ตอนที่ 542 ไม่มีสิทธิ์ตั้งเงื่อนไข
“มั่วชิง เริ่มได้แล้ว”
“รอก่อน”
ชิวจวี๋รู้ว่าวันนี้ตัวเองหนีไม่พ้นแล้ว ตะโกนเสียงดังว่า
“ข้าพูดแล้ว ข้าจะบอกสิ่งที่ข้ารู้ให้พวกเจ้าฟัง แต่ข้ามีเงื่อนไข ข้าพูดจบแล้ว พวกเจ้าต้องปล่อยข้า”
“ตลกสิ้นดี เจ้ายังมีสิทธิ์มาตั้งเงื่อนไขกับข้าอีกหรือ ชิวจวี๋ ตอนนี้เจ้าเลือกได้เพียงว่าจะตายอย่างทรมานหรือไม่ทรมาน นอกจากนี้แล้ว ก็ไม่มีทางเลือกอื่น”
“เจ้า…”
ชิวจวี๋คิดไม่ถึงว่าหลิงอวี้จื้อไม่คิดจะปล่อยนางจริงๆ
“พระชายา บ่าวไม่ค่อยสบาย ขอตัวออกไปก่อนเพคะ”
หรูเยียนผิดหวังในตัวชิวจวี๋ถึงขีดสุด แถมยังเกลียดชิวจวี๋มาก แต่อย่างไรชิวจวี๋ก็เป็นน้องสาวแท้ๆ ของนาง นางไม่มีทางดูชิวจวี๋ตายไปต่อหน้าได้ ทำได้เพียงหลบไป นางรู้ว่าชิวจวี๋ทนทรมานไม่ได้ ต้องพูดออกมาแน่นอน
หลิงอวี้จื้อเข้าใจความลำบากใจของหรูเยียน จึงพยักหน้า
“เจ้าไปพักผ่อนเถิด”
หรูเยียนย่อตัวเคารพตัวแล้วออกไป หรูเยียนไปแล้ว สุดท้ายชิวจวี๋ก็ไม่หลงเหลือความหวังแม้แต่นิด หรูเยียนก็ตัดสินใจพรากชีวิตนางเช่นกัน
คิดถึงตรงนี้ นางก็ทนไม่ไหวหัวเราะออกมา นางไม่รู้ว่าตัวเองผิดตรงไหนกัน นางแค่คิดจะมีชีวิตที่ดีขึ้นหน่อยเท่านั้น
แม่ของนางก็อยู่อย่างตายทั้งเป็น อยู่ไปก็เจ็บปวดทรมาน นางจบชีวิตให้แม่เช่นนี้ ต่อไปพวกนางก็จะมีชีวิตที่ดีขึ้นหน่อย
เห็นชัดๆ ว่านางไม่ผิดอะไรเลย ใครไม่อยากมีชีวิตดีขึ้นบ้าง นางแค่อยากมีชีวิตที่ดีเท่านั้น เพียงแต่เริ่มต้นมาก็ได้เจ้านายผิด ถึงได้มีสถานการณ์อย่างวันนี้
หากรู้ก่อนว่าจะเป็นเช่นนี้ นางควรจะแต่งงาน ไม่ควรละโมบอยากได้ความมั่งคั่งร่ำรวย เช่นนี้อย่างน้อยก็จะได้มีชีวิตอย่างสงบและมั่นคง ตอนนี้ทุกอย่างสายเกินไปแล้ว
“มั่วชิง ในเมื่อนางไม่ส่งเสียงใด เช่นนั้นก็แสดงว่าจะตายอย่างทรมาน ให้นางได้รู้ว่าอะไรคือความเจ็บปวด มิเช่นนั้นนางคงลืมไปแล้วว่าตนเองทำเรื่องเนรคุณมากมายเพียงใด ทรมานเสีย!”
