ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 352 ตอนนี้คุณทำให้คนสะอิดสะเอียนจริง ๆ

“รู้ว่าผิดแล้วมันจะมีประโยชน์อะไร ทำความผิดใช้แค่ประโยคหนึ่งขอโทษก็สามารถมาชดเชยได้เหรอ งั้นจะมีตำรวจไว้เพื่ออะไร…เกิดเรื่องไปแล้ว พวกเราใครก็ไม่มีวิธีที่จะกลับไปอดีต”

ส้งหวั่นชีงพูดอย่างประชัดประชัน สะบัดมือของเขาออกอย่างรุนแรงแล้วหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป

เห็นเขาเหมือนต้องการที่จะเดินออกไป หลินเซิน รีบร้อนก็ยืนมือคว้าเขาไว้ทันที แล้วเอ่ยปากว่า“ยกโทษให้ผมนะ ผมจริงใจจริง ๆ

ผมสาบานเรื่องก่อนหน้านี้จะไม่เกิดขึ้นเป็นครั้งที่สองอย่างเด็ดขาด จริง ๆ ผมรับรอง”

จับมือของเขาแน่น เหมือนกลัวว่าจะออกไปจากเขา แต่กลับถูกส้งหวั่นชีง สะบัดออกอย่างรุนแรง

“หลินเซิน……”ส้งหวั่นชีง เหลือบตามอง ไม่รู้อารมณ์ในดวงตา

แค่เห็นริมฝีปากเขาเพยิด พูดออกมาแต่ละคำแต่ละประโยค “ตอนนี้คุณทำให้คนสะอิดสะเอียนจริง ๆ ”

หลังพูดจบ ก็เหมือนยิ้มอย่างประชดประชันแล้วถอนหายใจพูดว่า “ปล่อยเถอะ ฉันจะไม่ให้อภัยคุณไปตลอดชีวิต”

ได้ยินประโยคนี้ ในสายตาหลินเซิน ก็แสดงถึงความหมดหวังขึ้นมา มีความเสียใจบ้างแต่ก็พูดไม่ออกแล้วค่อย ๆ เดินขึ้นมา ส้งหวั่นชีงเห็นเขาเหมือนอยากที่จะดึงมือของตนเอง จึงค่อย ๆ ถอยหลังไปหนึ่งก้าว

เจียงสื้อสื้อเหลือบมอง เป็นห่วงสองสามคนที่มองไปหน้าต่างด้านนอก หยิบผ้าห่มเบา ๆ แล้วเม้มที่ปาก เห็นสถานการณ์ที่อยู่ด้านนอกยิ่งดำเนินต่อก็ยิ่งจะควบคุมยาก แล้วมองจิ้นเฟิงเหราอย่างเป็นห่วงเล็กน้อย

แค่เห็นคนนั้นมองไปนอกหน้าต่างอย่างนิ่งสงบ เหมือนว่าเรื่องที่อยู่ในห้องไม่ได้เกี่ยวข้องกับเขาเลยสักนิด ใจที่เป็นห่วงในดวงตาและมือที่จับผ้าห่มแน่นกลับเปิดเผยความคิดของเขาออกมา

“เฮ้อ”เจียงสื้อสื้อถอนหายใจเบา ๆ และส่ายหัว เวลานี้จิ้นเฟิงเหราแตกต่างกับเขาในเวลาวันปกติโดยสิ้นเชิง

“เรื่องที่เกิดขึ้นด้านนอกเล็กน้อย……ส้งหวั่นชีงอาจจะจัดการไม่ดี เธอไม่ออกไปช่วยสักหน่อยเหรอ？”เจียงสื้อสื้อคิดแล้วในที่สุดก็เอ่ยปากออกมา ได้ยินเสียงจิ้นเฟิงเหรางุนงงไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไร

นานมาก แค่เห็นเขาหันหัวกลับมาแล้วถามอย่างเชื่องช้าว่า“เรื่องของเขาเกี่ยวข้องอะไรกับผม ผมช่วยเขาทำไม ” ได้ยินแล้ว เจียงสื้อสื้อก็ตะลึงอยากจะพูดแต่กลับไม่รู้ว่าจะตอบกลับไปอะไรดี

“คุณมีสิทธิ์อะไรคิดว่าฉันจะให้โอกาสคุณ ตอนที่คุณทำเรื่องเหล่านั้นออกมา เรื่องราวระหว่างพวกเราก็จบสิ้นไปนานแล้วคุณเข้าใจไหม ตอนนี้คุณมีสิทธิ์อะไรมาหาฉันอีก ฉันคืออะไรคิดอยากจะทิ้งก็ทิ้งได้ ตอนอยากได้ก็เรียกกลับมาอีกงั้นเหรอ？

คุณอย่ามาเกะกะงานของฉัน ฉันไม่อยากเห็นคุณ สกปรกตาฉัน”

ส้งหวั่นชีงตะคอกอย่างปวดใจเล็กน้อย เพื่อหลีกเลี่ยงเขา หลินเซินยกมือขึ้นไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี

ถอนหายใจแล้วเอ่ยปากอย่างช้า ๆ “ผมรู้แล้ว ผมเข้าใจ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ คุณอย่าโกรธมันไม่ดีต่อร่างกายคุณ ผ่านไปสักพักผมจะมาหาคุณใหม่”

