ตอนที่ 2246 สถานที่สนุก
“ท่านกําลังพูดถึงอะไร?” หานเซิ่นมองราชินีจิ้งจอกอยางเป็นกังวล
“ที่นี่มันหนาว แถมมันไม่มีอะไรนอกจากกําแพงหินและน้ําที่เย็นยะเยือก เจ้าคิดว่าในสถานที่แบบนี้มันมีความสนุกอยู่กี่รูปแบบ กัน? แน่นอนว่าเจ้าต้องรู้ว่าข้าหมายถึงอะไร
ราชินีจิ้งจอกเลียริมฝีปากของตัวเอง หลังจากนั้นเธอก็ล้วงมือ ข้างหนึ่งเข้าไปในหน้าอกของตัวเอง
หานเซิ่นอดไม่ได้ที่จะมองตามมือของเธอไป แต่ถึงราชินี จิ้งจอกจะดูยั่วยวนอย่างมาก หานเซิ่นก็ไม่เชื่อว่าเจตนาของเธยจะเรียบง่ายแบบนั้น เธอเป็นยอดฝีมือระดับราชันเป็นอย่างน้อย ใครจะ รู้ว่าเธอกําลังคิดอะไรอยู่
แถมเธอยังเป็นภรรยาของขุนพลโกสต์โบน และหานเซิ่นก็ไม่รู้ ด้วยซ้ําว่าชายคนนั้นอยู่หรือตาย ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่และจับได้ว่า ภรรยาของเขาเป็นชู้กับหานเซิ่น เขาก็ไม่มีทางจะปล่อยหานเซิ่น เอาไว้แน่
ราชินี้จิ้งจอกกระพริบตาให้กับหานเซิ่น เธอนํามือของเธอออกมาจากหน้าอกและเผยให้เห็นลูกกุญแจกระดูกสีดําที่เธอหยิบออกมา
ลูกกุญแจนั้นห้อยอยู่กับสร้อยคอที่ทําขึ้นมาจากหยกขาว
“นี่เป็นอะไรที่สนุกมากๆ ตามข้ามา” ราชินีจิ้งจอกกระพริบตา ให้กับหานเซิ่นอีกครั้ง เธอถือสร้อยคออยู่ในมือขณะที่เริ่มเดิน ออกไปทางปราสาท
“เจ้านี่ดูจะชอบทรมานคนอื่นซะจริงๆ” หานเซิ่นมองดูเธอเดินจากไป และเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจทว่าก็ยังตามเธอไป
ปราสาทนั้นดูงดงาม ในตอนแรกหานเซิ่นคิดว่ามันทําขึ้นมา จากหยกแต่เมื่อเขาสังเกตดูดีๆ เขาก็สามารถบอกได้ว่าประตูและ เสาของปราสาทนั้นถูกทําขึ้นมาจากกระดูกทั้งหมด
กระดูกนั้นกึ่งโปร่งใสเหมือนกับหยก และพวกมันก็เปล่ง ประกายอย่างสวยงาม หานเซิ่นไม่รู้ว่าสิ่งมีชีวิตแบบไหนที่ทิ้งกระดูก แบบนั้นเอาไว้กันแน่
ปราสาทกระดูกนั้นมีห้องโถงหลักแค่ห้องเดียวและมีห้องโถงที่ เล็กกว่าประกบทั้ง 2 ด้าน ปราสาทนั้น ไม่ได้ใหญ่โตอะไร และมันก็ ตกแต่งไปด้วยเครื่องประดับที่ทําขึ้นมาจากกระดูกซะส่วนใหญ่ แม้แต่สระน้ําก็ยังทําขึ้นมาจากกระดูก
โซ่ที่ล่ามราชินีจิ้งจอกอยู่นั้นบางมากๆ และเมื่อเธอเดินออกไป โซ่ก็ถูกดึงขึ้นจากก้นของสระ เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ได้จํากัดการเคลื่อนไหวของเธอ
ราชินีจิ้งจอกเดินเข้าไปในห้องโถงขนาดเล็กด้านซ้าย หานเซิ่นเดินตามหลังเธอไป ซึ่งในห้องเต็มไปด้วยสมบัติพิเศษมากมาย
มันมีทั้งอาวุธ ชุดเกราะ อัญมณีหลายรูปแบบ สมุนไพรและ สมบัติอื่นอีกมากมาย หานเซิ่นแทบจะหายใจไม่ทันขณะที่มองไป รอบๆ เขาอยากจะได้รับสมบัติทั้งหมดนี้มาเป็นของเขาแต่เพียงผู้ เดียว
เมื่อเห็นหานเซิ่นมองกองสมบัติด้ายความละโมบ ราชินีจิ้งจอก ก็ยิ้มออกบา เธอมองตรงมาที่เขาและพูด
“ถ้าเจ้าตกลงที่จะมาเป็นคนรักของข้า สมบัติทั้งหมดนี้จะตก เป็นของเจ้า เจ้าจะเอาอะไรไปก็ได้ตามต้องการ นั่นฟังเป็นยังไง?”