เพิ่งสิ้นเสียงหลิงอวี้จื้อ ก็มีทหารยามเข้ามาทันที กำลังจะคุมตัวชิวจวี๋ ส่วนอีกคนกำลังถือแปรงอันใหญ่จุ่มลงไปในน้ำมันเดือดปุดๆ ชิวจวี๋ตกใจจนขาอ่อนแรง รีบตะโกนเสียงดัง
“ข้าบอก ข้าบอก ข้าจะบอกทุกอย่างเลย”
“พูดมา! ข้าฟังอยู่”
หลิงอวี้จื้อรู้อยู่แล้วว่าชิวจวี๋รับไม่ไหว การทรมานเช่นนี้ ถึงแม้แต่ดูก็รู้สึกเจ็บ มิพักต้องพูดถึงเวลาโดนกับร่างกายตนเอง ด้วยเหตุนี้ปฏิกิริยาของชิวจวี๋จึงอยู่ในความคาดหมายของเธอ นางไม่ใช่คนที่ไม่กลัวตายอยู่แล้ว
ดูเหมือนชิวจวี๋ยังหวาดกลัวอยู่ ไม่กล้าพูดออกมาทันที เห็นหลิงอวี้จื้อขมวดคิ้ว ดูเหมือนจะสั่งอีกครั้ง นางก็รีบตะโกนว่า
“เป็นพระชายาเว่ยอ๋องเพคะ”
คำตอบนี้เหนือความคาดหมายของหลิงอวี้จื้อ จะเป็นพระชายาเว่ยอ๋องไปได้อย่างไร
คิดอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นนาง หากเมื่อก่อนบอกว่าเป็นพระชายาเว่ยอ๋องก็ยังพอพูดได้ ตอนนี้เว่ยอ๋องก็เคราะห์ร้ายไปแล้ว พระชายาเว่ยอ๋องจะมาใส่ร้ายหลิงจื่อเฉิงอย่างไม่มีเหตุผลได้อย่างไร
มิหนำซ้ำจดหมายฉบับนี้ก็ถูกใส่ในเสื้อผ้าของหลิงจื่อเฉิงล่วงหน้า ลู่ซูหว่านจะรู้ได้อย่างไรว่าวันถัดมาจะเกิดเรื่อง หากรู้แล้วเหตุใดทางจวนเว่ยอ๋องถึงไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ แล้วก็ถูกจับในจวนเว่ยอ๋อง เช่นนี้ไม่เหมือนแนวทางปฏิบัติของจวนเว่ยอ๋องเลยจริงๆ
ยิ่งคิดหลิงอวี้จื้อก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่สมเหตุสมผล พวกเขาลงมือกับหลิงจื่อเฉิง มีความเป็นไปได้สูงว่าเป้าหมายคือเธอ ถึงแม้การดึงเว่ยอ๋องลงจะเป็นแผนการของเซียวเหยี่ยน แต่ลู่ซูหว่านก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องแก้แค้นเธอหรือเปล่า!
ดังนั้นเธอจึงสงสัยคำพูดของชิวจวี๋ คนที่อยู่เบื้องหลังคือลู่ซูหว่านฟังไม่ขึ้นจริงๆ ที่จริงคนที่เธอสงสัยคือมู่หรงกวานเย่ว์
ตอนที่ 543 แขวนคอตาย
เห็นหลิงอวี้จื้อทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่ ชิวจวี๋ก็กลัวหลิงอวี้จื้อไม่เชื่อนาง รีบตะโกนเสียงดัง
“พระชายา บ่าวไม่กล้าปิดบังอะไรอีกแล้วเพคะ ที่พูดไปเป็นความจริงทุกประโยค พระชายาเว่ยอ๋องเป็นคนสั่งให้บ่าวทำเรื่องเหล่านี้จริงๆ บ่าวก็ถูกบังคับเช่นกัน นางเป็นถึงพระชายาผู้สูงศักดิ์ นางสั่งมา บ่าวไม่กล้าขัดเพคะ”
คราวนี้ชิวจวี๋ไม่ได้โกหก นางอยากอยู่กับหลิงจื่อเฉิงจริงๆ อยากรอให้คลอดลูกก่อนแล้วค่อยกลับจวน ถึงเวลานั้นไม่แน่อาจจะมีโอกาสได้เป็นฮูหยิน
ด้วยเหตุนี้จึงคิดทุกวิถีทางที่จะเอาชนะใจหลิงจื่อเฉิง เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่นางทำนั้นได้ผล หลิงจื่อเฉิงถูกนางรวบเสียอยู่หมัด ยิ่งนานวันเขาก็อยู่กับนางหลายวันมากขึ้น
เห็นอยู่ว่ากำลังจะสมหวังดั่งปรารถนาแล้ว คิดไม่ถึงว่าคนที่เคยสั่งให้นางวางยาหลิงอวี้จื้อจะมาหานางอีกครั้ง หากครั้งนี้ไม่ปรากฏตัวขึ้นมาอีก ชิวจวี๋ก็เกือบจะลืมแล้วว่าตัวเองเคยรับเงินพวกนางมามากมาย
