ภาชนะสัมบูรณ์
“แล้วของที่หนูดูดเข้าไปในน้ำเต้าอยู่ที่ไหนล่ะ? พ่อขอดูพวกมันหน่อยได้ไหม?” หานเซิ่นถามเป่าเอ๋อ
“พวกมันถูกย่อยไปนานแล้ว” เป่าเอ๋อพูดพร้อมกับกระพริบตาอีกครั้ง
หานเซิ่นอึ้งจนเกือบจะพูดไม่ออก “แต่หนูเพิ่งจะบอกพ่อว่าหนูปล่อยพวกมันออกมาได้”
เป่าเอ๋อดูไม่พอใจเล็กน้อย “หนูทำได้ แต่หนูต้องรู้ก่อนว่าชิ้นไหนจำเป็นต้องเก็บเอาไว้ ไม่อย่างนั้นพวกมันก็จะถูกน้ำเต้าย่อยสลาย”
‘น้ำเต้าของเป่าเอ๋ออาจจะจับคลาวด์บีสต์สีแดงนั่นได้ แต่เป่าเอ๋ออยู่ในก็อตแซงชัวรี่มาโดยตลอด และเรายังไม่เห็นเธอวิวัฒนาการเลย ดังนั้นเธอคงจะไม่เหนือไปกว่าบารอนคนหนึ่ง มันไม่มีทางที่เธอจะดูดคลาวด์บีสต์ระดับมาร์ควิสเข้าไปในน้ำเต้าได้’ หานเซิ่นคิด
เป่าเอ๋อดูเหมือนจะเข้าใจสิ่งที่หานเซิ่นกำลังคิด เธอตบมือและน้ำเต้าก็ปรากฏขึ้นมาระหว่างพวกเขา เธอพูดกับหานเซิ่น
“พ่ออยากจะได้อะไรอย่างนั้นหรอ? น้ำเต้าของหนูทรงพลัง และมันดูดได้ทุกสิ่งทุกอย่าง”
“พ่อจะบอกหนูในภายหลัง” หานเซิ่นลูบหัวของเป่าเอ๋อ หลังจากนั้นเขาก็เทเลพอร์ตกลับไปที่ปราสาทนภา หานเซิ่นต้องหาโอกาสพาเป่าเอ๋อมาที่นี่เพื่อที่เขาจะได้ทดสอบพลังของน้ำเต้า
ถึงเป่าเอ๋อจะกินยีนซีโน่เจเนอิคที่หานเซิ่นมอบให้เข้าไปเป็นจำนวนมาก แต่เธอก็ยังไม่ถูกขับไล่ออกไปจากก็อตแซงชัวรี่ ด้วยเหตุนั้นเธอคงจะไม่แข็งแกร่งอะไรมาก
หานเซิ่นเอาชิ้นส่วนซีโน่เจเนอิคที่สะสมเอาไว้มาต้มในหม้อ ยีนซีโน่เจเนอิคเกือบจะเยอะเกินไปที่จะใส่ลงในหม้อได้หมด เมื่อเขากินพวกมันทั้งหมดเข้าไป เสียงประกาศก็ดังขึ้น
‘ยีนระดับมาร์ควิส +1‘
เนื้อทั้งหม้อหนักอย่างน้อย 100 กิโลกรัม และถึงหานเซิ่นจะมีวิชาคอนซูมอยู่ แต่มันก็ทำให้เขารู้สึกแน่นท้องที่ต้องกินพวกมันทั้งหมดเข้าไปในคราวเดียว เขาไม่คิดว่าจะกินอะไรได้อีกในวันนั้น
“ดูเหมือนว่าเราควรจะล่าเฉพาะยีนซีโน่เจเนอิคขนาดเล็กๆ” ขณะที่หานเซิ่นกำลังพูดกับตัวเอง ใครบางคนก็มาที่เกาะของเขา
หานเซิ่นเดินออกไปข้างนอกและเห็นไวท์เรียลกำลังขี่นกที่ร่างกายเป็นไม้อยู่ เมื่อหานเซิ่นก้าวออกไปข้างนอก ไวท์เรียลก็บินลงมาบนเกาะ
“หานเซิ่น เจ้ารีบมากับข้าเร็วเข้า!” ไวท์เรียลกระโดดลงจากนกและลากมือของหานเซิ่นไป
“มีเรื่องบางอย่างเกิดขึ้นอย่างนั้นหรอ?” หานเซิ่นถามอย่างสับสน
ขณะที่พวกเขากำลังจะขึ้นหลังนก ไวท์เรียลก็พูดต่อ “หัวหน้าของพวกเราเชิญเจ้าไปที่สวนวิถีนภา เขาต้องการให้เจ้าช่วยพวกเราสกัดมีดขนนกโลหิต”
“เขาขอให้ข้าไปช่วย? แต่ข้าไม่ถนัดเรื่องพวกนั้น แล้วข้าจะช่วยอะไรได้?”
