ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 675 แกไปตายเถอะ

คนนี้ดูแปลกๆ แต่ก็พูดไม่ออกว่าแปลกตรงไหน

ใช่แล้ว ดวงตาคู่นั้นเธอรู้สึกเหมือนเคยเห็นมันที่ไหนมาก่อน

ขณะที่เจียงสื้อสื้อกำลังครุ่นคิดอยู่นั้น เจียงนวลนวลก็ยิ้มให้เธออย่างประจบ และกล่าวอย่างสุภาพว่า “คุณเป็นคนดีจริงๆ ฉันหามาหลายคนแล้ว พวกเขาไม่ยอมพาฉันไปกินเลย”

“แค่เรื่องเล็กๆ น้อยๆ ก็เท่านั้นเอง ไม่นับว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร” เจียงสื้อสื้อกล่าวอย่างเฉยเมย

แต่นิ้วของเจียงนวลนวลแทบจะจิกเข้าที่ฝ่ามือ

ใช่ มันเป็นเล็กๆ น้อยๆ สำหรับเจียงสื้อสื้อ

นั่นเป็นเพราะเธอไม่เคยทนทุกข์ทรมาน และไม่รู้ว่ากินข้าวไม่เคยอิ่มมันรู้สึกอย่างไร

และสำหรับเธอแล้ว ในช่วงเวลาที่ถูกขังไว้นั้น ชีวิตเธอเหมือนตายทั้งเป็น!

ดวงตาของเธอฉายแววโกรธแค้น เจียงนวลนวลยิ้มได้น่าแปลกมาก

“แต่ก็ขอบคุณนะ สำหรับฉันแล้ว นี่เป็นบุญคุณที่ยิ่งใหญ่”

เจียงสื้อสื้อมองท่าทางน่าสงสารของเธอ ความสงสัยในใจก็ค่อยๆ จางหายไป

บางทีเธออาจจะระแวงมากไป เธอเป็นแค่คนน่าสงสารคนหนึ่งเท่านั้นเอง

บางทีอาจจะเจออะไรบางอย่างมา ดูเธอผอมมากขนาดนั้นแล้วน่าสงสารมาก

เหลือเวลาอีก 9 วินาที…

เจียงสื้อสื้อจ้องไปที่ตัวเลขบนสัญญาณไฟโดยไม่รู้ตัว จึงไม่ได้เห็นว่าเจียงนวลนวลที่อยู่ข้างหลังเธอ แสดงสีหน้าน่าขนลุกออกมาอีกครั้ง

ทันใดนั้น เธอก็ผลักหลังของเจียงสื้อสื้ออย่างแรง และพูดอย่างดุเดือดว่า “เจียงสื้อสื้อ ไปตายซะ!”

เจียงสื้อสื้อไม่ทันได้ตั้งตัว ก็ถูกผลักไปทางม้าลาย

เธอไม่อยากจะเชื่อเลยว่าผู้หญิงที่เมื่อสักครู่นี้ยังมีใบหน้าที่น่าสงสารอยู่นั้น ขณะนี้ใบหน้าเธอบิดเบี้ยวและดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือด น่ากลัวยิ่งกว่าผีร้ายที่มาจากนรกเสียอีก

เธอมองผิดไปเหรอ? ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าผู้หญิงคนนั้นเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เจียงนวลนวลยิ้ม แต่กลับยิ้มจนน่าสยด เธอตะโกนใส่เจียงสื้อสื้ออย่างบ้าคลั่ง “ไปตายซะ ไปตายซะ นังสารเลว!”

รถบรรทุกขนาดใหญ่ขับตรงมาอย่างรวดเร็ว

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจมาก ดวงตาของเธอหดลงเล็กน้อย

ดิ้นรนที่จะลุกขึ้นและหลีกหนีไป แต่เธอลุกขึ้นมาในทันทีไม่ได้

ฝ่ามือของเธอเจ็บแบบแสบร้อน ไม่ต้องมองก็รู้ว่าคงถลอกไปแล้ว

เจียงนวลนวลเห็นท่าทางที่น่าสมเพชของเจียงสื้อสื้อแล้วก็หัวเราะอย่างมีความสุข

ปล่อยให้รถบรรทุกส่งคุณลงสู่นรกเสียเถอะ

เจียงสื้อสื้อมองดูรถบรรทุกที่ขับใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ในใจรู้สึกสิ้นหวัง

ด้วยความหวาดกลัว ทันใดนั้นมีใบหน้าที่หล่อเหลาราวกับเทพเจ้าก็โฉบผ่านเข้ามาในหัวของเธอ

“เฟิงเฉิน ช่วยด้วย!” เจียงสื้อสื้อพูดหลุดปากมาทันที

จิ้นเฟิงเฉิน!

เธอตายแล้ว ก็จะไม่ได้เจอจิ้นเฟิงเฉินอีกต่อไป

เจียงสื้อสื้อเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงคิดถึงจิ้นเฟิงเฉินในสถานการณ์เช่นนี้ นี่เป็นปฏิกิริยาสัญชาตญาณของสมอง ไม่สามารถอธิบายได้

นอกจากนี้เธอยังมีความรู้สึกแปลก ๆ แบบหนึ่ง

ทุกครั้งที่เธอตกอยู่ในอันตราย ดูเหมือนว่าจะมีคนคอยช่วยเธออยู่ข้างๆ

คนนั้นคือ จิ้นเฟิงเฉินเหรอ?

