ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 336 อย่าดีใจเร็วเกินไป

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าเงื่อไขนี้ยากมากสำหรับแม่ซูที่รักลูกสาวมากๆ

ดังนั้นเธอจึงกล่าวเสริมว่า: “ถ้าพวกคุณไม่ยอมรับก็ได้ ก็ปล่อยให้ซูชิงหยิงเข้าคุกสักสองสามปี”

เมื่อพูดอย่างนี้ออกมา แม้ว่าแม่ซูไม่อยากแต่ก็ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

“ เมื่อเหล่าซูตื่นมา ฉันจะลองปรึกษากับเขาดู”

“งั้นโอเคค่ะ ฉันจะรอคำตอบจากพวกคุณ”

เจียงสื้อสื้อพยักหน้าให้เธอ จากนั้นหันไปหาจิ้นเฟิงเฉินและพูดว่า “เรากลับกันเถอะ”

เมื่อเห็นพวกเขากำลังจะกลับไป แม่ซูก็รีบตะโกน: “เดี๋ยวก่อน”

เจียงสื้อสื้อ และจิ้นเฟิงเฉินหยุดชะงักและหันกลับมามองเธอ

“ ขอบคุณที่พวกคุณยอมปล่อยชิงหยิงนะคะ ” แม่ซูก้มลงขอบคุณพวกเขาอย่างจริงใจ

เจียงสื้อสื้อ และ จิ้นเฟิงเฉินมองหน้ากันแต่ไม่พูดอะไร และเดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

หลังจากที่พวกเขากลับไป แม่ซูถึงจะค่อยๆยืดตัวขึ้น และมองไปที่ประตูที่ว่างเปล่า สีหน้าของเธอค่อยๆมืดมน

ถ้าไม่ใช่เพราะชิงหยิงล่ะก็ เธออยากจะฉีกเจียงสื้อสื้อให้ขาดเลย

ถ้าไม่ใช่เธอ ชิงหยิงก็คงจะไม่เกิดเรื่องขึ้น

หยุดท้ายแล้ว เรื่องทุกอย่างก็เกิดขึ้นเพราะเธอ

เธอเป็นตัวซวย!

แม่ซูเหล่ตาและมีความคิดในใจขึ้นมา

……..

ขณะที่ออกจากโรงพยาบาลก็เย็นแล้ว ท้องฟ้าก็เริ่มมืดลง

ไฟตามถนนเปิดขึ้น เจียงสื้อสื้อหันไปมองจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังขับรถอย่างตั้งใจ “เมื่อเรื่องทุกอย่างจัดการเรียบร้อยแล้ว พวกเราก็ไปเที่ยวพักร้อนกันเถอะ”

เดิมทีตัดสินใจว่าจะไปพักร้อนเมื่อเธอหายดี แต่เธอเหนื่อยมากหลังจากเกิดเรื่องมากมายในช่วงนี้

แค่อยากอยู่ไกลๆจากที่นี่และอยู่เงียบ ๆ สักพัก

“โอเค” จิ้นเฟิงเฉินเห็นด้วย “ฉันจะให้กู้เนี่ยนจัดเวลากำหนดการออกมา”

“ จะยุ่งยากไหม”

“ ไม่ แค่ช่วงนี้ฉันอาจจะยุ่งหน่อย”

เพื่อให้มีเวลาเพียงพอที่จะไปพักผ่อนกับเธอ เขาจึงต้องขับเคลื่อนงานสำคัญมาไว้ข้างหน้าก่อน ดังนั้นเขาจะต้องยุ่งมากขึ้นกว่าเดิมอย่างแน่นอน

เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปาก “ฉันก็ช่วยคุณไม่ได้ด้วย คุณเหนื่อยหน่อยนะ”

“ สำหรับคุณแล้ว มันไม่เหนื่อยเลย” เขายิ้มอย่างอ่อนโยน

เธอพบว่าช่วงนี้เขาพูดจาหวานๆแบบนี้เก่งขึ้น เดี๋ยวก็พูดเดี๋ยวก็พูด

นานๆไปต้องเก่งกว่าเฟิงเหราแน่ๆ

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ เธอก็เงยหน้าขึ้นและเตือนเขาอย่างเคร่งขรึม: “จำไว้นะว่า คำพูดแบบนี้คุณพูดกับฉันได้แค่คนเดียว เข้าใจไหม?”

ชอบความเลห์เลี่ยมน้อยๆของเธอนี่แหละ

จิ้นเฟิงเฉินพูดเบา ๆ “อืม”

เจียงสื้อสื้อถึงจะหันหน้าไปมองทิวทัศน์ภายนอกรถอย่างพึงพอใจ

……..

