ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 101 ขอให้คุณไปจากเขา

จิ้นเฟิงเฉินเป็นคนสืบทอดของตระกูลจิ้น เจียงสื้อสื้อนั้นไม่เหมาะสมอย่างยิ่งที่จะมาเป็นคุณนายใหญ่ของตระกูลจิ้น

“คุณเจียง ขอโทษด้วยจริง ๆ ฉันไม่ควรจะสืบประวัติของคุณ แต่เพื่อเฟิงเฉินกับเสี่ยวเป่า ฉันจำเป็นต้องทำแบบนี้”

พูดแล้ว เธอก็หยิบเช็คออกมาจากกระเป๋ายื่นไปให้ แล้วก็พูดว่า “ฉันรู้ว่าแม่ของคุณป่วยหนัก คุณเจียง ต่อไปหากคุณมีเรื่องอะไรให้ช่วยให้ติดต่อมาหาฉันได้ หวังว่าคุณจะไม่ไปติดต่อกับเฟิงเฉินอีก”

แม่จิ้นรู้ว่าการที่พูดแบบนี้นั้นช่างไร้คุณธรรมไปหน่อย แต่ว่าคนเราต่างก็เห็นแก่ตัว จิ้นเฟิงเฉินชอบเธอ แม้กระทั่งเพื่อเธอแล้วไม่สนใจแม้แต่ชีวิตตัวเอง เสี่ยวเป่าเองก็แคร์เจียงสื้อสื้อมาก ทั้งสองคนนั้นต่างก็ไม่อยากจะจากเธอไป แม่จิ้นจึงทำได้แต่มาหาเจียงสื้อสื้อ ขอร้องให้เธอออกไปจากชีวิตเขาทั้งสองคน

เจียงสื้อสื้อท่าทีนิ่งเฉย และผลักเงินออกไป

“คุณป้า คุณคิดมากไปแล้ว ฉันกับคุณชายจิ้นเป็นแค่เพื่อนกัน ไม่ใช่อย่างที่คุณคิด ฉันรู้สถานะตัวเองดี ก็ไม่ได้คิดที่จะหวังสูงไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบคุณสกุลจิ้น”

เจียงสื้อสื้อยิ้มบาง ๆ เหมือนจะฝืนเล็ก ๆ เม้มปากและพูดว่า “คุณสบายใจได้ ฉันจะพยายามรักษาระยะกับพวกเขา วันนี้ที่คุณมาหาฉัน ฉันก็จะไม่บอกพวกเขา”

ได้ยินแล้ว แม่จิ้นอยากจะพูดแต่ก็หยุดไว้ จนสุดท้ายเอ่ยปากว่า “คุณเจียง ขอบคุณคุณมาก ฉันหวังว่าคุณจะทำได้ตามที่พูดไว้”

“ค่ะ คุณป้า ที่บริษัทยังมีงาน ฉันขอตัวก่อนนะคะ”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็เดินออกจากร้านอาหาร

เดินออกจากประตูไป เธอทนไม่ไหวแล้ว ตาก็เริ่มแดง ตอนนี้ในใจของเธอทุกข์เกินคำบรรยาย เธอเคยคิดว่าจะขอโอกาสกับ แม่จิ้นสักครั้ง ให้เธอมีโอกาสพิสูจน์ว่าเธอนั้นคู่ควรกับจิ้นเฟิงเฉิน แต่เรื่องที่เธอท้องแทนนั้นจะยังไงก็คงปิดบังบ้านจิ้นไม่ได้ แม่จิ้นนั้นก็ได้สืบประวัติตัวเอง จะช้าจะเร็วก็คงจะสืบรู้เรื่องนี้จนได้

อดทนกลั้นน้ำตาเอาไว้ เจียงสื้อสื้อบอกกับตัวเองว่า นี่คือตัวเลือกที่ดีที่สุดและดีกับทุกคน

แม่จิ้นยังนั่งอยู่ในร้านอาหาร เธอคิ้วขมวดมองเช็คในมือและถอนหายใจ ตอนนี้ก็กังวลว่าถ้าหากจิ้นเฟิงเฉินจะรู้ว่าเธอมาหาเจียงสื้อสื้อ คิดว่าแม่คนนี้คงโดนเมินเฉยไปหลายวันแน่นอน

……

เจียงสื้อสื้อหาอะไรกินง่าย ๆ อยู่ข้างนอก กำลังทานอย่างจริงจังอยู่นั้น โทรศัพท์ข้าง ๆ ก็ดังขึ้นมา เป็นข้อความมาจากจิ้นเฟิงเฉิน

“ไปทำงานแล้วหรือยัง? กินข้าวหรือยัง ?”

