ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊?! – บทที่ 782 ใครอยู่เบื้องหลังคุณ

บทที่ 782 ใครอยู่เบื้องหลังคุณ

บทที่ 782 ใครอยู่เบื้องหลังคุณ

การที่เขาดื่มเหล้าเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตแบบนี้ แม้แต่บาร์เทนเนอร์ก็ยังตกตะลึง เขาไม่ค่อยเคยเห็นคนที่ดื่มเหล้าแรงมากมายขนาดนี้

และเป็นไปดังนั้น เมื่อเขากลืนเหล้าลงไปอึกใหญ่ ฝู้จิงเหวินก็สำลักออกมาทำให้สีหน้าดูไม่น่ามองไปยิ่งกว่าเดิม

สุราอันร้อนแรงนั้นไหลลงไปจากลำคอสู่กระเพาะ

แต่ว่าการที่ร่างกายรู้สึกเจ็บปวด ยังไม่อาจสู้หัวใจที่ปวดร้าวของเขาได้

ในสมองของเขาเต็มไปด้วยภาพก่อนที่เจียงสื้อสื้อจะออกไปจากห้อง

มันเต็มไปด้วยความห่างเหินและแปลกหน้า

จู่ๆก็มีมืออ่อนนุ่มราวกับไร้กระดูกตบลงที่หลังของเขาเบาๆ

บาร์เทนเนอร์มองไปทางเธอด้วยสายตาเคารพนับถือ ผู้หญิงคนนี้ช่างเก่งกาจเหลือเกิน กล้าที่จะมาเล่นกับฮาเดสแสนน่ากลัวคนนี้

ตอนนี้กระเพาะลำไส้ของฝู้จิงเหวินรู้สึกทรมานจนแทบจะอ้วกออกมา เขาไม่ได้สนใจมือข้างนั้นแม้แต่น้อย

“น่าสงสารจริงๆ”

เสียงถอนหายใจเบาๆดังขึ้นข้างหู แต่ในท่ามกลางผับอันเสียงดังสนั่นนี้สำหรับฝู้จิงเหวินแล้วมันกลับเหมือนเสียงของสายฟ้าที่ฟาดลงมา

ฝู้จิงเหวินรีบหันหลังกลับไปกัดฟันมองดูผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้านี้

“เป็นคุณอีกแล้วเหรอ?!”

ผู้หญิงคนที่อยู่ตรงหน้าเขายิ้มขึ้นแล้วนั่งลงข้างๆ เธอนำมือลูบผมอย่างมีเสน่ห์

“แน่นอนว่าต้องเป็นฉันสิคะ คุณคิดว่าคนที่จะมาอยู่เป็นเพื่อนคุณตอนนี้จะเป็นใครกันอีก? เจียงสื้อสื้ออย่างนั้นเหรอ! ฝันไปเถอะค่ะ เธอทิ้งคุณไปตั้งนานแล้ว”

เมื่อพูดถึงประเด็นที่ทำให้ใจเจ็บ ฝู้จิงเหวินจึงได้ตะโกนออกมาเสียงแข็งว่า “คุณไสหัวไปเดี๋ยวนี้!”

จากนั้นปัดขวดเหล้าแตกกระจายลงสู่พื้น แต่ข่ายสื้อลินไม่สนใจการกระทำของเขา เธอเพียงเอนตัวหลบการโจมตีของเขา

หลังจากนั้น ก็หันไปสั่งเหล้าที่เขาดื่มเมื่อสักครู่กับบาร์เทนเนอร์อย่างอารมณ์ดี เธอถือแก้วเหล้านั้นไว้ในมือส่ายไปมา ก่อนถามขึ้นอย่างมีความน่าสนใจว่า

“ทำไมเหรอคะ ฉันพูดถูกใช่ไหมล่ะ?

คุณจะมาอารมณ์เสียใส่ฉันก็ไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ คนที่นำตัวเจียงสื้อสื้อไปคือจิ้นเฟิงเฉิน ถ้าคุณแน่จริงก็ไปตามเอาคืนมาสิ!”

ตอนนี้คำที่ฝู้จิงเหวินไม่อยากได้ยินมากที่สุดนั่นก็คือชื่อของจิ้นเฟิงเฉินนั่นเอง สีหน้าของเขาดูมืดมนและพูดด้วยความโกรธว่า

“อย่าพูดชื่อเขาต่อหน้าผมอีก!”

