ลูกชายของประธาน….เรียกฉันหม่ามี๊？！ – บทที่ 904 ตรวจสอบสินค้า

“ครับ……” กู้เนี่ยนสงสัยในใจ อย่างไรก็ตาม จิ้นเฟิงเฉินขอแบบนี้น้อยมาก

จิ้นเฟิงเฉินนวดขมับที่ปวด ตลอดทางจนถึงหน้าโรงแรม

ในขณะที่จิ้นเฟิงเฉินทำธุระส่วนตัว กู้เนี่ยนก็ถือซุปสร่างเมาเข้ามา สิ่งนี้เขาไปทำในห้องครัวของโรงแรม

จิ้นเฟิงเฉินใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมที่เปียกของเขา ดื่มซุปสร่างเมาในอุณหภูมิที่เหมาะสมจนหมด

จากนั้น ก็นอนลงบนเตียงวิดีโอคอลหาเจียงสื้อสื้อตามปกติ

เจียงสื้อสื้อง่วงเล็กน้อย แต่ว่าเมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย ความง่วงก็หายไปแล้ว

ขณะนี้ จิตวิญญาณการดื่มของจิ้นเฟิงเฉินถูกขับออกไปมากกว่าครึ่ง ดูออกที่ไหนว่าเมาค้างกลับมา

เขาไม่ได้ขัดเวลานอนของเจียงสื้อสื้อ คุยไปหลายประโยค จึงพูด “รีบนอนเถอะ นกเค้าแมว”

เจียงสื้อสื้อมองเขา เธอนอนดึกก็เพราะเขาไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่า ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

บอกฝันดีกันแล้ววางสายโทรศัพท์ เจียงสื้อสื้อถึงจะนอนอย่างสบายใจ

……

เช้าวันต่อมา แสงแดดนอกหน้าต่างส่องเข้ามาในห้อง

ทั้งตัวของจิ้นเฟิงเฉินจมอยู่ใต้แดด เขาติดกระดุมแขนเสื้อด้วยมือข้างเดียว นอกเสื้อเชิ้ตสีขาวคือเสื้อสูทสีเทา

ขณะนี้ ประตูห้องถูกคนเคาะ

“เชิญเข้า” จิ้นเฟิงเฉินพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ยืนอยู่ข้างหน้าหน้าต่าง เหลือร่างคลุมเครือ

กู้เนี่ยนเดินเข้ามา มองจิ้นเฟิงเฉิน “คุณชายครับ พิเอร์สและจอห์นอยู่ชั้นล่างแล้วครับ เดี๋ยวไปตรวจสอบสินค้า”

จิ้นเฟิงเฉินพยักหน้า “รู้แล้ว ให้พวกเขารอสักครู่”

พวกเขาอยากดูเมื่อไร สำหรับจิ้นเฟิงเฉินก็มีค่าเท่ากัน

หลังจากที่จิ้นเฟิงเฉินทำธุระส่วนตัวเสร็จ กินอาหารเช้านิดหน่อย ก็ลงลิฟต์ไปชั้นล่าง

จอห์นและพิเอร์สที่นั่งอยู่บนโซฟาของล็อบบี้ของโรงแรม เห็นจิ้นเฟิงเฉินลงมา ก็ยืนขึ้นทันที ทักทายจิ้นเฟิงเฉิน

จิ้นเฟิงเฉินพูดขอโทษ “ขออภัย ให้พวกคุณรอนานแล้ว เราไปโกดังเดี๋ยวนี้เลย”

จอห์นส่ายหน้าอย่างไม่เห็นด้วย “ไม่เป็นไร ยังไงพวกเราก็เพิ่งถึงไม่นาน”

พิเอร์สก็ยิ้ม “ใช่แล้ว คุณเฟิง คุณเกรงใจเกินไปแล้ว”

ทั้งสามเดินออกจากโรงแรมพร้อมกัน กู้เนี่ยนตามอยู่ด้านหลัง

จากนั้น ทั้งสี่แยกกันขึ้นรถสองคัน คันหนึ่งสีดำและอีกคันสีขาว

สีดำเป็นรถของจิ้นเฟิงเฉิน เขานั่งอยู่ที่เบาะหลัง ดวงตาแหลมคมมองไปข้างหน้าอย่างน่าสนใจ

เขาพอใจกับการเริ่มต้นนี้มาก

ประมาณยี่สิบนาที รถหยุดอยู่ที่หน้าโรงงานร้าง มองจากภายนอกดูยับเยินเล็กน้อย

โกดังที่กู้เนี่ยนหาอยู่ในที่ที่ลับตา แต่ไม่ใช่ในเขตชานเมือง ระยะทางพอดี

จิ้นเฟิงเฉินลงจากรถ เห็นด้านหลังรถของจอห์นและพิเอร์ส ก็มีรถอีกคนหนึ่งตามมา คนที่ลงมาก็นำกล่องเครื่องมือมาด้วย

จิ้นเฟิงเฉินกวาดตามอง พอเดาตัวตนของพวกเขาได้

พิเอร์สออกคำสั่งกับชายชุดขาวคนหนึ่ง “ได้แล้ว พวกนายเข้าไปดู”

ตามตำสั่งของพิเอร์ส พวกเขาเดินเข้าไป

“คุณเฟิง ผลออกมา เราก็เซ็นสัญญาทันที” พิเอร์สพอใจกับความรวดเร็วนี้มาก

อย่างไรก็ตาม วัตถุดิบยาชุดนี้สามารถสรุปได้เร็ว งั้นการผลิตยาจะเร็วกว่าเล็กน้อย

จิ้นเฟิงเฉินมองพิเอร์ส สีหน้านิ่งๆ “ได้สิ”

เขายืนอยู่ที่นั่นนิ่งๆ เหมือนเป็นวิวทิวทัศน์

หลายคนที่เข้าไป น่าจะเป็นผู้เชี่ยวชาญที่จอห์นและพิเอร์สพามา แต่ว่า เชี่ยวชาญแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

คุณภาพของวัตถุดิบยาของเขา ตรวจไม่เจอปัญหาหรอก

จิ้นเฟิงเฉินจอห์นและพิเอร์สค่อยๆ เดินเข้าไปในโกดัง เห็นคนที่สวมชุดสีขาว หยิบตัวอย่างออกมาจากถุง แล้วทำกระบวนการตรวจสอบยา

ผ่านไปสักพัก หนึ่งในหัวหน้า เดินมาข้างๆ ของจอห์นและพิเอร์ส พูดรายงาน “ผ่านการตรวจสอบ วัตถุดิบยาพวกนี้ไม่มีปัญหาครับ”

พูดและยื่นผลตรวจสอบในมือให้

หลังจากที่จอห์นและพิเอร์สยืนยันด้วยตัวเอง ก็มองไปที่จิ้นเฟิงเฉินที่ยืนอยู่อีกที่

จอห์นยิ้มและพยักหน้า “วัตถุดิบยาผ่านคุณสมบัติ”

จิ้นเฟิงเฉินรู้ “ผลลัพธ์ที่อยู่ในการคาดเดา”

พิเอร์สหัวเราะเสียงดังแล้วพูด “คุณเฟิงมั่นใจในวัตถุดิบยาที่ตัวเองจัดหาจริงๆ!”