เจียงสื้อสื้อก้มมองข้อความบนหน้าจอ ในใจเธอจู่ ๆ ก็รู้สึกวุ่นวาย ผ่านไปสักพัก ก็ปิดโทรศัพท์และก็ก้มลงทานอาหารต่อไป

……

หลังทานอาหารแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ตรงกลับไปที่บริษัท ตอนทำงานช่วงบ่าย ใจก็ไม่อยู่กับเนื้อกับตัว คำพูดของแม่จิ้นยังคงวงเวียนอยู่ในหัวของเธอ

ซูซานเดินมาและเอ่ยปากถามว่า “สื้อสื้อ เธอเป็นอะไรไป ตั้งแต่ที่กลับมาก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่สบายหรือเปล่า”

เจียงสื้อสื้อรีบตั้งสติ และส่ายหน้า

“ผู้จัดการซู ฉันไม่เป็นอะไร”

เธอรู้สึกผิด ที่คิดเรื่องแบบนี้ในเวลางาน เจียงสื้อสื้อรวบรวมสติและอารมณ์์ แล้วก็หาโปรเจคที่เคยทำไว้ ยื่นให้ซูซาน

“ก่อนหน้านั้นได้คุยกับทางตระกูลจิ้นเรียบร้อยแล้ว ต่อไปนี้ก็ขอมอบให้ผู้จัดการซูดำเนินการต่อไปนะคะ”

“เก่งมาก! สื้อสื้อ ฉันว่าแล้วว่าโปรเจคนี้มอบให้เธอนั้นไม่ผิดหวังแน่นอน ตอนนี้ถ้าเราจะคว้าโปรเจคหยุนซานมาก็ยิ่งง่ายขึ้นอีก แล้วจะให้รางวัลเธอทีหลังนะ”

แม้ว่าซูซานจะรู้แต่แรกแล้วว่าเจียงสื้อสื้อทำโปรเจคนี้ต้องไม่มีปัญหาแน่นอน เพราะทางคุณชายรองจิ้นเป็นฝ่ายที่สั่งให้ไปคุยโปรเจคนี้

แต่ตอนนี้เธอเองก็อดที่จะรู้สึกไม่ได้ว่า เจ้านายใหญ่แบบเขาเพื่อที่จะพบกับเจียงสื้อสื้อถึงกับต้องสละเวลามาคุยธุรกิจกับบริษัทเล็ก ๆของพวกเขา ไม่ธรรมดาเลยจริง ๆ ชายที่กำลังตกหลุมรักนั้นช่างแตกต่างจริง ๆ

เจียงสื้อสื้อยิ้มและพูดว่า “ขอบคุณค่ะผู้จัดการซู”

เธอยังพอรู้สึกดีมาบ้างที่ได้รับโบนัสถือว่าเป็นการปลอบโยนจิตใจของเธอ

เจียงสื้อสื้อรวบรวมสติ แล้วก็เร่งทำงานตรงหน้า

เวลาช่วงบ่ายผ่านไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกงาน แต่เจียงสื้อสื้อยังคงทำโอทีที่บริษัท เธอกำลังทำโปรเจคหยุนซาน จริง ๆ โปรเจคนี้ก็ได้วางแผนเกือบเสร็จหมดแล้ว ตอนนี้ก็ไม่จำเป็นต้องทำโอทีเพื่อทำเรื่องพวกนี้

แต่เจียงสื้อสื้อนั้นไม่อยากกลับไป กลัวว่าเสี่ยวเป่าจะไปหาเธอ

ไม่กี่ชั่วโมงก่อนตัวเองก็เพิ่งจะรับปากแม่จิ้นไปว่าจะรักษาระยะกับทั้งสองคน ตอนนี้สามารถหลบหน้าได้ก็ต้องพยายามหลบ! เจอกันน้อยลง ไม่แน่ว่าเสี่ยวเป่าก็คงจะลืมเธอในไม่นาน

แต่ว่าเจียงสื้อสื้อคิดแล้วคิดอีก คงเป็นไปไม่ได้ พ่อจิ้นและแม่จิ้นต่างก็ไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้เสี่ยวเป่า ซึ่งแน่นอนก็คงจะหาวิธีไม่ให้เสี่ยวเป่ามาหาเธอ

ในเมื่อเรื่องเป็นแบบนี้แล้ว เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้มีสายเรียกเข้าอะไร เธอโล่งอกไปเปราะหนึ่ง แต่ก็รู้สึกแย่อยู่บ้าง

หรือว่าต่อจากนี้ไปเธอจะไม่มีโอกาสได้เจอเสี่ยวเป่าอีกต่อไป เธอและจิ้นเฟิงเฉินเองก็คง……

พอคิดถึงตรงนี้ ในใจของเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกเจ็บอย่างประหลาด

เธอบอกตัวเองว่าต้องยอมรับความจริง เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้าก็ให้ถือซะว่าฝันไป!

เจียงสื้อสื้อพยายามรวบรวมสติ บังคับให้ตัวเองหยุดคิดเรื่องพวกนี้ เธอก้มหน้าก้มตาทำงานตรงหน้าต่อไป