ครั้งนี้แม้ว่าภารกิจที่ให้มาจะง่ายมาก แต่นางก็แอบรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี
พวกนางวางยาพิษชิวจวี๋ และสัญญาว่าพอเรื่องซาลงจะเอายาถอนพิษให้ และยังจะให้เงินนางก้อนใหญ่อีกด้วย เพื่อรักษาชีวิตของตนเองไว้ นางจึงต้องทำเช่นนี้ นึกไม่ถึงว่าวันที่สองที่ออกจากเมืองหลวงจะถูกคนของหลิงอวี้จื้อจับกลับมาได้
“เจ้าเคยพบพระชายาเว่ยอ๋องหรือ”
ชิวจวี๋ส่ายหน้า
“คนที่มาพบบ่าวทุกครั้งเป็นผู้หญิงวัยสามสิบกว่า นางเรียกตนเองว่าคนของพระชายาเว่ยอ๋อง บ่าวเห็นว่าการจังหวะท่าทางพูดการจาของนางไม่เหมือนคนทั่วไป มิใช่สาวใช้ที่มาจากครอบครัวชาวบ้านธรรมดา”
หลิงอวี้จื้อเห็นสีหน้าร้อนใจของชิวจวี๋ ก็เชื่อคำพูดของชิวจวี๋ ตอนนี้นางไม่กล้าพูดโกหก พลังข่มขู่ของหม้อใหญ่นั้นไม่ธรรมดา
จากการพรรณนาของชิวจวี๋ ก็ยิ่งรู้สึกว่าคนที่มาหาชิวจวี๋ไม่ใช่คนจากจวนเว่ยอ๋อง สาวใช้ประจำตัวของลู่ซู่หว่านท่าทางมีอายุเพิ่งจะสิบกว่าปี อายุสามสิบดูเหมือนจะเป็นคนข้างกายของมู่หรงกวานเย่ว์มากกว่า
หรือว่ามู่หรงกวานเย่ว์ใช้ชื่อของลู่ซูหว่านทำเรื่องเหล่านี้
เช่นนี้ก็นับได้ว่ายิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทำเสียแนบเนียนจนเทพไม่รู้เรื่องผีไม่รู้สึก หากคนที่บงการอยู่เบื้องหลังคือมู่หรงกวานเย่ว์ นั่นแสดงว่านางต้องการชีวิตหลิงจื่อเฉิงจริงๆ ถือว่าเป็นการสั่งสอนเธอสักหน่อย
คิดถึงตรงนี้ หลิงอวี้จื้อก็เป็นห่วงหลิงจื่อเฉิงอย่างยิ่ง ในเมื่อเขาไปอยู่ในมือมู่หรงกวานเย่ว์แล้ว จะเป็นหรือตายก็ล้วนขึ้นอยู่กับมู่หรงกวานเย่ว์
“พระชายา ไว้ชีวิตบ่าวเถิดเพคะ! ขอร้องพระชายา บ่าวไม่อยากตายจริงๆ”
ถึงแม้จุดจบของตนเองจะถูกกำหนดแล้ว แต่ชิวจวี๋ก็ยังไม่ยอมลดละ ยังอยากอ้อนวอนให้ตัวเองอีกครั้ง
“พูดราวกับมีคนอยากตายอย่างนั้นล่ะ แม่เจ้าก็อยากมีชีวิตอยู่ แต่ก็ถูกลูกสาวตัวเองฆ่าเองกับมือ ลูกเจ้าก็อยากอยู่ แต่ก็ถูกเจ้าฆ่าเสียแล้ว พี่ชายก็อยากอยู่ แต่ถูกเจ้าผลักเข้ากองไฟ
ตอนเจ้าทำร้ายคนอื่น เหตุใดไม่คิดสักหน่อยว่าพวกเขาอยากอยู่หรือไม่ ตอนนี้เจ้าควรจะไปขออภัยพวกเขาแล้ว ข้าพูดคำไหนคำนั้น ในเมื่อเจ้าพูดความจริง เช่นนั้นข้าก็จะคิดวิธีให้เจ้าได้ไปดีๆ สักหน่อย”
หลิงอวี้จื้อพูดจบก็ลุกขึ้นจากไป หน้าผากชิวจวี๋โขกพื้นจนเป็นรอยเลือดเต็มไปหมด เลือดไหลซิบๆ
นางนั่งกับพื้นอย่างไร้เรี่ยวแรง ทนไม่ไหวหัวเราะเสียงดังขึ้นมา กระเสือกกระสนจะมีชีวิตอยู่สุดท้ายก็หนีความตายไม่พ้น นี่เป็นชะตากรรมสุดท้ายของนาง จนจะตายแล้วก็ยังคงเป็นแค่คนใช้
นางทำร้ายคนไปตั้งมากมาย คนเดียวที่ทำให้นางรู้สึกผิดคือลูกตัวเอง เดิมทีนางอยากคลอดลูกคนนั้น ไม่เคยคิดจะฆ่าเขาเลย
มั่วชิงสั่งคนไปหยิบผ้าแพรขาว รู้สึกสงสารชิวจวี๋อยู่บ้าง ตัดสินใจให้ชิวจวี๋แขวนคอตาย คนแบบนี้ควรถูกประหารจริงๆ