ระหว่างที่จน มีแรงโจมตีมาที่เจียงสื้อสื้อ เธอถูกผลักไปอีกฝั่งหนึ่ง

รถบรรทุกคันใหญ่พุ่งเฉี่ยวพวกเขาไป กลิ่นเหม็นของท่อรถพ่นใส่หน้าเจียงสื้อสื้อ

ในขณะนั้น ไฟแดงเปลี่ยนเป็นสีเขียวและรถก็หยุดอยู่ฝั่งตรงข้ามของถนน

เจียงสื้อสื้อรู้สึกตกใจและทรุดตัวลงบนทางม้าลาย เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลลงมาจากหน้าผากของเขา

“คุณหญิงครับ ท่านเป็นอย่างไรบ้าง?”

บอดี้การ์ดที่ตัวสูงใหญ่ไปดูอาการของเจียงสื้อสื้อทันที

กลัวว่าเจียงสื้อสื้อจะเป็นอะไรขึ้นมา เถ้าแก่ต้องจัดการเขาแน่นอน

เจียงสื้อสื้อถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา ไม่ได้เอะใจกับคำเรียกของบอดี้การ์ด

เพียงแค่มองไปที่ใบหน้าที่ไม่คุ้นเคยและส่ายหัวอย่างอ่อนแอ “ไม่เป็นไร”

ไม่มีปัญหาใหญ่ แต่มือและเท้ามีรอยฟกช้ำถลอกอยู่ในระดับหนึ่ง

เมื่อเทียบกับการถูกฝังอยู่ใต้ล้อรถบรรทุกขนาดใหญ่ การบาดเจ็บนี้ถือเป็นความโชคดีที่ซ่อนอยู่ในความโชคร้าย

เจียงสื้อสื้อที่รอดชีวิตจากอันตรายมาได้นั้น หวาดกลัวจนดวงตาแดงก่ำ

เธอค่อยๆ ออกจากทางม้าลายและเดินไปที่ทางเท้าที่ปลอดภัย ด้วยความช่วยเหลือของคนแปลกหน้า

“ขอบคุณค่ะ” เจียงสื้อสื้อนึกขึ้นได้ จึงรีบกล่าวขอบคุณ

ถ้าไม่ใช่เพราะคนผู้ชายคนนี้ช่วยเธอไว้ เธอคงตายไปแล้วจริงๆ

“คุณไม่ต้องขอบคุณหรอกครับ ผมได้รับคำสั่งจากเถ้าแก่ให้ปกป้องคุณ” บอดี้การ์ดพูดอย่างใจเย็น

เจียงสื้อสื้อถามอย่างงงงวยว่า “เถ้าแก่ของคุณคือใครคะ?”

หลังจากถามคำถามนี้แล้ว ที่จริงเธอเดาได้แล้วว่าเป็นใคร

เป็นอย่างที่คิดไว้ วินาทีต่อมาบอดี้การ์ดก็พูดมาตรงๆ ว่า “คุณจิ้นครับ”

หัวใจของเจียงสื้อสื้อสับสนมาก เธอติดค้างหนี้บุญคุณจิ้นเฟิงเฉินอีกแล้ว

หากไม่ใช่เพราะเขาส่งคนให้คอยตามเธอ วันนี้เธอคงหนีความตายไม่พ้น

แต่ทำไมจิ้นเฟิงเฉินถึงส่งคนคอยตามเธอ?

หลังจากเจียงสื้อสื้อหายตัวไป จิ้นเฟิงเฉินก็มีเล่ห์อยู่ในใจ

เขาส่งคนไปตามหาเจียงนวลนวลอย่างเงียบๆ อีกด้านก็ส่งบอดี้การ์ดข้างกายไปปกป้องเจียงสื้อสื้อ

แต่น่าเสียดาย ที่หาเธอไม่เจอเสียที

จิ้นเฟิงเฉินออกคำสั่งตายให้บอดี้การ์ด ถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้นก็ดีที่สุด หากเกิดเรื่องขึ้นบอดี้การ์ดจะต้องปกป้องเจียงสื้อสื้ออย่างสุดกำลัง

นี่จึงเป็นเหตุผลว่าทำไมบอดี้การ์ดถึงได้เสี่ยงอันตรายและรีบวิ่งไปช่วยเธอที่กลางถนน

ด้วยความคุ้นเคยที่จิ้นเฟิงเฉินมีต่อเจียงนวลนวล เธอพยายามหนีไปขนาดนี้ ไม่มีทางที่เธอจะไม่ทำอะไรเลย

เธอจะต้องไปหาเจียงสื้อสื้ออย่างแน่นอน

จิ้นเฟิงเฉินคิดถูก เจียงนวลนวลยังไม่ตายใจจริงๆ

ผู้หญิงคนนี้ร้ายกาจและโหดเหี้ยมมากเมื่อเทียบกับเมื่อก่อน

ความจริงแล้วถ้าเจียงสื้อสื้อไม่เคยสูญเสียความทรงจำมาก่อน เจียงนวลนวลอาจจะไม่ประสบความสำเร็จได้ง่ายเช่นนี้

แย่ตรงที่เธอลืมหลายสิ่งหลายอย่างไป

แต่ความใจดีในก้นบึ้งของหัวใจของเธอยังอยู่

เจียงนวลนวลใช้จุดเด่นขอนี้ของเธอได้อย่างดี