หลินเซิน ถอยหลังไปสองสามก้าวในสายตาเต็มไปด้วยความห่วงหา ส้งหวั่นชีงยิ้มแล้วเอ่ยปากว่า “วันหลังคุณไม่ต้องมาอีกตลอดชีวิตเลยจะดีที่สุด”ใกล้กับที่นั่งรถ หลินเซินขยี้หัวคิ้ว ในสายตาทั้งหมดไม่ได้ตกต่ำเหมือนเมื่อกี้ ในสายตาส่องประกายความเย็นชาและเตะรถอย่างรุนแรง

“คนเลวไม่เอาหน้า อวดดีอะไรถ้าหากไม่ใช่ต้องอาศัยเธอเพื่อเข้าใกล้บ้านตระกูลจิ้นแล้ว เธอคิดว่าฉันจะมาหาเธอเหรอ？” พูดไปก็เท่านั้น และก็นึกถึงความผิดพลาดในเวลานั้น

วันนั้นที่ห้างสรรพสินค้า ไม่ระวังพลาดตีฉีหรั่น ผู้หญิงคนนั้นไปแล้วก็บอกเลิก กระทั่งช่วงเวลาที่เขารีบไปนั้นก็ได้ทำแท้งแล้ว โครงการที่สองตระกูลร่วมมือกันก็สิ้นสุดลง เพราะเรื่องนี้ทำให้บริษัทได้รับความเสียหายไม่น้อย ตอนนี้ในภาวะวิกฤตถ้าไม่ใช่เห็นว่าส้งหวั่นชีงมีความสัมพันธ์ดีกับบ้านตระกูลจิ้นแล้ว เขาก็คงจะไม่มา

เขาก็ไม่ใช่ไม่เคยคิดที่จะไปธนาคาร แต่ไม่รู้ว่าเพราะสาเหตุอะไรธนาคารกลับไม่เห็นด้วย ทำได้แค่ปล่อยไป

“ ฉันไม่เชื่อว่าจะหลอกผู้หญิงโง่คนนี้ไม่ได้ อย่างเก่งก็ตามตื๊อ”หลินเซินยิ้มอย่างช้า ๆ ในดวงตาเต็มไปด้วยแผนการ

เห็นเงาหลังของหลินเซิน จากไป ส้งหวั่นชีงก็ได้เช็ดเหงื่อที่หน้าผาก มองคนที่เดินตามท้องถนนที่มองมาเพราะเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้จึงแสดงรอยยิ้มตอบแทนออกไป

คิดได้ ไม่รู้ว่าทำไมสายตาก็มองไปทางร้านอาหารนั่นอย่างแปลกประหลาด มองดูจิ้นเฟิงเหราที่กำลังก้มหน้าก้มตากินข้าวอยู่

ในใจของส้งหวั่นชีงก็เกิดความเสียใจขึ้นมาอย่างแปลกประหลาด ก้มหัวลงไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

เจียงสื้อสื้อมองดูท่าทางของจิ้นเฟิงเหรา แล้วส่ายหัวอย่างเบา ๆ

แต่กลับจิ้นเฟิงเหรากินข้าวในจานอย่างเรียบร้อย ไม่ได้ส่งสายตาไปด้านนอกหน้าต่างอีก ในสายตาแฝงไปด้วยอารมณ์ที่ดูไม่ออก โอบล้อมร่างกายของเขาอย่างแผ่วเบา

“มา อันนี้อร่อย”จิ้นเฟิงเฉินเอ่ยปากแล้วเพิ่มผักใส่ไปในจานของเจียงสื้อสื้อ ในสายตาหยุดความเอ็นดูไม่ได้

เจียงสื้อสื้อก็มองกลับไปที่เขา ในสายตาเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่มีความหมาย สายตาของคนทั้งสองผสานกันทำให้คนมองแล้วเกิดความอิจฉา

แต่ท่าทางของทั้งสองคน กลับไม่ได้ดึงดูดสายตาของจิ้นเฟิงเหราจริง ๆ เขายังคงก้มหน้าอย่างจริงจัง ทำให้คนดูอารมณ์ของเขาไม่ออก

แต่สายตาของเจียงสื้อสื้อกลับไม่ได้ออกห่างจิ้นเฟิงเหรา บางทีรู้สึกว่าสายตาของคนนั้นร้อนแรงมากเกินไป จิ้นเฟิงเหราค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นเจอกับสายตาของเจียงสื้อสื้อพอดี

เจอกับสายตาในเวลานั้น เจียงสื้อสื้อตกตะลึง เป็นดวงตาที่สะอาดหมดจด แต่ในดวงตาที่แอบแฝงความโกรธก็สามารถเห็นได้ชัดเจน คิดถึงตรงนี้แล้วเจียงสื้อสื้อก็ยิ้มและได้กลับมาคือสายตาที่สงสัยของจิ้นเฟิงเหรา

“ช่างเถอะ เรื่องเหล่านี้ยังไงก็ให้พวกเขาจัดการเอง”เจียงสื้อสื้อคิดแล้วก็ไม่ได้พูดอะไร