ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 447 ไม่ช้าก็เร็วเขาก็ต้องเป็นของฉัน

แต่ว่าลู่เจิงกลับไม่ได้มีความหมายที่จะให้พบกัน เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้พูดมากอีก

ก็พูดคุยสองสามประโยค ลู่เจิงก็ออกไป

เขาเป็นพระเอกของงานเลี้ยงวันนี้ ยังต้องไปต้อนรับแขกคนอื่น ๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ที่นี่ตลอดเวลา

เด็กผู้หญิงส่งสายตาให้ลู่เจิงออกไปแล้ว รอยยิ้มที่มุมปากก็สลายหายไปด้วย ทั้งใบหน้าก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

ไม่มีท่าทางที่น่าเอ็นดูเหมือนเมื่อกี้ ในดวงตาทั้งหมดเป็นการกลั่นแกล้งและเป็นศัตรู“คุณเป็นผู้หญิงที่มีสามีแล้ว ออกห่างพี่ลู่เจิงให้ไกลหน่อย”

เจียงสื้อสื้องุนงงเล็กน้อย แล้วก็ตลกทันที

ยังร้ายกาจจริง ๆ หน้าเปลี่ยนจนรางวัลออสการ์ต้องมอบตุ๊กตาทองให้กับเธอ

เจียงสื้อสื้อพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ทราบว่าคุณใช้ฐานะอะไรมาพูดอย่างนี้กับฉัน เป็นแฟนของรุ่นพี่？ดูเหมือนว่าเขาไม่ได้เคยพูดกับฉัน”

เด็กผู้หญิงมีสีหน้าเปลี่ยน ท่าทางมีความผิดมาก แล้วก็มีความหงุดหงิดเล็กน้อย พูดอย่างดุร้ายว่า“เขาไม่ช้าก็เร็วก็ต้องเป็นของฉัน”

“งั้นก็ขอให้เธอโชคดี แล้วก็อยากจะแนะนำว่า ฝีมือการแสดงของเธอดีมาก น่าจะไปเอาดีด้านงานบันเทิง”

พูดจบ เจียงสื้อสื้อก็หมุนตัวไป แล้วก็ไม่สนใจเขาอีก

“น่าเกลียดมาก”เสี่ยวเป่าทำหน้าอูม พูดอย่างโมโห

เจียงสื้อสื้อก้มศีรษะหยิกแก้มที่อูมขึ้นของเขา พูดอย่างล้อเล่นว่า“ที่รัก ใครน่าเกลียดเหรอ？”

“น้าคนนั้น เขารังแกหม่ามี๊ น่าเกลียด ”เสี่ยวเป่ากำมือของเจียงสื้อสื้อแน่น ไม่ดีใจมาก ๆ เขาไม่ชอบให้คนอื่นพูดว่าหม่ามี๊อย่างนั้น

ในใจของเจียงสื้อสื้อปรากฏความอบอุ่นขึ้นมาสักครู่ แล้วก็อุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นมาหอมฝอดหนึ่งที่หน้าของเขา

“เมื่อกี้หม่ามี๊ชนะแล้ว ไม่มีใครสามารถแกล้งหม่ามี๊ได้”

ท่าทางของเสี่ยวเป่าผ่อนคลายลงเล็กน้อย ยังคงกำหมัดเล็กแน่น พูดอย่างจริงจังว่า“รอหนูโตก่อน หนูจะปกป้องหม่ามี๊ ใครรังแกหม่ามี๊ หนูก็จะตีคนนั้น”

“ตกลง งั้นหม่ามี๊ก็ต้องขอบใจที่รักล่วงหน้าแล้ว”

ความโกรธที่เจียงสื้อสื้อสัมผัสอย่างไม่มีเหตุผล ก็สูญสลายไปในคำพูดที่ไร้เดียงสาของเสี่ยวเป่าอย่างไร้ร่องรอย ไม่ต้องสนใจ อยากจะเป็นยังไงก็เป็นแล้วกัน

เพียงแต่ก็น่าเสียดายรุ่นพี่ รุ่นพี่เป็นคนที่ดีมาก ถ้าเขาชอบผู้หญิงชนิดนั้นจริง ๆ เพียงแต่กลัวว่าในอนาคตจะมีชีวิตที่ไม่ดีมาก

เดิมอยากที่จะเตือน คิดแล้วเรื่องแบบนี้ ก็ไม่มีที่จะให้เธอได้แทรกแซง

เจียงสื้อสื้อหันไปมองทางลู่เจิง ในใจก็อธิษฐานเงียบ ๆ ให้รุ่นพี่เองสามารถแยกแยะชัดเจน

ลู่เจิงทักทายคนในกลุ่มเสร็จแล้วก็กลับมาที่ข้างกายเจียงสื้อสื้ออีกครั้ง

พบว่าบรรยากาศผิดปกติไปเล็กน้อย ในใจสงสัยจึงถามเจียงสื้อสื้ออย่างอ่อนโยนว่า“เป็นอะไรไป？”

เจียงสื้อสื้อค่อย ๆ ยิ้มพูดว่า“ไม่มีอะไร”