วันรุ่งขึ้น แม่ซูก็ให้คำตอบมา ว่าเธอตกลงที่จะส่งซูชิงหยิงออกนอกประเทศ ตามเงื่อนไขของเธอ

แม้ว่าจะเป็นคำขอของตัวเอง แต่อารมณ์ของฉันก็ค่อนข้างซับซ้อนเล็กน้อย

เมื่อนึกถึงเด็กที่แท้งไป นึกถึง จิ้นเฟิงเหรา เธอรู้สึกเสียใจที่เธอใจอ่อน

มันง่ายเกินไปไหม ที่ปล่อยซูชิงหยิงไปเช่นนี้

“ ฉันคืนคำที่ฉันพูดไปได้ไหม?” เจียงสื้อสื้อถามจิ้นเฟิงเฉิน

“คุณอยากทำอะไร ผมสนับสนุนคุณทั้งหมด”

เจียงสื้อสื้อคิดอยู่พักหนึ่งและในที่สุดก็ตัดสินใจปล่อยซูชิงหยิงไป

วันนี้ซูชิงหยิงกำลังจะพ้นผิด

จิ้นเฟิงเฉิน และ เจียงสื้อสื้อไปเยี่ยมเธอที่สถานีตำรวจ เมื่อทั้งคู่พบกันต่างก็เงียบลง

หลังจากนั้นไม่นาน ซูชิงหยิงก็พูดว่า: “เจียงสื้อสื้ออย่าคิดว่าเธอทำเช่นนี้แล้วฉันจะขอบคุณเธอ มันเป็นไปไม่ได้”

ในทางตรงกันข้าม เธอกลับรู้สึกว่าเป็นเรื่องน่าอาย ที่เธอจะต้องมีปมเจียงสื้อสื้อในใจไปตลอดชีวิต

เจียงสื้อสื้อยิ้มเล็กน้อย “เธอคิดมากเกินไป ฉันไม่ต้องการให้เธอขอบคุณฉัน และฉันไม่อยากได้คำขอบคุณของเธอ”

ซูชิงหยินกัดฟันและจ้องมองเธออย่างโกรธแค้น

“แม่ของคุณบอกคุณหรือยัง” เจียงสื้อสื้อถาม

“อะไร?”

เมื่อเห็นว่าเธอดูงุนงง แม่ซูอาจยังไม่ได้บอกเธอ

เจียงสื้อสื้อยักคิ้ว “เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันไม่ฟ้องเธอ?”

เธอหัวเราะแล้วพูดต่อว่า “ฉันมีเงื่อนไข เธออยากรู้ไหม?”

“เงื่อไขอะไร?” ซูชิงหยิงถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“เงื่อไขก็คือเธอต้องไปต่างประเทศ และห้ามกลับมาที่เมืองจิ่นตลอดไป”

ทันทีที่เธอพูดเช่นนี้ ดวงตาของซูชิงหยิงก็เบิกกว้างขึ้นและเขาก็โกรธขึ้นมา“ ทำไมล่ะ? เธอมีสิทธิ์อะไรถึงร้องขอแบบนั้น?”

เมืองจิ่นเป็นบ้านของเธอ เธอไม่กลับมาตลอดไปมันจะเป็นได้อย่างไร?

“ก็สิทธิ์ที่ฉันจะไม่ฟ้องเธอและปล่อยเธอไปไงล่ะ” ใบหน้าของเจียงสื้อสื้อเย็นชา

“เจียงสื้อสื้อ เธออย่ามากเกินไปนะ!” ซูชิงหยิงจ้องไปที่เธออย่างโกรธแค้น

“ฉันทำมากเกินไปหรือ?” เจียงสื้อสื้อถามเธอกลับ “ถ้าเทียบกับที่เธอสั่งให้คนอื่นมาทำร้ายฉัน ฉันทำมากเกินไปงั้นหรือ?”

ซูชิงหยิงไม่รู้จะพูดยังไง

เจียงสื้อสื้อยิ้มอย่างเย็นชา “เธอทำให้ฉันเสียลูกไป อันที่จริงฉันไม่ควรปล่อยเธอไปด้วยซ้ำ มันเป็นเพราะพ่อของคุณที่มาขอร้องวิงวอน ฉันถึงใจอ่อนปล่อยเธอไป แต่… … ”

เธอหยุดชั่วคราว “ตอนนี้ดูเหมือนว่าฉันไม่ควรที่จะใจอ่อน”

“ถ้าเธอรู้สึกไม่เต็มใจ เธอสามารถปฏิเสธคำขอของฉันได้ แน่นอนถ้าเธอทำเช่นนี้ เธอจะทรยศต่อความพยายามของพ่อแม่ของเธอ”

คำพูดของเธอกระทบจุดที่เจ็บของ ซูชิงหยิง

สิ่งที่ ซูชิงหยิงให้ความสำคัญมากที่สุดคือพ่อแม่ของเธอ เพื่อจะทำให้พ่อแม่ของเธอสบายใจ เธอทำได้แค่แบกรับมันไว้

“พอดีเลยฉันไม่อยากอยู่ที่เมืองจิ่นต่อแล้ว ฉันต้องขอบคุณเธอที่ให้ฉันมีเหตุผลที่ไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก”

ซูชิงหยิงแสร้งทำพูดอย่างไม่รู้สึกอะไร เธอไปหาจิ้นเฟิงเฉิน เขาไม่ได้พูดอะไรเลย และไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ

เธอยิ้มด้วยความเยาะเย้ยตัวเอง เมืองจิ่นไม่มีอะไรให้คิดถึงแล้วจริงๆ