บทที่ 45 ถูกซื้อ
ได้ยิน เจียงเจิ้นบอกว่าตัวเองเป็นพ่อ จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็โมโหขึ้นมา ดวงตาคู่นั้นจ้องมอง เจียงเจิ้นไม่กะพริบและพูดว่า “คุณทำอะไรกับแม่ฉัน?”
ตอนนี้แม่ฉันเป็นญาติของฉันคนเดียว จู่ๆ ในใจของ เจียงสื้อสื้อก็ร้อนรน
มองปฏิกิริยาของเธอ เจียงเจิ้นยิ้มออกมา น้ำเสียงมีความข่มขู่อยู่ในนั้น
“ตอนนี้ยังไม่ทำอะไร แต่ว่าถ้าแกยังไม่ฟังความ ไม่แน่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรกับเธอฉันก็ไม่รู้นะ”
หลังจากพูดจบ เจียงเจิ้นก็จากไป เหมือนกับกำหนดไว้แล้วว่าตัวเองต้องบังคับ เจียงสื้อสื้อแบบนั้น
จู่ๆ เจียงสื้อสื้อก็หวาดกลัว
เธอดูแลอย่างอื่นไม่ได้ เธอปิดปิดประตูลง และรีบไปโรงพยาบาลทันที ขณะอยู่บนรถแท๊กซี่ ในใจของ เจียงสื้อสื้อก็กระวนกระวาย
“คุณลุงคะ ขับเร็วกว่านี้ได้ไหมคะ ฉันรีบค่ะ”
คุณลุงที่อยู่ด้านหน้าพูดอย่างจนใจ “สาวน้อย ความเร็วแบบนี้มันเร็วพอแล้ว ความปลอดภัยต้องมาก่อนนะ!”
สีหน้า เจียงสื้อสื้อรีบร้อน เธอจับเสื้อไว้แน่น ไม่สงบ กลัว ความรู้สึกแบบนี้ก็เข้ามาในหัวใจ
จู่ๆ เธอควักโทรศัพท์โทรหา ฉินหยาง อย่างเร่งรีบ น้ำเสียงอบอุ่นของ ฉินหยางดังออกมาจากฝั่งตรงข้าม
“ฮัลโหล สื้อสื้อ เป็นอะไรไป?”
“ลุงฉิน แม่ฉันอยู่โรงพยาบาลไหมคะ? ตอนนี้เธอเป็นยังไงบ้าง? ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นใช่ไหมคะ?”
ฉินหยางถามขึ้นอย่างสงสัย “เกิดอะไรขึ้นไหม? เมื่อคืนวานลุงเดินทางมาต่างจังหวัดแล้ว แต่ว่าก่อนมา ไปดูเรียบร้อยแล้ว แม่เธอยังสบายดี”
รถยนต์มาถึงโรงพยาบาลเรียบร้อยแล้ว เจียงสื้อสื้อรีบพูดไม่กี่ประโยคก็วางสายไป รีบจ่ายเงินและเข้าไปในโรงพยาบาล
เธอรู้ดีว่า เพื่อกำไร เจียงเจิ้นคนนี้ เขาทำได้ทุกอย่าง ตอนนี้แม่จะเป็นยังไงบ้างนะ?
เจียงสื้อสื้อเข้ามาในห้องผู้ป่วยของแม่ ข้างในห้องว่างเปล่า ผ้าห่มถูกพับกองๆ ไว้ ดูเหมือนจะเพิ่งเก็บเมื่อกี้
แม่เธอล่ะ?
ในใจของ เจียงสื้อสื้อรีบร้อน ความกลัวสุดขีดเกิดขึ้นในหัวใจ เธอดึงพยาบาลที่อยู่ข้างข้างรีบถามว่า” สวัสดีค่ะคุณพยาบาล ฉันเป็นญาติของ ฟางเสว่มั่น ฉันอยากถามว่าแม่ฉันไปไหนคะ พวกคุณพาเขาไปที่ไหนแล้วคะ?”
เจียงสื้อสื้อยิ่งพูดยิ่งรีบร้อน แม่เธอถูกพาไปที่ไหนแล้ว?
