ระบบเจ้าสำนัก – ตอนที่ 1612

ตอนที่ 1612 ผู้บัญชาการมาเยี่ยมถึงบ้าน
“ดีเลย” ผู้เฒ่าเหอหัวเราะออกมา “หากเจ้าต้องการความช่วยเหลือ
อะไรก็บอกข้าได้เลย ถึงข้าจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไร แต่ในโลกนี้ข้า
ก็พอรู้จักคนอยู่บ้าง ข้ายังพอช่วยเจ้าได้แต่ในเมื่อเจ้าจัดการธุระเสร็จ
แล้ว งั้นข้าก็คงไม่จำเป็นต้องช่วยอะไร”
จางหยูยิ้มรับออกมา ก่อนจะพูดว่า “ความหวังดีของเจ้า ข้าขอรับไว้
หากมีอะไรที่ต้องรบกวนเจ้าแล้ว ข้ามั่นใจว่าข้าจะไม่เกรงใจ”
“ดีแล้ว” ผู้เฒ่าเหอพอใจกับคำพูดของจางหยูเป็นอย่างมาก
…
ที่สวนชิงสุ่ย
“นายท่าน เรื่องของผู้เฒ่าเหอได้ตรวจสอบเสร็จสิ้นแล้ว” เหอตงได้
เข้าพบกับใต้เท้าซวง
ใต้เท้าซวงนั่งตกปลาอยู่ที่ริมบึง เขายังมองไปที่บึงอยู่ เขาได้ทำความ
สะอาดและสร้างปลาขึ้นมาใหม่ พื้นที่โดยรอบเองก็ได้รับการซ่อมแซม
เช่นกัน มันไม่มีวี่แววเลยว่าที่นี่เคยโดนโจมตีมาก่อน
เมื่อได้ยินคำพูดนั้นใต้เท้าซวงก็วางเบ็ดลงทันทีแล้วถามขึ้นมา
“สถานการณ์เป็นยังไง ?”
เหอตงรีบรายงานเรื่องผู้เฒ่าเหอ ตั้งแต่ตอนที่ผู้เฒ่าเหอเข้ามาในโลกนี้
รวมถึงนิสัยของผู้เฒ่าเหออย่างละเอียด สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเรื่องค่าปรับ
ของผู้เฒ่าเหอ
ใต้เท้าซวงครุ่นคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “ส่งคนไปติดต่อผู้เฒ่าเหอ บอก
ว่าเราได้ตรวจสอบใหม่แล้ว แม้ว่าผู้เฒ่าเหอจะทำผิดแต่ก็ไม่จำเป็นต้อง
ปรับสูงขนาดนั้น เรื่องนี้ฝ่ายที่ดินทำผิดที่จงใจเพิ่มค่าปรับ เจ้าให้คน
ไปบอกผู้เฒ่าเหอ บอกว่าเราได้รู้ความจริงและทำการลงโทษเจ้าหน้าที่
แล้ว เราจะคืนค่าปรับทั้งหมดให้ นอกจากนี้ก็เอาเงินให้เขาอีก 2,000
หินแห่งการสร้างด้วย เพื่อหวังว่าเขาจะยกโทษให้กับเรา”
เหอตงเงียบไปสักพักแล้วถามขึ้นมา “นายท่าน เราจำเป็นต้องทำแบบนี้
จริง ๆ รึ ? เขาเป็นแค่กุยหยวนเท่านั้น !”
“แต่กุยหยวนขั้นกลางคนนั้นก็เป็นสหายกับท่านผู้นั้น แม้ว่าเขาจะ
เป็นคนทั่วไปแต่เราก็ต้องถือว่าเขาเป็นคนสำคัญ” ใต้เท้าซวงพูดขึ้น
อย่างใจเย็น
นี่คือวิธีการเอาตัวรอดของกองกำลังเล็ก ๆ !
แม้จะดูเหมือนประจบแต่พวกเขาก็ไม่มีทางเลือกอื่น !
