ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 852 ที่แท้ก็พ่อหนุ่มนี่เอง

หลังจากคุณท่านฟางยอมรับเจียงสื้อสื้อ น้ำเสียงเขาก็อ่อนโยนมากจนดูเหมือนคุณท่านธรรมดา

เจียงสื้อสื้อเม้มริมฝีปากยิ้ม “คุณตาคะ หนูแต่งงานแล้วค่ะ แถมยังมีลูกแล้วสองคน”

เธอนึกถึงจิ้นเฟิงเฉินและเด็กน้อยที่แสนน่ารักทั้งฉลาดและรู้ความสองคนที่บ้าน

รอยยิ้มและความสุขในดวงตาเธอแทบจะล้นออกมา

คุณท่านฟางได้ฟังดังนั้นก็กระปรี้กระเปร่า

นั่นหมายความว่าเขามีเหลนสองคนแล้ว!

“ดี ดี!”

คุณท่านฟางยิ้มไม่หุบพูดคำว่าดีสองครั้ง “เด็กผู้ชายหรือผู้หญิงล่ะ?”

“ชายหนึ่ง หญิงหนึ่งค่ะ”

เจียงสื้อสื้อดีใจที่เห็นคุณท่านฟางมีความสุข เธอรู้แต่ไม่ได้พูดอะไร

คุณท่านฟางยิ้มจนรอยย่นที่มุมตาบุ๋มลึกไม่น้อย “ชายหนึ่ง หญิงหนึ่ง ดีจริงๆ”

คุณท่านย่อมมีความสุขเป็นธรรมดาที่ได้เห็นว่ามีลูกหลานเพิ่มมากขึ้น

แสดงให้เห็นว่าสายเลือดมีการขยายออก

“อะเชิน ดูสื้อสื้อสิเป็นแม่ลูกสองแล้ว แล้วดูแกสิ!”

คุณท่านฟางไอออกมาอย่างแรง นิ้วของเขาเคาะลงบนโต๊ะ สายตาที่มองฟางยู่เชินเต็มไปด้วยความรังเกียจ

อายุก็ปูนนี้แล้ว ลูกพี่ลูกน้องก็แต่งงานมีลูกไปแล้ว แต่เขากลับไม่มีวี่แววเลยสักนิด

สีหน้าฟางยู่เชินมึนงง แสดงออกว่าเขายังอยากพยายามทำงานของตนอย่างหัวเราะร้องไห้ไม่ออก

คุณท่านฟางย่อมไม่ขัดข้อง

การที่ผู้ชายที่มีความทะเยอทะยานในเรื่องงานเป็นเรื่องที่ดี

คุณท่านฟางหันหน้ามองเจียงสื้อสื้ออย่างกระตือรือร้นแล้วถามว่า “สื้อสื้อ ทำไมไม่พาลูกทั้งสองมาที่นี่ด้วยล่ะ?”

เจียงสื้อสื้อมองสีหน้าของคุณท่านฟาง ในใจก็รู้สึกอยากหัวเราะและทำอะไรไม่ถูก

นี่น่าจะเรียกว่า’เมื่อรักเขาก็ต้องรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวข้องกับเขา’ด้วยสินะ

“คราวหน้านะคะคุณตา ครั้งนี้หนูเดินทางมาเพื่อพบคุณตาโดยเฉพาะ รอถึงงานเลี้ยงวันเกิดของคุณตาหนูจะพาเด็กๆไปด้วย ดีมั้ยคะ?”

ได้ยินเช่นนั้นคุณท่านฟางก็พยักหน้าอย่างพอใจ

บริกรนำอาหารมาเสิร์ฟทีละจานๆ

เจียงสื้อสื้อสังเกตรสปากที่คุณท่านฟางชอบอย่างละเอียดแล้วจึงคีบอาหารให้เขา

คุณท่านฟางเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

อคติในตอนแรกที่มีต่อเจียงสื้อสื้อที่เกิดจากเจียงเจิ้นก็ค่อยๆหายไปในอาหารมื้อนี้

“เธอเป็นคนใส่ใจเหมือนแม่เธอเลย”

แววตาของคุณท่านฟางอ่อนโยนลง

เขาเหมือนเห็นฟางเสว่มั่นในวัยเด็กในร่างเจียงสื้อสื้อ

“เห้อ ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว”

คุณท่านฟางโบกมือแล้วเปลี่ยนหัวข้อสนทนาอย่างกระตือรือร้น ถามว่า “สื้อสื้อ ครอบครัวสามีเธอทำงานอะไร?”

