไม่ยอมออกไป
กิรณามองไปยังกิตติอย่างจนปัญญาเป็นอย่างยิ่ง แล้วเอ่ย ขึ้นอย่างแทบจะเป็นการขอร้องว่า “คุณอย่ากวนแล้วได้ไหม คะ ที่นี่คือบริษัท ต่อให้เป็นที่บ้านก็เถอะคุณก็จะมามั่วๆแบบ นี้ไม่ได้ ช่างเถอะค่ะ ฉันกลัวคุณแล้ว ว่ามาเถอะค่ะ คุณอยาก จะเอายังไงกันแน่?”
เช่นนี้ใบหน้าของกิตติถึงได้เผยรอยยิ้มออกมา สิ่งที่เขา รอก็คือประโยคนี้ของกิรณา เพียงแต่ โอกาสยังไม่สุกดี มือ ข้างหนึ่งโอบกิรณาเอาไว้จากด้านหลัง คางเกยไปบนช่วง บ่าและลำคอของกิรณา พ่นลมหายใจร้อนออกไปพลางเอ่ย “ผมก็แค่ต้องการคุณ ตอนนี้ เวลานี้ เดี๋ยวนี้”
พูดไปพลาง มอใหญ่ๆหนึ่งที่เริ่มเคลื่อนที่เบทวทุกสารทิศ บนร่างกายของกิรณาอย่างไม่ซื่อสัตย์
ลมหายใจของกิรณารุนแรงขึ้นมาในทันที ก่อนหน้านี้ที่ กิตติใช้ของใช้ทางอารมณ์นั่นก็ได้กระตุ้นความร้อนระอุทั่ว ทั้งร่างกายของเธอแล้ว คราวนี้ยังจะสามารถทนต่อเขาที่ อย่างกับจุดไฟไปทั่วทุกสารทิศได้ที่ไหนกัน แต่เธอเป็น ผู้หญิงที่มีเหตุผลเป็นอย่างยิ่ง ถึงแม้ตนเองจะมีอารมณ์ เร่าร้อนใจจนแทบจะควบคุมเอาไว้ไม่ได้ แต่เธอก็ยังคง ควบคุมตนเองเอาไว้ได้เหมือนเดิม
มือข้างหนึ่งผลักกิตติออก กิรณาส่งเสียงเอ่ยปากโอ๋เขา อีกครั้ง “กิตติ อย่าทำแบบนี้ค่ะ ตอนกลางคืนกลับไปคุณ อยากจะยังไงก็อย่างงั้น โอเคไหมคะ?”
“ได้ นี่เป็นสิ่งที่คุณพูดเองนะ”
ในที่สุดกิตติก็มีรอยยิ้มที่พึงพอใจออกมา เขายิ่งรู้ว่า ใน เวลานี้ เป็นเวลาที่กิรณากำลังมีความรู้สึกที่ลึกซึ้งต่อเขา เช่นนี้ถึงได้เอ่ยจุดประสงค์ของเขาออกมาอย่างต่อเนื่อง โดยไม่หยุดพัก “ใช่แล้ว วันนี้มีญาติที่ต่างจังหวัดของผมคน หนึ่งมาหาผม บอกว่าบ้านของแกมีหลานสาวคนหนึ่งอยาก เข้ามาทำงานในบริษัทCLกรุ๊ป คุณผ่อนผันให้หน่อยสิ!”
พอกิรณาได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เธอมีวุฒิการ ศึกษาอะไร อายุเท่าไร มีประสบการณ์ในการทำงานไหม อยากจะทำในตำแหน่งอะไรคะ?”
“วันนี้เธอมาสมภาษณ์ไปแล้ว คุณน่าจะมเอกสารของเธอ อยู่ เธอชื่อขวัญชีวี”
กิตติเอ่ย
“ขวัญชีวี?”