หานเซิ่นหยุดมองสมบัติและหันมามองที่เธอ “ท่านพาข้ามาที่นี่ เพื่อขอแค่นั้น?”
ราชินีจึงจอกมองเขาด้วยความดูถูก แน่นอนว่าไม่ การเป็น เจ้าของสมบัติไร้ประโยชน์พวกนี้จะไปมีความหมายอะไร?”
หลังจากนั้นราชินีจิ้งจอกก็เดินไปตรงหน้ากําแพงที่มีภาพ จิตรกรรมฝาผนังขนาดมหึมาอยู่ ใบหน้าของปีศาจนับไม่ถ้วนถูก วาดอยู่บนนั้น
หานเซิ่นไม่รู้ว่าพวกมันเป็นปีศาจแบบไหนกันแน่ แต่มันดู เหมือนกับประตูสู่ยมนรกที่ถูกเปิดออก และมีปีศาจมากมายคืบคลานออกมาจากความมืดมิดเพื่อทําลายล้างทุกสิ่งบนโลกใบนี้
ใบหน้าของเหล่าปีศาจเต็มไปด้วยความตะกละและความ กระหายเลือด ขณะที่หานเซิ่นมองไปที่ภาพจิตรกรรม มันดู เหมือนกับว่าเหล่าปีศาจกําลังจะกระโดดออกมาจากกําแพงและเริ่ม กลืนกิเล้กัน
ราชินีจิ้งจอกเดินไปอยู่ทางด้านซ้ายของภาพจิตรกรรมฝาผนัง ประตูที่ปิดอยู่นั้นมีรูปร่างเหมือนกับโครงกระดูกขนาดมหึมา
ราชินีจิ้งจอกเสลูกกุญแจเข้าไปในดวงตาข้างขวาของโครง กระดูก และเมื่อเธอบิดลูกกุญแจ มันก็มีเสียงดังออกมาจากภาพ
ประตูโครงกระดูกนรกก็เปิดออก ภาพวาดของประตูนั้นได้ กลายเป็นประตูของจริง ซึ่งเผยให้เห็นความมืดมิดที่อยู่อีกด้านหนึ่ง ของกําแพง มันมืดสนิทราวกับหลุมดํา เสียงร้องไห้เบาๆดังออกมา จากหลุมไร้แสงนั้นและเพียงแค่ได้ยินมันก็ทําให้หานเซิ่นรู้สึกหนาว ขึ้นมา
“สิ่งสนุกอยู่ในนั้น เจ้ากล้าเข้าไปหรือเปล่า?” ราชินีจิ้งจอกยืน อยู่ถัดจากประตูที่เปิดออกและกําจังยิ้มให้กับหานเซิ่น
“ไม่” หานเซิ่นส่ายหัวของเขา
ราชินีจิ้งจอกดูเหมือนจะไม่รังเกลียดการปฏิเสธของเขา “เจ้า จะไม่เป็นไร ข้าแน่ใจว่าเจ้าจะปลอดภัย ติดตามข้าและข้าจะพาเจ้า ไปสู่การเดินทางสุขุมนรก”
หลังจากนั้นราชินีจิ้งจอกก็เดินเข้าไปหาประตูโครงกระดูกนรก
หานเซิ่นคิดกับตัวเอง เธอไปเถอะแต่ฉันจะไม่ก้าวเท้าเข้าไป ในนั้นเป็นอันขาด ใครจะรู้ว่ามันมีกับดักแบบไหนกําลังรออยู่บ้าง”