หลายปีที่ผ่านมาเขานับว่าเข้าใจแล้วว่า ลูกหลานต่างมีโชคเป็นของตัวเอง

เพียงแต่ติดอยู่ที่บทเรียนของฟางเสว่มั่น คุณท่านฟางจึงกลัวว่าจะเกิดเหตุการณ์ซ้ำรอยกับเจียงสื้อสื้อ

เจียงสื้อสื้อเดาออกว่าคุณท่านฟางกังวลเรื่องอะไร ดังนั้นจึงไม่ได้ปกปิด “ตระกูลจิ้นค่ะ”

พอพูดสามคำนี้ออกมาเธอมีความรู้สึกมั่นคงมาก

ทุกๆคนในตระกูลจิ้นดีต่อเธอมาก ดีไม่น้อยไปกว่าฟางเสว่มั่น คือบ้านที่แท้จริง

คำว่า “ตระกูลจิ้น” ทำให้ดวงตาคุณท่านฟางเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ “ตระกูลจิ้นคนไหน? สามีของเธอคือคนพี่หรือคนน้อง?”

แม้ว่าสมาชิกครอบครัวตระกูลจิ้นมีไม่มากนัก แต่ก็สามารถพูดได้ว่าพวกเขาทั้งหมดล้วนมีความสามารถทั้งนั้น

“จิ้นเฟิงเฉินค่ะ”

เจียงสื้อสื้อพูดออกมาอย่างไม่ลังเล รู้สึกถึงชื่อที่ไพเราะในใจของเธอ

คุณท่านฟางเลิกคิ้วด้วยความประหลาดใจ “ที่แท้ก็พ่อหนุ่มนี่เอง”

เจียงสื้อสื้อแปลกใจที่คุณท่านฟางได้ฟังชื่อนี้แล้วมีท่าทีเหมือนได้ยินชื่อของคนรู้จักกันดีจึงถามด้วยความประหลาดใจว่า “คุณตาเคยได้ยินเรื่องเฟิงเฉินหรอคะ?”

“เคยได้ยิน!”

คุณท่านฟางหัวเราะแล้วพูดอย่างสบายๆว่า “คนหนุ่มสาวที่โดดเด่นในประเทศจีน จะดูถูกความสามารถไม่ได้เลยนะ! เป็นคนรุ่นใหม่ที่มีความสามารถมากๆที่จะมาแทนที่คนรุ่นเก่า”

คำพูดของคุณท่านฟางไม่ได้ปิดบังคำชมที่มีต่อจิ้นเฟิงเฉิน

ได้ยินเช่นนั้นเจียงสื้อสื้อก็รู้สึกดีใจและภาคภูมิใจอยู่ในใจ

การที่ผู้ชายที่เธอรักดูดีมากๆในสายตาของคุณตา เธอย่อมรู้สึกภาคภูมิใจและมีความสุข

คุณท่านฟางหรี่ตาชื่นชมจากนั้นก็เปลี่ยนมาถามเจียงสื้อสื้ออย่างเคร่งขรึม”หนุ่มคนนี้เป็นคนยังไง เขาดีกับเธอมั้ย?”

เขาเห็นพวกคนที่ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานแต่ชีวิตส่วนตัวยุ่งเหยิงมาเยอะ

อีกอย่างเจียงสื้อสื้อเป็นหลานสาวของเขา เขาย่อมอดไม่ได้ที่จะเป็นห่วง

“คุณตาไม่ต้องห่วงนะคะ”

เจียงสื้อสื้อรู้ว่าคุณท่านฟางเป็นห่วงเธอ เธอยิ้มแล้วตอบว่า”จิ้นเฟิงเฉินดีกับหนูมากๆค่ะ ดีสุดๆเลย”

รอยยิ้มที่มีความสุขในดวงตาแทบล้นออกมา

การจะดูว่าคนๆหนึ่งมีความสุขหรือไม่นั้น แม้ปากอาจหลอกได้ แต่สายตานั้นไม่สามารถหลอกกันได้

ฟางยู่เชินเห็นท่าทางเช่นนั้นของเธอก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทำไมเขารู้สึกเหมือนถูกโรยด้วยอาหารสุนัขที่มองไม่เห็น?

คุณท่านฟางย่อมไม่พลาดที่จะเห็นรอยยิ้มในดวงตาเจียงสื้อสื้อ เขารู้สึกมีความสุขแทนเจียงสื้อสื้อมาก

แค่อย่าเดินซ้ำรอยเดิมของลูกสาวตัวแสบของเขาเป็นพอ!

“เป็นเช่นนั้นก็ดี!”

คุณท่านฟางกล่าวด้วยรอยยิ้ม

จากนั้นทั้งสามคนก็พูดคุยหัวเราะกัน เจียงสื้อสื้อตักซุป คีบอาหารให้คุณท่านฟางบ้างเป็นครั้งคราว

บรรยากาศดูเข้ากันดีเป็นพิเศษแตกต่างจากตอนแรกที่เข้ามาอย่างสิ้นเชิง