พยาบาลนิ่งอึ้งไป เธอมองเข้าไปในห้องผู้ป่วยและค่อยค่อยพูดว่า ฟางเสว่มั่น เหรอ? อ๋อ วันนี้ตอนบ่ายเธอถูกย้ายไปโรงพยาบาลอื่นแล้ว”
ถูกย้ายไปแล้ว？
ได้ยินแบบนี้ เจียงสื้อสื้อ ก็โกรธขึ้นเธอรีบจับมือพยาบาล
“เป็นไปได้ยังไง? โรงพยาบาลย้ายผู้ป่วย ไม่จำเป็นต้องได้รับการยินยอมจากญาติเหรอ? พวกคุณเอาอะไรมาย้ายผู้ป่วยด้วยตัวเอง?”
เจียงสื้อสื้อพูดเสียงดัง บวกกับน้ำเสียงที่โมโห คนที่เดินผ่านไปมา ทุกคนก็มองมาที่เธอ
“ฉัน……ฉันไม่รู้ค่ะ” พยาบาลที่ไม่รู้ความเป็นไปถูกเสียงดังของเธอทำให้ตกใจจนงงไปหมด
ใบหน้าของ เจียงสื้อสื้อ ซีด ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นกับแม่ แล้วจะทำยังไง……เธอรีบทำให้ตัวเองสงบสติลงและถามว่า” ห้องรักษาหลักของพวกเธออยู่ที่ไหน? ฉันจะไปเจอหมอ”
ผ่านไปไม่นาน ผู้ชายหนึ่งคนก็รีบมา เขาสวมเสื้อกาวสีขาว และใส่แว่นตา ดูเหมือนว่าอายุจะประมาณสี่สิบกว่าปี
“คุณเจียง ผมชื่อหลี่ยิ่ง เป็นหมอหลักของที่นี่ ขอโทษนะครับคุณมีเรื่องอะไรครับ?”
น้ำเสียงของเขาไม่มีความรำคาญเลย
อารมณ์ของ เจียงสื้อสื้อ ที่กลับมาเป็นปกติ ถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “คุณหมอหลี่ ฉันเป็นญาติของ ฟางเสว่มั่น อยากถามว่าทำไมโรงพยาบาลไม่ได้ถามความสมัครใจของญาติและย้ายผู้ป่วยด้วยตัวเอง? ตอนนี้ฉันอยากให้พวกคุณหาว่าแม่ของฉันอยู่ที่ไหน”
หลี่ยิ่ง ได้ยินแบบนี้ น้ำเสียงเย็นชาก็พูดขึ้นว่า” ขอโทษครับฝั่งตรงข้ามแสดงบัตรก็เป็นญาติพวกเราถึงยินยอมที่จะย้าย
พอได้ยินแบบนี้ใจที่สงบอยู่ก็กลับมาตื่นตระหนกอีกครั้ง
“ในกฎหมาย แม่ฉันมีแค่ฉันที่เป็นญาติคนเดียว ฉันไม่เคยยินยอมให้เคลื่อนย้ายผู้ป่วยเลย พวกคุณได้ตรวจสอบเอกสารการเป็นญาติไหมว่าเป็นของจริงหรือเปล่า? ถ้าหากแม่ฉันเป็นอะไรไป พวกคุณจะรับผิดชอบไหวไหม? ”
ตอนนี้ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดขาว น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความโมโห
สังเกตได้ว่าคนรอบข้างยิ่งเยอะขึ้น หลี่ยิ่งขมวดคิ้วขึ้น
“คุณเจียง โรงพยาบาลของเราทำเรื่องอะไรมีหลักประกันอยู่แล้ว ขอให้คุณอย่าเสียงดัง รบกวนผู้ป่วยท่านอื่น ไม่งั้นจะโทรแจ้งตำรวจ”
มุมปากของเจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเย็นชา “ได้สิ! แจ้งตำรวจ เรื่องนี้ให้ตำรวจจัดการ”
หลี่ยิ่งขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ตอนแรกที่เขาบอกว่าจะแจ้งตำรวจแค่ทำให้เจียงสื้อสื้อตกใจแค่นั้น แต่ถ้าหากแจ้งตำรวจจริงๆ เรื่องคงใหญ่มากกว่านี้
