ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 537 สะกดรอยตาม

อิงจากข้อมูลที่จิ้นเฟิงเหราให้ ใช้เครือข่ายข้อมูลขนาดใหญ่ เพื่อตามหาเบาะแส

จากเวลาที่เดินไปเรื่อยๆ อารมณ์ของจิ้นเฟิงเหราก็ยิ่งหนักแน่นขึ้นเรื่อยๆ

เขาก้าวเท้าเดินไปมาด้วยความกระวนกระวายใจ

ในใจ ก็รู้สึกเป็นกังวลราวกับถูกมดกำลังกัดแทะอยู่

ในที่สุด หลังจากที่คัดกรองภาพจำนวนนับไม่ถ้วนมากมายแล้ว เรื่องก็เริ่มมีความคืบหน้ามากขึ้น

ดูเหมือนว่ามีกล้องตัวหนึ่งจะถ่ายติดเงาของเจียงสื้อสื้อ

“คุณชายรอง คุณมาดูหน่อย คนคนนี้ใช่คนที่คุณหาอยู่ไหม?”

หลังจากที่เอาภาพภาพนั้นไปดำเนินการผ่านเทคนิคชั้นสูง เจ้าหน้าที่ฝ่ายเทคนิคก็ขยายภาพใหญ่ขึ้นเท่าตัว พยายามทำให้หน้าคนเห็นอย่างชัดเจน

จิ้นเฟิงเหรามองคนที่อยู่ในภาพ สีหน้าก็ดีใจ พูดขึ้นอย่างปิติยินดี“ใช่ พี่สะใภ้ของผมเอง ไม่ผิดแน่นอน วันนี้ที่เธอออกไปข้างนอกก็ใส่ชุดนี้！”

“เธออยู่ที่ไหน?”

เขาถามขึ้นอย่างรีบร้อน

พอมองดูลักษณะพิเศษของเรือขนส่งสินค้า คนคนนั้นก็ขมวดคิ้วพูดขึ้น“พวกเราตรวจสอบดูสักพัก พบว่าสุดท้ายแล้วคุณเจียงถูกพาขึ้นไปบนเรือขนส่งสินค้าผิดกฎหมายลำหนึ่ง แต่เส้นทางออกทะเลของเรือขนส่งสินค้าแบบนี้ไม่แน่นอน ไม่สามารถยืนยันจุดหมายของพวกมันในตอนนี้ได้”

จิ้นเฟิงเหราสีหน้าบูดเบี้ยว ถามขึ้นอย่างรีบร้อน“แล้วจะทำยังไง?”

พอคิดถึงว่าเจียงสื้อสื้อจะต้องเป็นอันตรายถึงแก่ชีวิต จิ้นเฟิงเหราก็รู้ว่า มันจะต้องจบเห่ลงแน่นอน

“คุณอย่าเพิ่งรีบร้อนไปก่อน ผมกำลังให้คนไปตามล่าเส้นทางของเรือขนส่งสินค้าลำนี้อยู่ ก่อนหน้านี้มีลมกรรโชกมาก ลงแรม พวกมันยังไม่น่าจะไปได้ไกลมากนัก”

หลังจากพูดปลอบจิ้นเฟิงเหราจบ คนสั่งการก็รีบสั่งการทางวิทยุสื่อสารให้ส่งเฮลิคอปเตอร์ออกทะเลไปตามหาคนทันที

อากาศสงบเงียบสุดๆ เหมือนกับกำลังยื้อแย้งคนกับมัจจุราชอยู่ตลอดเวลา

ในห้องมีเสียงคนกำลังสั่งการอย่างไม่หยุดหย่อน ยืนยันเส้นทางการเดินเรือ

ขณะที่จิ้นเฟิงเหรากำลังรออยู่ ก็นั่งอยู่ไม่สุข

ความหวังเล็กๆที่อยู่ในใจนั้นก็ไหลลอยไปตามเวลา ค่อยๆเลือนหายไปอย่างช้าๆ เขาดึงกระชากผมด้วยความรู้สึกหดหู่

แล้วก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร เจ้าหน้าที่ที่ส่งไปตามล่าเรือขนส่งสินค้า จึงได้ส่งความคืบหน้ากลับมา

“ทีมสอง แจ้งตำแหน่งของพวกคุณ”

“หัวหน้า ตอนนี้พวกเราอยู่บนเกาะแห่งหนึ่งทางทิศใต้ ผมกับฉลามขาวตรวจสอบแล้ว พบเรือขนส่งสินค้าจอดอยู่ตรงริมฝั่ง”

“เป็นยังไง? หาคนเจอแล้ว?”

