ตอนที่ 2241 พลังของไอซ์บลู
“หานเซิ่น เจ้ายังหันหลังกลับได้” ราชาอัศวินไอซ์บลูพูดอย่าง หนักแน่น
แต่หานเซิ่น ไม่ตอบ เขากําลังครุ่นคิดแทน
ราชาอัศวินไอซ์บลูไม่ได้มีความแค้นอะไรกับหานเซิ่น ความ จริงแล้วเมื่อคํานึงถึงความสัมพันธ์ระหว่างหว่างอี๋ซากับพวกเขา ราชาอัศวินไอซ์บลูก็ไม่ควรจะเกลียดชังอะไรหานเซิ่น นอกจากนั้น ไป๋เว่ยก็กําลังจะพาหานเซิ่นไปที่ดาวบ้านเกิดของเอ็กซ์ตรีมคิงใน เร็วๆนี้ ดังนั้นมันไม่มีเหตุผลอะไรที่อัศวินไอซ์บลูจะมาโอมตีเขา นี่ ถือเป็นการขัดต่อความต้องการของผู้ปกครองเอ็กซ์ตรีมคิง มันถือว่าเป็นความผิดที่ใหญ่หลวงที่สุด
เมื่อคิดเกี่ยวกับมันดีๆ หานเซิ่นก็คิดว่ามันคงจะเป็นเพราะแผ่น หินที่เขาครอบครองอยู่ เพราะแม้แต่เอ็ดเวิร์ดเองก็ยังใช้รูปปั้นแอนเซียนท์ก็อตที่มีค่างเพื่อจะแย้งเอาแผ่นดินนั้นไปครอบครอง
ถ้าอัศวินไอซ์บลูรู้เกี่ยวกับแผ่นหิน ทําไมเขาถึงไม่โจมตีเรา ตั้งแต่แรก ทําไมเขาถึงต้องรอจนถึงตอนนี้? เขาคงเพิ่งจะรู้ถึงเรื่องนี้ แน่ๆ และมีเพียงแค่เอ็ดเวิร์ดเท่านั้นที่รู้ว่าเราเอาแผ่นหินไป แต่ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ อะไรที่เป็นสาเหตุทําให้จู่ๆเอ็ดเวิร์ดบอกกับราชา อัศวินไอซ์บลูว่าเรามีแผ่นหินอยู่?” หานเซิ่นคิด
“ใช่แล้ว มันเป็นเพราะไป๋เว่ยต้องการพาตัวเราไป เอ็ดเวิร์ดคง จะรู้ว่าหยุดเรื่องนั้นไม่ได้ ดังนั้นการบอกราชาอัศวินไอซ์บลูจึงเป็นหนทางสุดท้ายของเขา”
“ดูเหมือนแผ่นหินนี้จะมีค่ามากกว่าที่เราคิด แม้แต่ราชาอัศวิน ไอซ์บลูก็ยังขัดคําสั่งของราชาไป๋เพื่อพยายามหยุดเราเอาไว้ที่นี่ ถ้าพวกเขาต้องการให้เราอยู่ที่นี่มากขนาดนั้น บางทีเดนหินอาจจะทํางานได้แค่ที่นี่เท่านั้น ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงจะคิดหาหนทาง เอามันกลับคืนไปในตอนที่เราอยู่ที่ดาวบ้านเกิดของเอ็กซ์ตรีมคิง มันต้องมีเหตุผลบางอย่างที่ทําให้พวกเขาขัดคําสั่งของผู้ปกครองตัวเองด้วยแผนการที่เสี่ยงแบบนี้”
หานเซิ่นเงยหน้าขึ้นไปมองที่ราอัศวินไอซ์บลู เขาสามารถฆ่าหานเซิ่นได้ถ้าต้องการ ด้วยอํานาจและชื่อเสียงของเขา เขาคงจะฆ่าหานเซิ่นและรอดจากการลงโทษไปได้
บางทีที่เขายั้งมือเอาไว้ก็เพราะอี๋ซา หรือบางทีเขาอาจจะไม่ได้ ต้องการทําร้ายอะไรหานเซิ่นและที่เขาต้องการก็คือแผ่นหินเท่านั้น
แต่หานเซิ่นไม่อยากจะเสียแผ่นหินไป ถ้าหานเซิ่นยอมมอบแผ่นหินแต่โดยดี อัศวินไอซ์บลูก็จะหยุดไล่ลาหานเซิ่น ดูเหมือนเขาจะไม่หยุดจนกว่าเขาจะได้แผ่นหินไป
“เวรเอ้ย! เอ็ดเวิร์ดมันรู้ได้ยังไงว่าเราเอาแผ่นหินไป?” หานเซิ่น ถอนหายใจ
เขาระมัดระวังอย่างเต็มที่ แต่เอ็ดเวิร์ดก็ยังค้นพบตัวหัวขโมย