หานเซิ่นตัดสินใจอย่างเด็ดขาด แต่หลังจากนั้นเขาก็รู้สึกว่า ร่างกายไม่ฟังคําสั่งของเขา เขาเดินตรงเข้าไปในประตูโครงกระดูก นรกเช่นกัน เขาสูญเสียการควบคุมแขนขาของตัวเองไปราวกับว่า เขาเป็นหุ่นเชิด
หานเซิ่นมองราชินีจิ้งจอกด้วยความกล้า ร่างกายครึ่งหนึ่งของ เธอผ่านเข้าไปในประตูเรียบร้อยแล้ว แต่เธอหันกลับมาและยิ้ม ให้กับหานเซิ่นอีกครั้ง เธอยกมือขึ้นและมันก็เหมือนกับว่ามีสิ่งที่ มองไม่เห็นดึงหานเซิ่นเข้าไปหาเธอ
หานเซิ่นใช่ออร่าศาสตร์ตงเสวียนและวิญญาณอสูรเนตรม่วง เขามองเห็นว่าราชินีจิ้งจอกดึงเขาด้วยโซ่ที่ทํามาจากสสารล่องหน บางอย่าง โล่นั้นคล้องรอบตัวหานเซิ่นเอาไว้ ทําให้เธอดึงเขาไป อย่างง่ายดาย
หานเซิ่นขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองติดกับดักของเธอตั้งแต่ เมื่อไหร่ เขาพยายามใช้พลังหลายอย่างเพื่อหนีจากโช่ แต่มันก็ไม่มีอะไรที่ได้ผล
เธอรัดตัวเราโดยที่เราไม่รู้สึกตัวเลย ราชินีจิ้งจอกคนนี้ แข็งแกร่งกว่าที่เราคาดคิดเอาไว้ หรือบางที่จริงๆแล้วเธอเป็นระดับ เทพเจ้า? หานเซิ่นใช้พลังต่างๆของเขา แต่พวกมันไม่ได้ผล นั่นทําให้เขาเปลกใจอย่างมาก
เขาไม่สามารถปล่อยตัวเองจากการถูกรัดได้ ดังนั้นเขาจึง ตัดสินใจหยุดขัดขืนและเดินไปสู่ประตูโครงกระดูกนรกด้วยตัวเอง
“ด้วยความแข็งแกร่งของเธอ เราคงจะหนีไหนไม่ได้ ถ้าเธอ อยากจะฆ่าเรา ถ้าอย่างนั้นเราก็ขอเลือกทางเดินไปด้วยตัวเอง ดีกว่าที่จะถูกลากเหมือนกับสุนัขตัวหนึ่ง
หานเซิ่นบอกตามตรงเขาเองก็รู้สึกสงสัยเกี่ยวกับประตู โครงกระดูกนรกนั่น แน่นอนว่าถ้าเขามีทางเลือก เขาก็ไม่คิดจะ เดินเข้าไปข้างในเพียงเพื่อจะตอบสนองความอยากรู้อยากเห็นของตัวเอง
ราชินีจิ้งจอกยิ้ม เธอเดินผ่านประตูเข้าไป โดยมีหานเซิ่นตาม ไปจากด้านหลัง
เมื่อหานเซิ่นก้าวเข้าไปข้างใน เขาก็รู้สึกได้ถึงแรงดูดอย่าง กะทันหันดึงร่างกายของเขาไปข้างหน้า เขาถูกเทเลพอร์ตไปที่อื่น ในช่วงเวลาเพียงหนึ่งวินาที
