ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 230 ระมัดระวังต่อซูซื่อกรุ๊ป

เขาเรียกเธอรีบกิน ก็ไม่เอ่ยอีกเลย

เจียงสื้อสื้อคีบขึ้นมาหนึ่งชิ้น วางเข้าไปในปาก ลู่เจิงถามเธอด้วยความรอคอยหลายส่วน “อร่อยไหม?”

เธอพยักหน้า

ทั้งสองในระหว่างการทานอาหาร คุยกันอย่างสันติ ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร ถึงขนาดพูดถึงโครงการไปแล้ว

เจียงสื้อสื้อฉวยโอกาสถามว่า “รุ่นพี่ ไม่รู้ว่าคุณเข้าใจสินค้าของEisleyมากเท่าไหร่ล่ะ?”

ลู่เจิงกลับเก็บคำพูด ถามกลับเธอว่า “นี่ไม่น่าพูดได้ ทำไมหรือ? คุณนี่คืออยากจะเป็นไส้ศึกหรือ?”

ได้ยินคำนี้ เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างจนใจหนึ่งทีว่า “รุ่นพี่ คุณอาจจะไม่ใช่กลัวแพ้ฉันมั้งนะ?”

ความสามารถการวางแผนของลู่เจิง สามารถพูดได้ว่าคือบรรลุจุดสุดยอด

เดิมทีเธอแค่ล้อเล่นเท่านั้น แต่ใครจะรู้ว่า เธอถึงขนาดพยักหน้าอย่างตั้งใจเหลือเกิน

“ช่างน่ากลัวเล็กน้อยจริงๆ สื้อสื้อ คุณคือไม่รู้หรือว่า การวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับคุณตอนนี้ในวงการธุรกิจหรือ” เจียงสื้อสื้ออยากรู้อยากเห็นว่าในวงการธุรกิจล้วนพูดเกี่ยวกับเธอเป็นเช่นไรหรือ

“บริษัทจิ่นซื่อก่อตั้งขึ้นมาแค่ไม่กี่เดือน กลับพบว่าคุณได้รับโครงการใหญ่หลายโครงการต่อๆกัน ผลงานเกิดขึ้นมาเรื่อยๆ เป็นระดับที่อยู่ต้นๆแล้ว” นัยน์ตาลู่เจิงปรากฏสีหน้าที่ชื่นชม “พวกเขาได้ยินชื่อของคุณ ถือได้ว่าต่างคนต่างอกสั่นขวัญหาย”

“ที่ไหนจะโอเวอร์เช่นนี้ล่ะ?” เจียงสื้อสื้อย่อมไม่เชื่ออยู่ดี

ลู่เจิงดูเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาปรากฏสีหน้าที่เป็นห่วงหลายส่วน “ใช่แล้ว คุณรู้ไหมว่าบริษัทOwenคืออยู่ภายใต้ใน ซูซื่อกรุ๊ปไหม?”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า เธอย่อมต้องเข้าใจถึงคู่แข่งอยู่แล้ว

“นั่นคุณรู้ไหมว่าOwenตอนนี้ใครเป็นผู้รับผิดชอบล่ะ?” ลู่เจิงตักเตือนว่า “คือซูชิงหยิง” ซูชิงหยิงหรือ?

เจียงสื้อสื้อขมวดคิ้ว เคยเจอกับซูชิงหยิงหลายครั้ง เธอได้สังเกตถึงซูชิงหยิงต่อเธอแฝงไว้ด้วยจิตไม่เป็นมิตร

แท้จริงแล้ว ก็จะเข้าใจไม่ยาก ซูชิงหยิงชอบจิ้นเฟิงเฉิน ใครๆก็ดูออก

ทั้งยังเป็นคู่แข่งในวงการธุรกิจ ทั้งยังเป็นศรัตรูที่แข็งแกร่งทางความรัก การแข่งขันกับ Owenเกรงว่าจะต้องรุนแรงมาก

ลู่เจิงเอาที่เขาสืบมาได้ บอกกับเจียงสื้อสื้อแล้ว “แท้จริงแล้วผมต่อโครงการนี้ ไม่ได้คลั่งไคล้มากขนาดนั้น แต่ว่าคุณต้องระมัดระวังซูซื่อกรุ๊ป”

ในวงการธุรกิจล้วนเปิดโปงหมดแล้ว ตระกูลซูที่อยู่ในโครงการนี้ ลงทุนไปมากมาย มีท่าทีที่ได้รับชัยชนะอย่างมั่นใจมาก

เจียงสื้อสื้อแปลกใจเหลือเกิน ธุรกิจที่ใหญ่เช่นซูซื่อกรุ๊ปนี้ ลักษณะเหมือนโครงการอย่างEisleyเช่นนี้ น่าจะไม่ค่อยสนใจล่ะ

หรือว่า……..

เธอไม่กล้าไปคิด ซูซื่อกรุ๊ปนี้มักจะตั้งใจเจาะจงเพราะว่าตัวเธอเองมานะ?

