Super God Gene – ตอนที่ 2782
โซ่สสารของไป๋ว่านเจี้ยระเบิดออกมา เขาชกใส่อกของฟลาวเวอร์ก็อตที่กระโดดเข้ามา ถ้าพลังนั่นปล่อยไปใส่ระดับเทพเจ้าคนอื่น คนๆนั้นก็คงจะได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แต่ในตอนที่หมัดของไป๋ว่านเจี้ยไปถูกฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้น มีเพียงแค่เสื้อผ้าของอีกฝ่ายเท่านั้นที่ได้รับความเสียหาย ขณะที่ตัวฟลาวเวอร์ก็อตแค่เซถอยหลังไปไม่กี่ก้าวก่อนที่จะกระโดดเข้าใส่ไป๋ว่านเจี้ยอีกครั้ง
ทุกคนรู้สึกแปลกใจกับเรื่องนั้น พวกเขารู้ดีว่าเผ่าฟลาวเวอร์ก็อตเป็นอย่างไง ถึงแม้พวกเขาจะเก่งเรื่องการทำจีโนฟลูอิด แต่พลังในการต่อสู้ของพวกเขาต่ำมาก
แต่ตอนนี้ฟลาวเวอร์ก็อตที่ถูกขุดขึ้นมาสามารถรับการโจมตีของไป๋ว่านเจี้ยได้โดยไม่เป็นอะไร นี่เป็นอะไรที่น่าสะพรึงกลัวอย่างแท้จริง
ร่างกายของไป๋ว่านเจี้ยเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เขาชกหมัดที่ก่อให้เกิดเป็นหลุมดำขึ้นมา เขาดูดฟลาวเวอร์ก็อตเข้าไปในหลุมดำนั่น ทุกคนที่อยู่ใกล้เคียงเห็นว่าหลุมดำกำลังจะปิดลงและขับไล่ฟลาวเวอร์ก็อตออกไปสู่อวกาศ
แต่ทันใดนั้นก็มีดอกไม้สีม่วงโผล่ออกมาหลุมดำที่กำลังจะปิด หลุมดำนั้นพยายามจะปิดตัวเอง แต่มันไม่สามารถปิดตัวลงได้
ดอกไม้สีม่วงคืบคลานออกมาจากหลุมดำมากขึ้นเรื่อยๆ และใบหน้าที่น่าขนลุกก็ตามดอกไม้สีม่วงออกมา
วินาทีต่อมามือคู่หนึ่งออกมาจากหลุมดำและฉีกปากของหลุมดำให้เปิดออก หลังจากนั้นฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้นก็กลับออกมาจากหลุมดำ
ทุกคนที่เห็นตกตะลึง ฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้นใช้พละกำลังเพื่อฉีกหลุมดำให้เปิดออก นั่นเป็นพลังทางกายภาพที่น่ากลัวมากๆ
“โอ้ ไม่นะ! ฟลาวเวอร์ก็อตมีร่างกายที่น่ากลัวขนาดนั้นได้ยังไง?”
ทุกคนมองดูฟลาวเวอร์ก็อตต่อสู้กับไป๋ว่านเจี้ยอย่างสูสี
ไป๋ว่านเจี้ยใช้วิชาจีโนหลายสิบวิชา ขณะที่เขาพยายามจะจัดการกับศัตรูคนนี้ แต่เขาไม่สามารถสร้างความเสียหายต่อร่างกายของฟลาวเวอร์ก็อตได้เลย
“ไวโอเล็ต ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ฟลาวเวอร์ก็อตมีระดับเทพเจ้าอยู่ในเผ่าด้วย” ระดับเทพเจ้าคนหนึ่งพูดกับไวโอเล็ต
ไวโอเล็ตส่ายหัว “นี่เป็นฟลาวเวอร์ก็อตระดับเอิร์ล เขาเป็นแค่คนธรรมดาคนหนึ่ง เขาไม่ควรจะเป็นระดับเทพเจ้า ข้าไม่รู้ว่าเขาไปเอาพลังแบบนี้มาจากไหน”
ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าคนนั้นกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ทันใดนั้นใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป มีใครบางคนตะโกนขึ้นมา
“ฟลาวเวอร์ก็อตทั้งหมดกำลังขึ้นมาจากพื้น!”
