บทที่ 251 เขากลัวจะเสียเธอไป
ตอนนั้นเองซูชิงหยิงได้สติเมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินพุ่งลงไป
เธอจับแขนเว่ยจี้เหิงแน่นอย่างกลัวสุดๆจนทำอะไรไม่ถูก “ฉันจะทำยังไงดี? ฉันไม่ได้อยากให้เธอตาย……”
ในใจเว่ยจี้เหิงทั้งร้อนใจทั้งกลัวจึงทำได้เพียงโน้มน้าวเธอแล้วพาเธอกลับไปที่แคมป์
ระหว่างทางทั้งคู่เดินกันอย่างเร่งรีบโซซัดโซเซ เมื่อพวกเขากลับแคมป์อย่างเร่งรีบ พวกเขาก็ตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว
คนอื่นๆที่ออกไปตามหาพวกเขากลับกันมาหมดแล้ว
พวกเขาเห็นซูชิงหยิงได้กลับมาอย่างปลอดภัย ต่างก็ใจโล่ง
เพียงแค่ไม่มีใครเป็นอะไรก็ดีแล้ว
ใครจะคิดว่าระหว่างที่เว่ยจี้เหิงยังไม่ทันเดินเข้าไปใกล้ก็ตะโกนขึ้นอย่างร้อนใจผิดปกติ “แย่แล้ว เกิดเรื่องเข้าแล้ว! คุณเจียงลื่นตกเขาแล้วประธานจิ้นก็กระโจนตามไปแล้ว”
“อะไรนะ?!”
นี่มันไม่ต่างอะไรจากข่าวร้ายเลย
เหล่าคุณชายกลุ่มนี้เคยเจออุบัติเหตุใหญ่ๆแบบนี้ซะที่ไหน ชั่วพริบตาก็ตกใจจนทำอะไรไม่ถูก
ได้ยินเพียงเสียงพูดเว่ยจี้เหิงที่มาจากไหนสักแห่งว่า “พวกเรารีบไปหาเชือก น่าจะใช้ประโยชน์ได้”
สิ่งที่เขาคิดก็คือให้คนที่แข็งแรงมัดเชือกโรยตัวลงไปตามหา
การเคลื่อนไหวข้างนอกวุ่นวาย จิ้นเฟิงเหราจึงพาเสี่ยวเป่าออกมา
เว่ยจี้เหิงรีบบอกข่าวที่เจียงสื้อสื้อตกเขาไปอีกครั้ง
เสี่ยวเป่าตกใจร้องไห้ในทันที จิ้นเฟิงเหราก็ยิ่งขอบตาแดงแล้วด่าขึ้นอย่างหงุดหงิด “เหี้ย! มันเกิดขึ้นได้ยังไง? อยู่ดีๆคนจะตกลงไปได้ไง?”
เว่ยจี้เหิงเหลือบมองซูชิงหยิง ไม่กล้าพูดความจริงออกมา
เขากับซูชิงหยิงเงียบไม่ตอบอะไร คนอื่นก็ไม่ได้ถามพวกเขาอีก
จิ้นเฟิงเหรากังวลมากจนเดินกะเผลกพาเสี่ยวเป่าแล้วเดินไปที่ทางลาดชัน
เสี่ยวเป่าร้องไห้แทบจะเจ็บอก “คุณอา หม่ามี๊จะตายมั้ยครับ? เสี่ยวเป่าไม่ยอมให้หม่ามี๊ตาย……”
“ไม่แน่นอนเสี่ยวเป่า แดดดี๊ของผมกำลังลงไปช่วยหม่ามี๊แล้ว ผมต้องเชื่อมั่นในตัวแดดดี๊นะครับ” จิ้นเฟิงเหรากระวนกระวายใจ เขาปลอบเสี่ยวเป่าไปด้วย เร่งฝีเท้าไปด้วย
เท้าของเขาปวดไปหมดแต่เขาก็ไม่ได้สนใจ ใจของเขาคิดแต่ว่าต้องรีบไปถึงสถานที่เกิดเหตุ
เว่ยจี้เหิงที่ได้สติก็รีบนำทางไป