หานเซิ่นตกใจ เพราะสิ่งที่เขารู้ว่าไม่น่าจะเทียบได้กับความรู้และประสบการณ์ของคนที่ทำงานอยู่ในสวนวิถีนภา
ถ้าไป๋อี้ซานอยู่ที่นี่ บางทีเขาอาจจะช่วยในการวิจัยได้ แต่หานเซิ่นแค่รู้นิดหน่อยเท่านั้น แถมวิชาจีโนของก็อตแซงชัวรี่และวิชาจีโนของจักรวาลจีโนยังมีความแตกต่างกันอีก
“เจ้าไม่จำเป็นต้องถ่อมตัว! เจ้าลบเลือดซีโน่เจเนอิคออกจากมีดได้สำเร็จ เจ้าเก่งในเรื่องนี้ พวกรีบไปกันเถอะ หัวหน้าและคนอื่นๆกำลังรอเจ้าอยู่”
ไวท์เรียลดันหานเซิ่นขึ้นไปบนหลังนก หลังจากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปที่สวนวิถีนภา
เมื่อไปถึง หานเซิ่นก็อธิบายให้พวกเขาฟังว่าที่ลบรอยเลือดออกจากมีดขนนกโลหิตได้นั้นเป็นเพราะวิชาจีโนที่เข้ากันได้ดีเท่านั้น เขาไม่ได้รู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับการสกัดสมบัติ
หัวหน้าฝ่ายวิจัยยิ้มและพูด “อย่าได้กังวล หานเซิ่น พวกเราเชิญเจ้ามาที่นี่ก็เพื่อให้เจ้าเป็นส่วนหนึ่งของขั้นตอนการสกัด ถ้าพวกเราพบเลือดบางส่วนที่หลงเหลืออยู่ขณะที่กำลังสกัดมัน พวกเราจำเป็นต้องพึ่งความช่วยเหลือจากเจ้า ไม่อย่างนั้นการทำงานของพวกเราก็จะสูญเปล่า”
หานเซิ่นบอกพวกเขาไปว่าบนมีดไม่เหลือเลือดอยู่แม้แต่หยดเดียว แต่พวกเขาก็ยังคงกังวลว่ามันอาจจะมีเลือดหลงเหลืออยู่ ดังนั้นพวกเขาจึงขอให้หานเซิ่นอยู่ต่อ
โชคดีที่ทางสวนวิถีนภาไม่ได้ขออะไรมากไปกว่านั้น ดังนั้นหานเซิ่นจึงแค่นั่งอยู่ในห้องและคอยฟังคำสั่งจากหัวหน้าฝ่ายวิจัย
เนื่องจากหานเซิ่นไม่มีอะไรทำ ดังนั้นเขาจึงฝึกวิชากายหยก พร้อมกับยังดูขั้นตอนการสกัดมีดขนนกโลหิตไปด้วย ซึ่งทำให้เขาได้เรียนรู้อะไรมากมาย
มีดขนนกโลหิตถูกใส่เข้าไปในหลอดภาชนะที่ทำขึ้นมาจากคริสตัล ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่าพวกเขาจะใช้เทคนิคการตีเหล็กและการหลอมเพื่อเปลี่ยนใบมีดของมัน