หานเซิ่นเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นข้างล่าง และเขาก็เห็นว่าเหล่าฟลาวเวอร์ก็อตกำลังขึ้นมาจากพื้นดินจริงๆ
แค่หนึ่งในฟลาวเวอร์ก็อตก็ยากจะรับมือแล้ว แต่ตอนนี้ฟลาวเวอร์ก็อตนับหมื่นกำลังขึ้นมาจากพื้น ถ้าพวกเขาทุกคนน่ากลัวเหมือนอย่างฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้น สถานการณ์ก็จะเลวร้ายอย่างที่สุด
แต่เหล่ายอดฝีมือไม่คิดว่านั่นจะเป็นไปได้ เพราะถ้าทุกคนในเผ่าพันธุ์หนึ่งกลายเป็นระดับเทพเจ้าทั้งหมด แบบนั้นระดับเทพเจ้าก็คงจะไม่ใช่อะไรที่พิเศษอีกต่อไป
ระดับเทพเจ้าคนนั้นสร้างโซ่สสารขึ้นมา และมันก็กลายเป็นสายฟ้าที่พุ่งเข้าไปโจมตีใส่ฟลาวเวอร์ก็อตคนหนึ่งที่ขึ้นมาจากพื้น
ตูม!
สายฟ้าระเบิดชุดเกราะของฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้นเป็นชิ้นๆ แต่ร่างกายของเขายังคงอยู่ดี มันกระจ่างใสราวกับหยกและไม่มีด่างพร้อยเลยแม้แต่น้อย หัวของฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้นมีดอกไม้ที่ดูเหมือนจะกำลังบานออก
“เจ้านี่…เป็นระดับเทพเจ้าเหมือนกัน?” ใบหน้าของเหล่ายอดฝีมือเปลี่ยนไป ดราก้อนวันและเดียร็อบเบอร์เองก็รู้สึกได้ว่าบางสิ่งผิดปกติ
“ถอยกลับ! มีบางสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับฟลาวเวอร์ก็อตพวกนี้” เดียร็อบเบอร์พูดกับคนของเขา
ไป๋ว่านเจี้ยกระโดดออกห่างจากฟลาวเวอร์ก็อตคนนั้นและมองไปรอบๆอย่างเร่งรีบ เมื่อเขาเห็นเด็กสาวอยู่บนท้องฟ้า เขาก็รีบบินขึ้นไปหาเธอ
“ท่านป้า มีบางสิ่งผิดปกติ ที่นี่อันตรายเกินไป พวกเราจำเป็นต้องรีบไปจากที่นี่!”
แต่ก่อนที่ไป๋ว่านเจี้ยจะพาเด็กสาวหนีไป ฟลาวเวอร์ก็อตที่เขาต่อสู้ด้วยก่อนหน้านี้ก็กระโดดตามเขามา
“อ้า!” ระดับราชันคนหนึ่งถูกฆ่าโดยฟลาวเวอร์ก็อตหญิง เลือดและอวัยวะภายในของเขากระเด็นกระจัดกระจายไปทั่ว
ในตอนนี้ฟลาวเวอร์ก็อตทุกคนที่ออกมาจากพื้นมีพลังระดับเทพเจ้า ไม่ว่าพวกเขาจะมีอายุเท่าไหร่หรือเป็นเพศไหน และหลังจากที่พวกเขาขึ้นมาจากพื้น พวกเขาก็คลุ้มคลั่งและทำการโจมตีทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบๆตัว
ปัง!
เซี่ยชิงชกหมัดใส่หน้าฟลาวเวอร์ก็อตคนหนึ่ง แต่แรงจากหมัดถูกสะท้อนกลับ ทำให้เซี่ยชิงกระเด็นออกไปราวกับลูกอุกกาบาต กระดูกมือของเขาหัก
“เวยเอ้ย! นี่มันเกิดเรื่องบ้าอะไรขึ้นกันเนี่ย? ทำไมเจ้าพวกนี้ถึงมีพลังระดับเทพเจ้า?”
