บทที่ 42 อกหัก
เสี่ยวเป่าเสียใจมาก เสียงสะอึกสะอื้นนุ่มๆ ดังออกมา ใบหน้าของ จิ้นเฟิงเฉินไร้ความรู้สึก เม้มปากไม่พูดอะไรออกมา
“วันนี้ตอนบ่าย น้าสื้อสื้อ โทรมาหาพ่อแล้ว บอกว่าคืนนี้จะนอนกับเสี่ยวเป่า หรือว่าลูกทำให้เธอโกรธจนหนีไปแล้ว? ลูกรีบไปรับผิดกับ น้าสื้อสื้อเร็ว รีบไปหาตามเธอกลับมา”
สองมือของเสี่ยวเป่าใช้แรงดึงขากางเกงของ จิ้นเฟิงเฉิน
เสียงของ จิ้นเฟิงเฉินพูดออกมาอย่างไม่มีความสุข “ไม่ดื้อนะ หลังจากนี้ไม่อนุญาตให้หา น้าสื้อสื้อแล้ว”
น้าสื้อสื้อไม่อยู่แล้ว แด๊ดดี้ยังดุเขาอีก เสี่ยวเป่ายิ่งเสียใจมากกว่าเดิม และโกรธจนวิ่งกลับห้องไป
จิ้นเฟิงเฉินคลึงหว่างคิ้ว ไม่ได้สนใจ เขาก็กลับไปห้องตัวเองแล้ว จุดบุหรี่หนึ่งม้วน ในสมองยังเป็นคำพูดของ เจียงสื้อสื้อเมื่อกี้
แววตาของ จิ้นเฟิงเฉินลุ่มลึก
เรื่องที่ผ่านไปนั้น เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
เขาไม่อยากไปค้นดู เพราะว่า เจียงสื้อสื้อหลีกเลี่ยงเรื่องที่ผ่านไปมากๆ ก่อนหน้านั้น เขาพอรู้บ้าง แต่ตอนนี้ จู่ๆ จิ้นเฟิงเฉินก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี……
หมอกควันล้อมรอบ ดูเหมือนว่าเงาของผู้ชายจะเงียบเหงาไปบ้าง
……
หลังจากที่ เจียงสื้อสื้อกลับมาที่พัก สงบสติสักพัก จู่ๆ ก็รู้สึกว่าเธอพูดกับ จิ้นเฟิงเฉินคำพูดเหล่านั้น มันดูแล้งน้ำใจเกินไป?
จิ้นเฟิงเฉินช่วยเธอเองหลายครั้ง แต่ว่าเธอกลับทำกับเขาแบบนี้
ยังมีเสี่ยวเป่า อีก
เขาไม่เห็นเธอต้องเสียใจมากแน่ๆ!
เจียงสื้อสื้อจินตนาการท่าทางของ เสี่ยวเป่าที่ร้องไห้เรียกหาเธอไปเรียบร้อยแล้ว
แต่ในเมื่อพูดออกมาแล้ว ก็เก็บกลับไปไม่ได้ ไม่สนว่าจะเป็นยังไง ก็ควรตัดขาดแล้ว
เจียงสื้อสื้อสูดหายใจเข้าลึกๆ เอนตัวนอนลงบนเตียง นานแล้วแต่ยังหลับไม่ลง
ตื่นเช้าวันถัดมา จ้องขอบตาดำทั้งสองข้าง และลุกขึ้นมาทำงาน
เธอมาถึงบริษัท หัวหน้าแผนกวางแผนก็เอาโครงสร้างออกแบบที่ยอดเยี่ยม ส่งให้ เจียงสื้อสื้อ
“สื้อสื้อ ถึงเวลาที่เธอมามันจะสั้น แต่ว่าความสามารถพวกเราทั้งบริษัทเห็นเหมือนกัน ฉันเชื่อว่าเธอจะทำโครงสร้างนี้ได้ดีแน่ๆ”
เจียงสื้อสื้อไม่ได้ปฏิเสธ แค่คิดถึงเสี่ยวเป่า เธอก็รู้สึกเสียใจมาก
ถึงแม้จะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ว่าในใจของ เจียงสื้อสื้อก็ทำเหมือนเสี่ยวเป่าเป็นลูกแท้ๆ ตั้งนานแล้ว