ข่ายสื้อลินยักไหล่แล้วพูดว่า “คุณนี่มันชอบหลอกตัวเองจริงๆนะ ฉันบอกคุณตั้งนานแล้วไม่ใช่เหรอว่าจะมีวันนี้ เป็นคุณเองต่างหากที่ตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน คิดว่าเจียงสื้อสื้อจะชอบคุณได้ เหอะๆ!”

เมื่อต้องเผชิญหน้ากับการยั่วยุของข่ายสื้อลิน ตอนนี้อารมณ์ของฝู้จิงเหวินราวกับชูร่าที่มาจากในนรก และพร้อมที่จะปลิดชีพคุณได้ทุกวินาที

“คุณพูดจบหรือยัง พูดจบแล้วก็รีบไสหัวไปซะ ข่ายสื้อลิน คุณอย่ามาท้าทายขีดจำกัดของผม!”

ข่ายสื้อลินยิ้มแล้วพูดด้วยความสมเพชว่า “จากที่ฉันมองคุณตอนนี้นะ คุณไม่มีอะไรสู้กับจิ้นเฟิงเฉินได้เลย รีบตัดใจเสียดีกว่า มิน่าล่ะเจียงสื้อสื้อถึงไม่ชอบคุณ”

“เพล๊ง!” เสียงของแก้วที่ฝู้จิงเหวินขว้างลงไปที่พื้นแตกกระจาย ดวงตาของเขาจ้องไปยังข่ายสื้อลินราวกับจะพ่นไฟออกมาเผาผลาญเธอ

“ข่าย!สื้อ!ลิน!”

ท่าทางอารมณ์โมโหดุดันของเขา ทำให้ข่ายสื้อลินอารมณ์ดีเป็นที่สุด จากนั้นเธอก็โยนน้ำมันใส่ไฟเข้าไปว่า “ฉันพูดความจริงเท่านั้นเอง คุณใช้เหล้าระบายอารมณ์อยู่ที่นี่ แต่เธอกลับไม่มองเห็นคุณในสายตา ไม่แน่ว่าตอนนี้เธอกับจิ้นเฟิงเฉินอาจจะกำลังออดอ้อนกันอยู่ก็ได้”

ในตอนนี้สีหน้าของฝู้จิงเหวินมืดครึ้มราวกับเมฆที่กำลังจะเกิดฝน

การที่เขาถูกข่ายสื้อลินยั่วยุด้วยคำพูดหลายต่อหลายครั้ง จนทำให้เขาลืมไปเสียสนิทว่าเจียงสื้อสื้อไม่ใช่ของเขา

หากว่าจะนับตามลำดับก่อนหลัง แน่นอนว่าจิ้นเฟิงเฉินมาก่อน

แต่ตอนนี้เขาไม่อยากคิดอะไรมาก ในสมองเต็มไปด้วยภาพของจิ้นเฟิงเฉินที่กำลังพยายามแย่งเจียงสื้อสื้อไปจากเขา

และความโกรธแค้นเหล่านี้ถาโถมเข้าไปในตัวของจิ้นเฟิงเฉิน ในความคิดของฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยคำด่าทอ

เป็นเพราะจิ้นเฟิงเฉิน! เป็นเพราะไอ้คนที่สมควรตายนั่น!

หากมันไม่ปรากฏตัวขึ้น สื้อสื้อคงจะอยู่ข้างกายเขาไม่ไปไหน

เขาโกรธแค้นมาก!

และอยากจะฆ่าผู้ชายคนนั้นเสีย!

ฝู้จิงเหวินเงยหน้ากระดกเหล้าเข้าสู่ลำคอ

เมื่อพบว่าฝู้จิงเหวินเต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น รอยยิ้มของข่ายสื้อลินก็เพิ่มขึ้นมากมายทีเดียว

โกรธแค้นสิ! ยิ่งแค้นมากเท่าไหร่ยิ่งดี!

เพียงแต่ว่า การที่ฝู้จิงเหวินดื่มเหล้าเข้าไปอย่างไม่คิดชีวิตทำให้น่าตกใจมากเหมือนกัน

เธอจึงแย่งขวดเหล้าไปจากมือของเขา ข่ายสื้อลินบ่นออกมาว่า “คุณอยากจะดื่มให้ตายไปเลยหรือไง? เหล้านี่ร้อนแรงมาก ทำให้ถึงชีวิตได้!”

