ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 265 เมืองหนาน

ทั้งสองคนล้วนเงียบลงเลย

สักครู่หนึ่ง เสียงของลู่เจิงจึงดังขึ้นอีกที “สื้อสื้อ แม่ของคุณผมจัดการให้เข้าโรงพยาบาลแล้ว คุณสามารถเข้าไปดูสิ่งแวดล้อมเอง ถ้าหากใช้ไม่ได้ ผมค่อยหาโรงพยาบาลอื่นอีก”

เจียงสื้อสื้อยิ้มแล้วยิ้มอีก “รุ่นพี่ ที่คุณวางแผนไว้จะใช้ไม่ได้ ได้ยังไงล่ะ”

คำนี้พูดออกไป มือถือฝั่งโน้นส่งเสียงหัวเราะที่สดใสของลู่เจิงมา “ดีใจมากที่คุณสามารถเชื่อผมถึงขนาดนี้”

เจียงสื้อสื้อยิ้ม ไม่ได้พูดอะไร

“ผมเอาที่อยู่ของโรงพยาบาลส่งไปที่มือถือคุณ คุณไปดูสักหน่อย ต้องการอะไรอีกคุณสามารถพูดกับผมได้”

“รุ่นพี่ ขอบคุณค่ะ”

ครั้งนี้เขาช่วยเธออย่างมากจริงๆ นอกจากขอบคุณ เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรอีกได้ และจะตอบแทนเขายังไงอีก

“สื้อสื้อ คุณคือเพื่อนของผม ผมช่วยคุณเป็นเรื่องที่สมควร วันหลังไม่ต้องแขวนคำขอบคุณไว้ในปากนะ”

เจียงสื้อสื้อ “อืม” เสียงเบาๆ

“นั่นคุณไปทำงานเถอะ อีกสักครู่ผมส่งที่อยู่ไปให้”

“ได้ค่ะ”

หลังจากวางสาย ไม่นาน ลู่เจิงก็ส่งที่อยู่มาเลย

เจียงสื้อสื้อเปิดออกมาดูหนึ่งที จากนั้นหมุนตัวหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้อง

อาการของคุณแม่ยากจะดีขึ้นได้ การทรมานในครั้งนี้ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบหรือไม่ เธอจำเป็นต้องไปถามหมอประจำตัวใหม่ของแม่เอง

โรงพยาบาลที่ลู่เจิงวางแผนไว้คือโรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่ง สิ่งแวดล้อมดีมาก สงบเงียบมาก เหมาะกับการฟื้นฟูของคนไข้มาก

ท่าทีของบุคลากรทางแพทย์ที่สำคัญที่สุดล้วนเป็นมิตรมาก

“อาการของแม่คุณผมล้วนทำความเข้าใจอย่างชัดเจนแล้ว คุณโปรดวางใจ โรงพยาบาลกับผมล้วนจะใช้ความพยายามอย่างมากที่สุดมารักษาอาการของแม่คุณ”

หมอประจำตัวคือผู้ชายวัยกลางคนที่เป็นมิตรมาก

“ขอบคุณคุณหมอ”เจียงสื้อสื้อขอบพระคุณมาก

หมอยิ้มแล้วยิ้มอีกอย่างอ่อนโยน “นี่เป็นส่วนที่ผมควรทำ ไม่ต้องขอบคุณ”

“ผมจะพาคุณไปดูแม่ของคุณ”

ซูสวี่มั่น ถูกจัดที่อยู่ในห้อง VIP แม้ว่าเจียงสื้อสื้อเก็บเงินได้เล็กน้อย แต่ว่าตอนนี้เธอเพิ่งถึงสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยแห่งหนึ่ง ไม่มีงานทำ ไม่มีรายได้เข้าชั่วคราว เธอกลัวค่าใช้จ่ายสูงเกิน ตัวเองจะแบกรับไม่ไหว

ตอนที่เธอเอาสิ่งที่กังวลอยู่พูดกับหมอแล้ว ให้เขาช่วยเปลี่ยนห้องเป็นห้องธรรมดา

หมอกลับพูดว่า “เรื่องค่าใช้จ่ายคุณไม่ต้องกังวล คุณชายลู่บอกแล้วว่าก็เก็บเงินตามห้องธรรมดา”

“คุณชายลู่หรือ?”