ลู่เจิงก็มองไปทางเด็กผู้หญิงอีกด้าน เด็กผู้หญิงนั่นฟื้นคืนท่าทางที่ไม่มีพิษภัยมานานแล้ว ส่งแก้วน้ำให้กับลู่เจิงอย่างน่าเอ็นดู เบิกดวงตาที่เปล่งประกายพูดอย่างอ่อนโยนว่า“พี่ลู่เจิง คุณกระหายน้ำแล้วล่ะ ดื่มน้ำเถอะ”

“ตกลง”ลู่เจิงรับน้ำมา แล้วดื่มอึกหนึ่ง

เด็กผู้หญิงอาศัยเวลานี้ มองเจียงสื้อสื้ออย่างท้าทาย เจียงสื้อสื้อก็ไม่ได้สนใจเขา

งานเลี้ยงนี้ยังไม่เลิกราจนดำเนินต่อไปถึงสามทุ่ม เสี่ยวเป่าสะลึมสะลืออยู่ในอ้อมอกของเจียงสื้อสื้อแล้ว

เพราะว่าเสียงดังมาก ทำให้นอนไม่สนิท ย่นคิ้วเล็กมาตลอด

เจียงสื้อสื้อปวดใจมาก เขาปฏิเสธข้อเสนอของลู่เจิงที่พาเสี่ยวเป่าไปนอนบนโซฟา

จนถึงยืนยันจะอุ้มเสี่ยวเป่าไปจนถึงเวลาที่พวกเขาเตรียมตัวไปร้องเพลง จึงตัดสินใจเลือกที่จะกลับบ้าน

หลังจากบอกลากับลู่เจิงแล้ว เจียงสื้อสื้ออุ้มเสี่ยวเป่าขึ้นรถ

ระหว่างทาง เสี่ยวเป่าตื่นขึ้นมาและเรียกอย่างงัวเงียว่า“หม่ามี๊……”

เจียงสื้อสื้อยกมือขึ้นบดบังแสงไฟทางที่ส่องเข้ามาในหน้าต่างรถ พูดอย่างอ่อนโยนว่า“ที่รัก นอนเถอะ พวกเรากลับบ้านแล้ว”

รถไปถึงวิลล่า เจียงสื้อสื้ออดใจไม่ได้ที่จะปลุกเขาตื่น และอุ้มเขาเข้าไปข้างใน

แม่จิ้นยังไม่นอนก็เฝ้าอยู่ที่ห้องรับแขก มองเห็นภาพนี้แล้วก็รีบถามว่า“นี่เป็นอะไรไป？”

เจียงสื้อสื้อพูดเบา ๆ ว่า“นอนหลับแล้ว วันนี้เหนื่อยมากแล้ว”

ในสายตาของแม่จิ้นแสดงความปวดใจออกมา ชะโงกมาดูหน้าของเสี่ยวเป่า

นอนอย่างหน้าแดง ดูยังไงก็น่ารัก ในใจชอบเป็นอย่างมาก

“เหมือนกับหมูน้อยจริง ๆ ”

แม่จิ้นอดยิ้มไม่ได้ เงยหน้พอดีกับเจียงสื้อสื้อพูดอยู่ กลับมองเห็นท่าทางของเขาที่มีความเจ็บปวดเล็กน้อย“แม่ ฉันปวดมือแล้ว คุณช่วยฉันอุ้มเสี่ยวเป่าหน่อย”

เจียงสื้อสื้อรับไม่ไหวแล้วจริงๆ เขารู้สึกว่ามากไปหนึ่งนาที เขาก็อาจจะต้องล้มลงไปแล้ว

“ได้ ได้ ได้”แม่จิ้นรับปากติดต่อกัน แล้วเอาเสี่ยวเป่ารับมา มือของเจียงสื้อสื้อชาจนแทบจะไม่มีความรู้สึกแล้ว

แม่จิ้นบ่นเขา“เด็กนี่ เธออุ้มไม่ไหวก็เรียกเขาให้ตื่นก็ได้แล้ว ตามใจเขาอย่างนี้ทำอะไร”

เจียงสื้อสื้อนวดแขน ฝืนยิ้มพูดว่า“แม่ เสี่ยวเป่านอนหลับสบายอย่างนั้น ฉันอดใจไม่ได้”

แม่จิ้นมองเขายังใส่รองเท้าส้นสูง ปวดใจมากในทันทีจ้องมองเขา“ครั้งหน้าไม่อนุญาตให้ทำอย่างนี้อีก ถ้าล้มไป ก็จะได้รับบาดเจ็บทั้งสองคน”

ปากก็พูดอย่างนี้ ในใจกลับดีใจที่เจียงสื้อสื้อปกป้องเสี่ยวเป่าอย่างนี้ ในใจเขาดีใจมาก

ก่อนหน้านี้เขาเคยเป็นห่วง ลูกชายแต่งภรรยาจะไม่ดีต่อหลาน ตอนนี้ดูแล้วเหมือนจะไม่ต้องเป็นห่วงอะไร

เสี่ยวเป่านอนหลับสนิทในอ้อมอกของคุณย่า บางครั้งยังพึมพำอะไรออกมา แม่จิ้นตั้งใจฟังกลับได้ยินเขากำลังเรียกเสียงเบา ๆ ว่า “หม่ามี๊ หม่ามี๊……”

ในดวงตาของแม่จิ้นมีน้ำตาไหลพรั่งพรูออกมา