“นี่เป็นเรื่องน่าเศร้าของเรา !” ใต้เท้าซวงเริ่มหวั่นไหวแต่ก็ไม่อาจจะ
ทำอะไรได้ “ตอนนี้เราต้องระวังทุกฝีก้าว ถ้าทำพลาดขึ้นมาทุกอย่าง
ก็จบเหกันหมด หากลูกโง่เง่าของข้าไม่สร้างปัญหาขึ้นมา ข้าคงไม่
ต้องทำเรื่องแบบนี้ โชคดีที่ผลลัพธ์ไม่ได้แย่มากนัก…” โลกจิตวิญญาณ
นี้เหมือนกับกลุ่มธุรกิจแต่ในสายตาของผู้ที่แข็งแกร่งจริง ๆ แล้วแค่
โบกมือก็ทำลายได้ “เราน่ะไม่ได้ต่างจากมนุษย์ทั่วไปเลย เราแค่
แข็งแกร่งกว่าพวกนั้น…” ใต้เท้าซวงส่ายหน้าก่อนจะบอกกับเหอตง
“เจ้าส่งคนไปหาผู้เฒ่าเหอ เรื่องนี้เจ้าต้องจัดการโดยเร็วที่สุด ห้ามล่าช้า
เด็ดขาด !”
…
ในบ้านของผู้เฒ่าเหอ หลายคนพากันนั่งดื่มชาและพูดคุยกันอยู่
ตอนนั้นจางหยูได้ถามขึ้นมา “ใช่สิ ปกติพวกเจ้าว่างกันรึ ? ทำไมถึง
ไม่ทำอะไรเลย ?”
“พูดไปแล้วก็ยิ่งหงุดหงิด” ผู้เฒ่าเหอถอนหายใจออกมา “ไม่นานมา
นี้โลกจิตวิญญาณได้ประกาศออกมาซึ่งทำให้ทุกคนลนลาน ร้านค้า
มากมายต้องปิดตัวลง เราเองก็ไม่คิดจะทำอะไรเพราะกลัวว่าสภาจะ
ทำการรีดไถเรา..ข้าอยากหาอย่างอื่นทำ แต่ไม่มีที่ไหนจะจ้างข้าเลย”
อู่ซานและคนอื่น ๆ เองก็พากันแสดงสีหน้าหนักใจออกมา พวกเขา
ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่เรื่องนี้จะสิ้นสุดลงเสียที
ชายแก่และชายวัยกลางคนน่ะดีกว่าหน่อย แต่อู่ซานยังติดหนี้ผู้เฒ่าเหอ
กว่าพันหินแห่งการสร้าง เป็นธรรมดาที่เขาไม่อยากจะว่างงาน หากหา
เงินได้มากพอ เขาก็จะคืนเงินให้กับผู้เฒ่าเหอ ยิ่งได้เงินมาเร็วเท่าไหร่
เขาก็ยิ่งรู้สึกดี
การติดหนี้คนอื่นมีแต่จะทำให้เขาต้องกังวล
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้พวกเขาก็พากันเงียบ ทำให้บรรยากาศตึงเครียดขึ้นมา
ทันที
จางหยูแอบรู้สึกผิดและคิดว่าจะทำลายบรรยากาศอันตึงเครียดนี่ยังไง
แต่ตอนนั้นเองก็มีชายวัยกลางคนสวมชุดที่มีเครื่องหมายพระจันทร์
ครึ่งดวงโผล่มานอกบ้านและตะโกนขึ้น “นี่ใช่บ้านเฒ่าเหอรึไม่ ?”
ทุกคนพากันหันกลับไปมองอีกฝ่ายและอดไม่ได้ที่จะแปลกใจ
ผู้เฒ่าเหอลุกขึ้นและบ่นออกมา “ข้าจ่ายค่าปรับไปแล้ว สภายังไม่
กรอกลงบัญชีอีกรึ ?”
ทุกคนต่างก็พากันแสดงสีหน้ากังวลออกมา
ผู้เฒ่าเหอสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนจะลุกขึ้นจัดเสื้อผ้าตัวเองแล้วเดิน
ไปหาอีกฝ่ายพร้อมกับยิ้ม “ข้าไม่รู้ว่าเจ้ามาที่บ้านข้าทำไม มีเรื่อง
อะไรสำคัญรึ ?”