ส่วนคนทางด้านนี้ ก็รู้สึกเป็นห่วงขึ้นมาทันที

จิ้นเฟิงเหราได้ยินแบบนั้นก็รีบมาดู จู่ๆก็กลั้นลมหายใจทันที

ใจเต้นตึกตักๆขึ้นมา

“ไม่มี เป็นเรือเปล่า ไม่เห็นคนบนเรือแล้วครับ”

ในสายมีน้ำเสียงต่ำรายงานกลับมา

จิ้นเฟิงเหราสีหน้าซีดขาว นิ้วมือเริ่มเย็น

ราวกับตกลงจากที่สูงหลายร้อยเมตร ความหวังเล็กๆน้อยๆนั้นถูกทำลายลงไม่เหลือชิ้นดี

ขนาดเขายังตอบสนองกลับมาแบบนี้ แล้วพี่ชายของเขาจะคิดยังไง?

จิ้นเฟิงเหรารู้สึกจนตรอกหมดหนทางแล้ว

“คุณชายรอง คุณ…….”

พอเห็นสภาพที่นิ่งเฉยไร้จิตวิญญาณของเขา คนของสถานีตำรวจก็มองไปยังเขาด้วยสายตาขอโทษ

พยายามตื่นตัวเข้าไว้ จู่ๆจิ้นเฟิงเหราก็โก้งโค้งลงคำนับคนที่เขาจะขอร้องด้วยท่าทางเคร่งขรึมจริงจัง พร้อมกับพูดขอร้องอย่างจริงใจ“ขอให้พวกคุณเดินหน้าหาต่อไปด้วยครับ”

“นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วครับ”

มีคนมาตบๆที่ไหล่ของเขา พร้อมกับพูดปลอบ

จิ้นเฟิงเหราพยายามเก็บสีหน้าอารมณ์ เขาเดินไปข้างๆ แล้วโทรศัพท์ออกไป

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาที อีกฝั่งก็รับสาย

“พี่”

พูดเรียกคนในสายด้วยเสียงเบาๆ ในคออัดอั้นไปด้วยความขื่นขม

เขาไม่รู้ว่าจะบอกข่าวร้ายนี้กับจิ้นเฟิงเฉินยังไง

“มีอะไร?”

จิ้นเฟิงเฉินได้ยินน้ำเสียงของเขาแปลกๆ คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าทำไม ในใจถึงรู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไรนัก

จิ้นเฟิงเหราเงียบสงบลงไปนาน ไม่รู้จะพูดออกมายังไง

บรรยากาศแปลกๆค่อยๆเข้ามาอย่างช้าๆ จิ้นเฟิงเฉินเริ่มเก็บอาการไม่อยู่ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“จิ้นเฟิงเหรา พูดสิ！”

เขาหรี่ตาลง ก่อนจะพูดเดาขึ้นมา“เกิดอะไรขึ้นกับสื้อสื้อใช่ไหม?”

พอได้ฟังแบบนั้น สีหน้าของจิ้นเฟิงเหราก็รู้สึกผิดขึ้นมาทันที“พี่ ขอโทษด้วย ที่ไม่สามารถปกป้องพี่สะใภ้ได้ วันนี้เธอถูกลักพาตัวไป……”

พอได้ยินแบบนี้ ใจของจิ้นเฟิงเฉินก็หยุดเต้นไป ณ ช่วงวินาทีนั้น

จู่ๆเขาก็รู้สึกไม่รับรู้ถึงทางโลกแล้ว ราวกับว่าทั้งตัวถูกตรึงเอาไว้

เลือดในหลอดเลือดไหลทวนกระแส รู้สึกเย็นๆ เขาไม่ได้ยินแล้วว่าจิ้นเฟิงเหราพูดอะไรในสาย

“ตึ้ง！”

ไม่นาน ในสาย ก็มีเสียงดังเข้ามาในหู

มือถือจิ้นเฟิงเฉินตกลงบนพื้น หน้าจอแตกละเอียด เกิดเสียงดังออกมา

“พี่ พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม?”

จิ้นเฟิงเหราถามขึ้นหนึ่งประโยคด้วยความเป็นห่วง แต่ทว่า ในสายแทบจะมามีเสียงอะไรตอบกลับมา

เนื่องจากจิ้นเฟิงเฉินสูญเสียการควบคุมไปเรียบร้อยแล้ว

“จิ้น จะไปที่ไหน? คุณบอกว่าจะช่วยเหลือฉันไม่ใช่เหรอ?”

ข่ายสื้อลินที่อยู่ในสาย พบว่าจิ้นเฟิงเฉินแปลกๆไป

เห็นว่าสีหน้าของเขาเปลี่ยนไป หยิบพาสปอร์ตออกจากแคมป์ไป เธอเข้าไปขวางไว้ข้างหน้าด้วยความกระวนกระวายใจ

“ถอยไป！”

จิ้นเฟิงเฉินมองเขาด้วยสายตาเยือกเย็น ในสายตาคู่นั้นราวกับว่าจะยิงศรน้ำแข็งอันคมกริบพุ่งตรงออกมา

สองตาแดงก่ำ ทั้งตัวเต็มไปด้วยพลังงานที่น่าสะพรึงกลัว