แต่ตอนนี้หานเซิ่น ไม่มีเวลาจะมาคิดถึงเรื่องนั้น ถ้าเขาไม่อยากจะเสียแผ่นหินไป แบบนั้นเขาก็ต้องหาทางหนีไปจากที่นี่
ตอนนี้พวกเขากําลังอยู่ในศูนย์บัญชาการของหน่วยอัศวิน ไอซ์บลู ดังนั้นหานเซิ่นจึงถูกล้อมโดยยอดฝีมือจากทุกด้าน ราชาอัศวินไอซ์บลูไม่ต้องการทําให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ และเขาก็ไม่ ต้องการทําให้หานเซิ่นเข้าตาจน ดังนั้นเขาจึงมาขวางหานเซิ่น ตามลําพัง
“หาเซิ่น สิ่งนั้นมันไร้ประโยชน์สําหรับเจ้า ทิ้งมันไปและเจ้าจะได้รับรางวัล”
ราชาอัศวินไอซ์บลูยังคงไม่โจมตี เขาแค่ใช้ความแข็งแกร่ง ของตัวเองเพื่อข่มหานเซิ่น
“ท่านกําลังพูดถึงเรื่องอะไร?” หานเซิ่นใช้จิตแห่งมีดและดาบ เพื่อต้านแรงกดดันของราชาอัศวินไอซ์บลู
จิตแห่งมีดและจิตแห่งดาบของหานเป็นเป็นระดับครึ่งเทพ ดังนั้นพวกมันจึงอยู่ในระดับเดียวกับของราชาอัศวินไอซ์บลู แต่มัน ก็มีความต่างระหว่างพลังของทั้งคู่มากถึงขนาดที่หานเซิ่นไม่มีหวัง จะเอาชนะได้
“ถ้าเจ้ายังยืนกรานที่จะทําแบบนี้ ข้าก็ต้องใช้กําลังพาเจ้ากลับไปด้วยตัวเอง”
เมื่อได้เห็นจิตแห่งมีดและจิดเห่งดาบของหานเซิ่น ดวงตาของราชาอัศวินไอซ์บลูก็เปล่งประกายด้วยความชื่นชม
มันถือว่าเป็นอะไรหาได้ยากที่มาร์ควิสคนหนึ่งจะมีจิตใจที่ แข็งแกร่งแบบนั้น
แสงสีฟ้าที่ห่อหุ้มราชาอัศวินไอซ์บลูตั้งแต่ที่เขาพังเข้าไปใน ห้องของหานเซิ่น มันเป็นเพียงแค่พลังติดตัว แต่ยิ่งมันทํางานนาน มากเท่าไหร่ มันก็จะขยายกว้างขึ้นมากเท่านั้น ดูเหมือนกับว่า อากาศเองก็กลายเป็นสีฟ้า มันห้อมล้อมหานเซิ่นและเขาก็รู้สึกได้ ถึงพลังงานอันหนาวเย็นแผ่ออกมาจากนั้น เขารู้สึกราวกับว่าออร่า นั้นจะแช่แข็งเขา
พลังหนาวเย็นนั้นจํากัดความสามารถในการเคลื่อนไหวของ หานเซิ่น การพยายามจะเทเลพอร์ตนั้นเป็นอะไรที่ไร้ประโยชน์ ภายในแสงสีฟ้านั่น มือมังกรทําให้หานเซิ่นเทเลพอร์ตได้แค่ระยะ สั้นๆเท่านั้น เขาไม่สามารถหนีไปจากรัสมีของมันได้
หานเซิ่นและเป่าเอ๋อถูกแช่แข็งภายในแสงสีฟ้า ทั้งคู่ดู เหมือนกับก้อนน้ําแข็งคู่หนึ่งที่กําลังลอยอยู่ในอากาศสีฟ้า
ภายในฐานทัพ เอ็ดเวิร์ดมองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยรอยยิ้ม ที่พึงพอใจ
“ราชาอัศวินไอซ์บลูไม่ใช่สมาชิกของเอ็กซ์ตรีมคิงที่มี พรสวรรค์พิเศษอะไร แต่เขามีศรัทธาในหลักการที่คนอื่นหลงลืมไป เขาเป็นเพียงคนเดียวที่ฝึกวิชาจีโนไอซ์บลูไปถึงระดับนั้น ทั้งๆที่มัน เป็นแค่วิชาพื้นฐานที่ผู้คนแทบจะไม่เสียเวลากับมัน”