“ท่านคือท่านเหอใช่หรือไม่ ? “ท่าทีของอีกฝ่ายไม่ได้เย่อหยิ่งเหมือน
คนจากสภาก่อนหน้านี้ กลับกันแล้วเขาสุภาพอย่างมาก ผู้เฒ่าเหอถึง
กับรู้สึกว่าตัวเองตาฝาดไป
ผู้เฒ่าเหอรีบพูดขึ้นมา “ข้าคงไม่เหมาะที่จะเรียกว่าท่านหรอก เจ้า
เรียกข้าว่าผู้เฒ่าเหอก็พอแล้ว ทุกคนต่างก็เรียกข้าเช่นนั้น”
ชายวัยกลางคนโบกมือพร้อมกับพูดออกมาอย่างสุภาพ “ท่านเหอ ข้า
มาจากสภา ข้าชื่อว่าเหอตง เมื่อไม่นานมานี้เราพบว่าฝ่ายที่ดินมีการ
ทุจริต คนของฝ่ายที่ดินทำการเพิ่มค่าปรับและบทลงโทษอื่น ๆ เรื่อง
นี้แย่อย่างมาก ตอนนี้พวกเราได้จับกุมตัวเขาและลงโทษไปแล้ว เมื่อ
วานนี้เราพบว่าเขาได้ทำการปรับท่านไป พวกเราเห็นว่ามันไม่เหมาะ
ดังนั้นข้าจึงมาขอโทษท่านที่นี่ แม้ว่าเรื่องนี้จะเป็นความผิดของเขา
แต่นี่ก็ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของสภา ข้าหวังว่าท่านเหอจะยก
โทษให้กับข้าและคนอื่น ๆ ในสภา”
ผู้เฒ่าเหอแปลกใจขึ้นมา
เหอตงพูดต่อ “ตามที่ตรวจสอบมาแล้ว ท่านเหอได้จ่ายค่าปรับไป
1,000 หินแห่งการสร้างซึ่งไม่จำเป็นต้องจ่ายเลย เราจะคืนมันให้กับ
ท่าน สำหรับการขอโทษแล้วเราจะให้หินแห่งการสร้างกับท่าน
2,000 ก้อนเพื่อชดเชย ข้าหวังว่าท่านเหอจะยกโทษให้กับความ
ผิดพลาดของเราในครั้งนี้”
หินแห่งการสร้างที่เสียไปก็ได้คืนและยังได้มาเพิ่มอีก 2,000 ก้อนงั้น
รึ ?
ผ่านไปคืนเดียวโลกเปลี่ยนไปมากขนาดนี้เลยรึ ?
สภาใจดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ?
เมื่อเห็นว่าผู้เฒ่าเหอไม่พูดอะไรออกมา เหอตงก็สูดหายใจเข้าลึก ๆ
และพูดขึ้น “ท่านเหอ หากท่านไม่พอใจอะไรก็บอกมาได้เลย ข้าจะ
พยายามทำตามเงื่อนไขของท่าน หวังว่าท่านเหอจะยกโทษให้กับ
ความผิดของเรา”
“ไม่ ไม่ ข้าไม่ได้ไม่พอใจ” ผู้เฒ่าเหอรีบเรียกสติกลับมา แม้ว่าท่าที
ของผู้เฒ่าเหอจะสุภาพแต่เขาก็ไม่อาจจะเอาเปรียบอีกฝ่ายได้ “ข้าคิด
ว่าแค่ได้เงินคืนมาก็เพียงพอแล้ว ข้าไม่ได้ต้องการอะไรอีก หากมี
การชดเชยอื่นอีก ข้าคงไม่กล้ารับไว้”
สำหรับหินแห่งการสร้าง 2,000 ก้อนที่ได้มาก็ทำให้เขาใจเต้นรัวได้
แล้ว
ยังไงซะ เรื่องนี้เขาก็มีส่วนที่ต้องรับผิดชอบ เพียงแต่ว่าบทลงโทษ
มันหนักเกินไป
“ท่านเหอไม่ต้องกังวล หินแห่งการสร้าง 2,000 ก้อนนี้คือเงินที่เรา
ได้มาจากคนทำผิด”
“งั้นข้าก็ไม่คัดค้านอะไร” ผู้เฒ่าเหอพูดขึ้น “เอ่อ…ข้าจะได้มันจริง ๆ
รึ ?” ผู้เฒ่าเหอแสดงท่าทีลังเลออกมา
หินแห่งการสร้าง 3,000 ก้อนนั้นสำหรับเฒ่าเหอแล้วไม่ต่างอะไร
จากทองหล่นทับเลย เขาไม่อาจจะปฏิเสธได้
สำหรับเฒ่าเหอแล้วมันถือว่าเป็นเงินก้อนใหญ่ไม่ใช่น้อย แม้แต่กุย
หยวนขั้นสูงก็ไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลย
เหอตงยื่นแหวนมิติให้กับเฒ่าเหอและพูดขึ้น “เชิญท่านเหอตรวจสอบ”
เฒ่าเหอรับแหวนมาก่อนจะตรวจสอบ จากนั้นเขาก็ต้องตะลึง “มันมี
หินแห่งการสร้าง 3,000 ก้อนจริง ๆ ด้วย !”