ฝู้จิงเหวินก้มหน้าไปแย่งขวดเหล้าคืน “เอามานี่!”

ตอนนี้เขาเริ่มเมาแล้วเล็กน้อย ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเริ่มเลือนราง

ข่ายสื้อลินจึงได้โยนขวดเหล้าออกไปไกลๆ แล้วพูดอย่างตั้งใจว่า “ฝู้จิงเหวิน คุณคิดดูให้ดีนะ ต่อให้คุณดื่มไปจนตายใครจะสนใจคุณล่ะ? จะไปทำร้ายใครได้? คุณทำอะไรใครไม่ได้เลย อีกทั้งยังทำให้คนที่แย่งของคุณไปต้องสะใจ ดังนั้น……”

เธอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ฝู้จิงเหวิน ริมฝีปากเผยอขึ้นและพูดเป่าหูของเขา

“สิ่งที่คุณต้องทำก็คือ กลับไปแก้แค้น!”

ภายในกระเพาะของฝู้จิงเหวินรู้สึกปั่นป่วน เขาอาเจียนออกมาอย่างแรง

“อ้วก……!”

ข่ายสื้อลินหลบฝู้จิงเหวินด้วยท่าทางรังเกียจและถอยออกไปก้าวหนึ่ง

จากนั้นมองดูฝู้จิงเหวินที่นั่งกอดถังขยะและอาเจียนอย่างน่าเวทนา ก่อนจะพึมพำด่าออกมาว่า “ทำไมถึงไร้ประโยชน์แบบนี้นะ!”

หลังจากที่ได้อาเจียนออกมาแล้ว เขาก็เริ่มตาสว่างขึ้นเล็กน้อย

เขาถูก ข่ายสื้อลิน พยุงไปนั่งในมุมห้อง เธอยื่นน้ำให้เขาแก้วหนึ่ง

สีหน้าของฝู้จิงเหวินดูย่ำแย่มาก เนื้อตัวของเขาแผ่ถึงรังสีความโศกเศร้าออกมา

ข่ายสื้อลินไม่อยากจะสนใจอะไรเขามากนัก เธอเพียงนึกถึงผลประโยชน์ของกันและกัน

“ถ้าคุณอยากจะแก้แค้นเขาละก็ ฉันจะให้คุณยืมกำลังคน”

ฝู้จิงเหวินเอามือดึงเนกไทออก เหล่ตามองไปยังข่ายสื้อลินแล้วพูดเยาะเย้ยว่า “คุณจะมาช่วยผมทำไมกัน ผมมองดูแล้วการที่คุณเดินทางมาที่นี่ในวันนี้ก็เพื่อวัตถุประสงค์อื่น!”

ข่ายสื้อลินมองไปทางฝู้จิงเหวินด้วยความประหลาดใจ คิดไม่ถึงว่าคนคนนี้เมื่อวินาทีที่แล้วยังอยู่ในอารมณ์เศร้าโศก ผ่านไปเพียงวินาทีเดียวกลับเปลี่ยนไปเป็นคนละคน

เธอคงจะประเมินค่าฝู้จิงเหวินต่ำเกินไปสินะ

ผู้ชายคนนี้ถูกความรักครอบคลุมจึงทำให้ขาดสติไปชั่วครู่ แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาจะเป็นแบบนี้ตลอดไป

ในขณะที่กำลังจะพูดอะไรออกมา ร่างกายของฝู้จิงเหวินก็เอนมาข้างหน้า สีหน้าของเขายังคงไม่น่ามองดังเดิม แววตาของเขาได้มีความส่องสว่างกลับคืน

เขาพูดขึ้นทีละคำว่า “คุณต้องการจะเอาชนะจิ้นเฟิงเฉินให้ได้ ทำไมกัน? คนที่อยู่เบื้องหลังของคุณเป็นใครกันแน่?”

