บทที่ 47 แกคิดว่าจะหนีพ้นเหรอ
พอพยาบาลฝึกหัดได้ยิน แววตาก็เป็นประกาย จู่ๆ ก็ดีใจมากๆ
“จริงเหรอคะ? ที่รัก คุณดีจริงๆ”
พูดจบ สองมือของเธอก็กอดคอของ หลี่ยิ่งเอาไว้
สองมือของ หลี่ยิ่งฉีกเสื้อผ้าของพยาบาลสาว กำลังคิดจะไปอีกขั้น ประตูห้องทำงานก็ถูกผลักออก
เสียงดังมาจากนอกประตู ถูกขัดจังหวะสีหน้าของ หลี่ยิ่งก็นิ่งไป เขาหยุดมือลง พูดด้วยเสียงเย็นชา “ใครอ่ะ? ก่อนเข้าไม่รู้จักเคาะประตูเหรอ? ยังเข้าใจไหม…..” กฎ
ยังไม่ทันพูดจบ หลี่ยิ่งเงยหน้าขึ้นมองก็ตกใจ
“หัว……หัวหน้า”
ตอนแรก หลี่ยิ่งคิดว่า อาจจะเป็นพยาบาลฝึกหัดที่ไม่รู้เรื่องเลยลืมเคาะประตู กลับคิดไม่ถึงว่าจะเป็นหัวหน้า
เขาดึงสติกลับมา รีบจัดเสื้อผ้าของตัวเอง
หัวหน้าโกรธจนหน้าแดง ในตอนนี้รู้สึกว่าขายหน้ามาก
พยาบาลฝึกหัดตกใจจนไม่กล้าส่งเสียง
“หัวหน้า ท่านมาได้ยังไงครับ? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
หลี่ยิ่งจัดเสื้อผ้าของตัวเองเสร็จแล้วก็รีบพูดขึ้น สีหน้าของเขาอึดอัดมาก
กวาดตามองคนที่ตามมา มองไปที่ เจียงสื้อสื้อและตำรวจที่อยู่ด้านหลังสองนาย ในใจเขาก็เกิดความสงสัยลอยขึ้นมา
ตำรวจเดินมาข้างหน้า แสดงบัตร และพูดต่อว่า “พวกเราได้รับคดี คุณฟางถูกย้ายโรงพยาบาลอย่างไม่มีเหตุผล ขอให้ คุณหมอหลี่ให้ความร่วมมือกับพวกเราด้วยครับ”
สีหน้าของ หลี่ยิ่งเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาคิดไม่ถึง เรื่องนี้มันจะใหญ่โตขนาดนี้ แม้แต่หัวหน้ายังตกใจ
เขาเงียบลง เดินตามหัวหน้าและตำรวจเข้าห้องทำงานไป
หัวหน้าถามว่า “หลี่ยิ่ง เรื่องนี้เป็นยังไงกันแน่ ทำไมคุณไม่ได้ผ่านการอนุญาตการคนในครอบครัวก็ย้ายผู้ป่วยไปแล้ว? ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับผู้ป่วย คุณจะรับผิดชอบไหวไหม?”
หลี่ยิ่งได้ยินแบบนี้ ก็อธิบายอย่างเร่งรีบ “หัวหน้า ฝั่งตรงข้ามบอกว่าเป็นสามีของผู้ป่วย ในมือของเขามีเอกสาร ขั้นตอนปกติ และผมก็มีหลักฐาน”
เจียงสื้อสื้อได้ยินแบบนี้ มุมปากก็มีรอยยิ้มประชดประชัน “แม่ฉันไม่มีสามี มีแค่ฉันคนเดียวที่เป็นคนในครอบครัว”
“แต่…..แต่ว่าขั้นตอนผมก็ทำตามปกติ หัวหน้า ตำรวจผมไม่รู้จัก ฟางเสว่มั่น จะช่วยคนอื่นย้ายโรงพยาบาลอย่างไม่มีเหตุผลได้ยังไง!”