“เมื่อข้าได้ส่งมอบค่าชดเชยแล้ว ข้าหวังว่าท่านเหอจะยกโทษให้กับ
ความผิดพลาดของเรา” เหอตงป้องมือและพูดขึ้นมา
“ยกโทษสิ ยกโทษ” ผู้เฒ่าเหอตื่นเต้นอย่างมาก แต่ต่อหน้าเหอตง
แล้วเขาไม่กล้าแสดงออกมาอย่างชัดเจน “ดูเหมือนว่าข้าจะมองสภา
ผิดไป สภาช่างยุติธรรมจริง ๆ”
มุมปากของเหอตงพลันกระตุกแต่ก็ไม่กล้าพูดอะไรออกมา เขาป้อง
มือและพูดขึ้น “เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน”
“เดินทางปลอดภัย” ผู้เฒ่าเหอรีบตะโกนออกมา
หลังจากที่เหอตงกลับไปแล้ว ผู้เฒ่าเหอก็รีบกลับเข้าไปในบ้านและ
หัวเราะออกมา “ข้าได้คืนแล้ว ! หินแห่งการสร้างทั้งหมด ! ข้าได้คืน
มาหมดแล้ว ! และยังได้อีก 2,000 ก้อนด้วย !”
ชายแก่, ชายวัยกลางคนและอู่ซานพากันแสดงความยินดีออกมา
เมื่อเห็นท่าทีตื่นเต้นของทุกคน จางหยูก็ยิ้มออกมา สภาถึงกับทำ
ขนาดนี้เลยหรือ
…
ด้านนอกบ้านผู้เฒ่าเหอ เจียงเลี่ยได้เดินเข้ามาที่บ้านพร้อมกับมองไป
ที่ด้านหลังด้วยความสงสัย “ทำไมคนตะกี้ดูคุ้นตา…”
เหอตงนั้นรวดเร็วอย่างมาก จนเจียงเลี่ยมองเห็นแค่เงาแต่รู้สึกว่าอีก
ฝ่ายนั้นดูคุ้นตา เจียงเลี่ยส่ายหน้าก่อนจะพูดขึ้นมา “ข้าไปปลอบเจ้า
เฒ่าเหอก่อนดีกว่า เจ้านั่นต้องเสียเงินไปเยอะ หากเป็นข้าก็คงหดหู่
น่าดู”
นอกจากนี้เขายังได้ยินมาว่าคนในสภาได้ตรวจสอบผู้เฒ่าเหอด้วย
เรื่องนี้เขาต้องรีบบอกให้ผู้เฒ่าเหอรู้
แต่เมื่อเขาเดินไปถึงบ้านเขาก็ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นมาจากด้านใน
เขาอดไม่ได้ที่จะรีบเดินเข้าไปและพึมพำออกมา “เขาคงไม่เป็นบ้า
ไปหรอกนะ ?”
เขารู้สึกสลดในใจและรีบเดินเข้าไปในบ้าน
เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของทุกคน รอยยิ้มที่บ่งบอกถึงความสุขจากใจ
เจียงเลี่ยก็รู้สึกสับสนและถามขึ้นมา “เกิดอะไรขึ้นกัน ทำไมพวกเจ้า
ถึงได้ดูยินดีกันแบบนี้ ?”