ในตอนนี้ทั้งสเปชการ์เด้นดังก้องด้วยเสียงกรีดร้อง แม้แต่ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าอย่างดราก้อนวันก็แทบจะเก็บความกลัวเอาไว้ไม่ได้ เหล่าระดับราชันนั้นล้มตายไปตามๆกันโดยฝีมือของฟลาวเวอร์ก็อต พวกเขาไม่รวดเร็วพอจะต่อสู้ และพวกเขาก็ไม่สามารถหนีไปได้เช่นกัน
“ไวโอเล็ตอยู่ที่ไหน?” หานเซิ่นรีบเข้าไปหาเซี่ยชิง เขาชกหมัดใส่ฟลาวเวอร์ก็อตที่กำลังเข้ามาจู่โจมเซี่ยชิง
ฟลาวเวอร์ก็อตที่ถูกหานเซิ่นชกใส่นั้นกระเด็นออกไปพร้อมกับมีรูบนอก แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ดูไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดอะไร เขาเป็นเหมือนกับสิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักความเจ็บปวด และหลังจากที่ลุกขึ้นมาได้แล้ว เขาก็เริ่มวิ่งเข้าหาพวกหานเซิ่นอีกครั้ง
“ข้าไม่เห็นเขา เมื่อครู่เขาอยู่ยังที่นี่อยู่เลย แต่ตอนนี้เขาหายตัวไปแล้ว!” เซี่ยชิงพูด
“มีบางสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับฟลาวเวอร์ก็อตพวกนี้ พวกเราต้องรีบออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด” หานเซิ่นดึงเซี่ยชิงไปโดยต้องการจะพาเขาออกจากสเปชการ์เด้นให้เร็วที่สุด
ปัง!
แต่ขณะที่หานเซิ่นบินไป เขาก็ชนเข้ากับกำแพงที่มองไม่เห็น มันทำให้เขาและเซี่ยชิงเด้งกลับไปด้านหลัง
“โอ้ไม่นะ! มันคือกำแพงอวกาศ ถ้าไม่มีกุญแจเพื่อเปิดกำแพงอวกาศ พวกเราก็ผ่านไปไม่ได้ ไม่ว่าพวกเขาจะใช้พลังโจมตีใส่มันมากสักแค่ไหน” หานเซิ่นพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว
“เวรเอ้ย! ถ้าข้าเป็นระดับเทพเจ้า ข้าก็คงจะชกพวกมันทั้งหมดให้ตายและพวกเราก็ไม่จำเป็นต้องหนี” เซี่ยชิงพูดด้วยความขมขื่น
“ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาโอดครวญเกี่ยวกับสิ่งที่ทำไม่ได้ พวกเราจำเป็นต้องหาไวโอเล็ตให้เจอ เขาเป็นคนเดียวที่จะพาพวกเราออกไปจากที่นี่ได้” หานเซิ่นใช้อาณาเขตตงเสวียนอย่างเต็มขีดจำกัดเพื่อหาตำแหน่งของไวโอเล็ต
ทุกอย่างตกอยู่ในความโกลาหล ยอดฝีมือทุกคนตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกับหานเซิ่น และไม่มีใครที่หนีไปได้ พวกเขาจำเป็นต้องต่อสู้กับเหล่าฟลาวเวอร์ก็อต
แต่เหล่าฟลาวเวอร์ก็อตทุกคนที่ขึ้นมาจากพื้นนั้นมีพลังระดับเทพเจ้า พวกเขาทั้งหมดแข็งแกร่ง เหล่าขุนนางระดับราชันที่มานั้นไม่มีโอกาสจะต่อต้านศัตรูที่ทรงพลังขนาดนั้นได้ และพวกเขาก็ถูกฉีกเป็นชิ้นๆอย่างง่ายดาย
แม้แต่ยอดฝีมือระดับเทพเจ้าก็ตกอยู่ในอันตรายร้ายแรง เมื่อต้องรับมือกับฟลาวเวอร์ก็อตนับหมื่นที่มีพลังระดับเทพเจ้า
ไผ่เดียวดายยืนอยู่ตามลำพังขณะที่ถือดาบหยกเล่มหนึ่งอยู่ในมือ เขาเคลื่อนไหวผ่านเหล่าฟลาวเวอร์ก็อตอย่างว่องไวและที่ไหนก็ตามที่ดาบหยกของเขาถูกฟันออกไป ฟลาวเวอร์ก็อตคนหนึ่งก็จะถูกฟันจนกระเด็นออกไป
แต่ถึงดาบของเขาจะทรงพลัง เขาก็ไม่สามารถฆ่าเหล่าฟลาวเวอร์ก็อตได้อยู่ดี
ไผ่เดียวดายไม่ใช่แค่คนเดียวที่กำลังลำบาก ไป๋ว่านเจี้ย เดียร็อบเบอร์และดราก้อนวันเองก็กำลังลำบากเช่นเดียวกัน ไม่มีพวกเขาคนไหนที่ฆ่าเหล่าฟลาวเวอร์ก็อตได้
