ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 800 ยังคงรักผู้คนนี้อยู่

ฝู้จิงเหวินเปลี่ยนสีหน้าทันที และปล่อยเธอออก จากนั้นก็รีบจับข้อมือทั้งสองข้างของเธอไว้อย่างแน่น จนไม่สามารถขยับได้เลย

ข่ายสื้อลินพยายามเดินถอยหลัง พร้อมรวบรวมพละกำลังทั้งหมดในร่างกายเตะเข้าขาของเขา

แต่ฝู้จิงเหวินมีปฏิกิริยาตอบสนองเร็วกว่า เขาอมยิ้มอย่างเย็นชา “ฉันคงดูถูกเธอมากเกินไป”

พูดจบก็ยกปลายเท้าเตะใส่หลังหัวเข่าของเธอ

ข่ายสื้อลินรู้สึกว่าหัวเข่าทั้งชาทั้งเจ็บปวด เลยต้องคุกเข่าลงบนพื้น

ฝู้จิงเหวินลากเธอมาข้างหน้า แล้วดึงให้หน้าอกของเธอแนบติดกับผนังกำแพง

เมื่อเห็นสายตาพิฆาตในสายตาของฝู้จิงเหวิน ข่ายสื้อลินก็อดใจพูดข่มขู่ขึ้นไม่ได้ว่า “ปล่อยฉัน! ฉันขอเตือนนายเลยว่า ถ้าหากฉันได้เป็นอิสระเมื่อไหร่ นายจะไม่มีวันเป็นสุขอย่างแน่นอน!”

ข่ายสื้อลินหันหน้าคิดอยากกัดเขา แต่ฝู้จิงเหวินกลับหัวเราะอย่างไม่สนใจ แถมยังพลิกมือควบคุมเธอไว้ด้วย จากนั้นก็เทปากขวดที่มียาเหลืออยู่กรอกใส่ในปากของเธอ

“งั้นก็มาลองดูว่ายาขวดนี้จะสามารถทำให้เธอกลายเป็นคนเชื่อฟังได้ไหม?”

จนกระทั่งยาหยดสุดท้ายหมด ฝู้จิงเหวินจึงจะปล่อยเธอออก

“เห่อเห่อ…..เห่อ”

ข่ายสื้อลินเพิ่งได้สัมผัสกับอากาศอีกครั้ง พร้อมกับพยายามอ้วกยา แต่ไม่เป็นประโยชน์แล้ว

ฝู้จิงเหวินจ้องมองการกระทำของเธออย่างสนุกสนาน “นี่เป็นแบคทีเรียที่ฉันวิจัย ซึ่งเป็นแบคทีเรียเพียงตัวเดียวที่มีอยู่บนโลกใบนี้ หากไม่อยากตาย ทางที่ดีร่วมมือกับฉัน ฉันไม่ถือสา แต่จะทำให้เธอทรมานจนตายไปเลย”

ได้ยินแบบนี้ ข่ายสื้อลินก็รู้สึกหวาดกลัวทันที และร่างกายก็สั่นเทาเหมือนกับรำข้าว ขณะเดียวกันเธอก็ค่อยๆประคองผนังกำแพงยืนขึ้นมา และมีสีหน้าหวาดกลัวด้วย

เมื่อเห็นสายตาสงสัยของข่ายสื้อลิน ฝู้จิงเหวินก็อมยิ้มด้วยรอยยิ้มอันตรายเดินเข้ามาใกล้เธอ

“ฟังไม่เข้าใจหรอ? หรือว่าต้องเจ็บปวดอีกครั้งหรอ?”

“ฉัน….ฉันจะเชื่อฟังคุณแน่นอน”

ในดวงตาของข่ายสื้อลินมีสายตาตกใจ และจ้องมองฝู้จิงเหวินด้วยความหวาดกลัวอย่างไม่ต่อต้านแล้ว

“เป็นแบบนี้ดีที่สุด ถ้าหากฉันจับได้ว่าเธอไม่ซื่อสัตย์ ฉันจะส่งเธอไปพบกับเหงี่ยมล่ออ๋อง!” หลังจากพูดประโยคนี้จบ ฝู้จิงเหวินก็หันหลังเดินจากไป

ทิ้งข่ายสื้อลินอยู่ที่เดิมอย่างน่าเวทนา

อีกด้านหนึ่ง จิ้นเฟิงเฉินกลับมาที่ศูนย์การวิจัย ซึ่งเจียงสื้อสื้อได้ตื่นขึ้นมาแล้ว

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเฉินที่กลับมาจากข้างนอก เจียงสื้อสื้อก็รีบวิ่งเข้าไปโอบกอดเอวของเขาอย่างแน่น โดยแทบไม่สวมรองเท้าเลย

เธอรู้ว่าตัวเองมีปัญหาเกิดขึ้นอีกแล้ว ไม่เช่นนั้นคงไม่มีโม่เหยียปรากฏขึ้นที่นี่

เมื่อโม่เหยียกับหานยู่เห็นแบบนี้ก็เดินจากไปด้วยกัน ทิ้งทั้งสองคนไว้ภายในห้อง

เมื่อเห็นเธอวิ่งกระโจนเข้ามา จิ้นเฟิงเฉินก็รู้สึกเหมือนบางอย่างที่ขาดหายกลับคืนมาแล้ว

โชคดีที่สวรรค์ไม่ได้แย่งสื้อสื้อไปจากข้างกายของตัวเอง

เมื่อกี้ระหว่างทางเขายังหวาดกลัวอยู่เลยว่าถ้าหากเธอยังไม่ฟื้น ตัวเองควรทำอย่างไรดี

ความรู้สึกในดวงตาของเขาถูกเจียงสื้อสื้อจับได้หมดแล้ว หวาดกลัวว่าเขามีความกังวล เจียงสื้อสื้อจึงเอ่ยปากพูดขึ้นมาว่า “ฉันไม่เป็นไรค่ะ คุณไม่ต้องเป็นกังวลหรอก ฉันได้ยินโม่เหยียบอกว่าอาการของฉันยังไม่ถึงโคม่าสักหน่อย”

เมื่อได้ยินแบบนี้ จิ้นเฟิงเฉินก็โอบกอดเจียงสื้อสื้อค้างไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงแหบเล็กน้อยว่า “สื้อสื้อ เป็นเพราะผมปกป้องคุณไม่ดี จึงทำให้คุณต้องมาประสบแบบนี้ ผม…..”