หลังจากพูดจบ หน้าผากของ หลี่ยิ่งก็มีเหงื่อไหลออกมาเต็มไปหมด เขาพยายามให้ตัวเองสงบสติลง
ตอนนี้ เซิ่นมู่ป๋ายก็เดินออกมา
“คุณหมอหลี่ คุณแน่ใจว่าทำตามขั้นตอนนะครับ?”
มองเห็น เซิ่นมู่ป๋าย เจียงสื้อสื้อก็ตะลึงเล็กน้อย
แววตาของ หลี่ยิ่งเปลี่ยนไป ความรู้สึกไม่สงบความสงสัยเกิดขึ้นอย่างหนักหน่วง
“มู่ป๋าย เกิดอะไรขึ้น”
เซิ่นมู่ป๋ายเอาเอกสารในมือยื่นให้หัวหน้า
หัวหน้ารับ หลังจากที่เปิดออกมา ก็เห็นรูปของ หลี่ยิ่งและเจียงเจิ้น เจอกันที่ร้านกาแฟ
ในรูป เจียงเจิ้นให้เงินปึกหนาสองปึกกับ หลี่ยิ่ง
“คุณหมอหลี่ คุณบอกว่าทำตามขั้นตอนทุกอย่าง แต่ว่าทำไมก่อนจะย้ายโรงพยาบาลหนึ่งวันคุณและ เจียงเจิ้นก็พบหน้ากับ เขายังเอาเงินมากขนาดนั้นให้คุณอีก?”
จู่ๆ สีหน้าของ หลี่ยิ่งก็ซีดขาว เซิ่นมู่ป๋ายเอารูปภาพพวกนี้มาจากไหนกัน?
“ผมตรวจดูแล้ว คุณและ เจียงเจิ้นเมื่อก่อนไม่รู้จักกันแถมยังเรื่องที่ย้ายผู้ป่วยต้องบอกผู้ดูแล ขอถามหน่อยครับคุณได้แจ้ง คุณเจียง ไหม?”
“คุณเจียงมาถามที่โรงพยาบาล คุณหมอหลี่ คุณก็ให้คนมาไล่เธอออกไป นี่มันเหมือนกับไม่ค่อยเข้ากับกฎของโรงพยาบาลเรานิครับ”
“ผม ผม……” หลี่ยิ่งพูดติดๆ ขัดๆ
แต่ละคำแต่ละประโยค แต่ละปัญหา ทำให้สมองของเขาระเบิดตั้งนานแล้ว ในตอนนี้ไม่รู้ว่าควรอธิบายยังไงดี
“หัวหน้า ในฐานะหัวหน้าแผนก กลับรับสินบนจากผู้อื่น และไม่ได้ผ่านการยินยอมจากญาติก็ย้ายผู้ป่วย เรื่องนี้คุณดูว่าจะทำยังไงเถอะ”
หัวหน้าโมโหมากๆ มอง หลี่ยิ่งอย่างโกรธๆ
“หลี่ยิ่ง คุณยังมีอะไรอธิบายไหม?”
หลักฐานอยู่ข้างหน้า หลี่ยิ่งรู้ว่าเรื่องนี้หยุดไม่อยู่แล้ว จู่จู่ก็บ่นพึมพำออกมา “หัวหน้าครับ ขอโทษครับ ขอโทษ ผมสับสนไปชั่วครู่…..ผมรู้ว่าผมผิดแล้ว ผมไม่กล้าทำอีกแล้ว”
หลี่ยิ่งคิดไม่ถึงเลยว่า เรื่องมันจะเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ เจียงเจิ้นบอกไว้แท้ๆ ว่า เจียงสื้อสื้อเป็นแค่สาวน้อยธรรมดาคนหนึ่ง ไม่มีพื้นเพ ทำให้เกิดเรื่องใหญ่อะไรไม่ได้
แต่ตอนนี้ มีทั้งตำรวจทั้งหัวหน้าทั้งเซิ่นมู่ป๋าย
“คุณควรขอโทษผมไหม? คุณทำผิดกับ คุณเจียง “
เจียงสื้อสื้อสีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ถามอย่างเย็นชาว่า “หลี่ยิ่ง ตอนนี้แม่ของฉันอยู่ที่ไหน?”