เจียงสื้อสื้อเอาความคิดที่เหลวไหลนี้ ทิ้งไปหลังสมอง เธอคิดว่าเธอยังไม่มีความสำคัญยิ่งใหญ่เช่นนี้ ทำให้ซูซื่อกรุ๊ปมาเจาะจงที่ตัวเธอเอง

ลู่เจิงเป็นห่วงแทนเธอ เขารู้ว่า เจียงสื้อสื้อให้ความสำคัญกับโครงการนี้อย่างมาก

เห็นเขาเป็นห่วง เจียงสื้อสื้อกลับพูดอย่างเรียบง่ายเบาๆประโยคหนึ่งว่า “ไม่มีอะไร ฉันสุดจิตสุดใจก็พอแล้ว”

เวลาก็ดึกแล้ว ทั้งสองก็กินไปพอสมควรแล้ว เธอลุกขึ้นเตรียมตัวจะกลับ

“สื้อสื้อ รอสักครู่ ผมส่งคุณกลับไป” ลู่เจิงไม่วางใจให้เธอกลับด้วยตัวคนเดียว

เจียงสื้อสื้อไม่อยากรบกวนเขาอีก ท่าทีพูดอย่างเด็ดขาดว่า “บ้านฉันก็อยู่แถวๆนี้ ฉันกลับไปเองก็ได้”

ลู่เจิงก็ไม่แปลกใจเลย เขาเคยไปที่คอนโดของเธอก่อนหน้านั้นรอเธอ แต่ว่าก็ไม่เจอ

ที่แท้คือเธอย้ายบ้านแล้ว ในใจเขาเกิดความทุกข์ขึ้นมาเล็กน้อย ก็ไม่ได้ยืนหยัดอีก

เจียงสื้อสื้อเพิ่งออกจากร้านอาหาร ลู่เจิงเรียกเธอไว้อีก “อีกไม่กี่วัน Eisleyเป็นเจ้าภาพ จัดงานเลี้ยงงานหนึ่งอยู่ใน โรงแรมตุงฟาง”

“คุณรู้ได้ยังไงหรือ?” เจียงสื้อสื้อดีใจเหลือเกิน นี่ช่างเป็นข่าวดีอันหนึ่งจริงๆ เธอกำลังกลุ้มใจว่าไม่สามารถวางแผนอย่างสมบูรณ์ โอกาสก็มาถึงแล้ว

ลู่เจิงเอานามบัตรของผู้รับผิดชอบในบริษัทพวกเขา ไว้ในมือของเธอ “ถ้าหากว่าคุณอยากจะไป สามารถติดต่อเขาได้”

เจียงสื้อสื้อดีใจมาก กล่าวคำขอบคุณหลายครั้งต่อกัน

“สื้อสื้อ ระหว่างคุณกับผมไม่ต้องเกรงใจอย่างนี้” แท้ที่จริงแล้ว เธอยิ่งเกรงใจต่อเขา เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าทั้งสองไม่คุ้นเคยกันเกินไป

อารมณ์การเปลี่ยนแปลงของเขา เจียงสื้อสื้อไม่ได้สังเกตถึงเลย เธอกล่าวคำขอบคุณอีกครั้ง เรียกรถจากไปเลย

กลับถึงคอนโด เธอกดรหัสเข้าประตู แค่เห็นว่าในห้องรับแขกเปิดไฟสว่างมาก

“น้าสื้อสื้อ เสี่ยวเป่าคิดถึงคุณมาก”

เสี่ยวเป่ารอเธอกลับมาโดยตลอด ได้ยินเสียงกระโดดจากบนโซฟาลงมาทันที พุ่งเข้าไปในอ้อมอกของเธอ

“คุณกลับมาแล้ว” จิ้นเฟิงเฉินไม่รู้เมื่อไหร่ ก็เดินมาถึงข้างตัวของเธอด้วย

เธอเห็นก็ไม่แปลกใจมานานแล้ว พวกเขาทั้งใหญ่ทั้งเล็กล้วนจะต้องรอเธออยู่ในบ้าน

เจียงสื้อสื้อเดินเข้าไปในห้องครัวด้วยความเคยชิน เปิดตู้เย็น แล้วจึงรู้สึกช้าถามว่า “พวกคุณกินข้าวหรือยัง?”

เสี่ยวเป่ารีบแย่งพูดก่อนจิ้นเฟิงเฉินว่า “ยังไม่ได้กินล่ะ น้าสื้อสื้อ ท้องของเสี่ยวเป่าล้วนหิวจนจะใกล้แบนแล้ว”

เธอได้ยิน โมโหนิดๆพูดว่า “เสี่ยวเป่ายังเด็ก เฟิงเฉินทำไมคุณปล่อยปละละเลยเช่นนี้ล่ะ?”

จิ้นเฟิงเฉินหน้าบึ้ง เขาน้อยใจมาก

ทั้งๆที่พวกเขากินมาก่อนแล้ว เขาจ้องมองเสี่ยวเป่าอย่างเข้มงวดหนึ่งที “เสี่ยวเป่า เด็กๆพูดโกหกได้หรือ?”

เสี่ยวเป่าทำปากจู๋ ยอมรับผิดอย่างจริงใจ “แท้จริงแล้วเสี่ยวเป่ากับแด๊ดดี้ล้วนกินแล้ว น้าสื้อสื้อกินหรือยัง?”

เจียงสื้อสื้อเห็นเสี่ยวเป่านอกจากยอมรับผิดแล้วยังไม่ลืมที่จะเป็นห่วงเธอ ในใจอบอุ่นขึ้น ทนไม่ไหวลูบหัวของเขา

จิ้นเฟิงเฉินอุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมา เป็นห่วงว่าเธอทำงานทั้งวันจะเหนื่อยมาก “งานยุ่งมากหรือ?”

เธอพยักหน้า ช่วงนี้เพื่อแผนการของ Eisley ทุ่มเทจิตใจอย่างมากจริงๆ

“ข้าวเย็นจะจัดการยังไงหรือ?”

ได้ยินจิ้นเฟิงเฉินตามถาม เจียงสื้อสื้อไม่ได้ผ่านความคิดตอบว่า “คือกินด้วยกันกับรุ่นพี่”

“อืม?” ในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินเต็มเปี่ยมไปด้วยคำถาม สีหน้าสงสัยเย็นชา