“แต่สุดท้ายแล้วความพยายามของเขาก็ไร้ประโยชน์ ตั้งแต่ เกิดพวกเราก็รู้ว่าเขาไม่มีวันกลายเป็นระดับเทพเจ้าได้ เขาจะเป็น ระดับครึ่งเทพ ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม”
อัศวิน ไอซ์บลูที่อยู่ข้างๆเอ็ดเวิร์ดยิ้ม หลังจากนั้นสายตาของ เขาก็มองไปที่หานเซิ่น “แต่ข้าสนใจหานเซิ่นคนนี้มากกว่า นอกจากที่เขาจะมีสมบัติโล่ป้องกันที่มหัศจรรย์แล้ว เขายังฆ่าราชาไนท์ริเวอร์ได้สําเร็จ นั่นไม่ใช่สิ่งที่มีเพียงแค่การป้องกันจะทําได้”
“เจ้าเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่ถือเจดดรัมนั่นไหม? นั่นไม่ใช่ เจดดรัมธรรมดาๆ มันเป็นเจดดรัมระดับราชันกลายพันธุ์ ข้าได้ ตรวจสอบร่างของ
ราชาในน้ําริเวอร์ ถึงแม้เขาจะถูกฆ่าด้วยการตัดคอ แต่สมองของเขาได้รับความเสียหายอย่างหนัก เขาคงจะถูก การโจมตีของเจดดรัมโดยที่ไร้การป้องกัน” เอ็ดเวิร์ดพูด
“เขาเป็นเพียงแค่มาร์ควิสจากเผ่าพันธุ์เล็กๆ แต่เขากลับมี สมบัติมากมายที่เจ้าและข้าก็ยังต้องการ” อัศวินไอซ์บลูมองไปที่ เจดดรัมของเป่าเอ๋อด้วยความละโมบ
“เจ้านี้มีอะไรมากกว่าที่เห็น พวกเราไม่รู้ถึงธรรมชาติของ โบราณวัตถุนั่นด้วยซ้ํา แต่เขากลับหามันเจอได้ ถ้าไม่ใช่เพราะเขา
พวกเราก็คงจะไม่สังเกตเห็นว่าโบราณวัตถุนั้นเป็นแค่แผ่นหินเล็กๆ ที่ติดอยู่บนหลังคา”
เอ็ดเวิร์ดหลี่ตาของเขาขณะที่มองไปที่หานเซิ่น “ถ้าเป็นไปได้ ข้าก็ไม่อยากเป็นศัตรูกับเขา แต่พวกเราจําเป็นต้องใช้โบราณวัตถุ นั่น”
“เจ้าคิดว่าหานเซิ่นจะหนีไปได้ไหม? ถ้าเขาถูกจับได้ มันก็ไม่มี ปัญหา ใครจะคาดเดาว่าแผ่นหินที่ดูธรรมดาๆนั้นก็คือโบราณวัตถุ ที่พวกเรากําลังมองหา พวกเราก็จะมีโอกาสที่จะเก็บมันไปจาก สิ่งของสมบัติอื่นๆที่เขามี แต่ถ้าเกิดเราหนีไปได้ นั่นก็จะมอบ โอกาสให้กับพวกเรา” อัศวินไอซ์บลูหันไปมองเอ็ดเวิร์ด
“ข้าคิดว่าราชาอัศวินไอซ์บลูจะหยุดเขาเอาไว้ได้ แต่ถึงหานเซิ่นจะหนีไปจากราชาอัศวินได้อย่างปาฏิหาริย์ ข้าก็จะทำให้แน่ใจว่าสถานการณ์เป็นไปตามที่พวกเราต้องการ”
เอ็ดเวิร์ดดูมั่นใจ “ราขาอัศวินไอซ์บลูจะช่วยพวกเราโดยการ ไปอธิบายกับราชาไป๋ พวกเราแค่ต้องรออยู่เฉยๆ และไม่นานสิ่งนั้น ก็จะตกมาอยู่ในมือของพวกเรา”
ในอีกส่วนหนึ่งของฐานทัพ กุนซือไวร์และครามกําลังมองดูสิ่ง ที่เกิดขึ้น กุนซือไวท์ขมวดคิ้ว แต่เขายังคงนิ่งเงียบ ครามถาม ขึ้นมาด้วยความสงสัย
มิสเตอร์ไวท์ นี่มันเกิดอะไรขึ้น? ทําไมจู่ๆราชาอัศวินไอซ์บลู ถึงได้จู่โจมหานเซิ่น?”
“มันมีเพียงสิ่งเดียวบนดาวดวงนี้ที่ทําให้ราชาอัศวินไอซ์บลูขัด คําสั่งและโจมตีหานเซิ่น” กุนซือไวท์มองหานเซิ่นด้วยสีหน้าแปลกๆ
“ไม่มีทาง ทําไมเขาถึงมีสิ่งนั้นได้” ดวงตาของครามเบิกกว้าง อย่างไม่อยากจะเชื่อ