ข่ายสื้อลินตื่นตระหนกขึ้นมาเล็กน้อย ร่างกายของเธอเกร็งขึ้นมาทันใด แต่ก็เป็นเพียงชั่ววินาที เธอยิ้มเบาๆแล้วตอบว่า “คุณพูดถึงเรื่องอะไรอยู่กันคะ? ฉันก็แค่เห็นเขาแล้วรกหูรกตาน่ะ”

เธอเอื้อมมือไปจับเนกไทของฝู้จิงเหวินและดึงเขาเข้ามาใกล้ๆ สายตาของเธอหรี่ลง ริมฝีปากเผยอพูดทีละคำว่า

“ฉันเกลียดหน้าตาและท่าทางที่ดูเหมือนตัวเองยิ่งใหญ่กว่าคนอื่น บอกตรงๆนะคะว่าฉันค่อนข้างที่จะชอบคุณมากกว่า คุณชายฝู้”

ฝู้จิงเหวินทำหน้าตาไร้ความรู้สึกและสบตากับเธออยู่สักพัก ก่อนที่จะปัดมือเธอออก จากนั้นถอดเนกไทโยนลงถังขยะอย่างรังเกียจ

คำว่าขยะแขยงในสายตาของเขาไม่อาจปิดบังเอาไว้ได้ ทำให้ข่ายสื้อลินโมโหจนกัดฟันกรอดๆ

คนคนนี้บางเวลาน่ารังเกียจกว่าจิ้นเฟิงเฉินอีกด้วยซ้ำ!

เพียงแต่ว่าเมื่อเธอนึกถึงวัตถุประสงค์ขึ้นมาได้ เธอก็พยายามดิ้นรนอีกครั้ง

“ฝู้จิงเหวิน คุณควรคิดให้ดีก่อนนะ ถ้าพลาดตรงนี้ไปก็ไม่มีโอกาสครั้งใหม่แล้ว คุณ……”

ยังไม่รอให้เธอพูดจบ จิ้นเฟิงเฉินก็ถามขึ้นอีกครั้งหนึ่งว่า “ใครเป็นคนที่อยู่เบื้องหลังคุณกันแน่?”

ข่ายสื้อลินยังคงปากแข็งดังเดิม “ฉันบอกแล้วไงคะว่าไม่มีใครอยู่ข้างหลังฉันทั้งนั้น ฉันเพียงแค่ไม่ชอบจิ้นเฟิงเฉินเท่านั้นจริง ฉันอยากช่วยคุณ”

“คุณไม่พูดก็เรื่องของคุณแล้วกันนะ”

ฝู้จิงเหวินเองก็ไม่อยากจะฟังคำพูดของเธออีก ผู้หญิงคนนี้คิดว่าเขาโง่มากเลยหรือไง?

เขาลุกขึ้นแล้วเดินตรงออกไปด้านนอก

ข่ายสื้อลินเข้าไปคว้าใส่เสื้อของเขาเอาไว้ จากนั้นเงยหน้ามองดูเขาด้วยแววตาเป็นประกาย

ท่าทางของเธอราวกับมีบางคำพูดอยากจะพูดออกมา

ฝู้จิงเหวินสบตาอยู่กับเธอประมาณชั่วครู่ ก่อนจะผลักมือของเธอออกแล้วหันหลังเดินจากไป

เขาเดินไปพลางสอดชุดสูทออกมา ก่อนที่จะโยนเสื้อคลุมนั้นใส่ถังขยะ

ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊?!

ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊?!

Status: Ongoing

เมื่อห้าปีก่อน เพื่อช่วยแม่ของเธอ เธอบังคับตัวเองทําเรื่องเสื่อมทราม และกําเนิด ลูกให้คนอื่น หลังคลอดลูกแล้ว ก็ไม่เคยเห็นลูกอีก ห้าปีต่อมา ซาลาเปาตัวน้อย กลับมาหาเขา และพัวพันอยู่กับเจียงสือสือ อยากจะจูบ อยากจะกอดและนอน ด้วยกัน เจียงซื้อซื้อก็เต็มใจและมีการตอบสนองด้วย

แสดงความคิดเห็น

ใส่ความเห็น

อีเมลของคุณจะไม่แสดงให้คนอื่นเห็น ช่องข้อมูลจำเป็นถูกทำเครื่องหมาย *

ปรับฟอนต์

**ถ้าปรับโหมดมืดอยู่** ให้เปลี่ยนเป็นโหมดสว่าง ก่อนจะปรับสีพื้นหลัง
รีเซ็ท