ชื่อเรียกในปากของหมอนี้ ทำให้เจียงสื้อสื้ออดไม่ได้ขมวดคิ้วขึ้นมา

“คุณชายลู่บอกแล้ว คุณคือเพื่อนของเขา ให้พวกเราดูแลแม่ของคุณมากหน่อย”

อาจจะดูว่าเธอยังมีความสงสัยเต็มใบหน้า หมอพูดต่อว่า “โรงพยาบาลเอกชนนี้ ตระกูลลู่เป็นหุ้นส่วน”

ความหมายของคำพูดนี้ก็คือโรงพยาบาลแห่งนี้ ตระกูลลู่มีสิทธิพูด

“ที่แท้เป็นเช่นนี้นี่เอง”

ได้รู้ถึงสถานการณ์ความจริงแล้ว เจียงสื้อสื้อรู้สึกถึงว่าตนเองติดค้างกับลู่เจิงยิ่งมากกว่าอีกแล้ว

ไม่รู้เลยจริงๆตนเองมีความสามารถบารมีแบบไหน ได้รับการช่วยเหลืออย่างทุ่มเทของเขาขนาดนี้

ดูเหมือนหมอนึกถึงอะไรได้ พูดว่า “ใช่แล้ว โรงพยาบาลของพวกเราการซ่อนเร้นสูงมาก คุณสามารถวางใจนำแม่ของคุณฝากไว้กับพวกเรา”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้า “ขอบคุณหมอ”

หมอแนะนำถึงสภาพของโรงพยาบาลอย่างง่ายๆ จากนั้นก็ออกไปเลย

เจียงสื้อสื้อเดินไปที่ข้างเตียงคนป่วย จ้องมองแม่ที่นอนอยู่บนเตียง บนใบหน้าที่งดงามเล็กๆปรากฏ ความรู้สึกผิดเล็กน้อย

“แม่” เธอจับมือแม่ไว้ กัดริมฝีปากกัดแล้วกัดอีก กลั้นน้ำตาไว้ เสียงที่สะอื้นพูดว่า “ขอโทษ ทำให้คุณทรมานตามฉันด้วยแล้ว”

แม่หลับสนิทเหมือนเดิม ไม่เคลื่อนไหวแม้แต่นิด

เจียงสื้อสื้อสูดลมหายใจ สายตาแน่วแน่ตกอยู่ที่บนใบหน้าซีดเซียวเล็กน้อยของแม่ “แม่ ท่านโปรดวางใจ ทุกอย่างล้วนจะดีขึ้น ท่านก็จะฟื้นขึ้นมาได้ ”

เธอเชื่อมั่นมาก

อยู่โรงพยาบาลจนถึงเย็น เจียงสื้อสื้อจึงกลับบ้าน

ระหว่างทางที่จะกลับไป ไฟสาธารณะล้วนสว่างขึ้น เจียงสื้อสื้อจ้องมองทิวทัศน์ถนนที่อยู่นอกหน้าต่างรถผ่านไปเรื่อยๆ อารมณ์ตกต่ำเล็กน้อย

ในเวลานี้ เมืองจิ่นน่าจะคึกคักมากนะ

กลับไปถึงคอนโด เปิดประตูในทันที ความว่างเปล่าเงียบเหงาพุ่งเข้ามา กายของเธอพัวพันอย่างรุนแรงขึ้น ยืนอึ้งอยู่ประตู

มีเวลาหนึ่ง อยู่ดีๆเธอกลัวที่จะเดินเข้าไป

จนถึงข้างนอกส่งเสียงประตูถูกล็อกมา เธอจึงคืนสติกลับมา ยกเท้าเดินเข้าไป

“เพี๊ยะ!”

เธอเปิดไฟ ในห้องสว่างทันที แต่ว่าเงียบเหงาเหมือนเดิม

เตะรองเท้าออกจากเท้า เดินเท้าเปล่าไปถึงห้องรับแขกแล้วนั่งลง

จ้องมองรอบบริเวณ เธออดไม่ได้ยิ้มเลย

ก่อนหน้านั้นก็ไม่ใช่อยู่คนเดียวหรือ กลายเป็นดัดจริตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ล่ะ?

เป็นเพราะว่าชินที่มีเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินเป็นเพื่อนแล้วหรือ?

ความเคยชินของคนช่างน่ากลัวจริงๆ

เธอไม่อยากโกหกตนเอง เธอคิดถึงเสี่ยวเป่ากับจิ้นเฟิงเฉินมากจริงๆ

อดไม่ได้คัดจมูกขึ้นมา เธอกัดริมฝีปากไว้ น้ำตาร่วงออกจากขอบตาทันที

อยู่ เมืองหนาน ทุกอย่างล้วนสงบเรียบร้อยลงมาแล้ว แต่ว่าเธอเลือนรางมากจริงๆ ไม่รู้ว่าต่อจากนี้ควรจะทำยังไงดี

อยู่ในเมืองที่ไม่คุ้นเคยนี้ เธอแค่รู้สึกว่ายิ่งเจ็บปวดทรมาน

เธอไม่รู้ว่าจิ้นเฟิงเฉินจะหาตัวเองหรือไม่

อาจจะหามั้ง

ตอนนี้เขาอาจจะตำหนิถึงการโกหกกับการไม่บอกก็จากไปของเธออยู่

แท้ที่จริงแล้วเธอไม่อยากทำเช่นนี้ แต่ว่าเธอกลัวมากจริงๆ กลัวจะไปเผชิญหน้ากับเขา กลัวว่าเขารู้ความจริงแล้วจะไม่เอาเธออีก

รอให้เขาเอ่ยปากก่อน สู้ว่าเธอเลือกที่จะไปเองก่อนดีกว่า

ล้วนดีต่อทั้งสองฝ่าย