คุณชายหลี่ก็เดินมาอยู่ข้างๆจิ้นเฟิงเหราอัตโนมัติแล้วประคองเขาเดินไปข้างหน้า “คุณชายรอง อย่ารนเลย พวกเขาจะต้องไม่เป็นไร”
จิ้นเฟิงเหราพยายามบังคับตัวเองสงบลง ใช่ เขาจะมัวมาร้อนใจเฉยๆไม่ได้ ต้องคิดหาวิธีช่วยด้วย
……
เจียงสื้อสื้อไม่ทันระวังตัวที่ถูกซูชิงหยิงชนจึงตกลงไปในทางลาดชัน
ระหว่างทางที่กลิ้งลงไปเนื้อตัวก็เต็มไปด้วยบาดแผลถลอกมากมาย
เธอเจ็บจนชา มีหลายครั้งที่เธอพยายามจะเอื้อมมือไปคว้าอะไรไว้ แต่ว่ารอบตัวมีแต่พุ่มไม้เตี้ยๆที่มีหนาม ไม่ก็ก้อนหิน ไม่มีอะไรที่จะสามารถผ่อนแรงได้เลย
เธอที่กำลังจะหมดหวังแม้กระทั่งถอดใจที่จะมีชีวิตต่อ แต่สุดท้ายแล้วเธอก็ทิ้งตัวตกลงไป
ศีรษะของเธอกระแทกเข้ากับก้อนหินด้านล่างเต็มๆแล้วสลบไป
ไม่นานตรงศีรษะส่วนล่างของเธอก็มีเลือดมากมายไหลออกมา
จิ้นเฟิงเฉินตะโกนเรียกชื่อเธอไปด้วย รีบวิ่งลงเขาไปด้วย
ท่ามกลางความมืดทำให้เขาต้องคลำทางวิ่งลงมา
ระหว่างทางเขาเห็นทางไม่ชัดจึงสะดุดล้ม เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็เห็นเศษเสื้อผ้าที่ถูกเกี่ยวขาดของเจียงสื้อสื้อ
ดวงตาเขาเปี่ยมหวัง ดูเหมือนว่าเขาจะตามหาถูกที่แล้ว เจียงสื้อสื้อกลิ้งตกลงมาจากตรงนี้จริงๆ
จิ้นเฟิงเฉินตามหาเศษเสื้อผ้าแล้วเดินตามไป
ใจของเขารู้สึกหงุดหงิดไม่สบายใจเอามากๆ เขาภาวนาขอให้เธออย่าได้เป็นอะไรเลย!
เขากำเศษผ้าในมือแน่น รู้สึกโกรธเหมือนมีไฟสุมอก
จิ้นเฟิงเฉินทั้งโกรธทั้งกลัว
เขาอดไม่ได้ที่จะเร่งฝีเท้า ยิ่งเดินก็ยิ่งกลัว เขากลัวจะเสียเจียงสื้อสื้อไป
ในระหว่างที่หน้าอกเขาอุดตันจนแทบจะหายใจไม่ออก ในที่สุดเขาก็เห็นเจียงสื้อสื้อแล้ว
“สื้อสื้อ……” เขาเรียกชื่อเธอแล้วพุ่งเข้าไป
เมื่อเขาพุ่งเข้าไปหาเธอพบว่าเธอนอนเงียบ ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผล เสื้อผ้าก็ขาดวิ้นจนแทบจะดูไม่ได้
จิ้นเฟิงเฉินผู้ที่สุขุมมาโดยตลอด แต่ตอนนี้แม้แต่ปลายนิ้วของเขาก็ยังสั่นไปหมด
เขาถอดเสื้อคลุมห่อตัวเจียงสื้อสื้อไว้แล้วกอดเธอไว้ในอ้อมอก
เลือดหยดลงบนแขนเขาอย่างเย็นเฉียบ ทำเอาจิ้นเฟิงเฉินสั่นไปทั้งตัว
เขาก้มหน้าลงดูเห็นกองเลือดบนพื้นแล้วก็เห็นเลือดที่ไหลออกมาจากศีรษะเจียงสื้อสื้อไม่หยุด
หัวใจของเขากำลังหายใจไม่ออก!