เจียงสื้อสื้อหายใจเข้าลึกๆ พูดว่า” คุณวางใจเถอะ! ฉันจะทำโครงสร้างให้ดีแน่นอน”
เมื่อก่อนเธอไม่เคยทำอะไรเพื่อเสี่ยวเป่า โครงการนี้ ให้เป็นเรื่องที่เธอจะทำเพื่อเสี่ยวเป่าเป็นเรื่องสุดท้ายเถอะ
รับเอกสารมา เจียงสื้อสื้อเริ่มตั้งใจทำงาน
พนักงานของ จิ้นกรุ๊ปมากันตั้งแต่เช้าแล้ว แต่ตรงข้าม เจียงสื้อสื้อกลับสงบ
จะเริ่มพูดต้นตอของเช้าวันนี้
ตอนเช้าหลังจาก จิ้นเฟิงเฉินมาทำงาน กู้เนี่ยน ก็ยังดูความเรียบร้อยเหมือนปกติ ชงกาแฟแล้วส่งเข้าไปให้
สุดท้าย จิ้นเฟิงเฉินพูดออกมา อย่างไม่พอใจนัก กู้เนี่ยนทำได้เพียงแค่ไปเปลี่ยนให้เขา……
ใครจะรู้ว่า ตั้งแต่แรกถึงตอนนี้เปลี่ยนไปแล้วสิบแก้ว ก็ยังทำให้ท่านประธานใหญ่พอใจไม่ได้
ต่อมา พนักงานส่งเอกสารไปที่ห้องทำงานก็ถูกฉีก
ในการประชุม ซูเปอร์ไวเซอร์ของทุกแผนกถูกด่าไปคนละรอบ
อันนี้ทำไม่ดี อันนั้นแย่เกินหป….แบบร่าง แผนการ ถูก จิ้นเฟิงเฉินให้ทำใหม่อีกรอบ พนักงานในบริษัทร้องไห้ไม่มีน้ำตา
ถึงแม้ในเวลาปกติ จิ้นเฟิงเฉินทำงานเข้มงวดมาก แต่วันนี้ เหมือนกับกินระเบิดเข้าไป ปัญหาเล็กๆ มาโดน ก็ระเบิดออกทันที
ในระหว่างพัก พนักงานก็ซุบซิบกันว่า
“ท่านประธานเป็นอะไรไป? แต่ก่อนไม่เคยเห็นเขาโมโหรุนแรงขนาดนี้?”
“อกหักแล้ว?”
“จะเป็นไปได้ยังไง ท่านประธานใหญ่ยังโสดอยู่แท้ๆ!”
“เฮ้อเฮ้อเฮ้อ น่ากลัวจริง สักพักฉันต้องไปส่งเอกสาร? พวกเธอคิดว่าฉันจะมีชีวิตกลับมาไหม?”
ทุกคนกำลังคุยกันอย่างสนุก เสียงที่ไม่สนุกด้วยของคุณชายรองจิ้นก็ดังขึ้นมา “พูดอะไรกัน? พี่ชายผมทำไม?”
ทุกคนตกใจกันหมด เวลาปกติ จิ้นเฟิงเหราพูดคุยง่าย ทุกคนพูดประโยคนั้นประโยคนี้ เอาเรื่องของเช้านี้บอกเขา
จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้ว “มันเกินจริงไปไหม? พี่ชายผมปกติเขาอบอุ่นขนาดนั้น”
ทุกคน …..อบอุ่น? คุณชายรองจิ้น คุณดูจากตรงไหนว่าท่านประธานอบอุ่น
“คุณชายรองถ้าหากคุณไม่เชื่อ ลองไปดูเองก็ได้?”
พูดไป พนักงานส่งเอกสารเมื่อกี้ก็เอาเอกสารส่งให้ จิ้นเฟิงเหรา
“ได้ ผมเอาไปส่งให้คุณเอง”
จิ้นเฟิงเหรารับเอกสารอย่างไม่ได้สนใจ ค่อยๆ เดินไปที่ห้องทำงาน
เปิดประตู ห้องทำงานที่เงียบสงบ จิ้นเฟิงเฉินกำลังจัดการเอกสาร
ไม่รู้ทำไม จิ้นเฟิงเหรารู้สึกว่าบรรยากาศเหมือนกับอึดอัดมากกว่าเวลาปกติ เขายังไม่ทันได้เปิดปากพูด เสียงทุ้มต่ำของจิ้นเฟิงเฉินก็ดังขึ้นมา
“เข้าห้องทำงานไม่รู้ว่าต้องเคาะประตูเหรอ?”