มองเห็นเจียงสื้อสื้อควักโทรศัพท์ออกมาเรียบร้อยแล้ว สีหน้าของหลี่ยิ่งก็เปลี่ยนไป
“คุณเจียง คุณอย่าก่อความวุ่นวาย ผมไม่มีเวลามาสิ้นเปลืองกับคุณหรอก”
พูดจบ เจียงสื้อสื้อยังไม่ทันได้โทรศัพท์ ก็ถูกพนักงานรักษาความปลอดภัยไล่ออกมา
……
หลี่ยิ่งมองเห็นเจียงสื้อสื้อถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล แววตาก็เป็นประกายและยิ้มออกมา
เขามาถึงห้องน้ำ และโทรศัพท์
“ฮัลโหล ประธานเจียง เมื่อกี้เจียงสื้อสื้อเพิ่งมาถึงโรงพยาบาลก่อเรื่องไปหนึ่งรอบ ตอนนี้ถูกผมไล่ออกไปแล้ว คิดว่าคงทำอะไรไม่ได้”
เจียงเจิ้นที่อยู่อีกฝั่งฉีกยิ้ม “อืม ถ้ามีเรื่องอะไรอีกให้รายงานผมทันที”
“วางใจเถอะ ประธานเจียง ใช่สิ เหลือแค่เงิน……..”
“พรุ่งนี้ผมจะโอนเงินทั้งหมดให้คุณ”
หลังจากวางสายไป ใบหน้าของหลี่ยิ่ง ก็ยิ้มอย่างน่าสะอิดสะเอียน
……
หลังจากถูกไล่ออกจากโรงพยาบาล เจียงสื้อสื้อก็โทรหาเจียงเจิ้นอย่างบ้าคลั่ง
หลังจากถูกรับสาย เจียงสื้อสื้อก็ตะโกนด้วยเสียงตื่นตระหนก “เจียงเจิ้น แม่ของฉันอยู่ที่ไหน? ”
เสียงของเจียงเจิ้นที่อยู่อีกฝั่งก็ดังขึ้น “เจียงสื้อสื้อ อย่าเพิ่งรีบร้อน แม่ของคุณยังสบายดี”
สักพัก เขาก็พูดว่า “ถ้าแกอยากให้แม่แกกลับโรงพยาบาลอย่างปลอดภัย และได้รับการรักษาต่อ ตอนนี้ก็รับติดต่อจิ้นเฟิงเฉินซะ ทางที่ดีพรุ่งนี้ควรจะจัดการเรื่องให้เรียบร้อย”
เจียงเจิ้นรู้ดีว่า ยิ่งเจียงสื้อสื้อรีบ เรื่องที่จะชนะก็ยิ่งมากขึ้น ทุกอย่างอยู่ในมือของเขา
ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อโมโห เธอจับโทรศัพท์ไว้แน่นและกัดฟันพูด “คุณไม่กลัวว่าฉันจะเอาเรื่องที่คุณข่มขู่ไปบอกจิ้นเฟิงเฉินเหรอ? ”
บอกจิ้นเฟิงเฉิน ยังไงเขาก็ต้องมีวิธีเป็นร้อยให้คนไปเรียกเจียงเจิ้นออกมา
เจียงเจิ้นพูดเสียงต่ำ “เจียงสื้อสื้อ ถ้าแกกล้าบอกจิ้นเฟิงเฉิน ฉันไม่รับประกันว่าถ้าฉันโกรธ ฉันจะทำอะไรกับแม่แก”
เจียงสื้อสื้อหลับตาลง เสียงของเจียงเจิ้นยังดังเข้ามา
“อย่างมาก……ก็แค่ตาย”
โทรศัพท์ถูกวางสายไป เสียงตู๊ดตู๊ดตู๊ดก็ดังเข้ามา
ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อซีดตั้งนานแล้ว
เจียงเจิ้นและแม่ของเธอหย่ากันตั้งนานแล้ว เขาไม่มีสิทธิ์พาแม่เธอไป เจียงสื้อสื้อสังเกตเห็นว่า หลี่ยิ่งถูกซื้อไปแล้ว
เป็นเธอที่สะเพร่า คิดไม่ถึงว่าเจียงเจิ้นจะลงมือกับแม่ของเธอ