แต่เขาคิดผิด พวกเขาใส่มีดเข้าไปในภาชนะและเอาอากาศออกมา หลังจากนั้นพวกเขาก็ลดอุณหภูมิให้ต่ำที่สุด
ขณะที่อุณหภูมิต่ำลง มีดขนนกโลหิตก็ดูเหมือนจะตกผลึก แต่ท้ายที่สุดทั้งมีดก็กลายเป็นคริสตัล
หนึ่งในคนของสวนวิถีนภาใช้เครื่องมือบางอย่างเพื่อตรวจเช็คมีดขนนกโลหิตและขมวดคิ้ว
“อุณหภูมิยังต่ำไม่พอ พวกเรายังปลุกพลังของมีดขนนกโลหิตไม่ได้”
หลังจากผ่านไป 4 วัน หานเซิ่นก็ได้ยินคำพูดแบบนั้นซ้ำๆเป็นพันๆครั้ง พวกเขาพยายามจะลดอุณหภูมิของมีด แต่ดูเหมือนว่าพวกเขาไม่เคยลดอุณหภูมิได้ต่ำเพียงพอ
หานเซิ่นไม่รู้ว่าทำไมพวกเขาถึงต้องการลดอุณหภูมิของมัน แต่เขาได้เห็นวิชาจีโนลับธาตุน้ำแข็งมากมาย พวกมันต่างเป็นวิชาที่น่ากลัว อุณหภูมิที่ต่ำเกินไปทำให้วัสดุอื่นๆแหลกสลาย แต่มีดเล่มนั้นดูจะไม่เป็นอะไร
“ภาชนะคริสตัลนั่นไม่ธรรมดาจริงๆ มันทนต่อความหนาวเย็นอันน่าเหลือเชื่อโดยไม่แตกสลายได้ยังไงกัน” หานเซิ่นพูดกับตัวเองเบาๆ
แต่ไวท์เรียลนั้นหูดีและได้ยินที่หานเซิ่นพูด เขาจึงพูดอย่างภาคภูมิใจ
“หานเซิ่น เจ้าพูดถูกแล้วที่บอกว่าภาชนะนี่ไม่ธรรมดา นี่เป็นสิ่งของระดับเทพเจ้าชิ้นเดียวของสวนวิถีนภาแห่งนี้”
“ภาชนะนั่นเป็นสิ่งของระดับเทพเจ้า?” หานเซิ่นตกใจที่ได้ยินอย่างนั้น เขารู้ว่ามันทนทานอย่างไม่น่าเชื่อ แต่เขาไม่ได้คิดว่ามันเป็นถึงระดับเทพเจ้า
“ชื่อของมันคือภาชนะสัมบูรณ์ สมบัติขั้นสูงหลายชิ้นของพวกเราต่างถูกสกัดภายในภาชนะสัมบูรณ์ และกว่าครึ่งหนึ่งของอาวุธระดับราชันในปราสาทนภาถูกทำขึ้นในนี้” ไวท์เรียลพูดอย่างจริงจัง
หานเซิ่นคิดที่จะถามอะไรบางอย่างอีก แต่หัวหน้าฝ่ายวิจัยพูดขึ้นมาด้วยสีหน้าที่ตรึงเครียด
“ดูเหมือนว่าพลังของพวกเราจะลดอุณหภูมิได้ไม่ต่ำพอ ผู้อาวุโสตง เจ้าไปที่เมืองหยกขาวและเชิญเขามาที่นี่”
“เขาจะยอมมาอย่างนั้นหรอ?” ผู้อาสุโสตงดูหดหู่