คิ้วของกิรณายิ่งขมวดเข้าหากันแน่นขึ้นไปอีก “สาวน้อย คนนี้ปาลีได้สรุปรวบไปในส่วนของคนที่สัมภาษณ์ไม่ผ่าน เกณฑ์ ดูแล้วความสามารถคงจะไม่เท่าไร”
กิตติก็รู้ตั้งนานแล้วว่ากิรณาไม่ยอมรับปากอย่างง่ายดาย เช่นนี้แน่ เพราะว่ากิรณาคนๆนี้อยู่ในหลักเกณฑ์ที่เข้มงวด เป็นอย่างยิ่ง แต่เขากลับรู้จุดอ่อนของเธออย่างชัดเจนที่สุด นั่นก็คือทุกครั้งตอนที่เขาจะมีอะไรกับเธอ เธอก็จะไม่มีกำลัง ที่จะรับมือเลยแม้แต่น้อย ในเวลานี้ แน่นอนว่าจะต้องใช้ไม้นี้ อีก”
กิรณาถูกเขาหยอกเย้าจนทนไม่ไหวเข้าแล้วจริงๆ แต่ สติสัมปชัญญะบอกกับเธอว่า ไม่อาจจะมามั่วๆในห้อง ทำงานได้โดยเด็ดขาด มิเช่นนั้นมีหนึ่งก็ต้องมีสอง มีสองก็ ต้องมีสาม หลายๆครั้งเข้าจะช้าจะเร็วก็ต้องถูกคนพบเห็น เข้าในที่สุด ภายใต้ความจนปัญญา เธอจึงทำได้เพียงปล่อย ปากรับปากกิตติไป
กลับไม่รู้เลยว่าวันต่อไปข้างหน้า เพราะการตัดสินใจเลือก แบบยอมในครั้งนี้ในวันนี้ เธอได้เสียใจในภายหลังอย่าง
ปาลไม่รู้เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในห้องทํางานของกรุณา เป็นธรรมดาอยู่แล้ว หลังเลิกงานก็มายืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ ตกของเมือง ในใจของเธอทั้งกลัดกลุ้มและอีนุงตุงนังเป็น อย่างยิ่ง
หนึ่งคือ เพราะว่าการปรากฏตัวของขวัญชีวีในวันนี้
สองคือ เพราะว่าวันนี้คือวันที่เจ็ดแล้ว เป็นวันสุดท้ายของ ระยะเวลาหนึ่งสัปดาห์ที่จักรกฤษมอบให้กับเธอ แต่เธอกลับ ยังหาโอกาสที่จะเอ่ยปากสารภาพกับดนุพลไม่ได้ ถึงการมี อยู่ของรฐา
“ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด… ”
กำลังกลัดกลุ้มใจ อยู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
พอปาลีรับโทรศัพท์ นึกไม่ถึงว่าจะเป็นจาริณีที่โทรมา การ ตอบสนองแรกของปาลีก็คือใจเต้นตุ้บๆอยู่ครู่หนึ่ง หรือขวัญ ชีวีจะกลับไปฟ้องแม่แล้วจริงๆ?
“ฮัลโหล แม่!”
ปาลีรับสายโทรศัพท์
“ปาลี เลิกงานแล้วใช่ไหมลูก ไม่เห็นกลับบ้านมานาน พัก อยู่ข้างนอกยังคุ้นชินอยู่ใช่ไหม อาหารการกินดีไหมลูก ตอนกลางคืนนอน นอนหลับหรือเปล่า?”
คำดุด่าที่รุนแรงในความคิดไม่ได้เกิดขึ้น คิดไม่ถึงว่าจาริณี จะพูดคำที่ห่วงใยขนาดนี้กับปาลีอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“แม่…”
ปาลีได้ยินดังนั้น ก็แสบจมูกอย่างไม่อาจจะกลั้นเอาไว้ได้ เกือบจะน้ำตาไหลออกมา ในความทรงจำยี่สิบสองปีของ เธอ แม่ไม่เคยแสดงความรักที่อบอุ่นอ่อนโยนอย่างในเวลา นี้กับเธอมาก่อน
“ปาลี แม่กับพ่อของลูกวางแผนเอาไว้ว่าพรุ่งนี้จะกลับ ต่างจังหวัด คืนนี้ลูกมาที่นี่สักรอบ พวกเราครอบครัวกินข้าว พร้อมหน้าพร้อมตาอย่างมีความสุขด้วยกันสักมื้อ ดีไหม?”
จาริณีพูดอย่างใจดีต่อไป
“ดีค่ะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้
ปาลีแทบจะไม่ได้คิดก็รับปากไปในทันที ทว่าพอคิดอะไร ขึ้นมา จึงรีบเอ่ยถามในทันที “รฐาล่ะคะ?”
รฐาสองวันนี้ออกไปทำงานต่างจังหวัดแล้ว ไม่เช่นนั้น พวกเราหนึ่งครอบครัวถึงจะถือได้ว่ามาครบกันพร้อมหน้า พร้อมตาแล้ว”
ในน้ำเสียงของจาริณีแสดงถึงความเสียดายเล็กน้อย
ปาลีได้ยินดังนั้น กลับโล่งอกเฮือกใหญ่ พูดกับแม่อีกสองสามประโยค หลังจากวางสายก็โบกแท็กซี่คันหนึ่งมุ่งหน้า ไปยังบ้านที่อยู่แต่เดิม
พอคิดถึงว่าพรุ่งนี้พ่อแม่ก็จะกลับต่างจังหวัด แต่ตัวเอง หลายวันมานี้ไม่ได้ตั้งใจอยู่เป็นเพื่อนพวกท่านทั้งสองเลย แม้แต่น้อย ในใจของปาลีก็รู้สึกละอายใจไม่หยุด ดังนั้น พอ เธอได้ยินว่ารฐาไม่อยู่บ้าน เธอก็แทบจะไม่ได้สงสัยอะไร เลยแม้แต่น้อย
กลับไม่รู้เลยว่า ในโทรศัพท์ฝั่งนั้น จาริณีที่แต่เดิมยังยิ้ม อย่างใจดีนั้น พอวางโทรศัพท์ลง ทั้งใบหน้าก็เย็นชาลงใน ทันที และคนที่นั่งอยู่ข้างๆแม่ก็คือ…ขวัญชีวี