สีหน้าของ หลี่ยิ่งไม่น่ามอง เห็นเขาไม่พูด ตำรวจก็เดินมาข้างหน้าและพูดว่า “คุณหมอหลี่ ถ้าหากคุณยังไม่บอกเรื่องราวทั้งหมด ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับ คุณฟาง คุณต้องรับผิดมากกว่าเดิม”
“ผม……ผมไม่รู้”
เจียงเจิ้นเป็นคนพาไป หลี่ยิ่งจะไปรู้ได้ยังไง
“ในเมื่อเป็นแบบนี้ คุณทำได้แค่ไปกับผมก่อน รอหาเธอเจอค่อยว่ากัน”
พูดจบ ตำรวจก็เดินมาข้างหน้า ในมือถือกุญแจมือเอาไว้
ได้ยินว่าถูกจับกุม หลี่ยิ่งก็อดไม่ไหว พูดโวยวายเสียงดัง “คนทำคือ เจียงเจิ้น ผมเป็นแค่คนที่รับผิดชอบขั้นตอน เธอไม่อยู่พวกคุณควรไปหาเอา เอาอะไรมากุมตัวผม!”
เขาถูกจับกุมไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดออกไป ตอนนั้นชื่อเสียงหมอของเขา จะอยู่ในอาชีพนี้อีกได้ยังไง
หัวหน้าโมโห หน้าแดงมอง เจียงเจิ้นอยู่
“คนหายที่นี่ แกทำขั้นตอน แกก็ต้องรับผิดชอบ ยังมีเรื่องที่รับสินบน แกคิดว่าแกจะหนีพ้นไหม?”
เขาคิดไม่ถึงว่า เรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในโรงพยาบาล และตอนนี้ หลี่ยิ่งเหมือนจะพูดอะไรออกมา
ใบหน้าของ หลี่ยิ่งเหมือนเปลวไฟ ดึงแขนของหัวหน้าและพูดด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ หัวหน้า คุณช่วยผม ถ้าเรื่องนี้ออกไป มีผลกระทบกับโรงพยาบาลเราอย่างมากนะครับ หัวหน้า ผมรับรองว่าหลังจากนี้ผมจะไม่ทำเรื่องโง่ๆ แบบนี้อีก”
ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของหัวหน้านิ่งเฉย “หลี่ยิ่ง ต่อจากนี้ไป คุณถูกโรงพยาบาลไล่ออก”
ไม่สนว่าเรื่องเกิดจากไหน หลี่ยิ่งก็ไม่มีคุณสมบัติอยู่ในโรงพยาบาลต่อ
ไล่ออก…..สีหน้าของ หลี่ยิ่งซีดขาว
เขาล้มลงกับพื้น คิดไม่ถึงว่าเพราะเรื่องที่เขาทำโดยไม่คิดเรื่องเดียว จะทำให้เขาตายในอาชีพของตัวเอง หลายปีมานี้ กว่าเขาจะได้เป็นหัวหน้าแผนกไม่ง่ายเลย
“ไม่ครับ หัวหน้า”
สีหน้าของ หลี่ยิ่งซีดกว่าเดิม มอง เจียงสื้อสื้อและพูดว่า “คุณเจียง ผมรู้ว่าผมผิดไปแล้ว คุณช่วยผมหน่อย ขอร้องคุณช่วยผมหน่อย”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้สนใจ หลี่ยิ่ง มองไปที่ตำรวจและพูดว่า “คุณตำรวจคะ ตอนนี้ฉันจะหาแม่ของฉันยังไงคะ?”
เธอถูก เจียงเจิ้นพาไป ตอนนี้ต้องไปหาที่ เจียงเจิ้น
……
ตอนนี้ บรรยากาศใน ตระกูลเจียงยังปกติ