เจียงสื้อสื้อสัมผัสได้ถึงความกลัวในใจของเขา เลยตบลงบนแผ่นหลังของเขา และพูดปลอบใจว่า “นี่ไม่ใช่ความผิดของคุณ คุณอย่าเอาความรับผิดชอบทั้งหมดมากล่าวโทษใส่ตัวเอง เป็นเพราะฉันประมาทเอง คิดไม่ถึงว่าฝู้จิงเหวินจะทำเรื่องแบบนี้ได้…..”

ตอนที่พูดประโยคนี้ ในดวงตาของเจียงสื้อสื้อเต็มไปด้วยความเสียใจ

สำหรับเธอแล้ว ฝู้จิงเหวินเปรียบเสมือนกับพี่ชาย ครอบครัว เธอคิดไม่ถึงจริงๆว่าเขาจะกล้าทำร้ายตัวเอง

ความผิดหวังภายในใจไม่สามารถเปลี่ยนแปลงภายในชั่วพริบตาได้

เมื่อสังเกตเห็นเจียงสื้อสื้อยังยืนเท้าเปล่าอยู่บนพื้น จิ้นเฟิงเฉินก็อุ้มเธอขึ้น แล้วเดินกลับบนเตียง

เท้าของเธอเย็นเล็กน้อย จิ้นเฟิงเฉินจึงวางไว้ในอ้อมกอด

เมื่อเห็นการกระทำของเขา เจียงสื้อสื้อก็ตกใจ แล้วเบิกตากว้างจ้องมองด้วยสายตาเขินอาย

“ไม่ต้องหรอกค่ะ…..ไม่เป็นไร…..ฉัน……”

เมื่อเห็นสายตาลึกซึ้งในดวงตาของเขา เจียงสื้อสื้อก็พูดจามั่วซั่วเล็กน้อยเล็กน้อย แถมหางตายังน้ำซึมด้วย

ตกลงผู้ชายคนนี้รักเธอถึงขั้นไหนหรอ…..

จิ้นเฟิงเฉินเช็ดน้ำตาที่ไหลรินออกมาจากหางตาของเธอ และพูดให้สัญญาว่า “สื้อสื้อ คุณวางใจเถอะ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะเป็นท่าเรือของคุณ และชั่วชีวิตของผมไม่มีทางทำร้ายคุณอย่างแน่นอน”

เจียงสื้อสื้อรู้สึกอบอุ่นใจมาก เลยอยู่ในอ้อมกอดของเขาสักพัก จากนั้นก็พูดขึ้นมาว่า “เฟิงเฉิน ฉันอยากกลับบ้านแล้ว ฉันคิดถึงเสี่ยวเป่ากับเถียนเถียน ที่นี่รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย”

คำเรียกขานครั้งนี้คือเฟิงเฉิน เจียงสื้อสื้อได้ยอมรับผู้ชายที่เห็นเธอเป็นคนสำคัญในใจของเขาแล้ว

หลังจากผ่านการคลุกคลีอยู่ด้วยกัน เธอรู้ว่าตัวเองกับเขาไม่สามารถแยกจากกันได้

ต่อให้ไม่มีความทรงจำ แต่เธอก็ยังคงรักผู้ชายคนนี้อยู่

เมื่อได้ยินคำเรียกของเธอที่เปลี่ยนไป ในดวงตาของจิ้นเฟิงเฉินก็อ่อนโยนขึ้น เขาลูบหัวของเจียงสื้อสื้อ แล้ววางเสื้อคลุมไว้บนตัวเธอ จากนั้นก็อุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน

“พวกเรากลับบ้านเถอะ”

เมื่อกลับถึงบ้าน เด็กน้อยทั้งสองคนก็เข้ามาล้อมรอบ

เถียนเถียนจับมือเจียงสื้อสื้อไว้ และพูดอย่างเป็นห่วงว่า “หม่ามี๊ค่ะ แด๊ดดี้บอกว่าหม่ามี๊ไม่สบาย นี่เป็นลูกอมของเถียนเถียน หวังว่าหม่ามี๊กินแล้วดีขึ้นเลยทันทีนะคะ!”

ขณะที่พูดเถียนเถียนก็ควักลูกอมคริสตัลหนึ่งกำมือในกระเป๋าเสื้อของตัวเองให้กับเจียงสื้อสื้อ

เสี่ยวเป่าวิ่งเข้าห้องครัวอย่างรวดเร็ว แล้วถือชามขนาดเล็กหนึ่งเดินเข้ามา เป็นชามกระเบื้องที่ข้างในเป็นโจ๊ก

“หม่ามี๊ นี่เป็นโจ๊กที่ผมเรียนรู้กับคุณน้า แต่รสชาติอาจไม่ค่อยอร่อยนะครับ”

หลังจากยื่นชามให้กับเจียงสื้อสื้อเสร็จ เสี่ยวเป่าก็ก้มหน้าขออภัยเล็กน้อย