จิ้นเฟิงเหราใจสั่นสักพักก็ยิ้มและพูดออกมาว่าพี่ครับนี่ผมเอง
ไม่ว่าจะเป็นใครก็ต้องเคาะประตูทั้งนั้น
“……”
จิ้นเฟิงเหราสังเกตเห็นได้จริงๆ ว่าพนักงานของบริษัทพูดไม่ผิดเลยสักนิด พี่ชายของเขาอาจจะกินระเบิดเข้าไปแล้วจริงๆ
“พี่ คุณ……” เป็นอะไรไป?
” มีธุระไหม?”
จิ้นเฟิงเหรายังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกขัดจังหวะ เขาทำได้แค่ส่งเอกสารในมือให้
จิ้นเฟิงเฉินเปิดเอกสารดู หลังจากที่กวาดสายตามองก็พูดว่า “นี่เป็นแผนของแผนกบุคคล ทำไมเป็นนายที่มาส่ง? ทำไม? ช่วงนี้งานน้อยเกินไป ว่างจนมีเวลาวิ่งเต้นให้คนอื่น? ภาคตะวันออกของเมืองด้านนั้น……”
“พี่ พี่ครับ ผมยังมีงาน ไม่รบกวนคุณแล้ว ไปก่อนนะครับ”
ทุกคนมองใบหน้าของ คุณชายรองจิ้น ที่ไม่มีชีวิตชีวาเดินออกมาจากห้องทำงาน ไม่ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือหนีออกมา
ทั้งวัน คนทั้งระมัดระวังและตกใจ กลัวว่าท่านประธานที่กินระเบิดเข้าไปแค่เพียงไม่ระวังก็จะระเบิดใส่ทั้งบริษัท
จนถึงตอนพลบค่ำ จิ้นเฟิงเหรายังคงกัดผมมากพี่ชายเขาเป็นอะไรกันแน่นะ
คิดไปคิดมา จิ้นเฟิงเหราก็อดไม่อยู่เข้าไปในห้องทำงานด้วยความกล้า
แค่เข้าประตูไป เขาก็ได้กลิ่นของควันบุหรี่
จิ้นเฟิงเฉินนั่งอยู่บนโซฟา ในมือยังมีบุหรี่หนึ่งม้วนที่ยังดูดไม่หมด และด้านข้างเป็นที่ใส่ก้นบุหรี่ ในนั้นมีบุหรี่หลายม้วนมาก
สายตาของเขาลุ่มลึก ทำให้คนอื่นมองไม่ออก
จิ้นเฟิงเหราขมวดคิ้วขึ้น เขารู้ดี ว่าพี่ชายของตัวเองไม่ดูดบุหรี่ขนาดนี้ ดูดแล้วแสดงว่าอารมณ์ไม่ดี ดูจากปริมาณบุหรี่แล้ว คาดว่าอารมณ์คงไม่ดีมากๆ
“พี่ เป็นอะไรกันแน่? เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”
จิ้นเฟิงเฉินไม่ได้สนใจ มองยังไม่มองเขาเลย
จิ้นเฟิงเหรามองไม่ออก คิดไปคิดมา เสี่ยวเป่าก็ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรยังอยู่บ้านดีดีอยู่เลย งั้นก็คง…..
“ทะเลาะกับพี่สะใภ้ในอนาคต?” จิ้นเฟิงเหราถามอย่างระมัดระวัง
ได้ยินแบบนี้ แววตาของ จิ้นเฟิงเฉินก็เป็นประกายเล็กน้อย ในที่สุดของมีการตอบกลับแล้ว เขาเหลือบมอง จิ้นเฟิงเหรา ในสายตาเต็มไปด้วยความอึมครึม
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้เปิดปากพูด แต่ว่า จิ้นเฟิงเหรารู้ว่า ที่ตัวเองทายนั้นต้องไปมากกว่าครึ่ง พี่ขายเขาเป็นแบบนี้ เพราะว่า เจียงสื้อสื้อแน่นอน
ในฐานะน้องชาย จิ้นเฟิงเหราจะนั่งมองเฉยๆ ไม่สนใจได้ยังไง “เรื่องเป็นยังไง? พูดมาดูสิ ไม่แน่ผมอาจจะช่วยจัดการได้”
จิ้นเฟิงเฉินเงียบไปนาน ถึงค่อยๆ พูดว่า “เธอตัดสินใจจบความสัมพันธ์ วันนี้ไม่ต้องไปมาหาสู่กันแล้ว”