ไม่……
ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ เลือดไม่มีท่าทีจะหยุดเลย
“สื้อสื้อ เธอต้องอดทนไว้นะ”
จิ้นเฟิงเฉินพูดซ้ำแล้วซ้ำเล่า หวังเพียงว่าเจียงสื้อสื้อจะไม่เป็นอะไรไป
เขาต้องรีบพาเธอขึ้นไป
จิ้นเฟิงเฉินแบกเจียงสื้อสื้อขึ้นหลังแล้วปีนขึ้นไปอย่างลำบาก
อุณหภูมิในร่างกายเธอต่ำลงเรื่อยๆ ลมหายใจของเธอก็อ่อนลงไปเรื่อยๆเช่นกัน
มีหลายครั้งที่จิ้นเฟิงเฉินแทบจะนึกว่าเธอตายเสียแล้ว
เขาโทษตัวเอง เกลียดตัวเองมากขึ้น เขากดอารมณ์เศร้าของตัวเองไว้แล้วเอ่ยปากขอร้อง “สื้อสื้อ……เธอจะตายไม่ได้นะ ฉันขอร้องล่ะ อดทนไว้นะ”
ทางลาดชันเต็มไปด้วยพุ่มไม้หนาม ทางที่ลงมาว่ายากแล้ว
ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการปีนขึ้น แถมยังต้องพาคนบาดเจ็บขึ้นไปด้วยอีก
จิ้นเฟิงเฉินอดทนกัดฟัน มีหลายครั้งที่เขายืนไม่มั่นจนทำให้ทั้งคู่ลื่นลงไป
เวลาผ่านไปกว่าครึ่งชั่วโมง เขาถึงพาเธอปีนขึ้นมาได้ครึ่งทาง
แต่ร่างของเจียงสื้อสื้อเย็นเฉียบ ลมหายใจโรยรินจนแทบจะสัมผัสไม่ได้แล้ว
“เจอแล้ว……”
ในช่วงเวลาที่สำคัญ เว่ยจี้เหิงพาคนมาถึงแล้ว
พวกเขาหลายคนมีเชือกผูกไว้ที่เอว เมื่อเห็นพวกเขาก็ฮึกเหิมทันที
จากการที่เว่ยจี้เหิงออกคำสั่ง ทุกคนร่วมแรงร่วมใจกันทำให้สามารถผูกจิ้นเฟิงเฉินกับเจียงสื้อสื้อไว้กับเชือกได้
พวกเขาช่วยกันดันจิ้นเฟิงเฉินจากด้านหลัง ผ่านไปอยู่นานถึงจะสามารถกลับขึ้นเขาสำเร็จได้
จิ้นเฟิงเหรารอยู่ข้างบนตั้งนานแล้ว เมื่อเห็นเนื้อตัวทั้งคู่เต็มไปด้วยเลือด เขาก็ร้องขึ้นอย่างตกใจ “พี่ พวกพี่บาดเจ็บหรอ?”
“ไม่ใช่ฉันแต่เป็นสื้อสื้อ เชี่ย! พวกนายเรียกรถพยาบาลรึยัง?” จิ้นเฟิงเฉินกอดเจียงสื้อสื้อแน่น มือหนึ่งก็กดแผลของเธอ
เสี่ยวเป่าตกใจมาก พอได้สติก็ร้องไห้จนแทบขาดใจ
โดยเฉพาะตอนที่เขาไปแตะใส่เลือดบนตัวเจียงสื้อสื้อ ก็ยิ่งทำให้เขาร้องไห้น่ากลัวกว่าเดิม
ตอนนี้จิ้นเฟิงเฉินไม่สามารถดูแลเสี่ยวเป่าที่ร้องไห้จ้าได้ เขาถามอย่างฉุนเฉียว “รถพยาบาลจะมาถึงเมื่อไร?”
จิ้นเฟิงเหรารับสายแล้วตะโกนด่า
“พี่ รถพยาบาลเข้ามาไม่ได้ หน่วยกู้ภัยจะเข้ามาได้ต้องมี……” จิ้นเฟิงเหรายังไม่ทันพูดจบจิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเจียงสื้อสื้อลุกขึ้นมาแล้ว
“เฟิงเฉิน รอฉันด้วย ฉันจะไปด้วย”
ซูชิงหยิงที่ไม่รู้วิ่งเร็วมาจากไหนรีบตามหลังจิ้นเฟิงเฉินไป
แต่ว่าในสายตาของจิ้นเฟิงเฉินมีเพียงแค่เจียงสื้อสื้อเท่านั้น จึงไม่เห็นซูชิงหยิง
เขาวิ่งเร็วขึ้นเรื่อยๆเพราะกลัวว่าถ้าช้าไปก้าวเดียวอาจทำให้เจียงสื้อสื้อตกอยู่ในอันตรายได้
“สื้อสื้อใกล้จะถึงแล้ว เธอต้องอดทนไว้นะ……” จิ้นเฟิงเฉินสัมผัสได้ว่าอุณหภูมิของคนในอ้อมกอดต่ำจนถึงขีดสุด
